Νόμοι και Υπόνομοι

Το τελευταίο βιβλίο που διαβάζω και πορώνομαι, ονομάζεται «Η εγκυκλοπαίδεια της βλακείας,» του Ματάις Φαν Μπόξελ. Ναι, οδεύω ακάθεκτος προς την αυτογνωσία. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Στη σελίδα 144 θίγεται η βλακεία των νόμων.

«Δεν υπακούμε στο νόμο επειδή είναι ωφέλιμο να το κάνουμε. Μάλλον ο νόμος είναι ωφέλιμος (και ‘επιτυχημένος’ θα πρόσθετα εγώ), εφόσον τον εφαρμόζουν όλοι.»

Με λίγα λόγια, ο επιτυχημένος νόμος είναι αυτός που εφαρμόζεται αυτόματα από τις μάζες και όχι αυτός που ‘επιβάλλεται,’ από τον νομοθέτη (του οποίου βέβαια κόβει περισσότερο ο νους του, εξ ου και έγινε νομοθέτης και όχι σουβλιτζής).

Δυστυχώς, η αποτυχία του νομοθέτη να εμπνεύσει με τους νόμους που προτείνει, υποδεικνύει την απέραντη βλακεία των νόμων, και την ματαιότητα να τους επιβάλουμε σε τριτοκοσμικές κοινωνίες.

Κυπριακές εφαρμογές των πιο πάνω:

1) Απαγορεύεται το κάπνισμα σε δημόσιους, κλειστούς χώρους:
Όλοι το γνωρίζουμε, αλλά κανένας δεν συμμορφώνεται, αντιθέτως όλοι κάνουμε τα στραβά μάτια. Ο Κύπριος θεωρεί παράλογο τον συγκεκριμένο νόμο, επομένως δικαίως τον γράφει στ’ αρχίδια του. Η λέξη νόμος δεν είναι γι’ αυτόν αρκετή για να τον συμμορφώσει. Ξέρουμε ότι επιβλήθηκε από την ΕΕ, με την οποία ουδεμία συγγένεια έχουμε πλην της Γιουροβίζιον, επομένως δεν μας παρατούν οι φλώροι Ευρωπαίοι που συν τοις άλλοις, δεν μας ψηφίζουν όταν πρέπει... Θα καπνίζουμε όπου και όσο θέλουμε!

2) Απαγορεύεται η χρήση κινητού τηλεφώνου εν ώρα πτήσης:
Δεν μας χέζουν και οι Κυπριακές Αερογραμμές! Όλοι έχουμε ένα θείο, ένα ξάδελφο πιλότο που μας εμπιστεύτηκε ότι τα αεροπλάνα δεν πέφτουν από την χρήση κινητών και ότι τα κλείνουμε για καθαρά προφυλακτικούς λόγους. Επομένως, εγώ μιλάω στο κινητό ανενόχλητος! Πώς θα περάσει η ώρα διαφορετικά; Ας ωρύονται οι αεροσυνοδοί για να το κλείσω... ποιοι νομίζουν ότι είναι άλλωστε τα ‘γκαρσόνια αέρος;’ Εμένα ο κουμπάρος μου δουλεύει στις Κυπριακές Αερογραμμές και δεν μπορεί κανείς να μου τα ξύσει!


Η πιο πάνω λογική δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ευρώπη (άντε εξαιρείται η Ελλάς). Στην Γερμανία, στην Βρετανία και αλλού, ο νόμος δεν διαπραγματεύεται με την Κούλα και την Τούλα. Όταν απαγορεύεται κάτι, τέλος! Από την ίδια κιόλας μέρα η απαγόρευση εφαρμόζεται διά ροπάλου. Δεν παρακάμπτεται ο νόμος μέχρι να μας πιάσουν στα πράσα! Η λέξη 'νόμος' σημαίνει απαγόρευση. Δεν σημαίνει, 'απαγορεύεται μεν, αλλά ποιος χέστηκε!' όπως σημαίνει εδώ.

Αυτά βέβαια δεν θα έπρεπε να με ξενίζουν καθώς είναι χαρακτηριστικά όλων των ανώριμων κοινωνιών και όλων των ‘λαών της θάλασσας’ που είναι και πιο… -να το πω ευγενικά- ανάλαφροι. Αλλά εκνευρίζομαι και δεν μπορώ να το κρύψω, διότι καταντήσαμε να κάνουμε παρατήρηση στις καφετέριες για τους καπνιστές και να μας θεωρούν παράλογους και τατσίζηδες. Υποδεικνύεις της αεροσυνοδού κάποιον που μιλά στο κινητό δίπλα σου και σε κοιτάζει ατάραχη με ύφος «βαρέθηκα να ασχολούμαι, ας πέσουμε!»

Από την άλλη, η επιβολή οποιουδήποτε νόμου από κάποιον νομοθέτη που οραματίζεται να μας φέρει στον ίσιο δρόμο θα παρουσιαστεί ως φασιστική και αντιδημοκρατική και θα πέσει στο κενό. Επομένως, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στο μέτριο. Βέβαια, για να τελειώνουμε και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ιστορικά η Δημοκρατία ουδέποτε παρουσιάστηκε ως το ιδανικό πολίτευμα. Είναι απλά πιο υποφερτή από τις υπόλοιπες επιλογές.

Και όπως συμπεραίνει και το βιβλίο μου, η Δημοκρατία είναι καταδικασμένη να διαιωνίζει τη βλακεία, αφού ως πολίτευμα δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια σειρά προσπαθειών να ελεγχθεί η ανθρώπινη βλακεία μέχρι την επόμενη τετραετία…

Ερώτηση...

Με διαβάζει κάποιος/κάποια από Γαλλία... Ποιός είναι;;;

Σέξυπνα Προϊόντα

Το blog περήφανα παρουσιάζει μια νέα στήλη με τίτλο: ‘Σέξυπνα Προϊόντα.’

Συχνά-πυκνά θα παρουσιάζουμε ένα νέο προϊόν που θα μπορούσε να ομορφύνει τη ζωή μας. Διατηρώ τα πνευματικά δικαιώματα, αλλά είμαι έτοιμος να συζητήσω τυχόν εξαγορά αυτών.

Αυτή την εβδομάδα, παρουσιάζουμε το μποξεράκι-λυχνάρι!

Τρίψε το λυχνάρι μου, να βγει το τζίνι!

Το ωραιότατο αυτό μποξεράκι απελευθερώνει το μαγικό τζίνι το οποίο υπόσχεται να ικανοποιήσει όλες τις κρυφές επιθυμίες της τρίψαντος. Το τζίνι παραμένει όρθιο για όσο το τρίβετε, και κλείνεται ξανά στο λυχνάρι του με το πέρας της αποστολής του.

Διατίθεται σε διάφορους χρωματισμούς. Να αποφεύγετε τις απομιμήσεις και τα made in China των οποίων τα τζίνι κάνουν μισές δουλειές. Το σέξυπνο μποξεράκι είναι κεντημένο στο χέρι, ενώ συνδυάζει και σχεδιασμούς από τον μαγικό κόσμο του Ντίσνευ που μπορεί να γοητέψουν τις νεαρότερες ηλικίες. Πλένεται φυσικά στο χέρι! Διατίθεται σε φιλικές τιμές γνωριμίας. Τώρα μπορείτε να μας βρείτε και στην κρατική έκθεση Κύπρου, μέχρι την 1η Ιουνίου!

Κλείς’ τα μάτια σκέψου κάτι και θα γίνει, κάνω θαύματα για σένα, είμαι το πιστό σου τζίνι!

Σκάσε και Κολύμπα

1994

Ήμουν 14 χρονών και παρακολουθούσα μαθήματα κολύμβησης σε ένα γυμναστήριο κοντά στο σπίτι μου. Με το πέρας των μαθημάτων η πισίνα χωριζόταν στα δυο. Στο πρώτο μισό οι συμμαθητές μου κι εγώ συνεχίζαμε ‘ελεύθερη κολύμβηση,’ κοινώς πλατσουρίζαμε άνευ λόγου και αιτίας. Στο άλλο μισό της πισίνας ερχόταν μια μαλακισμένη καθηγήτρια η οποία δίδασκε σε παιδιά με πνευματική υστέρηση πως να περπατάνε στο νερό.

