...Δεν Υπάρχει Happy End...

Η ζωή είναι ένα τίποτα...

Εμένα δεν με προετοίμασαν για να πάω Δημοτικό σχολείο. Μια καλή μέρα του Σεπτέμβρη η μάνα μoυ, μου ανακοίνωσε πως «τέρμα πια το νηπειαγωγείο με τα παιχνίδια και τον κήπο του.» Έκτοτε, θα φοιτούσα σε μεγάλο τσιμεντένιο σχολείο στο οποίο παίζεις με βιβλία και τετράδια και όχι με κύβους και τον πιπίνο (αν και με τον Πιπίνο παίζεις μια ζωή! Είναι κλασσική αξία). Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε, έχασα τη Γη κάτω από τα πόδια μου, αλλά υπάκουσα. Τελείωσα το Δημοτικό και είπα: «Για μια τέτοια μαλακία έχανα τον ύπνο μου;» Ένα τίποτα!

Στο Γυμνάσιο πάλι πήγα με το δέοντα φόβο και τρόμο. Λιγοψυχούσα επειδή οι πόρτες των τάξεων ήταν συμπαγείς, αδιαφανείς και αισθανόμουν πως πέφτει ΤΟ ξύλο από τους καθηγητές όταν κλείσει η πόρτα πίσω τους. Στο γυμνάσιο παίρναμε για πρώτη φορά έλεγχο με βαθμούς, θα είχαμε εξετάσεις στο τέλος του χρόνου, αισθανόμουν ότι πιο εύκολα γίνομαι αστροναύτης! Τελείωσα το γυμνάσιο με επιτυχία και είπα, «Ήταν μια μαλακία, ένα τίποτα!»

Στο λύκειο μια απ’τα ίδια, απορούσα πως θα τελειώσω εγώ πρακτικό κλάδο με φυσικοχημείες και άλγεβρες. Τελείωσε το λύκειο και ήταν τόσο εύκολο και επιφανειακό (αν και τα μάλα ψυχοφθόρο), που τόσα χρόνια μετά, θεωρώ πως δεν άξιζε ούτε ένα ξενύχτι, ούτε μια γκρίνια! Ήταν και αυτό ένα τίποτα που πέρασε και μόνο εμένα ακούμπησε. Οι μισοί μου συμμαθητές δεν θέλουν να θυμούνται καν το πέρασμα τους από το λύκειο.

Όπως είπα και σε προηγούμενο κείμενο, μια μέρα πριν την κατάταξη μου, ήμουν 100% σίγουρος πως εγώ ως εκ θαύματος δεν θα εκτελούσα θητεία. Ήταν εκτός σύλληψης της φαντασίας μου. Πιο πιθανόν ήταν να βγάλω φτερά και να πετάω. Και όμως, εκτέλεσα πλήρη θητεία, μια μαλακία και μισή, για την οποία 7 χρόνια μετά απορώ και γιατί κάποτε-κάποτε χαλούσα την διάθεση μου. Ήταν ένα τίποτα! Μια τσιόφτα και μισή, που λέμε στην κυπριακή.

Μην σχολιάσω το πανεπιστήμιο. Με ένα... απλώς ‘αξιοπρεπές’ απολυτήριο και χάλια αγγλικά, που πας ρε καραμήτρο; Στα πανεπιστήμια, και δη στα ξένα, πάνε οι ‘έξυπνοι,’ αυτοί που έχουν κάτι να πουν και να προσφέρουν! Εσύ, τι να μας κλάσεις; Πήγα και στο πανεπιστήμιο, έγραψα πέντε-έξι μαλακιούλες στα αγγλικά (που ακόμη και σήμερα θεωρώ πως δεν τα έμαθα ποτέ!) και πήρα και πτυχίο νομικής. Έκανα και μάστερ με σχετική ευκολία (οσονούπω τελειώνω και το δεύτερο), και ντρέπομαι πλέον για το επίπεδο των πανεπιστημίων που μοιράζουν τα πτυχία και τα μάστερς ωσάν να είναι πετσετάκια. Μια μαλακία, ένα τίποτα!

