Όλα τα Πέταξα

Γιατρέ μου,

Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι πως είμαι έτοιμος για το φρενοκομείο. Συστημένος, με τα χαρτιά μου έτοιμα! Δεν ξέρω γιατί, αλλά τελευταίως μισώ τον κόσμο όλο και τον ίδιο μου τον εαυτό. Περνώ μεγάλες κρίσεις σνομπισμού, ζαμανφισμού και γραψαρχιδισμού.

Στην Κύπρο δεν έκλεισα ακόμα χρόνο από τον καιρό που επέστρεψα και ήδη θέλω να ξανά φύγω. Δεν μου αρέσει τίποτα. Παρόλο που ασχολούμαι με χίλια δυο πράγματα στον ελεύθερο μου χρόνο προκειμένου να ξεχνιέμαι, εντούτοις τα καταφέρνω και καταθλίβομαι.

Βέβαια, αυτά τα συμπτώματα τα είχα ανέκαθεν, αλλά τον τελευταίο καιρό, υπερβαίνω εαυτόν.

Για παράδειγμα:

Παρόλο που πάντα μου άρεσε το καλό ντύσιμο, την τελευταία χρονιά δεν με ενδιαφέρει να ανανεώσω την γκαρταρόμπα μου. Όχι επειδή το βρίσκω ματαιόδοξο – που είναι, αν και θεμιτό σε κάποιο βαθμό – αλλά επειδή θεωρώ πως δεν αξίζει να ντύνεσαι καλά στην Κύπρο. Δεν υπάρχει κανείς που να αξίζει να με δει καλά ντυμένο και δεν υπάρχει καμία εκδήλωση που να αξίζει να παραστείς επίσημα ντυμένος. Όπου πάω, πάω με βερμούδα.

Πέρασαν 15 μέρες για να ξυριστώ. Εγώ που σιχαίνομαι τα γένια. Αλλά δεν έβρισκα το κίνητρο. Να ξυριστώ για ποιαν;

Αυτό που μόλις έγραψα ακούγεται άσχημο, αλλά πραγματικά δεν αισθάνομαι ότι αξίζει καμιά να με δει ξυρισμένο ή χτενισμένο. Τα μαλλιά μου είναι μόνιμα πιασμένα κότσο. Βαριέμαι να τα χτενίσω, παρόλο που αν ζούσα σε περιβάλλον που με αφορούσε, θα κουβαλούσα χτένα μαζί μου προκειμένου να είμαι στην τρίχα. Τώρα αισθάνομαι καλυμμένος φορώντας τα ίδια ρούχα ολόχρονα, αξύριστος, αχτένιστος, σωστός κούλλουφος!

Βαριέμαι να κάνω νέες γνωριμίες. Το 99% δεν έχει να μου διηγηθεί τίποτε το ενδιαφέρον και ξέρω πως πέρα από τα τετριμμένα που συζητά η πλειοφηφία των Κυπρίων στα καφέ, ουδείς διαφοροποιείται ώστε να με εκπλήξει ευχάριστα. Αν δεν πίνω καφέ με το boyband, το οποίο παραδοσιακά «γαμεί» τις συζητήσεις και κάποιες άλλες επιλεγμένες παιδικές παρέες, σπανίως βρίσκω άτομο που να αξίζει τον καφέ που πίνω μαζί του. Λυπούμαι, αλλά πλήττω.

Στις γκόμενες τα ίδια και χειρότερα. Η μέση Κύπρια είναι αρκετά εμφανίσιμη, περιποιημένη αλλά είναι copy – paste της κολλητής της. Επιπλέον, στην καλύτερη περίπτωση που αποφασίσουν να σου μιλήσουν, θα πετάξουν ατάκες του τύπου: «Άτε ρεεεε», «Εν τέλειοοοο!» «So cute!», και θα θέλω να τους διαλύσω τα μούτρα πάνω στο γυάλινο τραπέζι του καφέ. Ουδεμία επιδιώκει τη διαφορά από το τσούρμο, και όποια το επιχειρήσει (μία στο εκατομμύριο), το κάνει τόσο επιτηδευμένα, που δεν με πείθει και μου βγάζει κάτι το fake.

