Χοντρή και Αγαπημένη - Part One

Όταν πήγα στο Λονδίνο για μάστερ, το 2005, έπεσα με τα μούτρα να κάνω νέους φίλους. Το Λονδίνο γενικά δεν ευνοεί τη φοιτητική ζωή. Όσοι κάνατε πτυχίο στην επαρχία της Αγγλίας και μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, με καταλαβαίνετε. Οι ρυθμοί και οι αποστάσεις δεν προσφέρονται για να γνωρίσεις κόσμο, πόσο μάλλον να τον απορρίψεις. Γενικά, δεν έχεις ιδιαίτερη πολυτέλεια να επιλέξεις με ποιους θα συναναστρέφεσαι. Τον πρώτο που γνωρίζεις τον κάνεις κολλητό σου φίλο. Η πτωχή μου μοίρα μού έστειλε να γνωρίσω μια Κύπρια, η οποία έμελλε να αποτελέσει το αντικείμενο μιας ιστορίας best of στα δράματα της ζωής μου.

Ήταν άσχημη, κοντή, χοντρή και κακομαθημένη. Κάπνιζε σαν βλαχάρα, κρατούσε τσάντα Gucci, άκουγε Παπαρίζου επί Antique, τυπική Κύπρια. Αλλά είπαμε, στο Λονδίνο δεν έχεις την πολυτέλεια να επιλέγεις. Ήταν και σπαστική. Όσο την γνώριζα, τόσο πιο πολύ ήθελα να την στραγγαλίσω. Χαρακτηριστικά:

- Έπαιρνε καθημερινά ταξί για να πάει στο πανεπιστήμιο (το οποίο απείχε μόλις 10 λεπτά από την εστία με τα πόδια), διότι δεν ήθελε να περπατά!
- Το στρώμα του κρεβατιού της στην εστία το αντικατέστησε με άλλο, ειδική παραγγελία από την Κύπρο και την ‘Aphrostrom,’ γιατί δεν μπορούσε λέει να κοιμάται πάνω στα παλιό-στρώματα της εστίας.
- Ισχυριζόταν συχνά με περίλυπο ύφος πως η οικονομική της κατάσταση ήταν χάλια και απορούσε: «πως είναι δυνατόν να ξόδεψα 2000 λίρες μέσα σε 15 μέρες; Απορώ κι εγώ τι αγόρασα!»
- Όλες τις κοπέλες του ορόφου της, τις έβρισκε άσχημες (καλά, αυτό το κάνουν όλες οι γυναίκες, αλλά ακούγεται ακόμη πιο extreme όταν την κριτική την ασκεί βουβάλι δέκα τόνων!).
- Για να πάει να πιει μια μπύρα στο Union του πανεπιστημίου ντυνόταν δέκα ώρες λες και θα έβγαινε στο Zoo. Ύστερα τις έφταιγαν οι Άγγλοι που ντύνονται σαν γύφτοι για να πιούν μια μπύρα στον αντίστοιχο καφενέ του Λονδίνου….

Μη σας τα πολυλογώ, αυτό που μου την έσπαγε περισσότερο, ήταν πως κατά τα άλλα ήταν και κομμουνίστρια, ενεργό μέλος του ΑΚΕΛ και πρωτοστατούσε σε κάθε εκδήλωση της αριστεράς, φυσικά ντυμένη σαν καρνάβαλος με ό,τι Fendi και Dolce&Gabbana κυκλοφορούσε τότε. Μόνο και μόνο που τα αναπολώ τώρα όλα αυτά, νευριάζω.

Εν πάση περιπτώσει. Όταν αντιλήφθηκα το ποιόν της κυρίας αποφάσισα να ξεκόψω αλλά δεν είχα δικαιολογία! Είναι από τις γνωριμίες που δεν σου κάθονται, αλλά δεν έχεις και ουσιαστικό λόγο να ξεκόψεις. Τι να της έλεγα; Με τσαντίζει ο τρόπος που ζεις; Δεν μου έπεφτε λόγος. Επομένως, την υπέμενα στωικά και όσο μπορούσα την απέφευγα, πράγμα δύσκολο όταν μας χωρίζει μόλις ένας όροφος. Μέχρι που ο καλός Θεούλης ανέλαβε να με βγάλει από τη δύσκολη θέση. Όχι, δεν την πήρε στο πλάι του. Δυστυχώς. Αποφάσισε όμως να την ξεκάνει διαφορετικά.

Εγώ, όπως ήδη καταλάβατε, ανοίγω το στόμα μου και όποιον πάρει ο χάρος. Έτσι κι έγινε. Ένα γκρίζο απόγευμα του Δεκεμβρίου, παραμονές της επιστροφής μου στο ξερονήσι για τις διακοπές των Χριστουγέννων, αποφασίζω να την πάρω τηλέφωνο για να της ζητήσω να χρησιμοποιήσω τον εκτυπωτή της. Την τρώω που την τρώω στη μάπα, σκέφτηκα, τουλάχιστον ας μου παρέχει δωρεάν εκτυπωτή ως «καλή φίλη που είναι.»

- Είσαι στο δωμάτιο σου; Να έρθω να τυπώσω μια εργασία που πρέπει να παραδώσω αύριο;
- Όχι, είμαι έξω. Μόλις γυρίσω θα σου τηλεφωνήσω να περάσεις να τυπώσεις.

Πέρασαν δυο ώρες. Στο μεταξύ εγώ βρισκόμουν στην κουζίνα με τους συγκάτοικους και τρώγαμε βραδινό. Χτυπά ξαφνικά το τηλέφωνο και η χωριατοπούλα με ενημερώνει πως το πεδίον είναι ελεύθερο και πως μπορώ να πεταχτώ στο δωμάτιο της για εκτύπωση. Οι συγκάτοικοι μόλις αντιλήφθηκαν πως ήταν αυτή στο τηλέφωνο άρχισαν τα πειράγματα:

- «Έλα, θα πας στο δωμάτιο της; Σου ΄φεξε πάλι! Τυχερέ!» και άλλα παρόμοια. Εγώ δεν άντεξα και συμπλήρωσα:
- «Ναι, είμαι πολύ τυχερός που θα πάω στο δωμάτιο της χοντρής!»
- «Μην την λες χοντρή! Είναι κρίμα!» με μάλωσε η Μεξικάνα συγκάτοικος.
- «Τι λες βρε που δεν είναι χοντρή! Την είδες να κυκλοφορεί με την νέα της καμπαρτίνα; Σαν κινούμενο ψυγείο είναι. Εντελώς ντουβάρι… Πάλι καλά που έχει κουμπιά η καμπαρτίνα και ξεχωρίζουμε το μπρος από το πίσω!»

Κάτι τέτοια χαριτωμένα άρχισα να λέω, οπότε ξαφνικά λαμβάνω SMS από την πρωταγωνίστρια του σημερινού post.

«Σε άκουσα να μιλάς για μένα. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια…!»

Όπως άργησα να καταλάβω, όταν έκλεισα το κινητό και το έβαλα στην κωλότσεπη, πατήθηκε το redial της τελευταίας κλήσης!

Έχουμε και συνέχεια… στο επόμενο επεισόδιο, δεν μπορείτε να φανταστείτε μέχρι που έφτασα…!