Αναστάτωση Κυρίου

Το περσινό Πάσχα ήταν περίεργο.

Είχε έρθει να με επισκεφτεί στο Cardiff ο έρωτας της ζωής μου.

Ήταν πάρα πολύ ελπιδοφόρα η κίνηση της, αφού δεν της κάηκε καρφί να γνωρίσει την πόλη της Ουαλίας. Ήθελε μόνο να με δει. Κλειστήκαμε 48 ώρες μέσα στο δωμάτιο της εστίας και μιλούσαμε για τα παλιά, βλέπαμε τη ζωή μας μέσω ενός DVD και ελάχιστα θίξαμε το παρόν.

Κοιμηθήκαμε στις 4:00 το πρωί. Εγώ στο πάτωμα, αυτή στο κρεβάτι. Μου τάραξε ο σπόνδυλος. Το πρωί της Ανάστασης με ξύπνησε στις 7:00 για να πάμε να βρούμε Καθολική εκκλησία και να ακούσουμε τη λειτουργία. Θέρισα το Cardiff για να βρούμε μια.

Εγώ! Που βαριέμαι φρικτά τις εκκλησίες! Έλιωσα παπούτσι για να της βρω εκκλησία με λειτουργία, για να πάει. Και πήγα και εγώ μαζί της. Και όχι μόνο πήγα, αλλά μου δώσανε και βιβλιαράκι με ύμνους και τραγούδαγα! Και κατά βάθος μου άρεσε. Ένιωσα ολίγον τι από Mr. Bean, αλλά τουλάχιστον την είχα δίπλα μου.

Δεν εκπλήσσομαι. Εδώ το μουνί σέρνει καράβι. Έναν άπιστο δεν θα έφερνε στην εκκλησία; Συμβουλή προς τον Κλήρο: Αν οι παπάδες ήταν παπαδιές, στις εκκλησίες δεν θα έπεφτε καρφίτσα! Για μελετήστε την πρόταση…

Τέλος πάντων. Μετά την εκκλησία, πήγαμε σπίτι και τραγουδήσαμε. Δεν θυμάμαι πως πέρασε η υπόλοιπη μέρα. Θυμάμαι όμως, πως στις 6:00 το απόγευμα πήγαμε σινεμά και τσακωθήκαμε – κλασσικά – για το ποιο έργο θα δούμε. Δεν συμφωνήσαμε. Τελικά είδαμε ένα έργο δικής της επιλογής, ούτε καν τον τίτλο του δεν θυμάμαι. Στο σινεμά μέσα, ούτε να γύρει στον ώμο μου, ούτε να την αγγίξω δεν μ’ άφηνε.

Αβγά δεν είχαμε. Αλλά τελικά τα τσουγκρίσαμε. Τόσο πολύ, που στην επιστροφή στο σπίτι δεν μου μίλαγε. Ανέβηκε στο δωμάτιο, πήρε τα πράγματα της, δανείστηκε και τα DVD της τότε ζωής μας και κάλεσε ταξί. Έφυγε για τον σταθμό του τρένου και ούτε που γύρισε να κοιτάξει πίσω της. Όπως πάντα.

Εύχομαι του χρόνου όλοι να έχουμε κάποια για να τα τσουγκρίσουμε. Διότι προς το παρόν, εμμένω σ’ άλλο έθιμο. Αυτό του σουβλίσματος. Του μυαλού και της ψυχής.

Κουβέντα να γίνεται...

Η Σκεύη, στο γραφείο, διατείνεται πως αν ήμουν έγκυος θα είχα έλεος. Η κοιλιά μου πρήστηκε, κρέμασε... ούτε αρχίδι να ήταν! Μου πρότεινε να πάω στο γυμναστήριο σε τάξη Fat burner μπας και δω προκοπή. Της απάντησα πως εγώ μόνο το Fat burger ξέρω, και το βρήκε κρύο το αστείο. Εν πάση περιπτώσει, όλοι συμφωνούν πως οι κοιλιακοί μου μετατράπηκαν σε μιλλιακούς και πως επιβάλλεται να δοκιμάσω και αεροβική γυμναστική, διότι με τα βάρη μόνο, δεν προκόβω! Όπερ και εγένετο.


Μπήκα χτες στην τάξη του fat burn. Καιρό είχα να εξευτελιστώ έτσι! Έζησα κι έζησα εξευτελισμούς... Κοτζάμ Fiumi di parole τραγούδησα μπροστά σε ιταλικό κοινό χωρίς να μου ζητηθεί, αλλά το χθεσινό με πείραξε πραγματικά!


Κατ’ αρχήν, μπήκα μέσα στην τάξη και γνώρισα τη γυμνάστρια. Της εξήγησα πως εμφανίστηκα προκειμένου να κάψω την μπάκα και μου επιβεβαίωσε πως βρίσκομαι στο σωστό μέρος. «Θα μου δώσεις το φιλί της ζωής αν λιποθυμήσω, έτσι;» Αίφνης, άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκαν τέσσερις κυρίες. Απ’ αυτές που βλέπει ο Αντρέας στην παραλία και καλεί την Greenpeace, να μαζέψει τις φάλαινες απ’ τα ρηχά. Συμπαθέστατες κατά τα άλλα. Από μερικές εξείχε και το στρίνγκ τους. Βέβαια, αυτές ότι κι αν φορέσουν σε στρίνγκ το μετατρέπουν...


Μυρίστηκα από νωρίς τη μαλακία που ψηνόταν. Την τάξη την φανταζόμουν ελαφρώς πιο hardcore με ελαφρά βαράκια ας πούμε, με κοιλιακούς και ραχιαίους. Καμία σχέση. Επιδοθήκαμε σε κάτι πηδηματάκια τύπου «βρισκόμαστε σε πρωινάδικο και μαλακιζόμαστε.» Ίσα που ίδρωσα. Μας δίδαξε και κάτι βήματα τα οποία τα αποκαλούσε «Mambo.» Κύριε ελέησον! Κάθε που φώναζε Mambo εμείς έπρεπε να κάνουμε ένα σταυρωτό βήμα στο πλάι και ένα πίσω. Σαν κότες. He-he-he, Mambo α-έ-ρααα! Είχα και το άγχος ότι η αίθουσα είχε τζαμαρία και θα με έβλεπε κανένας φίλος από το γυμναστήριο. Θα μας κράξει και το τελευταίο μαθητούδι, σκέφτηκα.


Εννοείται πως με το που τέλειωσε το πανηγύρι, χώθηκα στα αποδυτήρια κακήν κακώς, μην τυχόν και πέσω πάνω σε γνωστό. Μπαίνει μέσα ο Λοΐζος: «Έλα, τι γίνεται; Σε είδα στην αεροβική τάξη σήμερα!»


Άτιμη Σκεύη, διαπομπεύθηκα για χάρη σου! Ύστερα πήγα στο Mondo, χτύπησα μια σοκολατίνα και στάνιαρα...


