Δράση - Αντίδραση

Κάποιες αντιδράσεις μου τρυπάνε τον εγκέφαλο:

Μισώ τον κόσμο που ενώ συζητάμε, μού αποδεικνύει πως δεν με ακούει. Και μου αλλάζει αγενώς το θέμα! Παραδείγματος χάριν:

- Στη δουλειά τα πάω πολύ καλά!
- Θα λείπει η γιαγιά σου το σαββατοκύριακο. Να της ποτίσεις τα τσαρτελλούθκια της!

Ή

- Έχασα 5 κιλά! Είδες τελικά πόση πειθαρχία έδειξα στη διατροφή;
- Πού έβαλες το τηλεκοντρόλ της NOVA;

Πόσο νευριάζω που μπορεί να έχω τις μαύρες μου, να κάθομαι με κλειστά τα φώτα να παίζω τραγούδια στον υπολογιστή και να τραγουδώ για να εκτονωθώ, και ενώ οι γονείς ανοίγουν την πόρτα χωρίς να χτυπήσουν («και να χτυπήσουμε, δεν ακούς!») μου γνέφουν επίμονα να διακόψω, να χαμηλώσω το τραγούδι για να ακούσω το αποκαθηλωτικό: «Πού έβαλες το πολύπριζο;» Ή «Ο φορτιστής της αρφής σου είναι στο δωμάτιο σου;» Ε, όχι ρε φίλε, δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα!

Πόσο μισώ τις γκόμενες που δεν ξέρουν να ρίξουν χυλόπιτα της προκοπής! Εννοώ, να ρίξουν χυλόπιτα διπλωματική! Να κάνεις εσύ πρόβες στον καθρέφτη μέρες, σαν μαλάκας! Να ξενυχτάς σκεπτόμενος το πώς θα της κάνεις ερωτική εξομολόγηση! Να γράφεις ένα SMS μια ώρα. Να το συντάσσεις ξανά και ξανά. Σε άπταιστη ελληνική στην αρχή, σε greeklish μετά για να φανείς πιο cool. Και εκείνη να μην το απαντά καν! Μια φορά είχα στήσει ολόκληρο σχέδιο:

«Θα πάω έξω από τη δουλειά της την ώρα που σχολάει! Θα την περιμένω να βγει, θα της κορνάρω να μπει στο αυτοκίνητο, τάχα πως περνούσα από εκεί τυχαία! Με το που κάτσει, θα της περάσω χειροπέδες! Ξέρεις, απ’ αυτές τις καρναβαλίστικες που πουλάει το Funny Business και θα την πάω κατευθείαν σε εστιατόριο. Θέλει δεν θέλει! Στο οποίο εστιατόριο θα μπει με τις χειροπέδες, οι οποίες θα ξεκλειδώσουν μόνο όταν δεχτεί να με ακούσει, όταν δεχτεί να με φιλήσει!»

Κάθεσαι σαν μαλάκας, τα στήνεις όλα αυτά, και αυτή δεν απαντά καν το μήνυμα. Σκατά στον τάφο της!

Πόσο μισώ τον κόσμο που μπορεί να κάτσει μια ώρα να με ακούει να του λέω ένα ανέκδοτο με όλα τα σιρόπια και τις γνωστές διανθίσεις μου, και στο τέλος να μου πει: «Το ήξερα, μου το είπαν προχτές!» Ή ακόμη και αν δεν το ξέρει, να μην το βρει αστείο και να μου πει: «Άντε, φέρ’ του παπά σου μια sprite σαν έρχεσαι!»

Πόσο νευριάζω όταν αστειεύομαι και δεν το καταλαβαίνουν. Πόσο νευριάζω που πρέπει να εξηγήσω ότι ο σκοπός μου δεν ήταν να προσβάλω αλλά να αυτοσαρκαστώ. Πόσο νευριάζω που μπορεί να κάνω κομπλιμέντο και η άλλη να θιχτεί από άππωμα. Να της πω: «μου θυμίζεις την Καλομοίρα,» και αυτή να μου απαντήσει: «Μισώ την Καλομοίρα,» και μετά να πρέπει να εξηγώ πως εγώ την Καλομοίρα την βρίσκω σέξι.

Πόσο νευριάζω που μπορεί να πω ότι μου αρέσει η Καλομοίρα και η άλλη να μου πει: «Μα έχει χάλια φωνή!» Λες και υπάρχει άνθρωπος που αναφέρεται στην Καλομοίρα και εννοεί την μουσική της!

Πόσο μισώ την θέση των πλανητών την ώρα που γεννιόμουνα!