Το Τέλος της Γης

Απλές διαπιστώσεις:

Προσπαθώ να αγοράσω μουσική από το i-tunes shop και δεν μπορώ, επειδή απλά δεν υπάρχει Apple Shop για την Κύπρο! - Εκνευρίζομαι.

Προσπαθώ να αγοράσω ρούχα μέσω ίντερνετ και δεν μου επιτρέπεται, διότι όταν πάω να πληρώσω, στην επιλογή select your country δεν υπάρχει η Κύπρος. - Σικκιρτώ!

Προσπαθώ να αγοράσω cartoon collectibles από ιστοσελίδα της Αμερικής και δεν μπορώ διότι: “We’re sorry to let you know that we don’t deliver in Cyprus!” - Σιχτιρίζω τον πρώτο γονέα που περνά τυχαία έξω από το δωμάτιο μου.

Προσπαθώ να κλείσω τις Χριστουγεννιάτικες μου διακοπές μέσω διάφορων ιστοσελίδων κυπριακών πρακτορείων, και ω, τι έκπληξη! Δεν μπορώ, καθώς τα μισά εξ αυτών δεν έχουν ιστοσελίδα, αν έχουν δεν τις έχουν ανανεώσει, και όσοι τις ανανέωσαν δεν σου επιτρέπουν online bookings. Σε παραπέμπουν στην χωρκάτισσα τηλεφωνήτρια η οποία με τη σειρά της σε παραπέμπει στο τέλος του Σεπτέμβρη, διότι: «Εν νωρίς μάνα μου για κρατήσεις Χριστουγέννων. Ακόμα δεν εφκήκαν οι καταλόγοι μας!»

Πότε λογαριάζουν να βγουν δηλαδή; Στο παρά πέντε; Όταν θα μου πείτε ότι είναι όλα fully booked; Γαμιέστε!

Η Κύπρος πολύ απλά, δεν υπάρχει! Χάρη μας κάνουν που υπάρχουμε και στους χάρτες πάνω!

Σέξυπνα Προϊόντα 4 - Baywatch

Το αγαπημένο σας Analyse Chris – Telemarketing σουτάρει τον Αύγουστο και την κώλο υγρασία του, παρουσιάζοντας ένα σέξυπνο προϊόν που θα φορεθεί τα μάλα το καλοκαίρι του 2009.

 

Υποδεχτείτε τα ‘Σωβύζια - Baywatch.’

 

Σωσίβια και σιλικονάτα στήθη μαζί! Make the whole bay, watch!

 

Είστε στεναχωρημένη που ο Θεός αντί για βυζάκια σας έδωσε απλά δυο εξογκώματα; Μήπως εκτός των άλλων δεν ξέρετε ούτε κολύμπι; Τώρα υπάρχει λύση. Αντί για την ενοχλητική σιλικόνη, που φωνάζει από χιλιόμετρα μακριά πως τα βυζιά σας είναι fake, τώρα μπορείτε να εφαρμόσετε τα ‘σωβύζια.΄

 

Τα σωβύζια μπορούν να φουσκώνονται από τον άντρα σας, ο οποίος μπορεί να καθορίζει ο ίδιος το μέγεθος τους, αναλόγως της στάσεως και της περιστάσεως! Τώρα όλα τα μεγέθη είναι στο χέρι σας! Ή μάλλον, στα χείλη του! Εκμεταλλευτείτε αυτή την ευκαιρία και παραφουσκώστε τα στην παραλία επιπλέοντας στο νερό, χωρίς τη βοήθεια των κλασικών μπρατσακίων.

 

Όλα τα μεγέθη είναι εφικτά! Από το μέγεθος σημαδούρα, μέχρι το μέγεθος μπαλάκι ρακέτας, τα βυζάκια σας αποκτούν το μέγεθος που αρμόζει, στη στιγμή! Και ταυτόχρονα σας σώζουν τη ζωή!

 

Τα βυζιά-σωσίβια κολυμπάνε στα βαθιά! Και άστε τις άλλες να πνίγονται!

Feng Sui

Οι καλύτερες συζητήσεις στην εταιρεία λαμβάνουν χώρα την ώρα του μεσημεριανού break.

 

«Χρίστο παιδί μου, σκέφτηκες ποτέ ότι για τη θλιβερή ερωτική σου ζωή μπορεί να ευθύνεται το κακό feng sui του υπνοδωματίου σου;»

 

Εγώ κατάπια τα φρούτα μου αργά και κοίταξα καχύποπτα σαν τη Ζουμπουλία που για πρώτη φορά ακούει τη ‘δυσανεξία στο μαρούλι.’ «Ποια είναι αυτή η Feng Sui; Της χρωστάμε χρήματα; Μόνο αυτήν δεν φταίξαμε μέχρι σήμερα για τα ερωτικά μου!»

 

Η συνάδελφος έγινε σαφέστατη:

 

«Μια φίλη μου, πιστεύει πολύ στο Feng Sui! Της άλλαξε τη ζωή! Να φανταστείς, ξενοίκιασε το σπίτι της που έβλεπε σε αδιέξοδο, γιατί μόνο ο κύριος δρόμος έχει θετική  ενέργεια! Επίσης, έβαλε ένα Βούδα στην είσοδο του σπιτιού της, για να της φέρνει χρήματα!»

 

Και κουβαλητής ο Βούδας, δηλαδή! «Τον χοντρό στην είσοδο δεν τον βάζω! Τα άλλα να τα συζητήσουμε!» Μπήκα αμέσως στο ίντερνετ, καλός μαλάκας κι εγώ, έψαξα το θέμα και το μυστήριο λύθηκε!

 

Το Feng Sui της κρεβατοκάμαρας:

 

Βάσει μιας έγκυρης ιστοσελίδας, απαγορεύεται να κρέμεται οτιδήποτε στο ταβάνι ακριβώς πάνω από το κρεβάτι! Ωπα! Ανακάλυψα την πηγή του κακού! Με το που θα σχολάσω, θα πάω σπίτι και θα ξεκρεμάσω την τεράστια disco μπάλα που έκανε το υπνοδωμάτιο μου να μοιάζει με την barbarella. Ποιος να μου το έλεγε ότι αυτό φταίει για τα χάλια μας!

 

Και τώρα που το θυμήθηκα, πριν κρεμάσω την disco μπάλα το 2001, είχα κρεμασμένη μια φουσκωτή υδρόγειο σφαίρα από το 1997, στο Λύκειο! Εμ, γι’ αυτό μόνο στα κρεβάτια του εξωτερικού είδαμε προκοπή μέχρι στιγμής! Τελείωσε! Η disco μπάλα, παίρνει πόδι με συνοπτικές διαδικασίες!

 

- Δεν αρκεί! Συμπληρώνει η συνάδελφος με ύφος περισπούδαστο και συνωμοτικό. Πρέπει στο κομοδίνο του κρεβατιού σου να βάλεις δυο πάπιες!

- Απ’ αυτές που κατουράς;

- Όχι παιδί μου! Πάπιες! Πως το λένε, πτηνά, παπιρούλες!

- Και τι θα κάνουν οι πάπιες στο κομοδίνο; Θα παίρνουν μάτι;

- Όχι, θα στέλνουν σεξουαλική ενέργεια! Προσοχή όμως! Πρέπει τα ράμφη τους να ενώνονται, σαν να φιλιούνται, για να ενδυναμώνουν τη σεξουαλική ενέργεια!

- Μάλιστα! Είχα κάτι πάπιες σαν μωρό που τις έβαζα στο μπάνιο, να δω που τις έχωσε η μάνα μου...

 

Ανυπομονώ να δω τη διαφορά στη σεξουαλική μου ζωή αρχής γενομένης από απόψε.

Κι έτσι και δεν αλλάξει η τύχη μου ως αύριο, έχει να ακούσει ο Βούδας από εκεί που μπήκε και από εκεί που βγήκε!