Α! Άκου και κάτι που διάβασα χθες στην εφημερίδα και έσκασα στα γέλια. Η εκκλησία της Φανερωμένης δημοσίευσε στην «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» μια αγγελία (σελίδα 36) με την οποία ενημερώνει τους πιστούς πως θα τελεστεί η «ακολουθία του νιπτήρα» στις 7:00 το απόγευμα από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Κωνσταντίας. Μετά το πρώτο σοκ, αντελήφθη πως ο νιπτήρας ήταν εκείνος που έπλυνε τα πόδια των μαθητών του Ιησού και όχι ο κανονικός που ξέρουμε όλοι. Σκέφτηκες να λεγόταν η ‘ακολουθία του μπιντέ;’ Ή ‘ακολουθία του ντους;’



Άμα φτάσαμε στο σημείο να διαφημίζουμε και τη λειτουργία, ξέρεις ποιό είναι το επόμενο βήμα... Η αφίσα στους δρόμους! Με τους παπάδες να καβγαδίζουν ποιος θα μπει πρώτο όνομα. Δίπλα-δίπλα στις λεωφόρους, εκ δεξιών η αφίσα του Pavilion να διαφημίζει εκτάκτως την κάθοδο του Πάνου Κιάμου και εξ’ αριστερών η αφίσα της εκκλησίας της Φανερωμένης να διαφημίζει την αρπαχτή του Μητροπολίτη με το μεγαλύτερο σουξέ της εποχής: «Η ακολουθία του νιπτήρα!»


Blasphemous and scandalous! I love it...

Χοντρή και Αγαπημένη - Part Two

(…συνέχεια από το προηγούμενο)

Με πιάνει πανικός! Τι; Πώς; Δεν είναι δυνατόν! Γαμημένο τηλέφωνο, είναι μετρημένες οι ώρες σου! Tην επόμενη κιόλας μέρα πήγα και αγόρασα άλλο. Δεν πίστευα στα μάτια μου πως η χοντρή-πτωχή Κύπρια με άκουσε να την θάβω από κατά λάθος κλήση! Άρχισα να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες, να πηγαινοέρχομαι στο διάδρομο, σκεφτόμουν το ρεζιλίκι και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι!

Οι συγκάτοικοι δε, να πονάνε τα στομάχια τους από το γέλιο. Να μην πιστεύουν ούτε οι ίδιοι τη γκαντεμιά. Ξαφνικά, δέχομαι τηλέφωνο από τη χοντρή! Δεν το απαντώ. Ξαναπαίρνει. Δεν το απαντώ. Μου έκανε 17 αναπάντητες μέσα σε μισή ώρα. Η εκλεκτή, Σουηδή συγκάτοικος Νίνα, επέμενε πως αφού έγινε που έγινε η μαλακία, όφειλα να απαντήσω το τηλέφωνο και να απολογηθώ, να δεχτώ οποιαδήποτε τιμωρία και να πάει πάσα κακό.

Η χοντρή στο μεταξύ ξεσάλωσε. Άρχισε να μου τηλεφωνεί και στο σταθερό του δωματίου. Ούτε εκείνο το απαντούσα. Στα πολλά, μου έστειλε ένα ακόμα SMS: «Θέλω να μιλήσουμε, απάντα το τηλέφωνο σε παρακαλώ!» Μετά συνοδείας 7 συγκατοίκων στο δωμάτιο, αποφάσισα να το σηκώσω. Σημειώστε πως όλοι οι συγκάτοικοι ήταν ξενόφωνοι και απλά γούσταραν να βλέπουν τη φάτσα μου την ώρα που θα της μιλούσα, για να σπάσουν πλάκα.

- Έλα Χρίστο!
- Έλα… ό,τι και να πεις έχεις δίκαιο! Είμαι ένας γάιδαρος! Ένας υποκριτής που επί ένα τρίμηνο σου έπαιζα τον φίλο, ενώ η αλήθεια είναι πως δεν σε χωνεύω καθόλου!
- (Αρχίζει να κλαίει) Τι σου έκανα; Τι σου έκανα; Εγώ σε θεωρούσα φίλο μου! Έλεγα πάντα τα καλύτερα για σένα, και εσύ μιλάς για μένα με αυτό τον τρόπο;
- Έχεις δίκαιο... Μεγάλη μαλακία που το έμαθες μ’ αυτόν τον πλάγιο τρόπο. Είμαι έτοιμος να δεχτώ τις συνέπειες των πράξεων μου. Αν δεν θέλεις να μου ξαναμιλήσεις δεν υπάρχει πρόβλημα (Please, μην μου ξαναμιλήσεις!).
- Με απογοήτευσες, έχασα πάσα ιδέα!
- Έχεις απόλυτο δίκαιο, αλλά εμμένω σ’ αυτά που είπα. Sorry! (Σιγά μην της πω συγγνώμη. Sorry και πολύ της πέφτει!).
- (Συνεχίζει να κλαψουρίζει) Δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω τι να πω! Πάντως αν θέλεις να εκτυπώσεις, έλα…
- Όχι, ευχαριστώ. Νιώθω άσχημα γι’ αυτό που έγινε, παρόλο που δεν μετανιώνω γι’ αυτά που είπα. Sorry πάλι για το θάψιμο (Που για να θαφτείς εσύ, θέλουμε δέκα φορτηγά χώμα!).

Έδιωξα τους συγκάτοικους άρον-άρον και έκατσα να καταγράψω το συμβάν στο προσωπικό μου ημερολόγιο. Αναλογίστηκα την συμφορά, αλλά και το θετικό του πράγματος. Μπορεί να έδωσα πάτημα της μαλακισμένης να με κατηγορεί σε όλο το ελληνομάνι πως είμαι ένας σατανικός υποκριτής που την κατηγόρησα πίσω απ’ την πλάτη της, αλλά, όσοι την γνωρίζουν θα συμφωνήσουν και θα επαυξήσουν μαζί μου, σκέφτηκα. Χώρια που θα γλιτώσουμε μια κι έξω από την ενοχλητική της παρουσία, τα ακκίσματα και τις μικροαστικές της συνήθειες. Ναι, τώρα είμαι σίγουρος! Μπορεί να έγινα ρεζίλι, αλλά από αύριο θα είμαι ένας πιο ελεύθερος άνθρωπος! Τουλάχιστον δεν θα φοβάμαι να απαντήσω το σταθερό τηλέφωνο μην τυχόν και είναι εκείνη και με πρήξει!

Κοιμήθηκα ήρεμος. Σαν τον άγγελο. Καμία τύψη δεν πλημμύρισε το μυαλό μου. Την επόμενη κιόλας μέρα άλλαξα κινητό και πήρα ένα καινούριο με πορτούλα που προστάτευε το πληκτρολόγιο από ανεπιθύμητα redials, και έκατσα να πακετάρω τα πράγματα μου. Την επόμενη μέρα θα πετούσα για Κύπρο, για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές.