Ήμουν μες το πάπλωμα του κρεββατιού και πάλευα με το μαξιλάρι. Σκεφτόμουνα πως μου είναι αδύνατο να με φανταστώ σύζυγο και πατέρα σε λίγα χρόνια (λογικό, ως ένα σημείο). Κάτι μου λέει πως σε μια δεκαετία θα έχω δυο παιδιά που θα με βρίζουν, θα γκρινιάζουν, θα μου φάνε τη ζωή και την περιουσία, ενώ το έτερον ήμισυ θα ‘ψάχνεται’ και θα φλερτάρει με τους απανταχού μνηστήρες. Θα είναι άλλη μια θεσμική απομυθοποίηση, η οποία θα καταταχτεί στο συρτάρι του ‘Μία μαλακία, ένα τίποτα!

Δεν θέλω να πιστέψω πως λίγο πριν επιβιβαστώ στο βαγόνι του Χάρου, θα γυρίσω πίσω μου και θα πω: «Μα τι μαλακία έζησα Θεέ μου! Ένα τίποτα!»

Θα πέσω στα σκληρά, να ησυχάσω! Ένα Κουλουμάξ των 500mg παρακαλώ!

Νοσταλγία

Είναι ένα blog πολύ έξυπνο που πέτυχα απόψε ενώ σέρφαρα στο ίντερνετ. Έντεκα λέγεται. Είχε ένα αφιέρωμα στα '80ς και στις διαφημίσεις περιοδικών Μίκυ Μάους. Sorry που αντιγράφω το θέμα σου φίλε, αλλά δεν άντεξα στον πειρασμό. Δροσιστείτε αυτό το σαββατοκύριακο με όλα όσα μεγαλώσαμε...

Τα λέμε ξανά σε λίγες μέρες !

Σαγιονάρα!

Την Αγιάκο την γνώρισα στο foundation το 2001. Ήταν Γιαπωνέζα, από το Τόκυο. Σπούδαζε δεν ξέρω και εγώ τι στο πανεπιστήμιο του Ρέντιγκ. Περίεργος άνθρωπος. Γλυκός άνθρωπος. Είναι που είναι περίεργοι οι Ασιάτες-σκιστομάτες λόγω νοοτροπίας, αυτή έπαιρνε ακόμη πιο μακριά τη βαλίτσα. Με περνούσε 2-3 χρόνια, αλλά συμπεριφερόταν σαν να ήταν 5-6 χρόνια μικρότερη μου. Και εγώ τότε ήμουν 21!

Συνδέθηκα μαζί της κυρίως διότι με ενδιέφερε η Κολομβιανή κολλητή της και ήθελα να έχω εύκολη πρόσβαση σ’αυτήν. Θεωρούσα πως ήταν η γκουρού της υπόθεσης. Αν με συμπαθούσε η Αγιάκο, θα με λάτρευε και η άλλη. Τέλος πάντων...

Έχω να θυμάμαι τα άπειρα και από την Αγιάκο.

Ήταν ερωτευμένη με έναν Έλληνα, ο οποίος μάλλον την πήδηξε και την παράτησε. Το μυστικό διαδόθηκε, εντάξει φταίω, και η Αγιάκο ήρθε στο δωμάτιο μου πλαντάζοντας στο κλάμα. Το πρόβλημα της δεν ήταν ότι αποκάλυψα το ειδύλλιο σε τρίτους, αλλά το ότι ο Έλλην γκόμενος την απειλούσε μετά απ’ αυτό. Δεν ξέρω με τι ακριβώς την απειλούσε, αλλά θυμάμαι ότι ήταν σοβαρά τα πράγματα. Τόσο σοβαρά, που σε κάποια φάση πήγε στη κουζίνα άρπαξε ένα κουζινομάχαιρο – πρέπει να ήταν και άπλυτο- και απειλούσε να κόψει τις φλέβες της μεσ’ τον διάδρομο. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Το πήρα στο αστείο και της είπα ότι καλά θα κάνει να τις κόψει στο διάδρομο διότι δεν ήθελα να μου λερώσει τη μοκέτα του δωματίου... Δεν τις έκοψε τελικά τις φλέβες...

