Και Παίζω Θέατρο, με Όλους Θέατρο...

*Πιστεύω πως από τη μέρα που γεννιόμαστε παίζουμε θέατρο. Κάθε μας αντίδραση, κάθε μας κίνηση, βασίζεται σε ένα ρόλο που επιβάλαμε και καθιερώσαμε στον εαυτό μας, προκειμένου να επιβιώσει με μια συγκεκριμένη ομάδα θεατών που μας περιβάλλει και μας παρακολουθεί. Όταν είδαμε ότι ο περίγυρος μας αποδέχτηκε έτσι, κάναμε τον ρόλο κτήμα μας.

Άλλοι, που βλέπουν πως ο ρόλος δεν τους έκατσε, αλλάζουν με τα χρόνια. Προβάλλουν προς τα έξω κάτι άλλο και διαγράφουν τα παλιά τους. Κακώς, κατ' εμέ, αλλά το κάνουν. Γιατί, πώς να το κάνουμε, και ο Στάθης Ψάλτης μπορεί να έπαιξε συγκλονιστικά στην Επίδαυρο, αλλά όλοι τον θυμόμαστε για το «Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος!»

*Η πρώτη φορά που έπαιξα θέατρο σε σκηνή ήταν στην Δευτέρα Λυκείου. Είχα το θέατρο ως επιλεγόμενο μάθημα. Θα ανεβάζαμε το «Καληνύχτα Μαργαρίτα» του Γεράσιμου Σταύρου. Έπαιζα το ρόλο ενός κατασκόπου. Συγκλονιστικός ρόλος! Ούτε ατάκα δεν έλεγα! Απλά διέσχιζα τη σκηνή και κατασκόπευα τους πρωταγωνιστές! Αλλά το θέμα είναι πως την διέσχιζα! Με ύφος, ρυθμό και χάρη. Χάλασα κόσμο!

Θυμάμαι τότε, είχα θυμώσει με τον καθηγητή που μας δίδασκε το έργο. Διότι είχαμε έλλειψη μαθητών-ηθοποιών και έβαλε τον πρωταγωνιστή να παίζει διπλό ρόλο! Αντί να τον δώσει σε μένα που ούτως ή άλλως μια περασιά έκανα όλη κι όλη και δεν έλεγα μισή ατάκα σε ολόκληρο το έργο! Ε, κάτι θα προσπαθούσε να μου πει κι αυτός με τον τρόπο του…

*Από τη Δευτέρα Λυκείου και έπειτα δεν έτυχε να ξανά λάβω μέρος σε κάποια παράσταση. Όσο και αν ακούγεται περίεργο, προτιμώ να είμαι θεατής παρά να το παίζω ηθοποιός. Κάθε χρόνο βλέπω καμιά 10αριά παραστάσεις για να ξεχνιέμαι. Και στο Λονδίνο που ήμουν το 2005 και έκοβα φλέβα, έπαιρνα σβάρνα τα musicals. Θέρισα το West End πάνω στην πλήρη μου ανία! Πενήντα-πενήντα λίρες το εισιτήριο κάθε φορά! Τα μισά εξ’ αυτών δεν αξίζουν τα λεφτά τους. Μη μιλήσω για το ‘Φάντασμα της Όπερας’ που είναι μια βλακεία και μισή και οι μισοί θεατές ντρέπονται να ομολογήσουν πόσο βαρέθηκαν, και καλά για να το παίξουν κουλτουριάρηδες ή για να σεβαστούν την ιστορία του!

Ούτε το Mamma Mia μου άρεσε ιδιαίτερα. Καλύτερη ήταν η ταινία. Για μένα το μόνο που άξιζε τα λεφτά του ήταν το Lion King και η Mary Poppins, τα οποία είδα πάνω από μια φορά το καθένα. Νομίζεις ότι περνά σε άλλη διάσταση το θέατρο στα συγκεκριμένα.

*Πέρσι, θυμάστε που μόλις γύρισα Κύπρο ήθελα να κόψω τις φλέβες – και ακόμα θέλω δηλαδή... Μια φίλη μού πρότεινε να παίξω μαζί με κάτι άλλα παιδιά σε μια ερασιτεχνική παράσταση. Ήθελαν κάποιον που μιλά ισπανικά για να παίξει τον Ισπανό. Στην αρχή δεν ήθελα, μάλιστα με πήρανε σηκωτό, με το ζόρι στην πρώτη πρόβα. «Μα για θέατρα είμαστε τώρα;» Το σνόμπαρα επιδειχτικά! Δέχτηκα με μισή καρδιά και μάλιστα, ελάχιστους φίλους κάλεσα στην παράσταση.

Κατόπιν εορτής ξύπνησε το ψώνιο μέσα μου και αποφάσισα να παίζω κάθε χρόνο. Έτυχε να με αναγνωρίσουν μια-δυο φορές στο δρόμο, ξύπνησε ο Σάκης μέσα μου! «Ο Ισπανός δεν είσαι;» Μέχρι τη Λάρνακα έφτασε η χάρη μου! Είχα πάει να δω τη Βίσση την Πρωτοχρονιά στις Φοινικούδες και ήρθε μια κυρία και μου είπε: «Εσύ δεν ήσουν ο Ισπανός στο θέατρο πέρσι;» Wow! «Τι χωριό είμαστε» σκέφτηκα. Ναι, ομολογώ, ότι ξαφνικά αισθάνεσαι πολύ γελοία σπουδαίος! Και θέλεις κι’ άλλο!

*Φέτος ανεβάζουμε το αγγλικό ‘Noises off.’ Το ‘Σαρδέλες με Σαρδάμ,’ στα Ελληνικά, αν έτυχε να το δείτε τον περασμένο Μάιο στον ελληνικό μήνα θεάτρου. Παίζουμε τρεις συνεχόμενες νύχτες στο θέατρο του ΡΙΚ, στις 8:00 μ.μ. Να τσακιστείτε να ‘ρθετε. Τον Μάιο λέμε να πάμε και στο Φεστιβάλ Σερρών να παίξουμε και εκεί.

Αυτά. Από του χρόνου που θα δουλεύω και ως δικηγόρος θα σοβαρευτώ. Αυτά μόνο για φέτος!

Χα!