Μέσα στην αναπουμπούλα του πακεταρίσματος, χτυπά το σταθερό. Ξέγνοιαστος εγώ το απαντώ:

- Ναι!
- Έλα Χρίστο, εγώ είμαι!
- Εσύ;
- Ναι, γιατί ξαφνιάζεσαι;
- Μου μιλάς ακόμα μετά τα χθεσινά;
- Ποια χθεσινά; Α, για τις κακίες σου λες; Τις ξέχασα ήδη. Άλλωστε, έτσι είστε εσείς τα αγόρια. Άξεστοι και κάφροι!
- Τι να πω! Χαίρομαι που το είδες θετικά! (Πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο να τον βρίζουν και να το βλέπει θετικά! Την καημένη, προφανώς δεν είχε μισή φίλη στον μάταιο τούτο κόσμο!)
- Ναι ρε, no worries!
- Μάλιστα… Δηλαδή εσύ, τώρα μου μιλάς! (Τι πρέπει να γίνει δηλαδή για να μ’ αφήσεις ήσυχο;)
- Ναι όπως βλέπεις σου μιλάω. Για να σου πω… Έμαθα πετάς για Κύπρο αύριο.
- Ναι...
- Θέλω μια χάρη βασικά. Εγώ πετάω μεθαύριο, αλλά φοβάμαι να πετάξω μόνη μου. Σκέφτηκα λοιπόν, αν δέχεσαι κι εσύ, να αλλάξω την πτήση μου και να πετάξω αύριο μαζί σου, για να μην τρομάζω πάνω στο αεροπλάνο! Να έχω κάποιον γνωστό δίπλα μου!
- Φυσικά, φυσικά κανένα πρόβλημα! (Τι να έλεγα ο δόλιος, ειδικά μετά από το χθεσινό, δεν με έπαιρνε να απαντήσω κάτι άλλο…). Αλλά ξέρεις, πιστεύω πως δεν θα είναι εύκολο να αλλάξεις πτήση την τελευταία στιγμή…
- Α, μην ανησυχείς! Την άλλαξα ήδη! Απλά πήρα να σε ενημερώσω.
- Α, οκ! Πολύ ωραία! (Την άλλαξες πριν καν με ρωτήσεις… κρυφοπουτανίδου!)
- Πολύ ωραία Χρίστο μου, χαίρομαι που θα συνταξιδέψουμε! Θα τα πούμε αύριο το πρωί στο Check in! Ραντεβού στις 9:00 το πρωί, μπροστά από το περίπτερο των κυπριακών αερογραμμών!
- Ναι, ναι! Ραντεβού στο Heathrow!

Ε, μετά ΚΑΙ από αυτό, ήμουν σίγουρος πως ΔΕΝ θα μου ξαναμιλούσε.

Όλως τυχαίως, ξέχασα να την ενημερώσω πως εγώ πετούσα με την πτήση των 10, το βράδυ…

:)

Χοντρή και Αγαπημένη - Part One

Όταν πήγα στο Λονδίνο για μάστερ, το 2005, έπεσα με τα μούτρα να κάνω νέους φίλους. Το Λονδίνο γενικά δεν ευνοεί τη φοιτητική ζωή. Όσοι κάνατε πτυχίο στην επαρχία της Αγγλίας και μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, με καταλαβαίνετε. Οι ρυθμοί και οι αποστάσεις δεν προσφέρονται για να γνωρίσεις κόσμο, πόσο μάλλον να τον απορρίψεις. Γενικά, δεν έχεις ιδιαίτερη πολυτέλεια να επιλέξεις με ποιους θα συναναστρέφεσαι. Τον πρώτο που γνωρίζεις τον κάνεις κολλητό σου φίλο. Η πτωχή μου μοίρα μού έστειλε να γνωρίσω μια Κύπρια, η οποία έμελλε να αποτελέσει το αντικείμενο μιας ιστορίας best of στα δράματα της ζωής μου.

Ήταν άσχημη, κοντή, χοντρή και κακομαθημένη. Κάπνιζε σαν βλαχάρα, κρατούσε τσάντα Gucci, άκουγε Παπαρίζου επί Antique, τυπική Κύπρια. Αλλά είπαμε, στο Λονδίνο δεν έχεις την πολυτέλεια να επιλέγεις. Ήταν και σπαστική. Όσο την γνώριζα, τόσο πιο πολύ ήθελα να την στραγγαλίσω. Χαρακτηριστικά:

- Έπαιρνε καθημερινά ταξί για να πάει στο πανεπιστήμιο (το οποίο απείχε μόλις 10 λεπτά από την εστία με τα πόδια), διότι δεν ήθελε να περπατά!
- Το στρώμα του κρεβατιού της στην εστία το αντικατέστησε με άλλο, ειδική παραγγελία από την Κύπρο και την ‘Aphrostrom,’ γιατί δεν μπορούσε λέει να κοιμάται πάνω στα παλιό-στρώματα της εστίας.
- Ισχυριζόταν συχνά με περίλυπο ύφος πως η οικονομική της κατάσταση ήταν χάλια και απορούσε: «πως είναι δυνατόν να ξόδεψα 2000 λίρες μέσα σε 15 μέρες; Απορώ κι εγώ τι αγόρασα!»
- Όλες τις κοπέλες του ορόφου της, τις έβρισκε άσχημες (καλά, αυτό το κάνουν όλες οι γυναίκες, αλλά ακούγεται ακόμη πιο extreme όταν την κριτική την ασκεί βουβάλι δέκα τόνων!).
- Για να πάει να πιει μια μπύρα στο Union του πανεπιστημίου ντυνόταν δέκα ώρες λες και θα έβγαινε στο Zoo. Ύστερα τις έφταιγαν οι Άγγλοι που ντύνονται σαν γύφτοι για να πιούν μια μπύρα στον αντίστοιχο καφενέ του Λονδίνου….

Μη σας τα πολυλογώ, αυτό που μου την έσπαγε περισσότερο, ήταν πως κατά τα άλλα ήταν και κομμουνίστρια, ενεργό μέλος του ΑΚΕΛ και πρωτοστατούσε σε κάθε εκδήλωση της αριστεράς, φυσικά ντυμένη σαν καρνάβαλος με ό,τι Fendi και Dolce&Gabbana κυκλοφορούσε τότε. Μόνο και μόνο που τα αναπολώ τώρα όλα αυτά, νευριάζω.

Εν πάση περιπτώσει. Όταν αντιλήφθηκα το ποιόν της κυρίας αποφάσισα να ξεκόψω αλλά δεν είχα δικαιολογία! Είναι από τις γνωριμίες που δεν σου κάθονται, αλλά δεν έχεις και ουσιαστικό λόγο να ξεκόψεις. Τι να της έλεγα; Με τσαντίζει ο τρόπος που ζεις; Δεν μου έπεφτε λόγος. Επομένως, την υπέμενα στωικά και όσο μπορούσα την απέφευγα, πράγμα δύσκολο όταν μας χωρίζει μόλις ένας όροφος. Μέχρι που ο καλός Θεούλης ανέλαβε να με βγάλει από τη δύσκολη θέση. Όχι, δεν την πήρε στο πλάι του. Δυστυχώς. Αποφάσισε όμως να την ξεκάνει διαφορετικά.