 

Feng Sui, ημίσιη μου! Με βλέπω αύριο να ξυπνώ και να έχω ξεπουπουλιάσει τις πάπιες στον ύπνο μου και να έχω και την disco μπάλα καπέλο. Fengσε μου και γλίστρησα! 

Άλλο Κομισιόν κι Άλλο Κονσομασιόν

Η Κύπρος, μάνα μου, δεν έχει σωτηρία!

Ανοίγω τις εφημερίδες και σηκώνονται οι τελευταίες τρίχες της κεφαλής μου με αυτά που διαβάζω. Η Κύπρος δεν έχει σωτηρία διότι διοικείται από αμόρφωτο (υπό)κόσμο. Και όταν τα έγραφα αυτά πριν τις εκλογές έπεσαν άπαντες να με φάνε. Τάχα πως προσβάλλω τον επιφανή πρόεδρο μας, τον μόνο στην ΕΕ με Phd στην ιστορία, αποκτημένο με 3 χρόνια σπουδών. Τέλος πάντων, δεν το συζητώ περαιτέρω, πιο πολύ με αγχώνει το αν η Καλομοίρα θα επιστρέψει στην Ελλάδα να σου πω την αλήθεια, παρά το μέλλον της βραχονησίδας μας.

Τι έγινε και αδιαθέτησα σήμερα; Να σου πω αμέσως!

Η Κομισιόν τρίζει τα δόντια στην Κυπριακή Δημοκρατία, διότι το περασμένο εξάμηνο η Βουλή ψήφισε νομοσχέδιο το οποίο επιτρέπει σε ερασιτέχνες ψαράδες το ανεξέλεγκτο ψάρεμα με δίκτυα, πράγμα αντίθετο με σχετική ευρωπαϊκή οδηγία. Και απορώ! Πρέπει να έχεις σπουδάσει european law για να αντιληφθείς πως εφόσον ανήκεις συνειδητά σε ένα ανώτερο νομικό σύστημα, όπως αυτό της ΕΕ, οποιαδήποτε νομική «ανταρσία,» σε κρατικό επίπεδο τιμωρείται; Ε, είσαι βλάκας γιε μου!

Το σημερινό συμβάν παραπέμπει σε απλές νομικές αρχές, που διδάσκεσαι στο πρώτο έτος της νομικής. Θυμάται κανείς την υπόθεση Factortame; Τα ίδια Παντελάκη μου και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είχε τότε απαγορεύσει η Βουλή των Λόρδων σε Ισπανούς ψαράδες το ψάρεμα στα βρετανικά ύδατα με σχετικό νομοσχέδιο. Guess what! Το νομοσχέδιο ερχόταν σε αντίθεση με προηγούμενη ευρωπαϊκή οδηγία. Εν ριπή οφθαλμού, οι Βρυξέλλες έριξαν μπατσάκια στα κωλαράκια. Έτσι, οι Βρετανοί αναγνώρισαν τη μεγαλοπρέπεια των ευρωπαϊκών νόμων και μπουκώσανε. Παλιά τους τέχνη κόσκινο, άλλωστε - τα μπουκώματα.

Αυτά τα θυμάμαι ακόμη κι εγώ που ουδέποτε πωρώθηκα με τα νομικά και τα εγκατέλειψα εν χορδαίς και οργάνοις προ διετίας. Είναι τόσο δύσκολο πια να τα αντιληφθούν και οι κυβερνώντες, που υποτίθεται γνωρίζουν και υποστηρίζουν τους νόμους ψυχή τε και σώματι; Προφανώς είναι. Και εσύ πιο βλάκας που τους ανέχεσαι.

Πιστεύω πως με την πολιτική πρέπει να ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο οι νομικοί. Σίγουρα, με την πολιτική ασχολείται κάθε άνθρωπος στην καθημερινή του ζωή και επικροτώ όταν προσωπικότητες σαν της Μερκούρη ασχολούνται με τα κοινά. Αλλά, τη χώρα πρέπει να την εκπροσωπούν ως επί το πλείστον, νομικοί. Δεν το συζητώ! Μόνο οι δικηγόροι με το ανέραστο και ξενερωτικό background τους μπορούν να εκτιμήσουν τη σημασία και τη δύναμη μιας συνθήκης και να την υπερασπιστούν με ζήλο, επενδύοντας επιχειρηματολογικά επάνω της.

Αν ξενυχτούσες μερόνυχτα μελετώντας τες στο παρελθόν, αποκλείεται να επιδοθείς σε άλλου είδους πολιτική πλην της νομικίζουσας όταν έρθει η ώρα να κυβερνήσεις. Μπορεί μεν ο λαός να αδυνατεί να αντιληφθεί μια νομικίζουσα πολιτική, αλλά γι’ αυτό ο λαός ονομάζεται λαός. Επειδή αδυνατεί να αντιληφθεί. Διαφορετικά, θα ονομαζόταν "σύλλογος οργανωμένων επιστημόνων" ή κάτι τέτοιο. Τέλος πάντων, θέλω να πω, ότι θλίβομαι που ουδείς πολιτικός δεν ιεραρχεί τη συνθήκη προσχώρησης μας στην ΕΕ ως το βαρύ πυροβολικό της πλευράς μας για βάση λύσης του κυπριακού και αναλωνόμαστε σε δουλοπρεπείς λύσεις από τους «Κυπρίους για τους Κυπρίους.» Κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας δηλαδή.

Αλλά... Κάτσε τώρα να εξηγήσεις του αγροτικού πολιτικού μας κόσμου την σημασία και τη λαμπρότητα του νομικού επιχειρήματος. Χέσε ψηλά και αγνάντευε! Σίγουρα, η σύγχρονη πολιτική δεν μπορεί να βασιστεί μόνο στα νομικά, διότι υπάρχουν και οι πραγματικότητες. Το δέχομαι. Αλλά αμφιβάλλω αν μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος τα βράδια από τη στιγμή που έχεις άσους στο μανίκι και εσύ χαϊδεύεις το πουλί σου για πιο «πραγματικές» λύσεις.

Το μόνο που πραγματικά «ελύθηκε» είναι το νευρικό μου σύστημα!

Θα μου πεις, γιατί δεν βγαίνουν δημόσια γνωστοί και επιφανείς δικηγόροι να υπερασπιστούν και να υπηρετήσουν τα δίκαια της πατρίδας σου και επιτρέπουν στους ερασιτέχνες να κυβερνούν; Ουδέποτε είπα πως οι δικηγόροι είναι λιγότερο μαλάκες. Καλά εισπράττουν τα εκατομμύρια πίσω από τα ιδιωτικά γραφεία τους, πολύ που χέστηκαν αν ο εκάστοτε πρόεδρος αντιλαμβάνεται τις ‘ιαματικές’ ιδιότητες της οποιασδήποτε συνθήκης.

Χίλιες φορές να έγραφα για τα πηδήματα της Τζουν-Τζουν!

Θα Φάμε Κινέζικα

Τώρα που το Πεκείνο και το Άλλο είναι της μόδας, αποφάσισα να αφιερώσω ένα post στις καλύτερες Κινέζες που γνώρισα τα τελευταία 7 χρόνια στα ξένα. Έχουν πολύ χάζι οι Κινέζοι σαν λαός! Έχω μια θεωρία για αυτούς, που αν και δεν είναι της παρούσης, θα την μοιραστώ με τον λαό μου.

Μια μέρα, καλώς ή κακώς, ο πλανήτης θα αχρηστευτεί από τη ρύπανση. Η ανθρωπότητα θα πρέπει να μεταλλαχτεί σε εξωγήινη φύση, ώστε να επιβιώσει. Θα πρέπει να μεταναστεύσει σε άλλους γαλαξίες και πλανήτες. Οι Κινέζοι, γενικότερα οι σκιστομάτες Ασιάτες, βρίσκονται πιο κοντά σ’ αυτόν τον στόχο. Εξ ου και η αναπτυγμένη τους τεχνολογία. Εξ ου και τα μάτια τα εξωγήινα! Άπαντα στη φύση και στο lifestyle τους μαρτυρούν πως θα είναι οι πρώτοι που θα αποδημήσουν επιτυχώς στο διάστημα και όλα συνηγορούν υπέρ τους!