Βρήκα τρομερά ενδιαφέρον το μάθημα της. Η τεχνική της, ο τρόπος προσέγγισης των παιδιών ήταν πάρα πολύ στοργικός και φιλικός. Παράτησα την κολύμβηση και κρατώντας μια σανίδα αφέθηκα να επιπλέω παρακολουθώντας το μάθημα της. Το έκανα με απόλυτη σοβαρότητα και ουδεμία διάθεση είχα να φέρω σε δύσκολη θέση τους μαθητές ή την καθηγήτρια (που εδώ που τα λέμε και να ήθελα να τους χλευάσω, δεν θα έπαιρναν χαμπάρι!).

Καθώς λάμβανε χώρα το μάθημα, και ενώ παρακολουθούσα σιωπηλά και ήσυχα, η καθηγήτρια διέκοψε το μάθημα, στράφηκε προς εμένα, και με αυστηρό, ανοργασμικό τόνο με ρώτησε:

- Συμβαίνει κάτι νεαρέ;

- ...Όχι, τι να συμβαίνει;

- Επειδή κοιτάζεις απ’ εδώ επίμονα!

Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου! Αισθάνθηκα πως τους προσέβαλα, παρόλο που ουδεμία πρόθεση είχα περί τούτου. Πάνω στο νεαρό της ηλικίας μου και την αναμπουμπούλα, έπρεπε να δικαιολογήσω γιατί κοίταζα. Αν απαντούσα το προφανές, ότι δηλαδή βρίσκω ενδιαφέρον το μάθημα των παιδιών με ειδικές ανάγκες, θα φαινόταν ότι όντως τα υποτιμώ, επειδή, πως να το κάνουμε, πρόκειται για "παιδιά καθυστερημένα." Οπότε αν έλεγα την αλήθεια, θα με έκραζαν. Έπρεπε να πω ένα συμπαθητικό ψέμα, και μάλιστα αμέσως, προκειμένου να ξεφύγω από τη δύσκολη θέση.

Περιττό να σας πω ότι υπήρχαν και αρκετοί γονείς γύρω-γύρω που παρακολουθούσαν τη συζήτηση εμού και της καθηγήτριας.

- Σε ρωτάω αγόρι μου! Γιατί κοιτάς προς τα εδώ;

- (Μετά από μεγάλη παύση) Βασικά... Ναι! Βασικά, έχασα τα γυαλάκια μου... που φοράω στην πισίνα!

- Ε, και?!

- Ε, να...είναι τα ίδια με της κοπέλας... (δείχνω τη μαθήτρια που μάθαινε να περπατά στο νερό).

- Και τι προσπαθείς να μου πεις τώρα; Ότι σου έκλεψε το κορίτσι τα γυαλιά σου;

- Όχι, εγώ δεν...! Απλά αναρωτιόμουνα...

- Τι;

- ...Μήπως τα βρήκε κάπου και τα φόρεσε!

- Είσαι με τα καλά σου; Το μισό κολυμβητήριο φοράει τα ίδια γυαλάκια! Γιατί να είναι αυτά τα δικά σου;

Έκανα μια βουτιά γρήγορα και εξαφανίστηκα κάτω από το νερό μέσα σε δευτερόλεπτα. Βγήκα γρήγορα-γρήγορα από την άλλη άκρη της πισίνας και χωρίς να κοιτάξω πίσω μου έτρεξα στα αποδυτήρια.

Τι μαλακίες κάνω κι εγώ ώρες-ώρες! Αλλά ΟΚ, δεκατεσσάρων ήμουν, τι να έλεγα! Και στο κάτω-κάτω τόσο πολύ ενοχλήθηκε η ψόλα η γυμνάστρια που παρακολουθούσα το μάθημα της; Σκατά να φάει, τη θυμήθηκα και τσαντίστηκα πρωϊνιάτικα!

The Winner Takes it All

1) Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί πλέον απενεχοποιείται και η Καλομοίρα! Κανείς δεν θα ντρέπεται πια αν την γουστάρει. Κανείς δεν θα κρύβει τα CD της. Από σήμερα, το να γουστάρεις Καλομοίρα γίνεται trend!

2) Μπορεί να μου σπάει τα νεύρα ο Ρώσος, αλλά ΟΚ, κέρδισε με τραγούδι και όχι με καραγκιοζιλίκια τύπου φοράω μάσκες, κρεμιέμαι από σκοινιά, κάνω τούμπες και παρόμοια κόλπα. Αν δεν ήταν ο πούστης ο Ευαγγελινός να χορογραφήσει την Ουκρανή και να την κάνει κλώνο της Βανδή, τώρα θα ήμασταν δέυτεροι. Βέβαια, καλύτερα τρίτοι, παρά δεύτεροι…

3) Κρίμα τα λεφτά που ξόδεψα για τη Σουηδία. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είχε μακράν το καλύτερο τραγούδι.

4) Πανηγυρίζει και ο Χριστόφιας! Τον είδα στις ειδήσεις να φιλιέται με κάτι παλιάτσους και να χρίζεται από το μακιγιάζ τους. Όλα τα νούμερα κερδίζουν!

This is Eurovision Calling

Here are the results from this blog's jury!

1) Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο. Πάντως τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι της Σουηδίας και της Ελβετίας. Η τελευταία δεν πέρασε στον τελικό και ίσως δικαίως, μιας και το live του τραγουδιστή ήταν μετριότατο. Αλλά ΟΚ, παρά τις μαλακίες της Λετονίας και της Γεωργίας… Θα προτιμούσα να έβλεπα την Ελβετία και την Κύπρο στον τελικό. Το σίγουρο είναι ότι δεν θέλω να κερδίσει η Ουκρανία, γιατί όταν είχε διοργανώσει το 2005 τον διαγωνισμό στο Κίεβο είδαμε μια φρικτή διοργάνωση, αλλά ούτε και ο Ρώσος που νομίζει ότι κρατεί το Θεό απ’ τα αρχίδια! Η Καλομοίρα θα χτυπήσει Τοπ10 άνετα και από εκεί και πέρα ό,τι μας ελεήσει ο Θεός!

2) Οι Κυπραίοι θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό το ότι δεν προκρίθηκε το Σαν Μαρίνο, η Ανδόρρα και η Μάλτα. Η Κύπρος όμως, έπρεπε να είναι στον τελικό! Λες και διαφέρουμε από τις υπόλοιπες φτωχές-μικρές χώρες του διαγωνισμού. Το μέγεθος μετράει κυρίες και κύριοι, και χαίρομαι που μας δίνεται η ευκαιρία να το συνειδητοποιήσουμε μέσω και αυτού του διαγωνισμού! Προσωπικά, πιστεύω ότι το concept του τραγουδιού μας ήταν άπαιχτο, αλλά ΟΚ, τι να κάνουμε, δεν άρεσε…

3) Νευριάζω που η Γιουροβίζιον θεωρείται κατεξοχήν trash διαγωνισμός, αλλά παρόλα αυτά όλοι τον βλέπουν και κυρίως όλοι έχουν άποψη. Καλά, θεμιτό να έχεις άποψη. Αλλά με εκπλήσσει που όλοι είναι σίγουροι γι’ αυτό που λένε και δεν σηκώνουν αντίρρηση! Πολλοί μουσικολόγοι μαζευτήκαμε! Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τη διαφορά της γνώμης από το γεγονός! «Χάλια αυτό το τραγούδι!», «Αυτό θα κερδίσει, σίγουρα!», «Μα τι μαλακία αυτό το χορευτικό» κτλ. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «μου αρέσει» ή το «δεν μου αρέσει εμένα προσωπικά» και στο «αυτό είναι το καλύτερο τραγούδι!» Όλοι ξέρουν, όλοι μιλάνε, μπα που να σκάσουν!