Εγώ, όπως ήδη καταλάβατε, ανοίγω το στόμα μου και όποιον πάρει ο χάρος. Έτσι κι έγινε. Ένα γκρίζο απόγευμα του Δεκεμβρίου, παραμονές της επιστροφής μου στο ξερονήσι για τις διακοπές των Χριστουγέννων, αποφασίζω να την πάρω τηλέφωνο για να της ζητήσω να χρησιμοποιήσω τον εκτυπωτή της. Την τρώω που την τρώω στη μάπα, σκέφτηκα, τουλάχιστον ας μου παρέχει δωρεάν εκτυπωτή ως «καλή φίλη που είναι.»

- Είσαι στο δωμάτιο σου; Να έρθω να τυπώσω μια εργασία που πρέπει να παραδώσω αύριο;
- Όχι, είμαι έξω. Μόλις γυρίσω θα σου τηλεφωνήσω να περάσεις να τυπώσεις.

Πέρασαν δυο ώρες. Στο μεταξύ εγώ βρισκόμουν στην κουζίνα με τους συγκάτοικους και τρώγαμε βραδινό. Χτυπά ξαφνικά το τηλέφωνο και η χωριατοπούλα με ενημερώνει πως το πεδίον είναι ελεύθερο και πως μπορώ να πεταχτώ στο δωμάτιο της για εκτύπωση. Οι συγκάτοικοι μόλις αντιλήφθηκαν πως ήταν αυτή στο τηλέφωνο άρχισαν τα πειράγματα:

- «Έλα, θα πας στο δωμάτιο της; Σου ΄φεξε πάλι! Τυχερέ!» και άλλα παρόμοια. Εγώ δεν άντεξα και συμπλήρωσα:
- «Ναι, είμαι πολύ τυχερός που θα πάω στο δωμάτιο της χοντρής!»
- «Μην την λες χοντρή! Είναι κρίμα!» με μάλωσε η Μεξικάνα συγκάτοικος.
- «Τι λες βρε που δεν είναι χοντρή! Την είδες να κυκλοφορεί με την νέα της καμπαρτίνα; Σαν κινούμενο ψυγείο είναι. Εντελώς ντουβάρι… Πάλι καλά που έχει κουμπιά η καμπαρτίνα και ξεχωρίζουμε το μπρος από το πίσω!»

Κάτι τέτοια χαριτωμένα άρχισα να λέω, οπότε ξαφνικά λαμβάνω SMS από την πρωταγωνίστρια του σημερινού post.

«Σε άκουσα να μιλάς για μένα. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια…!»

Όπως άργησα να καταλάβω, όταν έκλεισα το κινητό και το έβαλα στην κωλότσεπη, πατήθηκε το redial της τελευταίας κλήσης!

Έχουμε και συνέχεια… στο επόμενο επεισόδιο, δεν μπορείτε να φανταστείτε μέχρι που έφτασα…!

I Bet I Can Find 1.000.000 Μαλάκες on Facebook!

Η μαλακία είναι και αυτή ένα είδος ενέργειας. Δεν δημιουργείται από το μηδέν, ούτε χάνεται. Απλά αλλάζει μορφές. Στη σημερινή εποχή περάσαμε από την πραγματική μαλακία στην διαδικτυακή. Και αναφέρομαι στο Facebook, του οποίου βέβαια είμαι λάτρης, αλλά βλέπω και πράγματα που μου κάνουν τα νεύρα μαντολίνο!


Τα groups! Καταλαβαίνω πως λειτουργούν σαν σύλλογοι, καφενέδες, όπου τα άτομα ιδίου ενδιαφέροντος συναθροίζονται για ένα κοινό σκοπό, αλλά σε κάποια απ’ αυτά είναι πιο χρήσιμο να πετάς αβγά στον τοίχο παρά να συμμετέχεις:


I bet I can find 1.000.000 people who hate George Bush!


Άντε πες ότι τους βρήκες! Τι θα κάνεις μετά; Θα τον αναγκάσεις να παραιτηθεί; Ή θα παραιτηθεί από μόνος του για την προσβολή; Παραθέτω και διάφορα άλλα που μου ανεβάζουν την πίεση:


- Ένα αντίο στον Χριστόδουλο. (ένα group για να πεις αντίο! χάχα!)

- Fans of OMIKRON magazine. (Get a life γιε μου!)

- Boycott «artist» Guillermo Habacuc Vargas! (Δεν είναι ο μόνος που σκοτώνει σκυλάκια. Ξέρεις πόσες φορές άφησε η γιαγιά μου το coley νηστικό;)

- Πράγματα που αλλάζουν μετά τις σπουδές! (τα πουλάτε; Ή απλά τα παρακολουθείτε να μεταλλάσσονται;)

- Θωμά είσαι σπίτι; (Τι ακριβώς συζητούν σ’ αυτό το group;)

- Greeks in England! (Φτιάξτε και ένα Greeks in the world! Και μπείτε όλοι μέσα!)

- Save the dolphins! (...).

- Plin 2! (Πλην, πλην! Πολύ πλην!)


Προτείνω με την ίδια λογική τα δικά μου groups:


- Έλληνες που μπορούν και γλείφουν τον αγκώνα τους.

- Τραύμα είσαι ανοικτό;

- Fans of RIZOSPASTIS.

- Save me!

- Πράγματα που βλέπω όταν κάθομαι στη βεράντα μου.

- Coffee Beanery lovers! (ανατρίχιασα!).


Πφφφ!

Ένταση, Ένταση!

Έχω νεύρα και δυστυχώς δεν μπορώ να εντοπίσω την πηγή του κακού.

Από το πρωί, είμαι στο τσακ να κάνω φόνο. Δεν ξέρω, μου φταίνε τα πάντα και τίποτα! Νευριάζω με τις καιρικές συνθήκες, νευριάζω με την καριέρα μου, νευριάζω με το οικογενειακό περιβάλλον, νευριάζω με τα γκομενικά, νευριάζω γενικά!

Τρελαίνομαι! Μια παγώνω, μια ζεσταίνομαι. Έχω άγχος για το μέλλον, έχω άγχος για το παρελθόν, αν ήταν το άγχος χρήμα, τώρα θα το μοίραζα με τη σέσουλα. Βγάζω άφθες! Βγάζω τα ρούχα μου! Και τα ξαναφοράω. Ξύνω το κεφάλι μου, δημιουργώ πληγές στο κεφάλι! Τραβάω τα λιγοστά-λιπαρά μαλλιά μου! Νευριάζω με τα κανάλια μας, με την κυβέρνηση, με την λειψυδρία, με την Έλση Χριστόφια, με το σκοπιανό, με τη Βίσση που δεν λέει να βγάλει δίσκο, όλα μου φταίνε τελικά και τίποτα δεν φταίει!