Για να μην γίνομαι μηδενιστικός, να σας πω ότι έχω γνωρίσει τουλάχιστον 5 κοπέλες που αξίζουν τον καφέ τους και κάτι παραπάνω, αλλά είναι τόσο ιδανικές, οπότε καταλαβαίνετε πως είναι και άπιαστες.

Στο ίδιο πνεύμα και το θέμα του αυτοκινήτου. Ενώ θα μου άρεσε να έχω ένα ακριβό και εντυπωσιακό αυτοκίνητο και έχω μια σχετική οικονομική άνεση να το αποκτήσω, αισθάνομαι πως δεν αξίζει να το οδηγείς στους κυπριακούς δρόμους που είναι τόσο κακοστρωμένοι και αποπνέουν την γενικότερη «μισοδώτζιει» κατάσταση που επικρατεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Ξέρω ότι ένα ακριβό κάμπριο είναι κλασική μουνοπαγίδα, αλλά θεωρώ πως καμίας Κύπριας ο κώλος δεν αξίζει να φιλοξενηθεί σε ακριβές δερμάτινες καρέκλες οποιουδήποτε κάμπριο. Με τις αποταμιεύσεις του Σεπτέμβρη, αποκτώ επιτέλους ποδήλατο, και άμα θέλει η γκόμενα να ηδονιστεί, θα αφαιρώ τη σέλλα!

Ακούγεται αφοριστικό, υπεροπτικό, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Διότι ουδέποτε θεώρησα πως αξίζω κάτι παραπάνω από τον μέσο όρο, αλλά εδώ πέρα ο μέσος όρος ξαφνικά πέφτει στην κλίμακα του πλην. Και ίσως να μετανιώσω που το λέω, ίσως λέω μεγάλες κουβέντες, αλλά όλα αυτά που γράφω απόψε είναι αποτέλεσμα εκτενούς παρατήρησης του τι συμβαίνει γύρω μου και λυπούμαι βαθύτατα που φτάνω στο σημείο να τα παραδεχτώ.

Δεν με ενδιαφέρει να πάω θάλασσα. Ξέρω εκ των προτέρων με ποιους θα κολυμπήσω στον Πρωταρά, οπότε δεν με ενδιαφέρει η οποιαδήποτε συναναστροφή. Δεν με ενδιαφέρει να βγω έξω τα Σάββατα. Ξέρω εκ των προτέρων τα playlists των DJ´s και το βρίσκω θλιβερό να χορεύω μηχανικά. Αν τολμήσω να χορέψω, διότι στην Κύπρο όποιος χορέψει πέραν του ενός βήματος γίνεται talk of the town, πιθανόν να θεωρηθώ καραγκιόζης. Τι πιθανόν; Σίγουρο, 100%!

Με ενοχλεί που δεν υπάρχει κόσμος που θέλει να βγει για να χορέψει. Ο κόσμος θέλει απλώς να βγει. Να κάνει τι; Απορώ. Η όλη ουσία του να βγεις βράδυ σε χώρο με μουσική είναι για να χορέψεις. Αν θα βγω για να δω τις 500 γνωστές μούρες που στοιχειώνουν τα πρωινά μου, χωρίς να απολαύσω τη μουσική, ποιο το όφελος; Έχω να βγω έξω και να περάσω ωραία από τον Ιούνιο, στην Αθήνα!