Εν πάση περιπτώσει, μέχρι να αρχίσουμε να μεταλλασσόμαστε κι εμείς σε διαστημικά όντα, ας συνεχίσω αυτό το αγαπημένο αφιέρωμα στην Άπω Ανατολή!

Το 2000, γνώρισα πολλές Κινέζες κατά τη διάρκεια του foundation course μου στο Reading. Μεταξύ αυτών και η Τζουν-Τζουν, την οποία βλέπετε στην πιο κάτω φωτογραφία (δεν είναι ανάγκη να σας εξηγήσω ποια είναι ακριβώς, όλες ίδιες μοιάζουν άλλωστε!) Η Τζουν-Τζουν είχε πολύ πλάκα! Με έμαθε να λέω «σ’ αγαπώ» στα κινέζικα και όποτε την έβλεπα τυχαία στον διάδρομο της το πέταγα στα μούτρα κάνοντας την να κοκκινίζει και να χαριεντίζεται με τις φίλες της σαν κοτούλες που πρωτοβλέπουν κόκορα στην αυλή τους!

Πέρασαν οι μήνες, και η Τζουν-Τζουν αποφάσισε ότι πρέπει να υιοθετήσει δυτικότροπο τρόπο ζωής, κοινώς, να πηδηχτεί. Επιστράτευσε έναν Σαμουράι συμφοιτητή της και του έδωσε να καταλάβει! Όσοι δεν έχουν ακούσει Κινέζους να πηδιούνται, δεν ξέρουν τι χάνουν! Βογκητά και κραυγές άλλο πράμα! Είναι ο ίδιος ήχος που ακούς όταν πολτοποιείς με το αυτοκίνητο γάτα που κοιμάται κάτω από το εξώστ την ώρα που βάζεις πισινή. Μιμούμαι άψογα τον ήχο, αλλά δεν μπορώ τώρα να ανεβάσω και voice file για να με ακούσετε, μια άλλη φορά!

Η Τζουν-Τζουν πηδήχτηκε μέσα σε ένα τρίμηνο όσο δεν πηδήχτηκε 20 χρόνια. Ήταν τόσο συγκινητικό το βογκητό της που χαιρόμασταν να την ακούμε. Μια μέρα, εκεί που ήμουν στον διάδρομο και μιλούσα με ένα γείτονα, ήρθε ο θυρωρός της εστίας και της χτύπησε την πόρτα. Ήθελε να της παραδώσει κάτι χαρτιά προς συμπλήρωση. Η Τζουν-Τζουν δεν απάντησε, οπότε ο θυρωρός άνοιξε την πόρτα με το δικό του κλειδί για να αφήσει τα χαρτιά στο γραφείο της. Ανοίγοντας, ο θυρωρός έριξε αμέσως μια ματιά στο δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα σοκαρισμένος και ελαφρώς μελανιασμένος! Με ρωτάει:

- Excuse me; do you know the person who lives in this room?
- Ναι την ξέρω, η Τζουν-Τζουν είναι. Τι είδατε και μου μπλαβιάσατε; Κατάλαβα, βρωμά το δωμάτιο, πού να μυρίσετε και την κουζίνα! …Φέρτε μου τα χαρτιά να της τα δώσω αργότερα!
- No, I want YOU to go in there and call this person out immediately! She’s inside!
- Και γιατί να πάω εγώ; Τι να της πω; Τζουν-Τζουν δεύρω έξω; Ας πάει η γειτόνισσα της που είναι και κοπέλα, καλύτερα!

Στέλνουμε την Ayaco να ξυπνήσει την Τζουν-Τζουν και τι αντικρίζει η Κινέζα; Δυο γυμνά κορμιά, σωριασμένα το ένα πάνω στο άλλο, ιδρωμένα-μυρωμένα, προφανώς εξαντλημένα μετά από ένα hard core session κινέζικου! Η Ayaco πλησίασε τα πτώματα με δέος και άφησε τα χαρτιά στο πλάι του κρεβατιού. Η Τζουν-Τζουν και ο Σαμουράι αγρόν ηγόρασαν. Δεν πήραν χαμπάρι πως κάποιος μπήκε στο δωμάτιο τους ενόσω κοιμόνταν.

- Tell your friend that guests are not allowed in hall residences!
- Τι guests μου κοπανάτε κύριε μου, ο γκόμενος της είναι, ακούσατε ποτέ πως πηδιούνται να πεθάνετε στα γέλια; Like a cat squeezed under your car’s tyres!
- I don’t know what you’re talking about; just tell her that this behaviour is unacceptable!

Μια φορά είπε και η Τζουν-Τζουν να πνίξει το κουνέλι και την πήρε μάτι ο μισός διάδρομος και ο θυρωρός! Δεν της το είπαμε ποτέ. Ζωή να 'χει η Τζουν-Τζουν! Όποτε δείχνει ολυμπιακούς στην τηλεόραση, την ψάχνω στις κερκίδες!

Το 2000, γνώρισα και τη Shuko! Το όνομα της σημαίνει ζαχαρωτό. Δηλαδή αν ήταν Ελληνίδα θα τη λέγανε Ζαχαρούλα, και αν ήταν Κύπρια θα τη λέγανε σκέτο Shushuko! Η Ζαχαρούλα ήταν πολύ όμορφη για Κινέζα. Ρώτησα και έμαθα πως ήταν πάμπλουτη, κόρη ενός Δούκα (και όχι της Ζέτας Δούκα), και πως είχε λάβει μέρος σε καλλιστεία στη χώρα της κερδίζοντας έναν τίτλο. Τώρα τι είδους τίτλο δεν γνωρίζω, πιθανώς τον τίτλο Miss Πιλάφι. Εν πάση περιπτώσει, η Shuko ήταν πάρα πολύ γλυκιά και στις μεγάλες αναβροχιές σκεφτόμουν σοβαρά το ενδεχόμενο να της την πέσω. Αλλά δεν είχαμε ιδιαίτερα δούναι και λαβείν για να βρω προσχήματα να έρθουμε πιο κοντά. Εδώ που τα λέμε, δεν είχα ούτε τα αρχίδια για να περάσω από τέτοιου είδους fear factor.

Πάντως, ξέρω κι άλλους Έλληνες που την χρονιά εκείνη γουστάρανε τη Ζαχαρούλα, και ομολογώ ότι εξεπλάγην. Γενικά στα 7 χρόνια της Αγγλίας γνώρισα 3-5 περιπτώσεις Ελλήνων που τα είχαν με Κινέζες και πραγματικά θαυμάζω το ψυχικό τους σθένος! Το αντίθετο δεν έζησα ακόμη να το δω, για αυτονόητους μάλλον λόγους. Οι Ελληνίδες στα ξένα προτιμούν τους μαύρους στην κατηγορία του αλλοδαπού φαλλού.

Ιδού η Shuko! Μια ομορφιά, σαν ηλιοβασίλεμα! Δίπλα της, εγώ, λανσάροντας ένα εκ των υστέρων απεχθές look τύπου: εγγονός-του-Bin-Laden, καθισμένοι πάνω σε μια σιδερώστρα που συμβολίζει το άσπρο άλογο ενός μεσογειακού ιππότη. Τι να πεις, όλοι για κάτι ντρεπόμαστε σ’ αυτή τη ζωή!

Όνειρο Θερινής Νυχτός

Ο Θεός μας πήρε χαμπάρι και μας κάνει πλάκα!

Εψές είδα όνειρο ότι φιλιόμουνα με την Τζούλια Αλεξανδράτου. Και ήταν τόσο αληθινό και ρεαλιστικό όνειρο, που έβαζα στοίχημα πως αποκλείεται να κοιμάμαι!

Βασικά, βρισκόμουν σε κάποιο event στο οποίο η Τζούλια θα έκανε μια guest εμφάνιση, και έσπευσα να υποβάλω τα σέβη μου στα καμαρίνια. Με το που μπήκα μέσα αυτή ξάπλωνε ήδη σε έναν φαρδύ καναπέ φορώντας στενό δερμάτινο παντελόνι και ένα σουτιέν γεμάτο στρας.