Μια εξπρές μαλακία πιστεύω θα βοηθήσει.

Σήμερα πέτυχα τρία παιδάκια πίσω από την πολυκατοικία τα οποία προσπαθούσαν να ανάψουν κροτίδες και φωτοβολίδες. Με το που με είδαν τράπηκαν σε φυγή. Είχα τόσα νεύρα που έτρεξα από πίσω τους, μπήκα στο φροντιστήριο που υποτίθεται έπρεπε να βρίσκονται και τα κάρφωσα! Πολύ το χάρηκα!

Φεύγω. Έχω τόσα νεύρα που στο τσακ είμαι να σπάσω τον υπολογιστή!

Ένα Κουτσομπολιό και μια Παρολίγον Τσόντα.

Άκου προβλήματα ο κόσμος!

Άκουσα πρόσφατα, και αναφέρομαι σε πραγματικό γεγονός, πως κάποιος γνωστός μας 45αρης, ματσωμένος, στέλεχος εταιρείας, με την Mercedes και τις πισίνες του, επισκέπτεται ψυχολόγο. Επισκέπτεται ψυχολόγο διότι παρόλα τα πλούτη του, παρ’ όλη την "Αλιαγική" γοητεία του εργένη που εκπέμπει, αισθάνεται πως οι γκόμενες τον θέλουν για τα λεφτά του και όχι για την ψυχούλα του.

Χαρακτηριστικά δήλωσε, πως παρόλο που βρίσκει εύκολα γκόμενες, εν τούτοις πάνω στην πρώτη εβδομάδα του κάνουν νύξεις για ταξίδια, δώρα, επαύλεις και τα λοιπά. Ο κύριος βγάζει εξανθήματα, τις χωρίζει, και πληρώνει το ένα ραντεβού μετά το άλλο, μάλλον ξαπλωμένος σε κάποια σεζ-λονγκ κάποιου ψυχρού ιατρείου!

Ω! Θεέ Καρβέλα και Κύριε των δυνάμεων!

Ας εξηγήσει κάποιος του κυρίου 45αρη μας το εξής! Οι άντρες δουλεύουμε για να βγάλουμε λεφτά, μπας και γαμήσουμε! Ο άντρας από τα 18 του, ως τα 70 του, θέλει να βγάζει λεφτά για να τον θέλουν οι γκόμενες! Περισσότερα λεφτά, περισσότερες γκόμενες! Γι’ αυτό σπουδάζουμε, γι' αυτό μορφωνόμαστε. Γι' αυτό πάμε στρατό! Γι' αυτό πήγαμε δόκιμοι ΥΕΑ! Γι' αυτό επιδιώκουμε καριέρα! Γι' αυτό θέλουμε να καλυτερέψουμε. Γι’ αυτό ανακαλύπτουμε νέα φάρμακα, γι’ αυτό θέλουμε να σώσουμε τον πλανήτη από οικολογική καταστροφή! Γι’ αυτό γυρίζει ο πλανήτης! Για να βγάζουμε λεφτά, να γίνουμε πιο μούρες, μπας και μας ανοίξουνε τα πόδια τους! Απλά-μαθήματα-ζωής! ("Μια είναι η λύση: τα λεφτά, το φαΐ και το γαμήσι," όπως προείπεν ο Κύριος!).

Εσύ γιόκα μου που τα έχεις έτοιμα, γιατί κλαίγεσαι; Σιγά μη σε αγαπήσουν για την ψυχή σου! Και δεν καταλαβαίνω και ποια ανάγκη σε ωθεί να θέλεις να σε αγαπήσουν για τη ψυχή σου! Αυτήν μια μέρα θα την παραδώσεις, και η εκάστοτε σύζυγος σου δεν θα πάρει ούτε φράγκο γι' αντάλλαγμα. Οπότε; Τι με κοιτάς σαν χάνος;! Εκμεταλλέψου τη θέση σου και μούγκα! Θα σε πάρουν για μαλαππάππα!

Από τη μια, θέλω να σε αγκαλιάσω και να σε συγχαρώ συγκινημένος για τον τρόπο που σκέφτεσαι. Από την άλλη, θέλω να σου δώσω 10 ευρώ να αγοράσεις ό,τι θέλεις, γιατί είσαι κρίμα. Έλα, έλα να δούμε παρέα τώρα αυτό το βιντεάκι που ανακάλυψα στο youtube και κόψε τους λυγμούς! Έχει πολύ χάζι... Μπορείς να μου το βρεις ολόκληρο;

Από την μεταγλωττισμένη υπερπαραγωγή που κυκλοφορεί: "Η εκδίκηση της παρθένας στα μπουζούκια!"

80τίλα

Ήμουν 7-8 χρονών, στο καρναβαλίστικο πάρτυ της "ολυμπιακής γυμναστικής" και πασσαλειμένος με σοκολατίνες, τυροπιτάκια και σερπαντίνες έκανα τραμπολίνο. Ντυμένος ινδιάνος (ποτέ δε μ' άρεσε σαν αμφίεση)... Υπέροχη χρονιά! "Σεϋχέλλες," πολύ πριν η Πρωτοψάλτη αρχίσει να το παίζει Bob Marley, στο πιο butchy, 20 χρόνια μετά.

ΥΓ1: Αν δεν έπαιζε και ο Σάραλης μέσα, θα το βλέπαμε πιο ευχάριστα σήμερα.

ΥΓ2: Θυμάμαι, επίσης, ότι το 1988 είχε κυκλοφορήσει και βιντεοκασέττα με την Πωλίνα να πρωταγωνιστεί στην ομώνυμη ταινία στην οποία ήθελε υποτίθεται να πάει διακοπές στις Σεϋχέλλες. Λυπηρό; Πιο λυπηρό ότι έκατσα και την είδα! Από το βίντεο κλαμπ δίπλα από το σπίτι της γιαγιάς μου, που σήμερα έκλεισε και έγινε μπουγατσάδικο...

Όλες οι Αισθήσεις μου...

Τα καλύτερα θέματα για blogging τα βλέπω στον ύπνο μου. Εψές είδα τρία όνειρα. Ένα σεξουαλικό, ένα με ζώα και ένα επιστημονικό. Θα σταθώ στο τελευταίο!