4) Δεν βρήκα γυναίκα να σχολιάσει θετικά τη Σουηδέζα. Από το σπίτι μου, μέχρι το γραφείο, όλες μιλάνε για την ‘τραβέστα!’ Κάνανε και οι Κύπριες μισή αποτρίχωση και νομίζουν πως μπορούν να κρίνουν. Εντάξει, συμφωνώ ότι έχει τραβηγμένο, εξωγήινο πρόσωπο... Ας μου χτυπήσει το κουδούνι όμως, και να μου πει: «Πήδα με!» και θα της πω, πως είσαι έτσι τραβηγμένη, ουστ! Υπενθυμίζω πως όλοι ζούμε σ’ ένα κόσμο, που όλα είναι πλαστικά, και φυσικά plastic is fantastic! Δεν ήξερα να γουστάρω την Καδή, που μια βόλτα στο Costa και στα Starbucks να πας, θα βρεις 100 Ευδοκίες εκεί να πίνουν καφέ!

5) Άσχετο, αλλά, αν συναντήσω ποτέ τη Κατερίνα Σουλιώτη του Star τυχαία, δεν τη σώζουν ούτε 10 σωματοφύλακες!

6) Χειρότερη ανάμνηση: Θυμάμαι το 1995! Έβλεπα τον Άλεξ Παναγή να σαρώνει αναπάντεχα. Οι γονείς μου είχαν σπίτι καλεσμένους για χαρτιά, κάτι γρουσούζηδες που θεωρούσαν αναγκαίο να σχολιάζουν τα πάντα. Πεταγόταν ένας γέρος και σε κάθε χώρα που ψήφιζε μουρμουρούσε με το ανάλογο ύφος και την τρεμάμενη φωνή: «Α! Οι Ελβετοί ψηφίζουν; Δεν μας γουστάρουν αυτοί, αποκλείεται να μας ψηφίσουν!», «Α! Οι Μαλτέζοι ψηφίζουν; Δεν μας γουστάρουν αυτοί, αποκλείεται να μας ψηφίσουν!» 24 χώρες συμμετείχαν, άκουσα την ίδια ατάκα 24 φορές! Θα τον έπνιγα!

7) Α! Επίσης, να μην ξεχάσω πως ακόμη δεν το χωνεύω ότι έχασε η Βίσση πρόπερσυ! Εκ των υστέρων, συμφωνώ πως δεν έδωσε τον καλύτερο της εαυτό και πως το Everything ερμηνεύθηκε πολύ καλύτερα σε κατοπινές συναυλίες της, αλλά ΟΚ. Η 9η θέση ήταν λίγη.

8) Καλύτερη ανάμνηση: 2001, στο πρώτο έτος σπουδών, επί Antique και ‘Die for you.’ Με διάφορους συμφοιτητές στο δωμάτιο φίλου, να βλέπουμε τα 12άρια να πέφτουν βροχή και να πανηγυρίζουμε. Τότε η Ελλάδα ήταν αμάθητη στα 12άρια και ήταν όλα πιο συναρπαστικά. Η φωτογραφία είναι από εκείνο το βράδυ, προσφορά του Νισύριου. Όποιος με εντοπίσει στη φωτογραφία κερδίζει το 12άρι μου, σηκωμένο.

10) Πεθυμώ πάρα πολύ τους διαγωνισμούς της δεκαετίας του ’80-90 που ήταν όλα πιο επίσημα, και ως πιο μικρός τα μυθοποιούσα περισσότερο όλα στο μυαλό μου. Τώρα γνωρίζω πως δεν πρόκειται για τίποτε περισσότερο από ένα τηλεπαιχνίδι. Τιμής ένεκεν το παρακολουθώ. Μάζεψα τα 10 αγαπημένα μου από την ιστορία του διαγωνισμού στο πιο κάτω βίντεο.

12) Fingers crossed για την Καλομοίρα ΜΟΥ, που πλέον δεν πιστεύω να έμεινε άνθρωπος που να μην την έχει αγαπήσει!

Reporting for BBC!

Αγαπημένη μου Αγγελική,

Έλαβα επείγον μήνυμα από τη Lottie. Την Ουαλλή συμφοιτήτρια μας από το μάστερ της δημοσιογραφίας. Όπως ξέρεις, η Lottie εργάζεται στο BBC Wales και όταν αντιλήφθηκα πως το email της εστάλη από την επαγγελματική της διεύθυνση, ανησύχησα.

«Χρίστο, θέλω επειγόντως τη βοήθεια σου!»

Της έστειλα αμέσως το κινητό μου και με πήρε εντός ολίγων λεπτών να εξηγηθούμε. Με την αγγλική προφορά της, που ενίοτε μου σπάζει τα νεύρα, και το φλεγματικό της χιούμορ, μου εξήγησε πως οι συνάδελφοι της προσπαθούν εδώ και ώρα να καλύψουν το θάνατο μιας Ουαλλής τουρίστριας στην Κύπρο, εις μάτην!

«Το αρχηγείο αστυνομίας Πάφου, αδυνατεί να μας εξυπηρετήσει στα αγγλικά και αυτή τη στιγμή είσαι ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει ως μεταφραστής!»

«Και ποιος σου είπε πως εγώ μπορώ να συνεννοηθώ με μπάτσο, και μάλιστα Παφίτη;» Της αποκρίθηκα!

Εν πάση περιπτώσει. Προχθές πέθανε μια 52χρονη Βρετανίδα στην Πάφο και το BBC ήθελε επειγόντως να καλύψει το συμβάν. Εγώ, κόρδωσα σαν γύφτικο σκεπάρνι και ένιωσα δαιμόνιος δημοσιογράφος, Πίκος Απίκος που θα βγάλει το τρανό BBC από τη δύσκολη θέση.

Μου προώθησε στο κινητό τον Thomas, τον Βρετανό ανταποκριτή στην Κύπρο, ο οποίος μου έδωσε το τηλέφωνο του αρχηγείου στην Πάφο. Πήρα τηλέφωνο:

- Γεια σας.
- Ναι!
- Σας τηλεφωνώ εκ μέρους του BBC, θα ήθελαν κάποιες πληροφορίες… Βασικά, σας έπαιρναν αλλά δεν μπορούσατε να συνεννοηθείτε!
- Μα για ποιο πράμα, μάνα μου;
- Για το θάνατο της τάδε (είπα το όνομα της, τώρα δεν το θυμάμαι!)
- Μα της 52χρονης;
- Δεν ξέρω πόσο ήτανε! Εμένα μου είπαν να σας ρωτήσω λεπτομέρειες για το θάνατο της τάδε! Τι έδειξε η νεκροψία; Ποια είναι η επίσημη ανακοίνωσή σας;
- Α! Περίμενε, για το ίδιο πράγμα μιλούμε. Ναι, η κυρία πέθανε προχθές, ο ιατροδικαστής τάδε είπεν ότι έπαθε έμφραγμα του μυοκαρδίου. Η νεκροψία έγινε σήμερα το πρωί στις 11:45 στο Γενικό Νοσοκομείο της Πάφου! Εντάξει;
- Ναι, ευχαρ…
- Γεια! (Και το έκλεισε απότομα!)

Πήρα πίσω στο Κάρντιφ και ενημέρωσα τα περί θανάτου της. Τώρα, περιμένω τον σύλλογο δημοσιογράφων να με βραβεύσει! :)

Καλά! Να πιστέψω ότι σε ολόκληρο αστυνομικό τμήμα, δεν βρέθηκε μισός άνθρωπος να μιλά τα βασικά αγγλικά να εξηγηθεί με τον δημοσιογράφο; Ειδικά στην Πάφο που είναι και τουριστική πόλη; Πόλη… Τέλος πάντων…

Αφού, αν δεν με απατά η μνήμη μου, τα στατιστικά λένε πως οι απόφοιτοι της αστυνομικής ακαδημίας επιτυγχάνουν πιο ψηλούς βαθμούς στα αγγλικά, παρά στα ελληνικά! Κατάλαβες! Ζήτημα αν ξέρουν να γράψουν το όνομα τους. Μόνο για τα λαπόρτα είστε άξιοι, τρομάρα να σας έρθει!