Χωρίς πολλά-πολλά αρχίσαμε να φιλιόμαστε και να με γλείφει. Η πλάκα είναι ότι αυτή με ήθελε περισσότερο απ’ ότι εγώ. Και με ξεζούμιζε σαν λυσσασμένη, ανακατεύοντας μού τα μαλλιά! Ενόσω φιλιόμασταν σκεφτόμουνα πως κανείς δεν θα με πιστέψει αύριο πως νταραβερίστηκα μαζί της και ευχόμουνα να βρεθεί κάποιο αποδειχτικό στοιχείο.

Εκείνη τη στιγμή ξεπρόβαλαν 2 μέλη του boyband και άρχισαν να μας φωτογραφίζουν. Πήρα πάνω μου εγώ και ενόσω συνέχιζα να ανακατεύω τα σάλια μου μαζί της σκεφτόμουνα πως αύριο θα βουίξει η Λευκωσία από τις φωτογραφίες που θα ανεβάσω στο facebook και στο blog!

Ξύπνησα απότομα, έριξα δυο σιχτίρια όταν συνειδητοποίησα τη μαύρη μοίρα μου και το διηγήθηκα με πονεμένο ύφος στους γονείς μου. Δεν εξεπλάγησαν καθόλου με αυτά που άκουσαν, εφόσον και ο πατέρας μου παλιότερα είχε δει παρόμοιο όνειρο, αλλά με πρωταγωνίστρια την Brigitte Bardeau. Και μάλιστα, ο πατέρας μου της μιλούσε στα γαλλικά και μια χαρά συνεννοούνταν. Ναι, είναι προφανές, όλα είναι κληρονομικά! Τι είδους DNA κουβαλώ ο δόλιος;

Πάντως λυπήθηκα τα μάλα που δεν ήταν αληθινό το φιλί. Ειδικά τώρα που η Τζούλια αρραβωνιάστηκε, χέσε μέσα! Θεέ μου! Θα πεθάνω και δεν θα πάω ποτέ με γυναίκα τέτοιου βεληνεκούς…

Πφφφ! Παλιότερα είχα δει παρόμοιο όνειρο με την Καλομοίρα. Έσφιξαν οι ζέστες…

Σύκονος & Μαντορίνη...

…Σαν ερωτευμένοι μπακουρίνοι!

Όλον αυτόν τον χαμό που γίνεται με τη Μύκονο και γενικότερα τις Καυλάδες, εγώ δεν τον καταλαβαίνω. Γιατί σκίζουν τα βρακιά τους άπαντες για να διακοπάρουν εκεί δεν το αντιλαμβάνομαι. Δεν λέω, είναι γοητευτικό το τοπίο που σμίγει ουρανό με θάλασσα, είναι ερωτική η διάθεση, είναι όλα τα λεφτά η έλλειψη υγρασίας και οι άνεμοι που συνεπαίρνουν το μαλλάκι μας, αλλά ΟΚ. Big deal! Ερωτικά ένιωσα και στη Λισσαβόνα και στη Βαρκελώνη, μη μιλήσω για την Αθήνα. Και το αεράκι με συνεπήρε και με σήκωσε πολλάκις και στη βόρεια Ευρώπη.

Θα μου πεις, ο συνδυασμός είναι που μετράει. Και δεν παραπονιέμαι, υπέροχα πέρασα. Και ύπνο χόρτασα, και τα ελληνικά μου άκουσα, και στην άμμο έχωσα τα λιγνά ατροφικά μου πόδια διαβάζοντας το Nitro και στον Πάνορμο αγνάντεψα τον Ατλαντικό πίνοντας mojito. Παρόλα αυτά, περίμενα να εντοπίσω αυτό το κάτι που μαγνητίζει τους πάντες και ειδικά τους Κυπρίους κάθε χρόνο στο νησί και δεν το βρήκα. Κάτι θα ξέρετε, πείτε μου και μένα να το μάθω.

Συγγνώμη που σας ξενερώνω το μύθο γύρω από τις Κυκλάδες, αλλά ταξίδεψα τόσο στην Πάρο και στη Νάξο, όσο και στη Σαντορίνη και εξακολουθώ να πιστεύω πως πρόκειται για ξερονήσια, τίγκα στο καμένο χόρτο και το κατσάβραχο, με παραλίες που δεν πιάνουν μπάζα μπροστά στις κυπριακές (μπορεί να μισώ την Κύπρο, αλλά στο θέμα παραλίες μας βγάζω το καπέλο).

Πιστεύω πως έγινε ένα πολύ δυνατό marketing για τις Κυκλάδες το οποίο αποδεχτήκαμε τυφλά, σαν τα αρνιά και ουδείς τολμά να το αμφισβητήσει, μήπως πέσουν και τον φάνε οι υπόλοιποι. Sorry.

Βάσει του περιοδικού ΟΚ, στη Μύκονο παραθέρισε η Μενεγάκη, η Ελεονόρα Μελέτη, η Μιμή Ντενίση, η Εριέττα Κούρκουλου, η Ευαγγελία Αραβανή, η Μαριάντα Πιερίδη και άλλοι πολλοί. Εγώ τη μόνη celebrity που εντόπισα ήταν η ξαδέλφη μου με τον φίλο της στη μικρή Βενετία να μπεκρουλιάζουν. Και δυστυχώς τους αληθινούς celebrity δεν βρίσκεται κανένας παπαράτσι να τους απαθανατίσει. Α, ναι. Είδα και τον Κούγια με τη βάρκα του, αλλά αυτός δεν μετρά για celebrity, μάλλον για καημένος.

Τέλος πάντων, για να μην παρεξηγηθώ, μια χαρά πέρασα. Όπως τα περίμενα. To the brief! Πέρασα ένα ωφέλιμο bonding time με τον Μάριο που πλέον τον ψάχνουμε με το φανάρι…Γενικά, χαλάρωσα. Άμα χόρεψα το «καλοκαιρινές διακοπές» και το «Δεν σ’ αλλάζω» έκλεισα!

Luxurious bits ‘n pieces:

Παραλία: Καμία. Όλες είχαν κρύα νερά που μου προκαλούσαν ταχυκαρδία.
Beach bar: Πάνορμος - παρόλο που πληρώνεις τα’ ντερα σου πριν προλάβεις να κλάσεις.
Ποτό: Ένα που ήταν σαν χυμός πεπόνι με αλκοόλ και ένα άλλο στο galleraki, που φτιάχνεται με frangelico, γάλα, κανέλα και λικέρ κεράσι, που δεν θυμάμαι το όνομά του.
Φαΐ: Κασερόπιτα με Milkο για πρόγευμα, ενώ στο τσακίρ κέφι καμιά κρέπα. Είμαστε φτωχοί.
Club: Paradise - καθαρά και μόνο για τα φωτορυθμικά και το στιλ του. Κατά τα άλλα, ό,τι παίζει ελληνικά.
Ειδική μνεία: Στο ότι δεν χρειάζεσαι κλιματισμό το βράδυ, ούτε καν ανεμιστήρα. Δεν υπάρχει καθόλου υγρασία. Άμα λέω εγώ ότι εμείς ζούμε στη Μέση Ανατολή, κάτι ξέρω.
Γκόμενες: Ελάχιστες και μετριότατης ποιότητας. Εντάξει, στη Μύκονο ήμουν, δεν περίμενα ιδιαίτερα νταραβέρια.
Σοφή ατάκα που άκουσα: «Όποια κάθεται σε πολλά παλούκια, βρίσκει και το καλύτερο!»
Soundtrack διακοπών: Disko Partizani από τον Shantel. (εξερευνήστε τον περεταίρω από ολόκληρο το album του, είναι ό,τι καλύτερο άκουσα αυτό το καλοκαίρι).




