Όλα ήταν Ψεύτικα...

Στις 2 Απριλίου του 1992, όλη η τάξη μου της Στ’ Δημοτικού αποφάσισε να κάνει μια μεγάλη φάρσα στον δάσκαλο μας, τον κύριο Αλέξανδρο. Του είπαμε ότι δεν φέραμε βαλίτσες, ούτε βιβλία επειδή μας είχαν πει τάχα πως θα πηγαίναμε εκδρομή. Κρύψαμε όλοι τις βαλίτσες κάτω από τη σκάλα του κύκλου Β. Όλοι εκτός από 2 φυτά που αυτή τη στιγμή μάλλον με διαβάζουν. Η μια ήταν και η πρόεδρος της τάξης! :) Ευφυέστατο ψέμα ε; Για την εποχή του είχε κάνει θραύση. Μέχρι και ο διευθυντής του σχολείου ήρθε να επιληφθεί του θέματος.

Όταν αποκαλύψαμε στον δάσκαλο πως επρόκειτο περί «δευτεροπρωταπριλιάτικου» ψέματος, ο κύριος Αλέξανδρος έκατσε και ξόδεψε δυο περιόδους διδακτικής ώρας για να μας εξηγήσει πως στην Κύπρο τιμούμε τους ήρωες της ΕΟΚΑ την 1η Απριλίου και δεν ενδίδουμε σε ξενόφερτα έθιμα. Ανείπωτη χαρά για εμάς, που ακούγαμε κήρυγμα και χάσαμε δίωρο μαθηματικά. Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια! Ο κύριος Αλέξανδρος είχε πέσει στην παγίδα για τα καλά.

Εν πάση περιπτώσει, σήμερα δεν ξέρω αν ζει ο κύριος Αλέξανδρος, πάντως αν ζει μάλλον δέχεται απανωτά εγκεφαλικά, αφού η Πρωταπριλιά για μας είναι πρωτίστως άλλη μια αργία που αν το θυμηθούμε, λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει ευχάριστα η μέρα. Το ψέμα κυρίες και κύριοι, έχει άλλη χάρη!

Θεωρώ πως πρόκειται περί μιας πολύ ενοχικής λέξης και πως δυστυχώς, δεν της αποδίδουμε τα εύσημα που της αξίζουν. Δεν θα έπρεπε να λέγεται ψέμα, αλλά διαστρεβλωμένη ή γκρίζα αλήθεια. Η ζωή έχει που έχει τα χάλια της. Χωρίς κανένα ψέμα να ανάβουν τα αίματα δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον. Άσε που αν αφεθούμε και ζήσουμε στο ψέμα, μπορεί να πείσουμε τους εαυτούς μας πως είμαστε ευτυχισμένοι. Έτσι κι αλλιώς είναι όλα μια ιδέα. Αν καταφέρουμε να αφομοιώσουμε το ψέμα, θεωρώ πως αποβάλλουμε ένα μεγάλο ποσοστό μιζέριας από πάνω μας!

Παράδειγμα: Ξυπνώ το πρωί, ανοίγω το παράθυρο και θέλω να πιστέψω πως θα αντικρίσω τη Sagrada Familia να ορθώνεται μπροστά μου. Αντ’ αυτής, βλέπω τους ελαιώνες του Κύκκου, ξερούς- κατάξερους να ξεχειλίζουν μύγες και καυσαέριο από τη λεωφόρο. Τι λέω στον εαυτό μου; Ότι προφανώς βρίσκομαι στη Βαρκελώνη, αλλά λόγω άφθονης σκόνης στην ατμόσφαιρα δεν μπορώ να την δω. Δεν πτοούμαι! Πάω στη δουλειά μου κανονικά με το ανάλογο ισπανόφωνο soundtrack και ξεχνιέμαι.

Επομένως; Ήμουν ή δεν ήμουν στη Βαρκελώνη; Δεν ήμουν, αλλά πίστεψα πως ήμουν. Αυτό έχει σημασία. Το πίστευε και μη ερεύνα. Εκούσια ξεγελάστηκα και δεν έπαθα κατάθλιψη. Άκουγα όμως λάτιν στο αυτοκίνητο; Μίλησα ισπανικά; Επομένως έχω στοιχεία που μαρτυρούν πως ήμουν στην Ισπανία. Άρα το επιχείρημα πως ζω στη Βαρκελώνη είναι εν μέρει σωστό μιας και υπάρχουν ενδείξεις γι’ αυτό. Αυτά δεν είναι βέβαια αποδείξεις, αλλά και οι ενδείξεις καμιά φορά σε βοηθούν.

Δεύτερο παράδειγμα:

Μπαίνεις στο μπάνιο και βρίσκεις ένα βρακί. Προφανώς είναι της αδελφής σου. Εσύ δεν είναι ανάγκη να πιστέψεις ότι είναι της αδελφής σου. Θεώρησε πως είναι της γκόμενας (που δεν έχεις) και χαμογέλασε. Μπορεί η γκόμενα (που δεν έχεις) να πετάχτηκε στο περίπτερο και να επιστρέψει από στιγμή σε στιγμή για να συνεχίσετε αυτά που αρχίσατε στον ύπνο σου. Και περιμένεις… Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα επιστρέψει! Όπως βλέπετε, εδώ το ψέμα γίνεται συνώνυμο του ονείρου και απενεχοποιείται. Κανένας δεν μπορεί να σε κατηγορήσει αν ζεις στο όνειρο σου, αλλά όλοι θα σε βρίσουν αν ζεις μέσα στο ψέμα.

Τρίτο παράδειγμα: Πεθαίνει κάποιος δικός σου. Εσύ δεν είναι ανάγκη να το πιστέψεις. Σκέψου πως πήγε ένα ταξίδι και κάποτε θα επιστρέψει, ή θα πας εσύ να τον βρεις θες δεν θες. Και χαμογέλασε. Γλιτώνεις και τα μαύρα, αν δεν σου πάνε, και τους οδυρμούς πάνω στην ταφόπλακα.

Βέβαια, η φυσική κατάληξη όλων αυτών που προτείνω, όπως λένε πολλοί ψυχίατροι και ψυχολόγοι, είναι ο ζουρλομανδύας και το φρενοκομείο. Αλλά, ΟΚ. Πόσο χειρότερα μπορεί να είναι απ’ εδώ…

Τραγούδια για σήμερα, τιμής ένεκεν στον κύριο Αλέξανδρο:

Top5:
1) Ψεύτικα – Άννα Βίσση
2) Lie-lie – Anna Vissi
3) Ήταν ψέμα – Κοκκίνου
4) Hips don’t lie – Shakira
5) Little Lies – Fleetwood