Είδα όνειρο μια σκηνή την οποία έχουμε όλοι ζήσει σε κάποια φάση, και την οποία βρίσκω τα μάλα εκνευριστική. Τσαντίζομαι συχνά όταν καθόμαστε στο τραπέζι να φάμε και ένας σεβαστός πληθυσμός παραπονιέται ότι δεν μπορεί να ακούει άσχημες λέξεις ενώ τρώει, επειδή τάχα μου, αηδιάζει. Αυτό ουδέποτε κατάφερα να το κατανοήσω. Εγώ ουδέποτε αηδίασα το φαγητό μου στο άκουσμα λέξεων όπως ‘σκατά,’ ΄κακκά’ και ΄κάτουρα.’ Θεωρώ πως οι λέξεις, είναι απλώς λέξεις, και δεν μπορούν να προκαλέσουν αλλοίωση της γεύσης.

Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός πως αν αντικατασταθούν από συνώνυμες λέξεις όπως ‘περιττώματα’ και ‘αφόδευση,’ ουδείς θα παραπονεθεί. Απλά οι γκόμενες (που αυτές είναι που πρώτες διαμαρτύρονται σε τέτοιες περιπτώσεις), είναι συνήθως τατσίζες και μαλακισμένες, οπότε έχουν σταμπάρει συγκεκριμένες λέξεις ως απαγορευμένες την ώρα που μπουκώνουν. Τόσα και τόσα βάζουν στο στόμα τους, οι λέξεις τις πείραξαν! Τέλος πάντων.

Αφού λοιπόν διατείνονται πως η ακοή επηρεάζει τη γεύση τους, δεν απομένει παρά να δοκιμάσουμε και το αντίστροφο ώστε να αποδείξουμε το παράλογο των αντιδράσεων τους. Αυτό ήταν και το όνειρο που είδα ψες! Καλά, καταπληκτικό! Έτρωγαν στο τραπέζι διάφοροι καλεσμένοι μου ακαθαρσίες του δρόμου, πασπαλισμένες με διάρροια και ενώ τα έτρωγαν εγώ τους έλεγα όμορφες λέξεις, όπως: Παγωτό, ηλιοβασίλεμα, φεγγαράδα, λουλούδια του αγρού… Και όλοι έτρωγαν με το χαμόγελο στα χείλη.

Ξύπνησα και σκέφτηκα πως την επόμενη φορά που κάποιος θα παραπονεθεί πως του προσβάλλω τη γεύση του με τα λεγόμενα μου, θα του προτείνω αμέσως να κάνουμε και το αντίστροφο! Να δούμε, αν θα δεχτεί! Μικροαστικές συμπεριφορές που ανέχομαι ώρες-ώρες! «Τρώμε!» «Τρώμε!»
Να φάτε το ύστερο σας!

Γεωγραφία

Ακολουθεί πραγματικός διάλογος:

- Αποφάσισα να γίνω ξεναγός Χρίστο μου!
- Πάνω που πάει να πάρει ο τουρισμός μας τα πάνω του…
- Προς τι η ειρωνεία; Ξέρεις τι όμορφα μπορώ να συμπεριφερθώ εγώ στον τουρίστα;
- …Αν κρίνω απ’ τις βυζάρες σου, μια χαρά!
- Ξέρω τα πάντα από γεωγραφία και ειδικά την ευρωπαϊκή. Ρώτα με ό,τι θες! Την πρωτεύουσα της Γαλλίας για παράδειγμα!
- Σιγά μη σε ρωτήσω και την πρωτεύουσα της Ελλάδας.
- Όχι, όχι, για να μην μου παίζεις τον έξυπνο, ρώτα με!
- ΟΚ, πες μου την πρωτεύουσα της Εσθονίας!
- Εσθονία?! Υπάρχει τέτοια χώρα;
- Λοιπόν! Άκου! Κάθε μέρα πριν σχολάσουμε θα μαθαίνουμε και κάτι καινούργιο για την Ευρώπη, ώστε μέχρι να δώσεις εξετάσεις ξεναγού να γίνεις έξπερ. Διότι μέχρι στιγμής είσαι μόνο σέξπερ!
- (Ξεχειλίζοντας από ικανοποίηση!) Εντάξει!
- Λοιπόν, για σήμερα θα μάθουμε τα της Σκανδιναβίας!
- Τέλεια! Λοιπόν, ποια είναι η πρωτεύουσα της Σκανδιναβίας;
- (Με πολλή υπομονή) Η Σκανδιναβία είναι χερσόνησος! Δεν είναι χώρα! Αποτελείται από τρεις κυρίως χώρες! Τη Νορβηγία, τη Σουηδία και τη Φινλανδία!
- Πολλά μαζεμένα μου τα ‘πες! Ένα-ένα για να τα θυμάμαι!
- Δεν είναι δύσκολο! Η πρωτεύουσα της Νορβηγίας είναι το Όσλο! Να θυμάσαι τους Βίκινγκς. Η πρωτεύουσα της Σουηδίας είναι η Στοκχόλμη. Να θυμάσαι την Παπαρίζου και τους Abba. Και τέλος Φινλανδία. Της οποίας η πρωτεύουσα είναι το Ελσίνκι. Αυτό μπορείς να το συνδυάσεις με τους Lordi.
- ΟΚ!
- Για να συνοψίσουμε! Σουηδία-Στοκχόλμη-Παπαρίζου! Φινλανδία-Ελσίνκι-Lordi! Νορβηγία-Όσλο-Βίκινγκς! Εύκολο;
- Ναι μια χαρά! Και καλά η Παπαρίζου και οι Lordi…Οι Βίκινγκς τι τραγούδια έχουν;

!!!

Γράμμα από το Μέτωπο

Αγαπητέ Ανδρέα Τ.

Ξέρω πως από καιρού εις καιρόν ρίχνεις και κανένα βλέφαρο στο blog και αφού δεν μπορώ να σου τηλεφωνήσω για να στα πω, στα γράφω εδώ! Απόψε ο φίλος σου πήγε και είδε τους ‘Βρυκόλακες’ του Ίψεν στο ΘΟΚ και ενθουσιάστηκε. Αιμομυξίες, όργια, αρρώστιες του μυαλού, έκτακτα! Έφυγα από το θέατρο άλλος άνθρωπος! Τα δε σκηνικά ήταν από μόνα τους έργο τέχνης! Ο φωτισμός, η μουσική, η Μπεμπεδέλη όλα μια χαρά! Αλλά;

Αλλά! Το έργο είχε και θεατές! Θεατές που ευχαρίστως θα έσφαζα. Άκου γιε μου να φρίξεις!

Κατ’ αρχήν, έπαιζε και η κόρη του Χριστόφια. Όπως κατάλαβες, με το που βγήκε στη σκηνή, ο κυπραίος από κάτω ξεσάλωσε!

«Έτην κόρη του Χριστόφκια» είπε μια από πίσω μου.
«Τούτη εν η κόρη του Χριστόφκια» είπε ο μπροστινός μου.
«Νομίζω τούτη εν η κόρη του προέδρου» είπε κάποιος άλλος.