Θα ξαναπήγαινα; Σιγά! Ποτέ μη λες ποτέ, βέβαια. Ίσως σε δέκα χρόνια αν βρεθεί καμία να μου τα χαϊδέψει εντέχνως. Τώρα το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το που θα περάσω το 10ημερο των Χριστουγεννιάτικων διακοπών. Έχω κάποιες ιδέες, να δούμε αν θα δεήσει και η παρέα.

Μεταξύ Ύπνου και Ξύπνιου...

Ζαλισμένος όσο χρειάζεται για να βρίσκω τα πλήκτρα, χαχανίζοντας με κάθε μαλακία που ακούω, με άμμο ανάμεσα στα δάχτυλα και με το mojito να δείχνει ήδη τα δόντια του, περνάω την πιο ευτυχισμένη στιγμή των διακοπών μου!

Κοιμάμαι, ξυπνάω και χορεύω, χορεύω, χορεύω, στην αγάπη μας ακόμη εγώ πιστεύω.

Ακούω greek eighties και τραγουδώ κάνοντας τον Πάνορμο να ανατριχιάζει. Με ακούει ο σκύλος των από πάνω και τρέχει να κρυφτεί. Τρώω κρέπες, καταβροχθίζω σφηνάκια, μπαίνω στην πλειοψηφία των κλαμπς δωρεάν και αισθάνομαι the ultimate celebrity, κοιμάμαι χωρίς ξυπνητήρι!

Είμαι πανευτυχής και ελαφρώς μεθυσμένος! Να’ χα και γκόμενα...

PS: Τη Μενεγάκη δεν την πέτυχα ακόμη!

Τα Λόγια είναι Περιττά...

...για το σπέρμα που 'χυσα με τον κουβά! Αθάνατο 1994!

Όλα τα Πέταξα

Γιατρέ μου,

Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι πως είμαι έτοιμος για το φρενοκομείο. Συστημένος, με τα χαρτιά μου έτοιμα! Δεν ξέρω γιατί, αλλά τελευταίως μισώ τον κόσμο όλο και τον ίδιο μου τον εαυτό. Περνώ μεγάλες κρίσεις σνομπισμού, ζαμανφισμού και γραψαρχιδισμού.

Στην Κύπρο δεν έκλεισα ακόμα χρόνο από τον καιρό που επέστρεψα και ήδη θέλω να ξανά φύγω. Δεν μου αρέσει τίποτα. Παρόλο που ασχολούμαι με χίλια δυο πράγματα στον ελεύθερο μου χρόνο προκειμένου να ξεχνιέμαι, εντούτοις τα καταφέρνω και καταθλίβομαι.

Βέβαια, αυτά τα συμπτώματα τα είχα ανέκαθεν, αλλά τον τελευταίο καιρό, υπερβαίνω εαυτόν.

Για παράδειγμα:

Παρόλο που πάντα μου άρεσε το καλό ντύσιμο, την τελευταία χρονιά δεν με ενδιαφέρει να ανανεώσω την γκαρταρόμπα μου. Όχι επειδή το βρίσκω ματαιόδοξο – που είναι, αν και θεμιτό σε κάποιο βαθμό – αλλά επειδή θεωρώ πως δεν αξίζει να ντύνεσαι καλά στην Κύπρο. Δεν υπάρχει κανείς που να αξίζει να με δει καλά ντυμένο και δεν υπάρχει καμία εκδήλωση που να αξίζει να παραστείς επίσημα ντυμένος. Όπου πάω, πάω με βερμούδα.

Πέρασαν 15 μέρες για να ξυριστώ. Εγώ που σιχαίνομαι τα γένια. Αλλά δεν έβρισκα το κίνητρο. Να ξυριστώ για ποιαν;

Αυτό που μόλις έγραψα ακούγεται άσχημο, αλλά πραγματικά δεν αισθάνομαι ότι αξίζει καμιά να με δει ξυρισμένο ή χτενισμένο. Τα μαλλιά μου είναι μόνιμα πιασμένα κότσο. Βαριέμαι να τα χτενίσω, παρόλο που αν ζούσα σε περιβάλλον που με αφορούσε, θα κουβαλούσα χτένα μαζί μου προκειμένου να είμαι στην τρίχα. Τώρα αισθάνομαι καλυμμένος φορώντας τα ίδια ρούχα ολόχρονα, αξύριστος, αχτένιστος, σωστός κούλλουφος!

Βαριέμαι να κάνω νέες γνωριμίες. Το 99% δεν έχει να μου διηγηθεί τίποτε το ενδιαφέρον και ξέρω πως πέρα από τα τετριμμένα που συζητά η πλειοφηφία των Κυπρίων στα καφέ, ουδείς διαφοροποιείται ώστε να με εκπλήξει ευχάριστα. Αν δεν πίνω καφέ με το boyband, το οποίο παραδοσιακά «γαμεί» τις συζητήσεις και κάποιες άλλες επιλεγμένες παιδικές παρέες, σπανίως βρίσκω άτομο που να αξίζει τον καφέ που πίνω μαζί του. Λυπούμαι, αλλά πλήττω.

Στις γκόμενες τα ίδια και χειρότερα. Η μέση Κύπρια είναι αρκετά εμφανίσιμη, περιποιημένη αλλά είναι copy – paste της κολλητής της. Επιπλέον, στην καλύτερη περίπτωση που αποφασίσουν να σου μιλήσουν, θα πετάξουν ατάκες του τύπου: «Άτε ρεεεε», «Εν τέλειοοοο!» «So cute!», και θα θέλω να τους διαλύσω τα μούτρα πάνω στο γυάλινο τραπέζι του καφέ. Ουδεμία επιδιώκει τη διαφορά από το τσούρμο, και όποια το επιχειρήσει (μία στο εκατομμύριο), το κάνει τόσο επιτηδευμένα, που δεν με πείθει και μου βγάζει κάτι το fake.

Για να μην γίνομαι μηδενιστικός, να σας πω ότι έχω γνωρίσει τουλάχιστον 5 κοπέλες που αξίζουν τον καφέ τους και κάτι παραπάνω, αλλά είναι τόσο ιδανικές, οπότε καταλαβαίνετε πως είναι και άπιαστες.

Στο ίδιο πνεύμα και το θέμα του αυτοκινήτου. Ενώ θα μου άρεσε να έχω ένα ακριβό και εντυπωσιακό αυτοκίνητο και έχω μια σχετική οικονομική άνεση να το αποκτήσω, αισθάνομαι πως δεν αξίζει να το οδηγείς στους κυπριακούς δρόμους που είναι τόσο κακοστρωμένοι και αποπνέουν την γενικότερη «μισοδώτζιει» κατάσταση που επικρατεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Ξέρω ότι ένα ακριβό κάμπριο είναι κλασική μουνοπαγίδα, αλλά θεωρώ πως καμίας Κύπριας ο κώλος δεν αξίζει να φιλοξενηθεί σε ακριβές δερμάτινες καρέκλες οποιουδήποτε κάμπριο. Με τις αποταμιεύσεις του Σεπτέμβρη, αποκτώ επιτέλους ποδήλατο, και άμα θέλει η γκόμενα να ηδονιστεί, θα αφαιρώ τη σέλλα!

Ακούγεται αφοριστικό, υπεροπτικό, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Διότι ουδέποτε θεώρησα πως αξίζω κάτι παραπάνω από τον μέσο όρο, αλλά εδώ πέρα ο μέσος όρος ξαφνικά πέφτει στην κλίμακα του πλην. Και ίσως να μετανιώσω που το λέω, ίσως λέω μεγάλες κουβέντες, αλλά όλα αυτά που γράφω απόψε είναι αποτέλεσμα εκτενούς παρατήρησης του τι συμβαίνει γύρω μου και λυπούμαι βαθύτατα που φτάνω στο σημείο να τα παραδεχτώ.