Μια άλλη φορά, η Αγιάκο βαριότανε πολύ. Δεν είχε τι να κάνει, την χτύπησαν τα υπαρξιακά στο κεφάλι και είπε να πεταχτεί μέχρι το Παρίσι. Δεν το είπε σε κανέναν. Πήρε μια τσάντα και έφυγε.... Πήρε το φέρρυ από το Ντόβερ και φτάνοντας στο Καλαί, συνειδητοποίησε πως λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο. Μεσ’τα μαύρα μεσάνυχτα που αφίχθη, δεν είχε καμία συγκοινωνία προς Παρίσι, και έπρεπε να διανυχτερεύσει εκεί. Δεν το βρήκε καλή ιδέα, οπότε επέστρεψε στο λιμάνι και πήρε το επόμενο φέρρυ για Ντόβερ, το οποίο αφίχθη την αυγή! Επιστρέφοντας στην εστία μας διηγήθηκε την ιστορία και γελούσε αμήχανα μόνη της, «τι χαζή που είμαι! Χαχα!»

Παρόμοιο περιστατικό της συνέβη άλλη μια φορά. Επιστρέφοντας αργά το βράδι από Λονδίνο με τρένο, αποκοιμήθηκε και ξέχασε να κατέβει στο σταθμό του Reading. Το τρένο σταμάτησε στην Οξφόρδη. Κατέβηκε εκεί και έπρεπε να περιμένει το επόμενο πρωί για να πάρει το πρώτο τρένο για να επιστρέψει. Κοιμήθηκε στο σταθμό, σε ένα παγκάκι, Γεννάρη μήνα!

Σήμερα ζει στην Ιαπωνία, παντρεύτηκε ένα παιδί το οποίο και αποκαλεί χαϊδευτικά ιπποπόταμο και συνεχίζει να παίζει στο πιάνο τα αγαπημένα της τραγούδια του Ντίσνευ.

Α! Θυμήθηκα και αυτό! Έκανε συλλογή από αυτοκόλλητα κόκα κόλας που έβρισκε πάνω στα μπουκάλια των αναψυκτικών! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!

Άρχισαν τα Όργανα!

Κάθε μέρα και μια καινούρια έκπληξη!
Χτυπά το κινητό υπό τους ήχους της Βίσση.