Αυτή είναι η ξεφτίλα της χώρας μας κυρίες και κύριοι! Μας προστατεύουν άτομα που έχουν επίπεδο Δημοτικού! Αλλά τώρα θα μου πεις, εδώ εκλέξαμε πρόεδρο που δεν ξέρει να πει δυο κουβέντες στα αγγλικά, θα μιλάνε οι αστυνομικοί στην Πάφο;

Και μην ακούσω διαφωνίες από τα κομμούνια της χώρας πως ο Χριστόφιας τα παίζει στα δάχτυλα τα αγγλικά, διότι έχω αποδειξάρες επί του θέματος. Χαρακτηριστικά, την 9η Μαΐου 2008, ημέρα της Ευρώπης, σε εκδήλωση που διοργανώθηκε από το «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης,» και στην οποία ο λαϊκότατος πρόεδρος έπρεπε να βγάλει λόγο, ήταν ο μόνος ομιλητής που ανάγνωσε ομιλία στα Ελληνικά, και μοίρασε στους ξένους καλεσμένους μας φυλλάδια με την μετάφραση!

Να ζήσουμε! Ας τα έκανε απλή απαγγελία ρε φίλε! Ας του τα έγραφε κάποιος με ελληνικούς χαρακτήρες όπως κάνουν της Έφης Θώδη για να τραγουδήσει. Να βγει, να πει: «Ντίαρ Γιουροπίανς, γουέλκαμ του Σάιπρους, ε μόντερν μπατ σμολ κάντρι!»

Ναι, ναι! Δεν συμπαθώ την αγγλική γλώσσα ποσώς. Αντιθέτως, την βρίσκω φοβερά αντιερωτική και μονόχνοτη. Αν μπορούσα θα την καταργούσα. Αλλά γαμώ το, στο 2008 ζούμε!

Τσουνάμια που μας χρειάζονται! Τσουνάμια και σεισμοί! Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρίτη και φαρμακερή!

Διαπίστωση

Όταν ήμουνα μικρός, είχα την εντύπωση πως όταν μεγαλώσω θα γίνω μεγάλος καζανόβας! Χαρακτηριστικά, με θυμάμαι να βλέπω βίντεο-ταινίες με τον Γαρδέλη και τον Μιχαλόπουλο, που αλλάζανε γκόμενες αυστηρά και με συνοπτικές διαδικασίες, και έβλεπα στο πρόσωπο τους το alter ego μου. Έλεγα «και εγώ έτσι θα γίνω όταν μεγαλώσω!»

Τι σκατά συνέβησαν στο μεσοδιάστημα δεν μπορώ να καταλάβω! Πάντως πιο πολύ στον Ψάλτη φέρνω σήμερα….

Εν πάση περιπτώσει, το τι συνέβη και ‘εμάννεψα’ στην πορεία, ίσως δεν το μάθω και ποτέ. Είναι αξιοπερίεργο το ότι, ενώ επικροτώ και θαυμάζω τακτικές άντρα ‘φτύστη’ εγώ εμμένω σε πιο εγκεφαλικές προσεγγίσεις. Φτύσμου… Μπας και ξυπνήσω!

Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις φίλε. Στο κάτω-κάτω, τι να το κάνω το καζανοβιλίκι στην Κύπρο. Απόψε, για παράδειγμα, βγήκα σε ένα μπαρ και έφριξα γι’ άλλη μια φορά με το σινάφι μας. Εκτός του ότι η μέση γκόμενα είναι κάτω του μετρίου, ενοχλητικά βαμμένη και επιτηδευμένα δήθεν, δεν ξέρει ούτε να φλερτάρει. Είσαι τυχερός αν καταδεχτεί να σου μιλήσει κατ’ αρχήν. Το αν το φλερτ της είναι ποιοτικό, είναι πλέον ψιλά γράμματα. Όλες οι ατάκες προβλέψιμες, ντεκαβλέ, δίχως ίχνος υπονοούμενου, έστω και για χιούμορ! Μη μιλήσω για τα greeklish που τα εκσφενδονίζουν με την πρώτη ευκαιρία και σου πέφτει! Και δεν σου ξανασηκώνεται...

Άσε, άσε, έχω μεγάλο πρόβλημα προσαρμογής στα πράγματα του τόπου.

Αλλά όσο ζω, ελπίζω! Θέλω να πω, ήδη άρχισαν και λιώνουν οι πάγοι. Πού θα πάει… Δεν θα βυθιστούμε (εντελώς);

΄Οσο συχνότερα βγαίνω εκτιμώ και κάποια άλλα πράγματα. Που θα έπρεπε να τους αποδίδω περισσότερη σημασία. Για σένα το λέω… και θα στο πω και σε λίγο, τηλεφωνικά και τήλε-φονικά!

Καλημέρα.

Υπάρχει Ζωή μετά τον Καρβέλα;

Η κατήγορος, Άννα Βίσση, φέρεται να ζητεί τα ρέστα από τον κατηγορούμενο και μέντορα της Νίκο Καρβέλα. Το επίδικο θέμα φαίνεται να είναι η ποιότητα των νέων τραγουδιών που της έγραψε, τα οποία διόλου συμβαδίζουν με το προφίλ που θέλει να λανσάρει η κατήγορος με το νέο κεφάλαιο που επιθυμεί να ανοίξει στην καριέρα της.

 

Τεκμήριο 1^ον:

 

Η κατήγορος αποθέωσε την καριέρα της στα μέσα της δεκαετίας του ’90 με την τριλογία ‘Κλίμα Τροπικό,’ ‘Τραύμα’ και ‘Αντίδοτο’ τα οποία περιείχαν στην κυριότητα τους στίχους λαϊκούς και εύπεπτους. Παρόλα αυτά, η Ελλάς και η Κύπρος τους αγκάλιασε, τους χρύσωσε και τους επικάλυψε με πολλές στρώσεις πλατίνας.

 

Η κατήγορος, 10 χρόνια μετά, απορρίπτει τα καινούρια τραγούδια του κατηγορούμενου, ισχυριζόμενη πως αυτά δεν είναι της ανάλογης ποιότητας.

 

Και ερωτώ τους ενόρκους!

 

Θέλουμε μια Βίσση που αποστρέφεται αυτό(ν) που την καθιέρωσε; Σαφώς όχι. Θέλουμε μια Βίσση που εξελίσσεται και πάει μπροστά! Θα πάει μπροστά με τραγούδια άλλων, οι οποίοι όταν ο κατηγορούμενος είχε ήδη στο ενεργητικό του τους ‘Δαίμονες’ και τραγουδάρες, αυτοί προσπαθούσαν ματαίως και διακαώς να περάσουν στους 10 υποψήφιους του ΡΙΚ για την Γιουροβίζιον;

 

Το Δικαστήριο υποστηρίζει πως το εγχείρημα είναι επίφοβο και αμφίβολο. Ως εκ τούτου, θα ασκήσει τρομερά αυστηρή κριτική όταν και αν κυκλοφορήσει ποτέ ο νέος δίσκος!

 

Τα τραγούδια του κατηγορούμενου έχουν μια δόση τρέλας που δεν συναντάς εύκολα. Και αυτή η δόση είναι που τα διαφοροποιεί από το υπόλοιπο συρφετό που μηρυκάζει τα ίδια και τα ίδια. Μπορεί κάποιοι να έβρισκαν ενοχλητικούς στίχους όπως «τα δυο μου μάτια θα τα βγάλω, τα δάχτυλα μου θα τα σπάσω κτλ.» αλλά το Δικαστήριο δηλώνει πως νισάφι πια με τα δήθεν ποιητικά στιχάκια της κάθε άσχετης κουλτουριάρας.

 

Το Δικαστήριο επίσης κρίνει πως τραγούδια όπως: ‘ο σκύλος μου είναι γκέι’ και το ‘αγάπη από nylon’ οφείλουν να απενεχοποιηθούν και καλείται ο όχλος (δηλαδή ο λαουτζίκος) να τα ψάξει καλύτερα πριν τραπεί σε άλλη μια επιφανειακή και κυριολεκτική ερμηνεία τους.