Δεν με ενδιαφέρει να πάω θάλασσα. Ξέρω εκ των προτέρων με ποιους θα κολυμπήσω στον Πρωταρά, οπότε δεν με ενδιαφέρει η οποιαδήποτε συναναστροφή. Δεν με ενδιαφέρει να βγω έξω τα Σάββατα. Ξέρω εκ των προτέρων τα playlists των DJ´s και το βρίσκω θλιβερό να χορεύω μηχανικά. Αν τολμήσω να χορέψω, διότι στην Κύπρο όποιος χορέψει πέραν του ενός βήματος γίνεται talk of the town, πιθανόν να θεωρηθώ καραγκιόζης. Τι πιθανόν; Σίγουρο, 100%!

Με ενοχλεί που δεν υπάρχει κόσμος που θέλει να βγει για να χορέψει. Ο κόσμος θέλει απλώς να βγει. Να κάνει τι; Απορώ. Η όλη ουσία του να βγεις βράδυ σε χώρο με μουσική είναι για να χορέψεις. Αν θα βγω για να δω τις 500 γνωστές μούρες που στοιχειώνουν τα πρωινά μου, χωρίς να απολαύσω τη μουσική, ποιο το όφελος; Έχω να βγω έξω και να περάσω ωραία από τον Ιούνιο, στην Αθήνα!

Παντού οι ίδιες φάτσες, με τα ίδια προβλέψιμα επαγγέλματα. Όλοι δικηγόροι, όλοι chartered accountants, όλοι γιατροί! Έκανα την υπέρβαση, εγκατέλειψα τα κοστούμια και τις γραβάτες και εργάζομαι σε μια πιο δημιουργική δουλειά, στην οποία όμως και πάλι μου βάζουν ταβάνι. Και κουτουλλώ! Ό,τι προτείνω, ό,τι φανταστώ απορρίπτεται γιατί «Ίσως δεν μπορέσουν να το αντιληφθούν και να το εκτιμήσουν οι μάζες!» Και δεν προτείνω κατά τη γνώμη και τίποτα ευφάνταστες ή ανατρεπτικές ιδέες. Αλλά και πάλι… οι μάζες ορθώνονται μπροστά μου ως εμπόδιο. Και επειδή και η εταιρεία πρέπει να ζήσει, παίζει το παιχνίδι τους. Και εγώ, κουτουλλώ πάνω στους τοίχους.

Έγραψα ένα θεατρικό πριν 3 χρόνια και κάθε χρόνο το εμπλουτίζω με καινούριες ατάκες για να είμαι σίγουρος ότι παραμένει updated. Το έδωσα σε 2 άτομα της εμπιστοσύνης μου. Και οι δυο σχολίασαν ότι το χιούμορ μου είναι αρκετά ιδιότυπο για τα κυπριακά δρώμενα. «Δεν θα το καταλάβουν οι μάζες!» Εν ολίγοις αν δεν γράψεις σενάριο με ατάκες του τύπου «γαμώ το σιήστο μου,» και «η κκελλέ σου εννά πιτιλλά που τα γαίματα» σε κάθε σελίδα, θεατρικό έργο δεν ανεβαίνει στα ματωμένα χώματά μας.

Δεν θεωρώ ότι έγραψα αριστούργημα, αλλά θεωρώ πως αν εγώ -μια μετριότητα- αντιμετωπίζομαι από την κυπριακή πραγματικότητα ως «πιο μπροστά» από αυτό που θέλουν οι Κυπραίοι, τότε τι να πω…

Τέλος, οι διακοπές! Η άποψη μου είναι ότι όσο είμαστε νέοι και αντέχουμε, οφείλουμε να επιδιώκουμε μακρινά και περιπετειώδη ταξίδια. Δεν είμαι ο Indiana Jones, και όσοι με ξέρετε γνωρίζετε πόσο επιδιώκω τη χλιδή και πολυτέλεια, αλλά θεωρώ αδιανόητο οι επιλογές μου κάθε χρόνο να είναι τα άκρως προβλέψιμα ελληνικά νησιά και τα συναφή.

Θέλω να πάω για σαφάρι στη Νότιο Αφρική, να πάω για κολύμπι μέσα σε κλουβί στις θάλασσες του Σίδνεϋ περικυκλωμένος από λευκούς καρχαρίες, να ταΐσω φάλαινες στα νορβηγικά φιόρδ, να αράξω στη Χαβάη ή στον Άγιο Μαυρίκιο, να προλάβω να χαρώ την Κούβα λίγο μετά την Castro εποχή και να χορέψω αργεντίνικο ταγκό με δίμετρη λατίνα.

Αντ’ αυτών, θα πάω στη Μύκονο, σαν κλασικός, θλιβερός Λευκωσιάτης και έπειτα θα αραδιάσω στο facebook 100 φωτογραφίες από το caprice και το super paradise. Αν καταλάβαινε το facebook τι μαλακίες φωτογραφίες του φορτώνουμε από τις προβλέψιμες διακοπές μας, θα έκαιγε όλους του, τους servers. Επί ένα χρόνο ψάχνω παρέα που να θέλει να με ακολουθήσει στην Κούβα και τον Άγιο Μαυρίκιο και δεν βρήκα κανέναν. Είμαι σίγουρος ότι ακόμη και αν τους πλήρωνα τα εισιτήρια, πάλι στη Μύκονο θα ήθελαν να απλώσουν τα κρέατα τους.

Και φυσικά, if you can’t beat them, join them!

Πέταξα και τα παπούτσια και μόνο με τα σάνταλα θα κυκλοφορώ.
Τσαντίστηκα!

Αρχίζει ο Χορός

Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι από τα αγαπημένα μου θεάματα!

Το έχω ξαναγράψει, αλλά κλαίω σαν παρθένα κάθε φορά που μπορεί να διακριθεί Έλληνας αθλητής ή αθλήτρια. Κλαίω ακόμη και όταν παρελαύνει η ελληνική αποστολή, και κάθε που ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος! Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί. Κάποτε ντρεπόμουνα πάρα πολύ γι’ αυτό και προσπαθούσα να το κρύψω. Σήμερα με πήρανε όλοι χαμπάρι οπότε απενεχοποιήθηκα. Βέβαια, δεν κλαίω μόνος μου. Κλαίει και ο πατέρας μου, οπότε πρέπει να είναι κληρονομικό. Μικρότερος τον κορόιδευα, τώρα κάνω τα ίδια, οπότε δεν μπορώ να τον περιπαίζω άλλο.

Την έναρξη της Ολυμπιάδας του 2004, την παρακολούθησα από τη Βαρκελώνη, όταν είχα πάει για summer school. Επειδή στο διαμέρισμα που έμενα η τηλεόραση δεν έπιανε το TV España έπρεπε να παρακολουθήσω την τελετή από το καταλανικό κανάλι το οποίο θα την μετέδιδε σε επανάληψη στις 3 τα ξημερώματα! Δεν μπορούσα να περιμένω, οπότε πήγα σε ένα ίντερνετ καφέ μπας και βρω κανένα link και παρακολουθήσω το θέαμα ζωντανά.

Δεν τα κατάφερα. Μπήκα στο msn, βρήκα ένα φίλο online o οποίος άνοιξε την κάμερα του και μου μετέδιδε την εικόνα της τηλεόρασης του, από το ΡΙΚ. Καταλαβαίνετε πως δεν έβλεπα τίποτα. Η εικόνα άλλαζε κάθε 5 δευτερόλεπτα και μόνο κάτι απομονωμένα frames λάμβανα στην οθόνη του υπολογιστή. Παρόλα αυτά, πάλι έκλαιγα… Τι να πω, ώρες – ώρες με λυπάμαι κι εγώ!

Οι Ισπανοί τότε σχολίασαν πολύ θετικά τη διοργάνωση. Θυμάμαι πως την επόμενη μέρα πήγα και αγόρασα μια τοπική εφημερίδα και πήγα σε ένα πάρκο να αποπειραθώ να την διαβάσω. Με το που έκατσα στο παγκάκι και θαύμασα τους πηχυαίους τίτλους ένα πουλάκι μου έχεσε πάνω στην εφημερίδα και η κουτσουλιά λέρωσε τη φανέλα και το χέρι μου. Έγινα σκατά, πάνω που είχα κάνει ντους!