- Γιε μου! Σε ξύπνησα;
- Μμμ!
- Δεν πειράζει. Είναι πέντε η ώρα (το απόγευμα), ξύπνα. Είσαι καλά;
- ....
- Χρίστο μου... Σου βρήκαμε νύφη!
- ...
- Πήγαμε προχτές στην Κούλα και ήταν και μια φίλη της κόρης της εκεί. Μα μια κορούδα μάλαμα, μια γλύκα! Πώς σε λένε χρυσή μου; Την ρώτησα. Ντρεπότανε και να μιλήσει. Είναι κόρη, ξέρεις ποιού; Ο παππούς της ήταν εκατομμυριούχος και με τους θείους της κάναμε πολλή παρέα όταν ήμασταν μικροί εγώ και ο θείος σου! Είχαν εξοχικό στην Κερύνεια, δίπλα από το σπίτι μας και τους βλέπαμε τα καλοκαίρια. Ε, λοιπόν, ο πατέρας της παντρεύτηκε την κόρη του τάδε και τώρα η κόρη τους κάνει παρέα με την κόρη της Κούλας.
-...
- Μου είπε η Κούλα όταν έρθεις Κύπρο να σας κανονίσουμε μια 'τυχαία συνάντηση.' Και από πολλά καλή οικογένεια είναι, και μορφωμένη. Ετέλειωσε στην Αγγλία, στο...Πώς μου το είπε; Κικ’ς κόλλετζ; Τέλος πάντων, μα αυτή δεν έχει ανάγκη να δουλέψει άλλωστε, πήγε να σπουδάσει για το ‘έτσι.’ Να την δεις Χρίστο μου, θα σου αρέσει πολλά. Είναι στο στυλ που σου αρέσει.
- Έχει μεγάλα βυζιά;
- ...!!! (Αμήχανη παύση). Δεν είδα! Αλλά είναι μια χαρά κοπέλα και να σταματήσεις τις πελλάρες.
- ....
- Είχε και ένα δεσμό, αλλά χώρισε και τώρα ψάχνει κάποιον άλλο. Δεν είναι παρθένα βέβαια, μου το είπε η Κούλα, αλλά της είπα ότι ο γιος μου δεν τις θέλει παρθένες!
-...
- Τώρα βρήκε μια δουλειά και θα πάρει και προαγωγή σύντομα, τι να σου πω Χρίστο μου. Μακάρι να πάει καλά το πράμα!
- Συγγνώμη, αυτή με είδε και με θέλει;
- Ω! Γιατί να μην θέλει; Μου είπε η Κούλα, «αυτή δεν είναι το πρόβλημα, είναι πολύ βολική, τον γιό σου φοβάμαι εγώ!»
- Μάλιστα! Είναι ωραία, έξυπνη, μορφωμένη και πλούσια! Και δεν έχει γκόμενο...Και δεν θα έχει πρόβλημα να μου κάτσει. (Τι κουσούρι έχει και μου το κρύβουν άραγε;) Μάμμα, έχεις καμιά κουβέντα της προκοπής να μου πεις;
- Αυτά γιε μου.
- Λοιπόν, τα λέμε!

Και ξανάπεσα για ύπνο.

Πέρα από την πλάκα, άχου τη καημένη τη μαμά μου που λυπάται τον γιο της τον μαγκούφη. Υπάρχει όμως και ένα όριο, και το παρατραβάει το σχοινί! Που να ήξερε ότι στην άλλη άκρη, υπάρχει θηλειά περασμένη ήδη στο λαιμό μου...

Άλλα νέα, σπουδαιότερα: Αυτές τις μέρες είδαμε το φως το αληθινόν, ελάβαμε πνεύμα επ'ουράνιο! Επέστρεψε η yassou Maria από την Κύπρο και έφερε πεσκέσι: Νίτρο Ιουλίου με Σάσα Μπάστα στο εξώβυζο, δυο Μαξίμ, τρία DownTown, δυο Max και το ανεκδιήγητο PEOPLE. Προβλέπω να συμβαίνει ότι έγινε και το 2004 μετά τη νίκη της Εθνικής στο Euro. Τα έργα για την Ολυμπιάδα θα κόψουν 10 μέρες πίσω!!! Χαιρετίσματα.

Κοκορομαχίες

Ψες το βράδυ είδα ένα πολύ spooky όνειρο!

Ήμουν στο Κάρντιφ και δέχτηκα επισκέψεις από τον Άρη και τον Ανδρέα (δυό από τα μέλη του boyband). Έφεραν μαζί τους και τη Νάταλυ, μια συμμαθήτρια μου από το λύκειο που έχω να της μιλήσω πολύ καιρό και η οποία δεν κολλά στο όνειρο πουθενά. Ήμασταν όλοι στρατιωτικά ντυμένοι και φορούσαμε μπερέδες τεθωρακισμένων!!

Το παράξενο της υπόθεσης ήταν ότι μου έφεραν δώρο τρεις κότες!
«Και πού θα τις βάλω εγώ τις κότες γιε μου στο 2Χ2 δωμάτιο που μένω; Τί θα τις κάνω;» Μου έδωσαν να καταλάβω ότι το να διαθέτεις κότες είναι must επομένως το βούλωσα.