 

Το Δικαστήριο αντιλαμβάνεται τις φοβίες της κατήγορου, ότι δηλαδή μεγάλωσε και δεν μπορεί να τραγουδά εφ’ όρου ζωής «σιγά μην αρρωστήσω», και «γέμισε άδειες κούτες το σαλόνι» αλλά από την άλλη, η πλειοψηφία του fan club της, αυτές τις εποχές νοσταλγεί!

 

Εκ των εχόντων, το Δικαστήριο αποφασίζει πως αδίκως ο κατηγορούμενος δέχεται πυρά και πως η κατήγορος πιθανόν να φάει τα μούτρα της με τους πειραματισμούς της. Δίσκος χωρίς Καρβελάρα = ζωή μες την Σαχάρα!

 

Απόφαση υπέρ του κατηγορούμενου, άνευ βλάβης! Τώρα πάρτε τα όλα από μπροστά μου! Δεν θέλω τίποτα να έχω πια δικό μου!

Πάνελ κι 'ερχονται!

Έχω να σχολιάσω διάφορα κοσμικά και υποκοσμικά!

Πρώτον!

Στα 5 χρόνια σπουδών νομικής, για πρώτη φορά απόλαυσα ανάγνωση έκθεσης απαιτήσεως από ενάγοντα. Πρόκειται για το δικόγραφο που καταχώρησε ο Κούγιας εναντίον της Βατίδου. Το πέτυχα σε κάποιο blog ολόκληρο. 41 σελίδες μούρλια! Μπουκιά και συχώριο. Να τρώει ο δικαστής και των ενόρκων να μη δίνει! Τίγκα στο κουτσομπολιό, τη διαφθορά και τη διαπλοκή, αισθάνομαι επιτέλους περήφανος που σπούδασα νομική!

Σας παραθέτω την αγαπημένη μου παράγραφο, ενώ όσοι δεν έχετε με τι να ασχοληθείτε, καλό θα ήταν να το ψάξετε και να το διαβάσετε ολόκληρο το δικόγραφο:

"...Επειδή την άνοιξη του 2006 η πίεσή μου προς την εναγομένη να αλλάξει τον τρόπο ζωής της έγινε περισσότερο έντονη, η αντίδικος, αντί να συμμορφωθεί, άρχισε παντελώς να αδιαφορεί σε οτιδήποτε με αφορά και μάλιστα για πρώτη φορά εγκαταστάθηκε χωρίς εμένα το Πάσχα του 2006 στη Μύκονο, παίρνοντας μαζί και τα παιδιά μας. Σε αυτό το χρονικό διάστημα έχει αρχίσει η ιδιαίτερη παρέα με μια νέα φίλη της, η οποία έχει ακριβώς τις ίδιες αντιλήψεις με την εναγόμενη, θέλει και αυτή να κάνει καριέρα στην τηλεόραση, αλλά το πιο σοβαρό και ιδιαίτερα επικίνδυνο για την εξέλιξη των δυο παιδιών μας γεγονός, είναι η ταύτισή της με ένα χυδαίο ομοφυλόφιλο, ονόματι Τόλη, διευθυντή πωλήσεων εταιρείας ενδυμάτων, ο οποίος στις κοινές εξόδους τους με την σύζυγό μου φέρνει μαζί και τους εφήμερους εραστές του, τους οποίους δεν διστάζουν να ανέχονται η σύζυγός μου και η φίλη της , έχοντας τα βρέφη παιδιά μου και το βρέφος γιο της τελευταίας τα οποία εξοικειώνονται με αυτές τις συμπεριφορές. Μάλιστα ο γιος μου έχει αντιγράψει εκφράσεις, τις οποίες χρησιμοποιεί στο καθημερινό του λεξιλόγιο, βλέποντας τον παιδικό ήρωα «SPIDERMAN» και λέγοντας «κουκλίτσα ο σπάιντερ μαν»."

Η ατάκα «κουκλίτσα ο Spiderman» χρήζει βραβείου! Γέλαγα έξι ώρες όταν τη διάβασα, με το τι μπορεί επιτέλους να συμπεριληφθεί μέσα σε ένα δικόγραφο.

Η υπόθεση Κούγια, που τόσο μας έχει απασχολήσει, συνοψίζεται στο λαϊκό και σοφό ρητό: «Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;» Τα πράγματα είναι απλά. Έχουμε ένα ώριμο άντρα που βγάζει λεφτά αλλά σπάνια πηδάει, αφού κοιμάται σχεδόν στο γραφείο του, και μια αμόρφωτη κουκλάρα που για να γλιτώσει το πεζοδρόμιο (εννοώ...τον εύκολο τρόπο ζωής), δέχεται να κάτσει του δικηγόρου, με αντάλλαγμα την κοινωνική καταξίωση και τον τίτλο της ‘κυρίας.’ Σε άλλου είδους ‘Ανόρθωση’ αναφέρομαι βεβαίως, βεβαίως. Κοινώς, κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι! Μέσα σε 2,5 μήνες γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν! Πόσο περίμεναν να κρατήσει ο τζερτζελές;

Και φυσικά, ενός κακού μύρια έπονται, αφού ο χωρισμός τους έδωσε πάτημα στο Λαζόπουλο να χτυπά 70% τηλεθέαση και στον αιμοβόρο λαό θέμα για τον καφενέ. Οι κυρίες χαίρονται να βλέπουν μιαν αντικειμενικά ωραία γκόμενα να διασύρεται, και οι άντρες έναν πλούσιο να εξευτελίζεται. Ένα νέο Φωσκολικό σήριαλ, στα επίπεδα του Γιάγκου και της Βίρνας Δράκου και τα χτυπήματα της μοίρας, έδωσε στις άδειες μας ζωές νόημα.

Και εδώ παραπέμπω όλους σε παλιότερο post μου περί γάμων, το οποίο εισηγείται και την κατάργηση του θεσμού, που στην τελική ικανοποιεί την ματαιοδοξία της νύφης (κανένα αγόρι δεν ονειρεύεται από μικρός να παντρευτεί, ούτε φαντασιώνεται κουφέτα και μπομπονιέρες), ενώ επίσης αποτελεί μέσο εύκολου πλούτου για τους κώλο-παπάδες και τους δικηγόρους που θα επιληφθούν -κατόπιν εορτής- το διαζύγιο.

Τέλος πάντων, ας περάσουμε σε πιο σοβαρά θέματα!

Η Καλομοίρα μου, έκανε την πρώτη της πρόβα! Την κοιτάω και την ξανακοιτάω με τον ίδιο ενθουσιαμό που παρατηρώ τον ανιψιό μου να λέει τις πρώτες του λεξούλες! Η Καλομοίρα κούνησε κώλο, μου έκλεισε το μάτι και μου 'πρήστει το παπάρι. Ιδού το βίντεο και τα σχόλια περιττεύουν.

Η αλήθεια είναι πως όταν αμερικανίζει μου σπάει τα νεύρα. Μόνο για ένα λεπτό όμως!

Τέλος, έχω να σχολιάσω τα νέα της Βίσση, που όντως δεν μιλιέται πλέον με τον Θεό Καρβέλα και η οποία γυρνάει από μπουζούκι σε μπουζούκι ικετεύοντας Θεοφάνους, Γαλάνη και Χατζηγιάννη για μισό σουξέ στον επερχόμενο της δίσκο. Το θέμα είναι τεράστιο και χρήζει ειδικής ανάλυσης. Τώρα βαριέμαι να το αναπτύξω, ξαναπατώ replay στο βίντεο της Καλομοίρας. Θα επανέλθω επί του θέματος με ειδική διατριβή.

Α! Και για να διασώσω την υπόληψη αυτού του blog, παραθέτω ένα ενδιαφέρον βίντεο, στο οποίο εγώ αποδίδω τον γενικό τίτλο: «Φυτέψτε δέντρα» και κλείνω το post αυτό με μια πιο… ‘έντεχνη,’ ‘οικολογική’ και ‘επιστημονική’ νότα.