Όπως ήμουνα, πέταξα την εφημερίδα και επέστρεψα σπίτι να ξαναλουστώ.

Θυμάμαι τότε που η Ελλάδα δεχόταν πόλεμο από παντού για τις καθυστερήσεις στην αποπεράτωση των έργων. Οι Ισπανοί καθηγητές της σχολής μου είχαν πει ότι στη διοργάνωση του 1992, το στάδιο στο οποίο έγινε η τελετή έναρξης τελείωσε μια βδομάδα πριν και το έβαφαν μόλις δυο μέρες πριν την έναρξη, αλλά κανένα ΜΜΕ δεν το έθιξε για να σωθεί το γόητρο της διοργάνωσης.

«Εμείς οι Έλληνες μόνιμα μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας,» τους είπα…

Βέβαια, βλέπω τώρα τι τραβάνε και οι Κινέζοι και λέω, εμάς μας έσφαξαν με το γάντι. Όχι ότι δεν τα τραβάει ο κώλος τους, αλλά ναι, μην δουν χώρα να αναλαμβάνει τη διοργάνωση, αμέσως να την πριονίσουν. Παρόλα αυτά, πολύ θα χαρώ γι’ αυτά που θα ακούσουν οι εγγλέζοι το 2012, αν απομείνει τίποτα από Λονδίνο μέχρι τότε.

Τέλος πάντων.

Οι τελετές του Παπαϊωάννου ήταν καταπληκτικές, ειδικά η έναρξη. Τη λήξη την ήθελα λίγο πιο συγυρισμένη. Θα τις παρακολούθησα και τις 2 πάνω από 10 φορές. Δεν μου άρεσε που η Βίσση μοιράστηκε την εμφάνιση της με τους υπόλοιπους, αν και με αποζημίωσε που δεν είδα τη Βανδή πουθενά εκείνο το βράδυ. Αύριο οι Κινέζοι ετοιμάζουν μεγάλα τσίρκουλα, και είμαι σίγουρος πως δεν θα αντέξω να παρακολουθήσω όλη την εκδήλωση. Εν πάση περιπτώσει, ας δούμε μερικούς δράκους να χορεύουν εκεί πέρα με τους ακροβάτες να περάσει το μεσημέρι…

Σας αφήνω με το αγαπημένο μου βίντεο από τη διοργάνωση του 2004. Είναι λίγο αστείο το ότι επιλέγω το συγκεκριμένο, αλλά όποτε το παρακολουθήσω ανατριχιάζω.



Παρεμπιπτόντως, το blog κατεβάζει ρολά και πάει να ξεκουραστεί, βρίσκοντας –επιτέλους- τον εαυτό του. Ραντεβού… Σύντομα.
Καλές διακοπές.

ΥΓ: Επειδή έχασα τα dvd των τελετών έναρξης και λήξης, αν ξέρει κανείς από που να αγοράσω τα επίσημα dvd's ας στείλει κανένα e-mail.

Θέλω να γίνω ο Batman

- Πήγα και είδα τον Batman στο cinema πριν μια βδομάδα!
- …
- Ωραίο το έργο, αν και πολύωρο. Εμένα άλλο μου έκανε εντύπωση βέβαια. Πωρώθηκα με τη στολή του!
- …
- Μπήκα στο ίντερνετ και έψαξα! Βρήκα μια στολή του Batman, μια αξεπέραστη καύλα! Πιστό αντίγραφο αυτής που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία. Δερμάτινη! Έρχεται με τις μπότες, τη μάσκα, τον μανδύα, τα πάντα! Μη φανταστείς τίποτα φτηνιάρικες που πουλάει το Jumbo και ο Πισσαρίδης στα καρναβάλια! Αυτή τη στολή τη φοράς και χύνεις!
- …
- Βέβαια, κοστίζει 950 λίρες! Και εγώ δεν εμπιστεύομαι πλήρως τις αγορές από το διαδίκτυο. Άσε που κανείς δεν μου εγγυάται πως θα μου μπαίνει! Τι να κάνω, να ρισκάρω; Είναι πολλά τα λεφτά, το ξέρω. Σχεδόν ένας μισθός. Αλλά χέστηκα! Παιδιά, γατιά δεν έχω, θα τα ξοδεύω όπου θέλω τα ευρώπουλα!
- …
- Μην με κοιτάζεις έτσι!
- Πού θα τη φοράς, γιέ μου, κοτζάμ στολή;
- Στο μπάνιο! Άμα σου μιλώ να συγκεντρώνεσαι! Τι πάει να πει «που θα την φορώ;» Θα την φορώ στις απόκριες! …Και μέσα στο σπίτι καμιά φορά. Μ’ αυτήν θα κυκλοφορώ, έχεις πρόβλημα;! Γιατί δηλαδή, ο Batman καλύτερος ήταν; Εκείνος ντυνόταν με τη στολή όταν έβγαινε έξω, εγώ το αντίθετο! Θα κυκλοφορώ με τα πολιτικά στον δρόμο και σπίτι θα φοράω τη νυχτερίδα!
- …
- Δεν υπερβάλλω! Γιατί οι γκόμενες είναι καλύτερες που δίνουν τα ίδια και περισσότερα για μια τσάντα; Εγώ θα τα δώσω για το κουστούμι!
- Με τα ίδια λεφτά παίρνεις ένα πραγματικό κουστούμι, Αρμάνι!
- Εμ, είδες που θα κάνω τη διαφορά; Σιγά μην ακολουθήσω τον συρμό!
- …
- Παιδί μου, μιλάμε για πράμα αυθεντικό! Μη σου πω ότι για να είναι τόσο ακριβή η στολή, μπορεί και να πετάει στ’ αλήθεια!
- Όταν θα δοκιμάσεις τη πτήση, φρόντισε να είμαι παρόν να σε μαζέψω.
- Ζήλεια-Ψώρα! Παιδί μου, ποια θα μου αντισταθεί άμα με δει έτσι ντυμένο; Θα πέφτουν όλες κάτω!
- …Από το φόβο τους!
- Μην μου χαλάς τη φαντασίωση! Άκου και το άλλο. Θέλω και το φως του! Εννοώ, εκείνον τον προβολέα με το σήμα του. Να το ανάβω να φέγγει η Λευκωσία…
- …
- Είσαι προκατειλημμένος εναντίον μου! Άμα δηλαδή άναβε τα laser το Vivendi ήταν όλα high, και άμα τα ανάβω εγώ είναι…χάλι;
- …
- Να ζητήσουμε τον λογαριασμό;

Άκουσον μεν, Πάταξον δε

Από ‘δω και στο εξής: Πρώτα δοκιμάζουμε, ύστερα απορρίπτουμε! 

Στο 3ο έτος, η κουφή γειτόνισσα (βλέπε 2 posts πιο κάτω), έβλεπε πόσο μαρουλιασμένο ήταν το πουλάκι μου και προσπαθούσε να κάνει ό,τι μπορεί για να το συνεφέρει. Στεναχωριόταν που δεν είχα γκόμενα και επειδή αναπτύξαμε στενές επαφές τρίτου τύπου πάσχιζε να με εξυπηρετήσει, ως φίλη - ήθελα να πιστεύω. 

Μου πρότεινε να με πάει σε ένα κλαμπ στο Λονδίνο για να ξεσαλώσω. Δεν ήταν ακριβώς μπουρδέλο... Επρόκειτο για ένα μυστικό, παράνομο καταγώγιο, το οποίο κατακλυζόταν από την υψηλή λονδρέζικη κοινωνία και στο οποίο οι θαμώνες έπαιζαν τη σύντροφο τους στη ρουλέτα! 

Πολύ ωραίο κλαμπ! Έμπαινες μέσα, έστηνε ο Mr Roberts την Mrs Roberts στο podium και οι θαμώνες στοιχημάτιζαν στη ρουλέτα αριθμούς. Άπαξ και σου καθόταν το νούμερο, σου τύλιγαν την κυρά Roberts με έναν φιόγκο και έφευγες από εκεί, μαζί της, αγκαζέ!