Παντού οι ίδιες φάτσες, με τα ίδια προβλέψιμα επαγγέλματα. Όλοι δικηγόροι, όλοι chartered accountants, όλοι γιατροί! Έκανα την υπέρβαση, εγκατέλειψα τα κοστούμια και τις γραβάτες και εργάζομαι σε μια πιο δημιουργική δουλειά, στην οποία όμως και πάλι μου βάζουν ταβάνι. Και κουτουλλώ! Ό,τι προτείνω, ό,τι φανταστώ απορρίπτεται γιατί «Ίσως δεν μπορέσουν να το αντιληφθούν και να το εκτιμήσουν οι μάζες!» Και δεν προτείνω κατά τη γνώμη και τίποτα ευφάνταστες ή ανατρεπτικές ιδέες. Αλλά και πάλι… οι μάζες ορθώνονται μπροστά μου ως εμπόδιο. Και επειδή και η εταιρεία πρέπει να ζήσει, παίζει το παιχνίδι τους. Και εγώ, κουτουλλώ πάνω στους τοίχους.

Έγραψα ένα θεατρικό πριν 3 χρόνια και κάθε χρόνο το εμπλουτίζω με καινούριες ατάκες για να είμαι σίγουρος ότι παραμένει updated. Το έδωσα σε 2 άτομα της εμπιστοσύνης μου. Και οι δυο σχολίασαν ότι το χιούμορ μου είναι αρκετά ιδιότυπο για τα κυπριακά δρώμενα. «Δεν θα το καταλάβουν οι μάζες!» Εν ολίγοις αν δεν γράψεις σενάριο με ατάκες του τύπου «γαμώ το σιήστο μου,» και «η κκελλέ σου εννά πιτιλλά που τα γαίματα» σε κάθε σελίδα, θεατρικό έργο δεν ανεβαίνει στα ματωμένα χώματά μας.

Δεν θεωρώ ότι έγραψα αριστούργημα, αλλά θεωρώ πως αν εγώ -μια μετριότητα- αντιμετωπίζομαι από την κυπριακή πραγματικότητα ως «πιο μπροστά» από αυτό που θέλουν οι Κυπραίοι, τότε τι να πω…

Τέλος, οι διακοπές! Η άποψη μου είναι ότι όσο είμαστε νέοι και αντέχουμε, οφείλουμε να επιδιώκουμε μακρινά και περιπετειώδη ταξίδια. Δεν είμαι ο Indiana Jones, και όσοι με ξέρετε γνωρίζετε πόσο επιδιώκω τη χλιδή και πολυτέλεια, αλλά θεωρώ αδιανόητο οι επιλογές μου κάθε χρόνο να είναι τα άκρως προβλέψιμα ελληνικά νησιά και τα συναφή.

Θέλω να πάω για σαφάρι στη Νότιο Αφρική, να πάω για κολύμπι μέσα σε κλουβί στις θάλασσες του Σίδνεϋ περικυκλωμένος από λευκούς καρχαρίες, να ταΐσω φάλαινες στα νορβηγικά φιόρδ, να αράξω στη Χαβάη ή στον Άγιο Μαυρίκιο, να προλάβω να χαρώ την Κούβα λίγο μετά την Castro εποχή και να χορέψω αργεντίνικο ταγκό με δίμετρη λατίνα.

Αντ’ αυτών, θα πάω στη Μύκονο, σαν κλασικός, θλιβερός Λευκωσιάτης και έπειτα θα αραδιάσω στο facebook 100 φωτογραφίες από το caprice και το super paradise. Αν καταλάβαινε το facebook τι μαλακίες φωτογραφίες του φορτώνουμε από τις προβλέψιμες διακοπές μας, θα έκαιγε όλους του, τους servers. Επί ένα χρόνο ψάχνω παρέα που να θέλει να με ακολουθήσει στην Κούβα και τον Άγιο Μαυρίκιο και δεν βρήκα κανέναν. Είμαι σίγουρος ότι ακόμη και αν τους πλήρωνα τα εισιτήρια, πάλι στη Μύκονο θα ήθελαν να απλώσουν τα κρέατα τους.

Και φυσικά, if you can’t beat them, join them!

Πέταξα και τα παπούτσια και μόνο με τα σάνταλα θα κυκλοφορώ.
Τσαντίστηκα!