Πάμε Πακέτο on Facebook

Πρόσφατα θυμήθηκα τον ‘αδελφό’ μου από τα ΥΕΑ. Έχω να μάθω νέα του από το 1998 που καταταχτήκαμε. Τι πάει να πει ‘αδελφός;’ Είναι βασικά ο Κύπριος με τον οποίο μοιράζεσαι τον θάλαμο όσο διαρκεί η εκπαίδευση στην Ελλάδα. Βέβαια, δεν μοιράζεσαι μόνο τον θάλαμο. Μοιράζεσαι και το καψόνι (όσο καψόνι μπορεί να υπήρχε εν έτει 1998), μοιράζεσαι τις αγγαρείες, τον ύπνο, χαρές και λύπες. Θέλοντας και μη, στο τέλος της θητείας τον θεωρείς αδελφό σου.


Εκτός των άλλων, μοιράζεσαι και το φαγητό. Με το οποίο εγώ, ως γνωστόν, έχω τρομερό πρόβλημα. Δεν τρώω κρέατα, όσπρια, αηδίες. Ζω μόνο με γαλακτοκομικά, φρούτα, λαχανικά και ζυμαρικά. Το ξέρω. Θα πεθάνω γρήγορα, αλλά με παρηγορεί πως το κακό σκυλί, ψόφο δεν έχει. Τέλος πάντων. Στον Αυλώνα «το φαγητό είναι πάντα καλό!» και «το τρώμε όλο!» Και τους κεφτέδες! Τους κεφτέδες που εγώ τους απαρνιέμαι φανατικά, καθότι μου βρομάνε τα μάλα και εμφανισιακά με παραπέμπουν σε ωραιότατα κουραδάκια.


Έτσι που λέτε. Ο ‘αδελφός’ μου στον στρατό, φρόντιζε να με βγάζει από τη δύσκολη θέση. Κάθε που ο αξιωματικός δεν στεκόταν πάνω από το κεφάλι μας για να επιτηρεί τη διατροφή μας, ο αδελφός καθάριζε από τον δίσκο μου κοτόπουλα, κρέατα, ό,τι φανταστείτε! Για μένα άφηνε το αβγόψωμο, άντε και κανένα παγωτάκι. Χίλια χρόνια να ζήσει!


Μια καλή μέρα, εκεί που έπρεπε να φάμε κεφτεδάκια, εγώ περίμενα πως και πως τον αξιωματικό να φύγει για να τα περάσω στο δίσκο του αδελφού μου. Αυτός φαίνεται παρατήρησε ότι εγώ αρνιόμουν να δοκιμάσω τους κεφτέδες, οπότε επίτηδες παρέμεινε από πάνω μου.


Αξιωματικός: Γιατί δεν τρως ΥΕΑ;

Αντίχριστος-ΥΕΑ: Τρώω...

Αξιωματικός: Σαν να μην τρως με όρεξη!

Αντίχριστος: Όχι, πως...

Αξιωματικός: Ε, για φάε να σε δω!


Άλλαξα δέκα χρώματα. Πήρα το πιρούνι, έφερα μια μπουκιά στο στόμα, έβαλα στο mute την αίσθηση της γεύσης και της όσφρησης και με μια απότομη κίνηση δάγκωσα τον κεφτέ. Εντός ενός δευτερολέπτου έθεσα σε ισχύ ένα σχέδιο με τεράστια επιτυχία. Προσποιήθηκα εμετό!


Αντίχριστος: Γκλούπ!

Αξιωματικός: Τι έγινε; Είσαι καλά; Πνίγεσαι;

Αντίχριστος: Εμετό! Θέλω εμετό!

Αξιωματικός: Γρήγορα, φτύσε το! Πήγαινε στο θάλαμο και φτύσε το!


Μιλάμε, έδωσα ρεσιτάλ! Κάρολος Κουν! Έτρεξα στο θάλαμο, έφτυσα τον κεφτέ στην τουαλέτα και παρέμεινα εκεί όσο διαρκούσε το συσσίτιο. Γλίτωσα και την φρουρά. Με πήραν και στο γιατρό, τάχα για γαστρεντερικές διαταραχές, μια χαρά έλιωσα στην υπηρεσία της πυρόσβεσης εκείνη τη μέρα! Τέλος πάντων, να’ ναι καλά ο αδελφός που στις πλείστες περιπτώσεις καθάριζε για πάρτι μου, και γλίτωνα τα καραγκιοζιλίκια.

Φεύγουμε από το 1998 και φτάνουμε στο 2008! Ανακάλυψα το Facebook και πάνω στην πλήρη μου ανία έκανα ένα γρήγορο search να εντοπίσω τον κεφτεδοσωτήρα! Τον εντόπισα, του έστειλα μήνυμα και η απάντηση του ήταν η εξής: «Ποιος είσαι εσύ; Δεν σε θυμάμαι!»


Μόνο για τα κοτόπουλα με ήθελες, άτιμε αδελφέ! Ωιμέ, ωιμέ, τι άλλο να κάνω για να με θυμηθείς; Να πάω στο ‘πάμε πακέτο!’


Βίκυ Χατζηβασιλείου: Κύριε Μάριε, κάποιος σας έστειλε αυτό το πακέτο. Θέλετε να το ανοίξουμε;

Μάριος: Ναι, βέβαια, έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω ποιος με ψάχνει...

Βίκυ Χατζηβασιλείου: Ανοίξτε το πακέτο κύριε Μάριε!

Ανοίγει το μπαούλο και εμφανίζεται μέσα ένας κεφτές μισοδαγκωμένος. Ο Μάριος λυγίζει και ξεσπά σε κλάματα.


Βίκυ Χατζηβασιλείου: Αναγνωρίσατε τον κεφτέ κύριε Μάριε;

Μάριος: Όχι!

Βίκυ Χατζηβασιλείου: Τότε γιατί κλαίτε;

Μάριος: Πεινάω και τον λιγουρεύτηκα! Μπορώ;

Βίκυ Χατζηβασιλείου: Ελεύθερα!

Μάριος: (Μπουκώνει τον κεφτέ και λερώνεται). Μμμμ! Δεν παίζεται!

Βίκυ Χατζηβασιλείου: Είναι φτιαγμένος από αγνά, φυσικά υλικά, γι' αυτό! Κόψε μου λίγο και μένα... Που λέτε, αυτόν τον κεφτέ κύριε Μάριε, σας τον έστειλε ο πολύτιμος σας φίλος από το στρατό, ο Αντίχρηστος!

Μάριος: Ο χαλβάς;

Βίκυ Χατζηβασιλείου: Κεφτές, όχι χαλβάς!

Αντίχριστος: Στο λαιμό να σου κάτσει! Να φύγει και ο φάκελος να φύγει και ο 'αδελφός!'


Πανάθεμα σε Μάριε και αν με θυμηθείς κι αν δεν με θυμηθείς!

4 Minutes to Save this Blog...

Γεια σου αγαπημένο φαν κλαμπ!

Έχω μέρες να σου γράψω τα νέα μου, πολύ απλά επειδή δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμα.

Καταστρώνω την καλοκαιρινή μου περιοδεία αυτές τις μέρες. Ταυτόχρονα, καταστρέφω το μέλλον μου, αλλά θα ενημερωθείτε εκτενώς για όλα τα παραπάνω μέσω της συνήθειας που έγινε λατρεία, δηλαδή μέσω αυτού του blog.

Κατά τα άλλα, συνεχίζουν να με ενοχλούν τα πάντα, αλλά δεν παραπονιέμαι. Δεν είμαι εγώ ο μαλάκας που θα αλλάξει τον κόσμο.

Εχτές για παράδειγμα, ήταν η μέρα της Ευρώπης… Το μόνο που παρέπεμπε στην Ευρώπη στην καημένη Κύπρο μας ήταν τα ρεπορτάζ του ΡΙΚ για το φόρεμα της Ευδοκίας στη Γιουροβίζιον. Για ποια Ευρώπη μου μιλάς;

Θα κάτσει να σπάσει το πλάσμα; Ή θα κάτσω εγώ να νευριάζω, ειδικά τώρα που είμαι με το ένα πόδι στο αεροπλάνο, με το δεύτερο στο βαπόρι και με το τρίτο να μεγαλώνει κάθε μέρα επικίνδυνα;

Άσχετο, αλλά, πολύ χαίρομαι που παρόλο που είναι Μάιος, ακόμη δεν χρειάστηκα ανεμιστήρα για να κοιμηθώ τα βράδια.