Γενικά, μέσα σε 5 δευτερόλεπτα όλο το θέατρο προσπαθούσε να εξηγήσει του διπλανού του ποια είναι η κόρη του Χριστόφια. Σιγά τη Βουγιουκλάκη, μαντάμ! Εγώ πιστεύω πως οι υποκριτικές ικανότητες της Χριστόφια είναι πιο δυνατές από το επίθετο της. Αλλά anyway, καταλαβαίνεις πως ο Κυπραίος άδραξε την ευκαιρία και έκαμε το χάι χούι του για κανένα πεντάλεπτο!

Όταν κόπασε ο αλαλαγμός, είχαμε νέο θέμα προς συζήτηση. Δίπλα μου κάθονταν 5 γιατρίνες, μεταξύ των οποίων και η Μαρία που ήταν στο λύκειο μας, και καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης διαβουλεύονταν κατά πόσο ο ήρωας του έργου πάσχει από επιληψία, από μαλάκυνση του εγκεφάλου ή κάτι άλλο. Έβγαζαν κανονική γνωμάτευση. Η πισινή μου εκνευρίστηκε και άρχισε να τους ψουψουρίζει shhh και shhh αλλά αυτές την γράψανε στον shhhhhisto τους. Αν είχα όπλο θα τις πυροβολούσα και τις πέντε!

Επίσης. Παρατήρησα ότι μετά το διάλειμμα ο κόσμος λιγόστεψε. Προφανώς τους έκατσε βαρύς ο Ίψεν. Ε, βέβαια. Και όσοι απέμειναν, έπρεπε να περάσουν τα πρώτα δέκα λεπτά του δευτέρου μέρους για να επιστρέψουν στις θέσεις τους. Το χωρκαθκιόν! Έβλεπα προχθές τον Μικελλίδη στο Σίγμα που έλεγε: «Το πρόβλημα με τον Κύπραίο είναι ότι πριν 50 χρόνια εκάθετουν πάνω στο γάρο και ξαφνικά εβρέθηκε μες την Jaguar!» και συμφωνώ και αντιπαραβάλλω το: «Εθώρεν ο Κυπραίος σκετς στο ΡΙΚ και χαριεντίζετουν και ξαφνικά έχω την απαίτηση να σεβαστεί τον Ίψεν!» Και δε λέω πως εγώ γαλουχήθηκα μ' αυτόν ή τον έχω κάτω από το μαξιλάρι μου, αλλά τουλάχιστον σ'αυτά που αδυνατώ να κατανοήσω, σκάζω!

Γιε μου, για να φανταστείς, εβρέθηκε άτομο να σχολιάσει δυσμενώς τα σκηνικά λέγοντας, «Το έργο διαδραματίζεται σε ένα αριστοκρατικό σαλόνι, ενώ τα χρώματα των τοίχων του σκηνικού είναι ξεθωριασμένα και τα έπιπλα διαλυμένα!» Ουδεμία προσπάθεια να αντιληφθεί το σουρεάλ των ψυχικών κόσμων των ηρώων, με το επίτηδες κατεστραμμένο σκηνικό. Ψιλά γράμματα!

Δεύτερον επίσης! Η αίθουσα ήταν γεμάτη από καθηγητές του λυκείου μας. Προφανώς τους έδωσαν εισιτήρια μούχτιν, αλλιώς δεν εξηγείται η μαζική τους εξόρμηση. Δυο σειρές πιο μπροστά μου καθόταν η ‘μούγια’ που μας έκανε αγγλικά. Θυμάσαι... που είχαμε βάλει τα θρανία πίσω από τη πόρτα για να μη μπορεί να μπει και τελικά έφερε τον υποδιευθυντή να της ανοίξει… Εγώ τότε ήθελα να δω, αν ως μούγια θα έμπαινε από την κλειδαρότρυπα.

Στα γράφω, για να δεις σε ποιο κοινό θα απευθυνθείς σε λίγα χρόνια και εσύ από σκηνής… Μόνο το μαλλί της γριάς και το καζαντί έλειπαν!

Βέτο

Η μητέρα μου είδε και έπαθε να συλλάβει. Όταν έχασε κάθε ελπίδα είδε ένα όνειρο στο οποίο η Παναγία τη συμβούλευσε να μη σταματήσει τις προσπάθειες και μάλιστα – έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται η μητέρα μου – η Παναγία της έδειξε τον Χριστό που κρατούσε στην αγκαλιά της για να την πείσει.

 

Ξύπνησε έντρομη η μητέρα μου την επομένη και έτρεξε να κάνει τάμα. Πως αν τελικά καταφέρει να συλλάβει θα δώσει στο μωρό το όνομα Μαρία ή Μάριος. Και εδώ εμπλέκεται η πολιτική στην ιστορία. Η γιαγιά μου απείλησε πως δεν θα γίνει δεκτή μια τέτοια ονομασία και πως πρέπει να τηρηθεί η παράδοση, κατά την οποία ο πρωτότοκος γιος μιας οικογένειας παίρνει το όνομα του παππού από τη μεριά του πατέρα.

 

Στην περίπτωση μας το όνομα αυτό ήταν το Χρίστος. Η μητέρα μου καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είχε μεγαλύτερα προβλήματα να ασχοληθεί, οπότε δεν έδωσε βάση στις εξωτερικές πιέσεις. Όταν έφτασε η μεγάλη στιγμή για την έξοδο του Μεσολογγίου, η πολιτική της άλλης πλευράς έγινε πιο έντονη. Επ’ ουδενί Μάριος!

 

Σήμερα σκέφτομαι πως θα μπορούσε να δοθεί μια διπλή ονομασία, φερ' ειπείν Χρίστος-Μάριος, ή έστω μια σύνθετη: Χριστομάριος ή Μαριχρίστος. Να ικανοποιηθούν και οι δυο πλευρές! Ή ακόμη καλύτερα μια πιο... 'γεωγραφική' ονομασία. Για παράδειγμα: "Μάριος εγγονός του κ. Χρίστου από τη Λευκωσία," ώστε να μην θιχτεί το σόι του πατέρα.

 

Λύση δεν έλεγε να βρεθεί, οπότε το βέτο της γιαγιάς ψηνότανε. Με το που κάνω εγώ ένα χραααααπ και ξεπροβάλλω στον έξω κόσμο πασαλειμμένος με υγρά της μήτρας και έτοιμος να πνιγώ από τον ομφάλιο λώρο σαν θηλειά στο λαιμό μου,  το ΝΑΤΟ συνεδρίαζε σύσσωμο!

 

-       Νατο, νατο, πετιέται! Φώναζε η μαμή, το σόι μου ατού!

-       Χρίστος!

-       Μάριος!

-       Χρίστος!

-       Μάριος!

 

Με παίρνουν, με πλένουν, με παραδίδει η μαμή στη μητέρα μου λέγοντας: «Να σας ζήσει ο Μάριος!»