- Και θες να πεις, ότι εγώ απόψε θα φορέσω κοστούμι, θα μπω στο τρένο, θα πάω στο Λονδίνο, θα μπω σ’ αυτό το καταγώγιο, και θα κερδίσω τη σύζυγο ενός επιφανούς Άγγλου επιστήμονα και θα την φέρω πίσω στο Reading, στο δωμάτιο της εστίας να την πηδήξω;

- Αν σου ακούγεται τόσο πολύπλοκο, μπορείς να στοιχηματίσεις σε μένα! 

- Ε, πες μας το ότι γουστάρεις να τελειώνουμε! Μου κάνεις προλόγους με καζίνο και καζαντί!

Τέλος πάντων, μη σας τα πολυλογώ, στο κλαμπ δεν πήγα. Δεν τόλμησα το εγχείρημα διότι στα 23 δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έμπαινα σε ένα μυστικό κλαμπ με γιατρούς και δικηγόρους μεταμφιεσμένους σε Tom Cruise και Nicole Kidman στο Eyes Wide Shut και θα τους έκλεινα το σπίτι. Εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα!

- Τι πρόβλημα; 

- Αυτό το κλαμπ έχει προφανώς πόρτα!

- Εμ, γιατί τα άλλα, τι έχουνε; Κουρελού;

- Δεν εννοώ αυτό ηλίθια! Θα σηκωθούμε τώρα 2 άτομα να πάμε στο κλαμπ, με τι όνομα; Ποιος θα μας μπάσει στα κόλπα; Χρειαζόμαστε κράτηση; 

- Έχω μια φίλη που είναι ήδη μέλος, θα μας βάλει η ίδια με την κάρτα της! 

Τέλος πάντων, κώλωσα! Δεν ακολούθησα και σήμερα το μετάνιωσα οικτρά. Μόνο και μόνο από περιέργεια σκότωνα να πάω, αλλά ναι, κώλωσα. Η κουφή βέβαια, δεν άκουγε τίποτα! Μεταφορικά το λέω. Πήρε το τρένο, μπήκε στο κλαμπ και μάλιστα πήγε από μόνη της και στάθηκε στο podium ως τρόπαιο, περιμένοντας το τυχερό τρο-πεος. 

Άκου τώρα τα καλύτερα! Έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και στοιχημάτισε πάνω στην κουφή ένας μαύρος! Αν και μαύρος, η τύχη του ήταν λαμπρή! Δεν ξέρω ακριβώς πως τα κατάφερε, αλλά με το πέρας της βραδιάς η κουφή ήταν ήδη σημαιοστολισμένη και έτοιμη για άγημα! Την πήρε ο μαυρούλης αγκαλιά και πήγαν στο διαμέρισμα του. Εκεί η κουφή αγχώθηκε, μετάνιωσε και τον παρακάλεσε αν γινόταν να αθετήσουν τη συμφωνία και να την αφήσει να φύγει γιατί δεν αισθανόταν πολύ καλά. Ο τύπος τσαντίστηκε και τη ρώτησε γιατί πήγε και στάθηκε στο podium με τα τρόπαια αφού δεν ήταν διατεθειμένη να πηδηχτεί με τον πρώτο τυχόντα. Η κουφή αποκρίθηκε πως ήθελε να δοκιμάσει αλλά τώρα άλλαξε γνώμη και ο μαύρος της έδωσε πέντε λεπτά διορία να εξαφανιστεί από μπροστά του γιατί θα έβγαινε εκτός εαυτού και θα την χτυπούσε! 

Η φίλτατη γειτόνισσα το έβαλε στα πόδια και κοντά στα χαράματα επέστρεψε στην εστία να μου τα διηγηθεί! Σόδομα και Γόμορρα γαμώ το! Και πάντοτε συμβαίνουν άμα λείπω! Ή σχεδόν πάντοτε! 

Πέρσι, στο master, γνώρισα μια άλλη κοπέλα που μου πρότεινε κάτι διαφορετικό. Να ενταχθώ σε ένα γκρουπ μεσαιωνικών αναπαραστάσεων, για να δω άσπρη μέρα.

Τι είναι οι μεσαιωνικές αναπαραστάσεις; 

Μαζεύονται ένα μάτσο τρελοί από όλο τον κόσμο, πάνε και κατασκηνώνουν έξω από τα μεσαιωνικά κάστρα της Ιρλανδίας και της Ουαλίας και ζουν με τον ανάλογο τρόπο! Απαρνιούνται την τεχνολογία, τον πολιτισμό, φορούν προβιές, φτιάχνουν ψωμί μόνοι τους, κοιμούνται σε ψάθινα σπιτάκια, κάνουν ξιφομαχίες, διάφορες αρχαίες τελετές, ψηφίζουν βασιλιά και βασίλισσα, κάνουν λαμπαδηφορίες, γενικά ξεφεύγουν!

Ομολογώ πως βρήκα ιδιαίτερα γοητευτική την ιδέα, αλλά πρότεινα το έξης: «Γιατί να μην κάνουμε όλα αυτά που περιέγραψες και ύστερα να πάμε να κοιμηθούμε σε ένα ωραιότατο ξενοδοχείο με τους τοίχους του, τις θερμάνσεις του, τα ταβάνια του και όλα τα κομφόρ;» Θα θυμώσει ο μεσαίωνας; 

«Μα το όλο concept απαιτεί να ξεφύγεις από όλα αυτά που σε κρατούν μακριά από την αυτό-ολοκλήρωση!» Εξήγησε η φίλη μου. «Άσε που τα καλύτερα γίνονται άμα πέσει το φως, οπότε δεν συμφέρει να μείνεις σε ξενοδοχείο!»

Ωπ! Εδώ είμαστε, σκέφτηκα! «Και μου πάει η πανοπλία!» 

Τέλος πάντων, ούτε σ’ αυτά τα όργια έλαβα μέρος και πάλι το ψιλό-μετάνιωσα. Αλλά βέβαια, εδώ βαριέμαι να πάω για camping στην Πόλη Χρυσοχούς που είναι και 2 ώρες απόσταση. Σιγά μην κόψω να πάω στα κάστρα της Ιρλανδίας για μισό πήδημα. Άσε που από την ατυχία που με δέρνει, είναι πολύ πιθανόν να με υποβάλουν σε μεσαιωνικές δοκιμασίες προκειμένου να κερδίσουμε το αιδοίο της εκάστοτε πριγκίπισσας:

- Άλμα λίμνης με άλογο!

- Σκαρφάλωμα κεκλιμένου τοίχου ενώ οι αντίπαλοι με βρέχουν με νερό από τις πολεμίστρες.

- Να χτυπήσω τις καμπάνες του κάστρου, αφού πρώτα κολυμπήσω λίμνη με κροκόδειλους!

Πάντα μ’ άρεσαν τα ‘παιχνίδια χωρίς σύνορα,’ αλλά όχι κι έτσι! Εν πάση περιπτώσει, υπόσχομαι στον εαυτό μου πως πριν πεθάνω, όλα αυτά θα τα πραγματοποιήσω. Για τα ‘παιχνίδια χωρίς σύνορα’ μιλάω...

Διακοπές - Μια Βδομάδα Πριν..

Λίγο πριν χτυπήσουν οι καμπάνες, λίγο πριν φορέσω το μαγιό μου, ρουφήξω την κοιλιά μου και εξαπολυθώ στις παραλίες των Κυκλάδων, αναπολώ ξανά το παρελθόν και ελπίζω για τα καλύτερα που ερχονται. Επί- τέλους, σας χαρίζω ένα μικρό δείγμα από την 'αποστολή' του Τρίο Στούτζες στο Σάλζμπουργκ με την Εθνική Ελλάδος, αν και αντιλαμβάνεστε πως τα best of τα έφαγε η λογοκρισία και τα πήρε το Έυρηκα!



Καλό σαββατοκύριακο!