Οι κότες ήταν μικρές αλλά μεγάλωναν με την ώρα. Φτάσανε στο σημείο να είναι αρκετά παχουλές και να πετάνε μέσα στο δωμάτιο. Το βράδυ κοιμόμουνα με τους φιλοξενούμενους στο πάτωμα και οι κότες αφηνίαζαν. Πετούσαν, κακάριζαν, έχεζαν όπου βρίσκανε, ξεπουπουλιάζονταν! Μας λέρωσαν τους μπερέδες. Μόνο εγώ αγωνιούσα όμως. Οι υπόλοιποι κοιμούνταν κανονικά.

Σήμερα με το που ξύπνησα τσέκαρα τον ονειροκρίτη:

Τα όνειρα των κοτόπουλων αναφέρονται στα μικρά πράγματα, είτε καλά είτε άσχημα, και όταν τα ονειρευόμαστε σε ομάδες ή στο κοτέτσι σημαίνει κουβέντες, λόγια και κουτσομπολιά, έστω κι αν είναι μικρής σπουδαιότητας είναι ικανά να κάνουν αρκετή ζημιά.

Α! Αστεία πράγματα, σκέφτηκα. Μικρά, καθημερινά, κυπριακά δρώμενα. Με φάγατε φαρμακόγλωσσες! Κατόπιν μίλησα στο τηλέφωνο με κάποιον, μου είπε διάφορες καταστάσεις που λαμβάνουν χώρα στην... ‘χώρα’ και τα κατάλαβα όλα!

Κότες πολλές ! Πούρι-Πούρι! Πουρ-πουρ-πουρ! Κο-κο-κο!! Πετεινός που σας χρειάζεται!!!

Every Man Dies...

…But not every man lives!

Απόψε έκατσα και είδα το ‘Braveheart’ σε DVD. Με καθυστέρηση 13 χρόνων, το γνωρίζω, αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ!

Αποφάσισα ότι, θα αφήσω το μαλλούδιν μου να μακρύνει κι’άλλο, θα μείνω άλουτος για κανένα μήνα και θα πεθάνω για την αγαπημένη Μου, την μεγάλη και τρανή. Και δεν με ενδιαφέρει τι λέτε καλοί μου φίλοι, ναι, σε εσάς τους τέσσερις απευθύνομαι και μην με κοιτάτε με το μισό σας!

Θα σηκώσω τη φούστα σαν Σκοτσέζος και θα της προτάξω τον εχθρό! Και θα πεθάνω γι’αυτήν. Και θα πεθάνω με το κούτελο καθαρό, αν και άλουτο, σαν ήρωας! Αυτά! Κατά, τα άλλα, δεν έκλαψα όσο περίμενα, και το τέλος το περίμενα πιο συγκινητικό.

Από σήμερα, λοιπόν! Είμαι ο Χρίστος Μακ Κούλ!

Τζαβίντ

Σήμερα έλαβα πρόσκληση στο facebook από τον Τζαβίντ.

Ο Τζαβίντ ήταν ο ένας από τους 8 συγκατοίκους μου το 2005 στο Λονδίνο. Φοιτητής ιατρικής, γκέι, Αμερικάνος με καταγωγή την Περσία. (Δεν ξέρει ότι σήμερα λέγεται Ιράν, επιμένει να το αποκαλεί Περσία. Τι να του πεις!)

Τέλος πάντων. Ο Τζαβίντ ήταν πηγή εκατομμυρίων ιστοριών - παρατράγουδων εκείνη τη χρονιά. Σήμερα θυμήθηκα διάφορα παρδαλά και χαμογέλασα.

Μια φορά καθόμασταν στη κουζίνα και τα πίναμε μ’αυτόν και τη Μάγδα τη τρελλόγκα. Ο Τζαβίντ πωρώθηκε και κραύγαζε επειδή στην Αμερική άμα μάθουν πως είσαι γκέι δεν σε προωθούν στην δουλειά σου και μένεις στάσιμος. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός, μιας και θεωρώ τους Αμερικανούς πολύ ανοιχτόμυαλους σ’ αυτά τα θέματα.