Γενικά χαίρομαι πολύ αυτές τις μέρες. Φτου, φτου, φτου!

ΥΓ: Μα τι ωραία που ήταν πέρσι στο Κάρντιφ που είχα όρεξη και έγραφα κάθε μέρα μες το ευλογημένο τούτο blog, και όλα γύρω του γύριζαν; Εδώ η έμπνευση για γράψιμο έρχεται, αν έρχεται, κάθε που βρέχει!

All the Money baby!

Σου έτυχε ποτέ να γελάς στον ύπνο σου; Εννοώ να γελάς κανονικά, με γάργαρο χαχανητό! Και να είναι τόσο τρανταχτό και έντονο, που να ξυπνήσεις από το πολύ το γέλιο και να συνεχίσεις να γελάς; Εμένα μου συμβαίνει... Θα μου έχει συμβεί σίγουρα δέκα φορές μέχρι σήμερα. Είναι πολύ περίεργο συναίσθημα, δεν έχω βρει άλλον με το ίδιο σύμπτωμα.

Τέλος πάντων, εψές ήταν ένα από αυτά τα βράδια και έσπευσα να το μοιραστώ με τους λατρεμένους μου γονείς:

Anti-Christos: Άκου τι όνειρο είδα ψες! Πάλι ξεκαρδίστηκα ενώ κοιμόμουν, ξύπνησα και γελούσα μόνος μου, μες το κρεββάτι για κάμποση ώρα...
Μη!τέρα: …(μασουλά τσίχλα).
Anti-Christos: Ετοιμαζόμουν για να βγω να τραγουδήσω μπροστά σε κοινό. Θα έλεγα το ‘Όλα τα λεφτά.’ Ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν στα παρασκήνια και αγωνιούσα, έρχεται κάποιος υπεύθυνος και με ειδοποιεί πως το κοινό από κάτω είναι ξένο και δεν μιλάει ελληνικά.
Πα-Τέρας: Ε!
Anti-Christos: Ε, βγήκα τότε και άρχισα να τραγουδώ: “All the Money baby, all the money! For your two eyes that took my brain away! All the money baby, all the moneyyyy!”
Πα-Τέρας: …..
Μη!Τέρα: Και η αδελφή σου πρόσφατα έκανε ένα αστρικό ταξίδι στον ύπνο της!

Παρένθεση: Η αδελφή μου έχει γεννηθεί το έτος 1983. Κατά τον Χαρδαβέλλα και την εκπομπή του, τα παιδιά που γεννήθηκαν το 1983 έχουν μαγικές ικανότητες. Κάνουν αστρικά ταξίδια, επικοινωνούν με πνεύματα, βλέπουν εξωγήινους, κτλ. Οι γονείς μου, παρόλο που στην τηλεόραση το μόνο επιστημονικό πρόγραμμα που παρακολουθούν είναι τα της Θρασκιά και της Στεφανίδου, εν τούτοις πίστεψαν τον Χαρδαβέλλα στο έπακρον.

Ε, κάποια ικανότητα έπρεπε να προσδώσουν και στην αδελφή μου, η οποία κατά τα άλλα, ούτε καφέ δεν ξέρει να φτιάξει. Πόσω μάλλον να κάνει αστρικό ταξίδι! Εν πάση περιπτώσει, κλείνει η παρένθεση.

Anti-Christos: Σοβαρά; Πήγε ταξίδι και δεν είπε τίποτε;
Πα-Τέρας: Αμέσως εσύ, μην ακούσεις να μιλάμε για την αδελφή σου!
Anti-Christos: Μα δεν έφερε ούτε ένα σουβενίρ, κάτι!
Μη!Τέρα: Πετούσε λέει, έξω από το σώμα της…
Anti-Christos: Με ποιες αερογραμμές;
Μη!Τέρα: Και σκορπούσε στον κόσμο ροδοπέταλα!
Anti-Christos: Μάλιστα! Ας σκορπούσε η ίδια γενικώς… τα εφέ την μάραναν.
Πα-Τέρας: Τι μου λες γυναίκα μου, σοβαρά;! (Γυρνάει σε μένα με ύφος περισπούδαστο): Γιε μου, ξέρεις, ο Χαρδαβέλλας στην εκπομπή του…
Anti-Christos: Ξέρω, ξέρω, μεν μου αρκέψετε! Είπε για τα παιδιά του ’83! Είπατε μου το εκατό φορές! Εγώ φταίω, εγώ φταίω που ανοίγω συζήτηση! Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου 1000 φορές να μην ανοίγω συζητήσεις μαζί σας! Αλλά πόσο τυπικά να σας δω πια; Και με τον Ινδό πέρσι στο Cardiff έκοβα καμιά κουβέντα μέσα, μέσα να μη βαριέμαι! Πάω να κάνω μπάνιο. Νερό έχουμε;
Μη!Τέρα: Ρώτησα τη μάμμα μου, δεν ήταν καλό το ταξίδι της…

...Άμα θέλουν να με ξεφορτωθούν, βρίσκουν εύκολα τρόπους εδώ μέσα!

ΥΓ: Κυρία στο Essex, τα γέλια σου ακούγονται μέχρι εδώ!

Δράση - Αντίδραση

Κάποιες αντιδράσεις μου τρυπάνε τον εγκέφαλο:

Μισώ τον κόσμο που ενώ συζητάμε, μού αποδεικνύει πως δεν με ακούει. Και μου αλλάζει αγενώς το θέμα! Παραδείγματος χάριν:

- Στη δουλειά τα πάω πολύ καλά!
- Θα λείπει η γιαγιά σου το σαββατοκύριακο. Να της ποτίσεις τα τσαρτελλούθκια της!

Ή

- Έχασα 5 κιλά! Είδες τελικά πόση πειθαρχία έδειξα στη διατροφή;
- Πού έβαλες το τηλεκοντρόλ της NOVA;

Πόσο νευριάζω που μπορεί να έχω τις μαύρες μου, να κάθομαι με κλειστά τα φώτα να παίζω τραγούδια στον υπολογιστή και να τραγουδώ για να εκτονωθώ, και ενώ οι γονείς ανοίγουν την πόρτα χωρίς να χτυπήσουν («και να χτυπήσουμε, δεν ακούς!») μου γνέφουν επίμονα να διακόψω, να χαμηλώσω το τραγούδι για να ακούσω το αποκαθηλωτικό: «Πού έβαλες το πολύπριζο;» Ή «Ο φορτιστής της αρφής σου είναι στο δωμάτιο σου;» Ε, όχι ρε φίλε, δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα!

Πόσο μισώ τις γκόμενες που δεν ξέρουν να ρίξουν χυλόπιτα της προκοπής! Εννοώ, να ρίξουν χυλόπιτα διπλωματική! Να κάνεις εσύ πρόβες στον καθρέφτη μέρες, σαν μαλάκας! Να ξενυχτάς σκεπτόμενος το πώς θα της κάνεις ερωτική εξομολόγηση! Να γράφεις ένα SMS μια ώρα. Να το συντάσσεις ξανά και ξανά. Σε άπταιστη ελληνική στην αρχή, σε greeklish μετά για να φανείς πιο cool. Και εκείνη να μην το απαντά καν! Μια φορά είχα στήσει ολόκληρο σχέδιο:

«Θα πάω έξω από τη δουλειά της την ώρα που σχολάει! Θα την περιμένω να βγει, θα της κορνάρω να μπει στο αυτοκίνητο, τάχα πως περνούσα από εκεί τυχαία! Με το που κάτσει, θα της περάσω χειροπέδες! Ξέρεις, απ’ αυτές τις καρναβαλίστικες που πουλάει το Funny Business και θα την πάω κατευθείαν σε εστιατόριο. Θέλει δεν θέλει! Στο οποίο εστιατόριο θα μπει με τις χειροπέδες, οι οποίες θα ξεκλειδώσουν μόνο όταν δεχτεί να με ακούσει, όταν δεχτεί να με φιλήσει!»

Κάθεσαι σαν μαλάκας, τα στήνεις όλα αυτά, και αυτή δεν απαντά καν το μήνυμα. Σκατά στον τάφο της!

