Μπαμπάδες με Ρούμι

Διανύουμε μέρες θεάτρου. (Χάρη, υπομονή!)

Γνωρίζετε όλοι φαντάζομαι πως στις επόμενες μέρες θα παίξω σε μια ερασιτεχνική θεατρική παράσταση, αλλά ακόμη και αν δεν το γνωρίζετε θα ενημερωθείτε σύντομα σχετικώς. Το θέμα είναι πως αυτό τον καιρό οι μέρες μου πλημυρίζουν από θέατρο και με πιάνουν απανωτές ντεκαντάνς.

Σήμερα, μετά την πρόβα για το θέατρο που θ’ ανεβάσουμε, πήγα στο «Μπαμπάδες με Ρούμι» που ανεβάζει το Σατιρικό Θέατρο. (Πήγα εκτάκτως Αλεξία μου, δεν σ’ έγραψα).

Κάθε φορά που πάω θέατρο στη Κύπρο, φεύγω με κατάθλιψη. Μα τι να πρωτοθάψει κανείς!

Κατ’ αρχήν, οι εγκαταστάσεις θυμίζουν θίασο Κακουράτου-Ηράκλη από τα ‘80ς, τους καιρούς που ανέβαζαν τις έξοχες παραστάσεις με τίτλους «Ένας,- ένας μεν κουντάτε» και «Μου λες μ’ απατάς, εγώ να δεις!» Τύφλα να’ χουν τα ΔΗΠΕΘΕ της επαρχίας. Τα κυπριακά θέατρα νομίζεις πως θα κατεδαφιστούν ανά πάσα στιγμή, πως έχει να μπει καθαρίστρια στις τουαλέτες για μήνες και πως θα σου’ ρθει στο κεφάλι ξεμπαρρωμένος προβολέας από σε λεπτό σε λεπτό.

Να ήταν μόνο αυτό;

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι επιεικώς μέτριες. Στο αποψινό έργο, αν εξαιρέσεις την Μπεμπεδέλη που ήταν απλώς διεκπεραιωτική, όλοι οι άλλοι ήταν για κλάματα. Απαιτώ να μου εξηγήσει η κ. Μαριάννα Καυκαρίδη γιατί επιμένει να ερμηνεύει με την γνωστή λαρυγγική φωνή την οποία όπως φάνηκε, μόνο η ίδια βρίσκει αστεία.

Τέλος πάντων, μεγάλες προσδοκίες έχω για το κυπριακό θέατρο. Και που βρίσκεται κόσμος στη χώρα που ασχολείται με το αντικείμενο με παρηγορεί!

Το κοινό ήταν επίσης ανάλογο. Με μέσο όρο ηλικίας τα 70, νόμιζες πως θα ξεψυχίσουν αν χειροκροτήσουν λίγο πιο ζωηρά. Όχι πως άξιζε παθιασμένο χειροκρότημα εδώ που τα λέμε (Μέλι στάζει το στόμα μου, το ξέρω, αλλά και λίγα λέω!)

Παρατήρησα επίσης πως το κοινό ήταν πέρα για πέρα αφελές. Συμμετείχε στην παράσταση ενεργά. Απαντούσε δυνατά στα ερωτήματα των ηθοποιών και μου θύμισε παιδική σκηνή Δώρου Κυριακίδη σε φάση που κρύβεται ο λύκος και τον καταδίδουν τα παιδιά στην κοκκινοσκουφίτσα ως ευσυνείδητοι θεατές.

Μην σχολιάσω το απαράδεκτο!

Σε μια φάση ένας ηθοποιός ξεστόμισε την εξής ατάκα: «Της έπιαναν δέκα παίδαροι το μουνί» και όλη η πλατεία σοκαρίστηκε! Αναφώνησαν όλοι μαζί ένα αποτροπιαστικό «Ωωωω!» φανερώνοντας την αποστροφή τους σε τέτοιου είδους λέξεις! Σκεφτείτε δηλαδή, να ανεβάσω εγώ το θεατρικό που έγραψα τι έχει να γίνει. Θα έχουμε το ασθενοφόρο stand by έξω από το θέατρο!

Έτσι είναι. Ψώρο-συντηρητικό κοινό, σε ψωρό συντηρητική χώρα! Μετά βγαίνουν στην δημοσιότητα αποτελέσματα ερευνών που μας καταλογίζουν ρατσισμό, συντηρητισμό και πουριτανισμό και ψάχνουμε να δούμε ποιους φωτογραφίζουν. Μουνί το λένε κυρία μου, πως θες να στο πει για να μη σου ανεβεί το ζάχαρο. Αιδοίο; Ε, λοιπόν, τρίψε το αιδοίο σου και παράτα μας! Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας!

Κατά τα άλλα το έργο βλέπετε ευχάριστα και το συστήνω. Ως έργο, πάντα!

Είμαι σίγουρος, σαν άτομο που κατέχει διδακτορικό στους Ρέππα-Παπαθανασίου, πως κάποιες ατάκες δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, αλλά δεν θα το ψειρήσω άλλο το ζήτημα. Μου αρκεί που αποδόθηκε το κείμενο αξιοπρεπώς. Επίσης, μου αρκεί το ότι πάνω στο εισιτήριο έγραφε ότι «Μια λίρα από την τιμή του εισιτηρίου θα διατεθεί για την ανέγερση του πολιτιστικού κέντρου Βλαδίμηρου Καυκαρίδη.» Καιρός ήταν να μετακομίσουν από την τρώγλη που στεγάζονται σήμερα.

Λίρα-λίρα την λιρούδα, ως το 2060 θα μετακομίσουν, πού θα πάει;

Άσε γιε μου, θέλουμε και θέατρα! Εδώ τον ΘΟΚ έπιασαν να ανακαινίσουν και τον έκαναν σαν θέατρο τρίτης διαλογής του εξωτερικού. Στο Millenium theatre του Κάρντιφ να πας, που εδώ που τα λέμε, τι είναι το Κάρντιφ; Ένα χωριουδάκι είναι για τα βρετανικά πρότυπα, και θα δεις πιο μοντέρνες εγκαταστάσεις!

Πφ!
Καλή ‘βδομάδα.