Εν πάση περιπτώσει, σκέφτηκα να του πω ότι αν κάτι τέτοιο συμβαίνει είναι αντισυνταγματικό και θα πρέπει να το καταγγείλει αν ποτέ του συμβεί. Στις προαγωγές οι διευθυντές εστιάζουν στις δεξιότητες σου και όχι στον σεξουαλικό σου προσανατολισμό. Αυτός επέμενε στη θέση του και μου ξετύλιξε το δράμα του!

«Θέλω κύριε μου, να πάω στο Χριστουγεννιάτικο πάρτυ της εταιρίας με τον γκόμενο μου και να χορέψουμε βαλς! Γιατί να μου κόψουν την προαγωγή εξ’αιτίας αυτής μου της ενέργειας;»

«Χέστηκαν τι θα κάνεις!» Του είπα.

«Φυσικά και χέστηκαν! Στα Χριστουγεννιάτικα πάρτυ της εταιρίας παρίστανται όλα τα μεγάλα κεφάλια. Άμα δουν εμένα και τον φίλο μου να φιλιόμαστε, θα πουν τι σόι γιατρός είναι αυτός που θέλει και προαγωγή;»

«Νοσηλεύτρια! Αδελφή προισταμένη!» (Δεν του το είπα αυτό, αλλά το σκέφτηκα).
Έλα τώρα ρε Τζαβίντ, πήγαινε στο πάρτυ και ας μην φιληθείς με τον γκόμενο σου. Μην δίνεις δικαιώματα!

«Γιατί να μην δώσω δικαιώματα; Οι άλλοι όλοι θα φιλιούνται εμείς τι; Είμαστε τίποτα η Αλ Κάϊντα;»

Μη σας τα πολυλογώ, ωρυόταν το χρυσό μου για μια ώρα επί του Christmas dinner, οπότε τα παίρνει η Μάγδα στο κρανίο. Τόση ώρα δε μίλαγε, κατέβαζε ζαμπούκες αβέρτα και κάπνιζε χόρτο. Πετάγεται πάνω, χύνει και τη βότκα της στο τραπέζι και αρχίζει να τσιρίζει: «Don’t go to the fucking Christmas party! It’ boring! Stay home with your lover and don’t go! For fuck’s sake!»

Η αντίδραση της ήταν τόσο υστερική που το συμβάν προκάλεσε πληθώρα κουτσομπολιών τις επόμενες μέρες. Εγώ και ο Τζαβίντ παγώσαμε και δεν τολμήσαμε να της αντιμιλήσουμε. Είπαμε, έπαιρνε και χάπια για την κατάθλιψη, ας μη ρίχνουμε λάδι στη φωτιά...χαχαχα!

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά όμως. Διότι μπήκα στο προφίλ του Τζαβίντ και βρήκα μια φωτογραφία που ανέβασε, από γάμο, στην οποία χορεύουν όλα τα ζευγάρια στη πίστα και αυτός με τον γκόμενο του (έναν Εβραίο) φιλιούνται υπό τις γλυκές μελωδίες του πιανίστα... Όχι που θα κώλωνε!

Εντοπίστε τον Τζαβίντ στη φώτο και κερδίστε πλούσια δώρα! τηλ: 090-696969!

Θα πεθάνω που το γέλιο!

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

Blind Date

Το 1997 είχα ανακαλύψει το ίντερνετ και ένα από τα πρώτα πράγματα που μού έμαθε ήταν το blind date μέσω του Mirc. Έρχονταν πολύ συχνά οι φίλοι μου στο σπίτι και περνούσαμε ώρες μπροστά από την οθόνη βρίζοντας αγνώστους και φλερτάροντας με μικρούλες. Τον Ιούνιο που λέτε, γνώρισα μια κοπέλα και μιλάγαμε για αρκετό καιρό. Το όνομα της ήταν Γεωργία, ήταν Ελλαδίτισσα-καβλαμαρού και έμενε στη Λάρνακα.