Πόσο μισώ τον κόσμο που μπορεί να κάτσει μια ώρα να με ακούει να του λέω ένα ανέκδοτο με όλα τα σιρόπια και τις γνωστές διανθίσεις μου, και στο τέλος να μου πει: «Το ήξερα, μου το είπαν προχτές!» Ή ακόμη και αν δεν το ξέρει, να μην το βρει αστείο και να μου πει: «Άντε, φέρ’ του παπά σου μια sprite σαν έρχεσαι!»

Πόσο νευριάζω όταν αστειεύομαι και δεν το καταλαβαίνουν. Πόσο νευριάζω που πρέπει να εξηγήσω ότι ο σκοπός μου δεν ήταν να προσβάλω αλλά να αυτοσαρκαστώ. Πόσο νευριάζω που μπορεί να κάνω κομπλιμέντο και η άλλη να θιχτεί από άππωμα. Να της πω: «μου θυμίζεις την Καλομοίρα,» και αυτή να μου απαντήσει: «Μισώ την Καλομοίρα,» και μετά να πρέπει να εξηγώ πως εγώ την Καλομοίρα την βρίσκω σέξι.

Πόσο νευριάζω που μπορεί να πω ότι μου αρέσει η Καλομοίρα και η άλλη να μου πει: «Μα έχει χάλια φωνή!» Λες και υπάρχει άνθρωπος που αναφέρεται στην Καλομοίρα και εννοεί την μουσική της!

Πόσο μισώ την θέση των πλανητών την ώρα που γεννιόμουνα!

Cyber Burger - Νηστίσιμο

Μια φορά και ένα καιρό, το 2006 δηλαδή, είχα μια cyber γκόμενα στην Αμερική. Την είχα γνωρίσει στο μάστερ δηλαδή, αλλά μόνο όταν επαναπατριστήκαμε αποφάσισε πως με ερωτεύτηκε. Ξέρεις, η μαγεία του msn! Βασικά, επρόκειτο για Ελληνίδα που μετακόμισε στην Ουάσιγκτον. Ο ξεριζωμός από το Ελλάντα προφανώς της κακοφάνηκε. Δεν είχε τι να κάνει όλη μέρα και το έξυνε μέσω διαδυκτίου. Έκτακτα!

Η σχέση μου μαζί της πέρασε από όλα τα στάδια της μαλακίας. Από τα γλυκά SMS, στα πρόστυχα, από το φλερτ στο σλουρπ και ούτω καθεξής. Μέχρι και κάμερα με έβαλε να αγοράσω προκειμένου να διαφημίζω το εργαλείο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Telemarketing το είχα κάνει το σπίτι! Άσε που για να επικοινωνώ μαζί της έμενα ξάγρυπνος ως τις 5:00 τα ξημερώματα, ώστε να συγχρονιζόμαστε.

Η κοπέλα ήταν ιδιαίτερη. Παρόλο που δήλωνε παρθένα, εν τούτοις μέσω κάμερας και τηλεφώνου ξυπνούσε ο άλλος της εαυτός. Μου έστελνε μηνύματα και μου έλεγε πράγματα τα οποία ακόμη κι εγώ τα έβρισκα too much. Καλαμαρούδες, μάνα μου! Εν πάση περιπτώσει, το πράγμα δεν προχωρούσε πέραν της χειροκίνητης παλινδρόμησης, οπότε μοιραία επήλθε ο κορεσμός.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως έφτασα στο σημείο να αποφεύγω τα τηλεφωνήματα της, τα οποία μετά από κάποιους μήνες έγιναν καθημερινά, πολυάριθμα και προβλέψιμα. Μια φορά, που είχα νεύρα, έβαλα πείσμα να μην της το απαντήσω προκειμένου να δω πού θα φτάσει. Να σημειώσω πως άρχισε να γίνεται και φρικτά πιεστική και κτητική ως προς το φαιδρό πρόσωπο μου. Σε σημείο αδικαιολόγητο δεδομένων των χιλιομέτρων που μας χώριζαν.

Κοίταζα το κινητό έκπληκτος. Δεν σταματούσε να χτυπάει. «Δεν το απαντώ! Λύσσα κακιά! Αφού δεν έχουμε τι να πούμε! Πάλι phonesex στις 8:00 το βράδυ; Δεν πρόλαβε καν να νυχτώσει! Τι να προλάβω να σκηνοθετήσω για να σου πω;!» Στα πολλά της το απάντησα. Της είπα ψέματα πως είμαι στα Goody’s και τρώω και δεν μπορώ να μιλήσω. «Θα σε πάρω σε ένα τέταρτο, μόλις φύγω απ’ εδώ!» της είπα. Δεν πρόλαβε να περάσει το 10λεπτο, με ξαναπήρε. Τα πήρα στο κρανίο. Εκ των υστέρων θεωρώ πως έδρασα κι εγώ υπερβολικά, αλλά με είχε πρήξει. Δεν της το απάντησα. Από πείσμα αγνόησα γύρω στις 30 αναπάντητες. Έκατσα και είδα ολόκληρη συναυλία της Βίσση από το Σίγμα, έβλεπα την οθόνη του κινητού να αναβοσβήνει και δυνάμωνα την ένταση να μην την ακούω!

Δεν μιλήσαμε όλη νύχτα. Την επόμενη μέρα έπρεπε να σκεφτώ μια καλή δικαιολογία για να τα μπαλώσω. Πού ήμουν και δεν απάντησα σε 30 αναπάντητες μέσα σε ολόκληρο το βράδυ; Την επόμενη μέρα, εν μέσω κάμερας και skype έδωσα την απολογία-κατάθεση μου:

- Έλα κούκλα μου! Δεν θα το πιστέψεις τι έγινε χθες! Πήγα να φάω στα Goody’s, θυμάσαι που μιλήσαμε! Ε, φεύγοντας, ξέχασα το κινητό πάνω στο δίσκο μου! Ύστερα πέταξα τα αποφάγια στον κάλαθο των αχρήστων και μαζί τους έφυγε και το κινητό! Ούτε που το πήρα χαμπάρι! Αλλά ευτυχώς που έχω εσένα μωράκι μου, που με πήρες τηλέφωνο, κουδούνισε το κινητό σε ολόκληρο το εστιατόριο, το ακούσανε οι κοπέλες που δουλεύουν εκεί και μου το σώσανε! Αργότερα είχα καταλάβει ότι έχασα το κινητό μου, αλλά τα Goody’s είχαν ήδη κλείσει και έπρεπε να περιμένω μέχρι σήμερα το πρωί για να πάω να ρωτήσω αν έτυχε να το βρουν. Χάριν σε σένα μωράκι μου το εντόπισαν και τώρα έχω πάλι το κινητό μου στα χέρια μου. Το καθάρισα καλά-καλά και δεν μυρίζει σκουπίδια! Και είδα και τις 30 αναπάντητες κλήσεις σου. Τι ήθελες;
- Είδες που γκρινιάζεις ότι σου τηλεφωνώ συνέχεια ηλίθιε; Αν δεν ήμουν εγώ να παίρνω συνέχεια δεν θα το άκουγαν οι γκαρσόνες και τώρα δεν θα έπαιρνες πίσω το κινητό σου!
- Ναι αγάπη μου, πόσο δίκιο έχεις!


Το τι μαλακίες μπορεί να πιστέψουν οι γκόμενες ώρες-ώρες, είναι απίστευτο! Για την ιστορία του πράγματος, οι σχέσεις μου μαζί της δεν ευοδώθηκαν, surprise-surprise! Αφού συνεχίστηκε το διαδικτυακό νταβαντούρι για αρκετούς μήνες, αφού είδαμε τα στρινγκ, τα βυζιά της και μέχρι τσιφτετέλι μας χόρεψε για να μας ανάψει τα αίματα, η κυρία αποφάσισε πως δεν έχουμε τίποτα ερωτικό να μας συνδέει και παραδόθηκε στην αγκάλη Αμερικάνου νεανία.

Τζάμπα τα λεφτά της κάμερας. Δεν λες που ήταν και απ’ τις φτηνές…