 

Πάρτην γιαγιά κάτω! Τέζα! Σαν ελληνική ταινία με τη Μάρθα Βούρτση. Τέλος παντων, όπως καταλάβατε, οι μεγάλες δυνάμεις επικράτησαν. Και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, αντιλαμβάνεστε πως η Παναγία ξεπληρώνει το τάμα πάνω στη μοίρα του νεοσύστατου κράτους...

Όλα ήταν Ψεύτικα...

Στις 2 Απριλίου του 1992, όλη η τάξη μου της Στ’ Δημοτικού αποφάσισε να κάνει μια μεγάλη φάρσα στον δάσκαλο μας, τον κύριο Αλέξανδρο. Του είπαμε ότι δεν φέραμε βαλίτσες, ούτε βιβλία επειδή μας είχαν πει τάχα πως θα πηγαίναμε εκδρομή. Κρύψαμε όλοι τις βαλίτσες κάτω από τη σκάλα του κύκλου Β. Όλοι εκτός από 2 φυτά που αυτή τη στιγμή μάλλον με διαβάζουν. Η μια ήταν και η πρόεδρος της τάξης! :) Ευφυέστατο ψέμα ε; Για την εποχή του είχε κάνει θραύση. Μέχρι και ο διευθυντής του σχολείου ήρθε να επιληφθεί του θέματος.

Όταν αποκαλύψαμε στον δάσκαλο πως επρόκειτο περί «δευτεροπρωταπριλιάτικου» ψέματος, ο κύριος Αλέξανδρος έκατσε και ξόδεψε δυο περιόδους διδακτικής ώρας για να μας εξηγήσει πως στην Κύπρο τιμούμε τους ήρωες της ΕΟΚΑ την 1η Απριλίου και δεν ενδίδουμε σε ξενόφερτα έθιμα. Ανείπωτη χαρά για εμάς, που ακούγαμε κήρυγμα και χάσαμε δίωρο μαθηματικά. Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια! Ο κύριος Αλέξανδρος είχε πέσει στην παγίδα για τα καλά.

Εν πάση περιπτώσει, σήμερα δεν ξέρω αν ζει ο κύριος Αλέξανδρος, πάντως αν ζει μάλλον δέχεται απανωτά εγκεφαλικά, αφού η Πρωταπριλιά για μας είναι πρωτίστως άλλη μια αργία που αν το θυμηθούμε, λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει ευχάριστα η μέρα. Το ψέμα κυρίες και κύριοι, έχει άλλη χάρη!

Θεωρώ πως πρόκειται περί μιας πολύ ενοχικής λέξης και πως δυστυχώς, δεν της αποδίδουμε τα εύσημα που της αξίζουν. Δεν θα έπρεπε να λέγεται ψέμα, αλλά διαστρεβλωμένη ή γκρίζα αλήθεια. Η ζωή έχει που έχει τα χάλια της. Χωρίς κανένα ψέμα να ανάβουν τα αίματα δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον. Άσε που αν αφεθούμε και ζήσουμε στο ψέμα, μπορεί να πείσουμε τους εαυτούς μας πως είμαστε ευτυχισμένοι. Έτσι κι αλλιώς είναι όλα μια ιδέα. Αν καταφέρουμε να αφομοιώσουμε το ψέμα, θεωρώ πως αποβάλλουμε ένα μεγάλο ποσοστό μιζέριας από πάνω μας!

Παράδειγμα: Ξυπνώ το πρωί, ανοίγω το παράθυρο και θέλω να πιστέψω πως θα αντικρίσω τη Sagrada Familia να ορθώνεται μπροστά μου. Αντ’ αυτής, βλέπω τους ελαιώνες του Κύκκου, ξερούς- κατάξερους να ξεχειλίζουν μύγες και καυσαέριο από τη λεωφόρο. Τι λέω στον εαυτό μου; Ότι προφανώς βρίσκομαι στη Βαρκελώνη, αλλά λόγω άφθονης σκόνης στην ατμόσφαιρα δεν μπορώ να την δω. Δεν πτοούμαι! Πάω στη δουλειά μου κανονικά με το ανάλογο ισπανόφωνο soundtrack και ξεχνιέμαι.

Επομένως; Ήμουν ή δεν ήμουν στη Βαρκελώνη; Δεν ήμουν, αλλά πίστεψα πως ήμουν. Αυτό έχει σημασία. Το πίστευε και μη ερεύνα. Εκούσια ξεγελάστηκα και δεν έπαθα κατάθλιψη. Άκουγα όμως λάτιν στο αυτοκίνητο; Μίλησα ισπανικά; Επομένως έχω στοιχεία που μαρτυρούν πως ήμουν στην Ισπανία. Άρα το επιχείρημα πως ζω στη Βαρκελώνη είναι εν μέρει σωστό μιας και υπάρχουν ενδείξεις γι’ αυτό. Αυτά δεν είναι βέβαια αποδείξεις, αλλά και οι ενδείξεις καμιά φορά σε βοηθούν.

Δεύτερο παράδειγμα:

Μπαίνεις στο μπάνιο και βρίσκεις ένα βρακί. Προφανώς είναι της αδελφής σου. Εσύ δεν είναι ανάγκη να πιστέψεις ότι είναι της αδελφής σου. Θεώρησε πως είναι της γκόμενας (που δεν έχεις) και χαμογέλασε. Μπορεί η γκόμενα (που δεν έχεις) να πετάχτηκε στο περίπτερο και να επιστρέψει από στιγμή σε στιγμή για να συνεχίσετε αυτά που αρχίσατε στον ύπνο σου. Και περιμένεις… Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα επιστρέψει! Όπως βλέπετε, εδώ το ψέμα γίνεται συνώνυμο του ονείρου και απενεχοποιείται. Κανένας δεν μπορεί να σε κατηγορήσει αν ζεις στο όνειρο σου, αλλά όλοι θα σε βρίσουν αν ζεις μέσα στο ψέμα.

Τρίτο παράδειγμα: Πεθαίνει κάποιος δικός σου. Εσύ δεν είναι ανάγκη να το πιστέψεις. Σκέψου πως πήγε ένα ταξίδι και κάποτε θα επιστρέψει, ή θα πας εσύ να τον βρεις θες δεν θες. Και χαμογέλασε. Γλιτώνεις και τα μαύρα, αν δεν σου πάνε, και τους οδυρμούς πάνω στην ταφόπλακα.

Βέβαια, η φυσική κατάληξη όλων αυτών που προτείνω, όπως λένε πολλοί ψυχίατροι και ψυχολόγοι, είναι ο ζουρλομανδύας και το φρενοκομείο. Αλλά, ΟΚ. Πόσο χειρότερα μπορεί να είναι απ’ εδώ…

Τραγούδια για σήμερα, τιμής ένεκεν στον κύριο Αλέξανδρο:

Top5:
1) Ψεύτικα – Άννα Βίσση
2) Lie-lie – Anna Vissi
3) Ήταν ψέμα – Κοκκίνου
4) Hips don’t lie – Shakira
5) Little Lies – Fleetwood