Στα πολλά, μιλήσαμε στο τηλέφωνο και είχε μια φωνή-μέλι! Βέβαια, τι άλλο να προσδοκούσα στα 17 από δαύτην πέραν του να μιλάμε τηλεφωνικώς από καιρού εις καιρόν; Έμενε και μακριά, εγώ δεν είχα άδεια οδήγησης τότε, έπρεπε να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες για να ειδωθούμε.

Έσκασε που λέτε ο διάολος το ποδάρι του ένα χρόνο μετά και μπήκε η Αφροδίτη στον Κρόνο. Στη Τρίτη λυκείου ανήκα στην ομάδα της Ουνέσκο και για τις ανάγκες ενός συνεδρίου θα πηγαίναμε στη Λάρνακα όπου και θα διανυχτερεύαμε σε ένα ξενοδοχείο. Σκέφτηκα ότι ήταν ευκαιρία να συναντήσω τη Γεωργία, σχεδόν ένα χρόνο μετά τη γνωριμία μας, τουλάχιστον από περιέργεια. Άλλωστε, είχαμε και τους καθηγητές μαζί μας, δεν ήλπιζα για πιο πριβέ συνάντηση.

Εν πάση περιπτώσει να σας πω μια λεπτομέρεια πριν συνεχίσω. Η Γεωργία πολύ συχνά μου έλεγε στο τηλέφωνο ότι είναι παιδί χωρισμένων γονιών και ότι έχει πολλά προβλήματα με το σπίτι της. Με τη μάνα της δεν τα πήγαιναν καλά. Επίσης σημειώστε πως καθ’όλη τη διάρκεια της διαδυχτιακής μας γνωριμίας δεν την είδα ποτέ! Το 1997 ήταν σπάνιο να έχεις σκαναρισμένη φωτογραφία σου στον υπολογιστή. Τότε ήταν πολυτέλεια να έχεις ίντερνετ στο σπίτι!

Κλείνει η παρένθεσις.

Επιστρέφουμε που λέτε στο ξενοδοχείο από το συνέδριο και με ενημερώνουν από τη ρεσεψιόν πως κατέφτασε η βίζιτα. Να περάσει. Προειδοποίησα και τα παιδιά με τα οποία μοιραζόμουν το δωμάτιο για την επικείμενη επίσκεψη. Χτυπά η πόρτα, ανοίγω περιμένοντας να δω το κορίτσι με τη φωνή από μέλι και εμφανίζεται μπροστά μου η κόρη του Δράκουλα!

Και δεν με πείραξε που ήταν η κόρη του Δράκουλα, σιγά! Εγώ ποιός είμαι άλλωστε; Αλλά με πείραξε που συμπεριφερόταν σαν μπετατζής! Αν ήταν αγόρι θα την έλεγαν ‘Πάμπο!’ Με 1.50μ ύψος, 400 κιλά βάρος, καστανό μαλλί α’λα γκαρσόν και τσιγάρο στα χείλη, ήταν φτυστή ο Κατέλης στο γυναικείο.

Τέλος πάντων, για να κρατήσουμε τα προσχήματα την έμπασα μέσα, είπαμε τα τυπικά, γνωριστήκαμε. Άντε κορίτσι μου, (...κορίτσι...τέλος πάντων, εκείνο το πράμα), σπίτι σου τώρα! Εδώ άρχισαν τα ωραία! Γυρνάει και μου λέει: «Ξέρεις, τσακώθηκα με τη μάνα μου και έφυγα από το σπίτι. Μπορώ να κοιμηθώ εδώ απόψε; Αν δεν γίνεται, καταλαβαίνω, βρήκα ένα εγκατελειμένο αυτοκίνητο και θα κοιμηθώ στο πίσω κάθισμα!»

Αχ Θεέ μου, πού τον πέτυχα τον Όλιβερ Τουΐστ βραδιάτικα;

Δεν ήξερα τι να της πω. Δεν ήθελα να την διώξω. Να μείνει μαζί μου πάντως δεν ήθελα. Ήταν και κακάσχημη, είχαμε και τους καθηγητές πάνω στο κεφάλι μας, δεν θα πλήρωνα εγώ την νύφη. Νύφη...Νυφίτσα τέλος πάντων.

Της λέω, κάτσε εδώ με το άλλο παιδί (που μοιραζόμαστε το δωμάτιο) θα πεταχτώ σε ένα φίλο μου στο δίπλα δωμάτιο να δω τι μπορούμε να κάνουμε. Πέρασα απ’ όλα τα δωμάτια να ζητήσω ελεημοσύνη. Ουδείς φιλάνθρωπος!

Επιστρέφω στο δωμάτιο, την βρίσκω στο μπαλκόνι να παίζει τάβλι με τον συγκάτοικο! «Εξάρες ρε! Γαμώ το φελέκι μου!» ... Έτσι μίλαγε! Της λέω: «Δεν ξέρω τι θα κάνεις, εδώ δεν θα μείνεις...»

Δεν θυμάμαι ούτε πότε, ούτε πως έφυγε. Δεν ξαναμιλήσαμε έκτοτε. Αν δεν πέθανε από υπερβολική δόση, μάλλον την έχει μαζέψει το αλλοδαπών...

Βαριέμαι, Πλήττω, Σέρνομαι

Βαριέμαι!

Θέλω να έρθουν τέσσερις και να με μαζέψουν.

Εδώ και λίγες μέρες το κακό παράγινε. Βαριέμαι να γράψω την πτυχιακή, βαριέμαι να μπω στο msn. Τις ώρες που μπαίνω βλέπω πάντα τα ίδια άτομα με τα οποία δεν μιλάω ποτέ. Βαριέμαι να πλύνω τα πιάτα. Δεν μου έμεινε πιάτο, ούτε ποτήρι καθαρό. Πίνω νερό και αναψυκτικά από τη χούφτα μου.

Βαριέμαι να βάλω μπουγάδα. Τα χρωματιστά ρούχα είναι μες το καλάθι πάνω από ένα μήνα. Δεν τα πλένω γιατί ξέρω ότι μετά θα πρέπει να τα σιδερώσω. Δεν πρόκειται! Βαριέμαι να κάνω μπάνιο επειδή μετά βαριέμαι να στεγνώσω το μαλλί. Θα το ξυρίσω να ησυχάσω.

Βαριέμαι να γράψω στο μπλογκ. Όλα τα έχω πει, όλα τα έχω δει. Βαριέμαι. Το καλοκαίρι είναι μαλακισμένη εποχή. Πάει και τελείωσε.

Βαριέμαι να πάω βόλτα. Γενικά, θέλω κοιμηθώ και να ξυπνήσω τα Χριστούγεννα. Επίσης, θέλω γκόμενα! Θέλω και γάλα γιατί πάει να λήξει, θέλω μαύρο ψωμί, θέλω ένα βαζάκι νουτέλλα. Θυμίσου να αγοράσω.

Θέλω να’ρθω, να σου πω, χωρίς εσένα εγώ δεν θέλω να ζω, δεν μπορώ, καλύτερα που φευγώ....

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Το βίντεο τα λέει όλα! Είναι αλληγορικό. Δεν ξεχνούμε, αλλά δε βαριέσαι... ρίχνουμε και ένα τσιφτετέλι να μας βρίσκεται, γιατί μέχρι στιγμής, καλά τρώμε - καλά πίνουμε, επομένως η 15η Ιουλίου είναι απλώς μια μουντή μέρα, κατά την διάρκεια της οποίας το ΡΙΚ προβάλλει μαυρόασπρα, boring ντοκυμαντέρ. Αυτή είναι η αντιμετώπιση από την πλειοψηφία του κυπριακού Ελληνισμού, της σημερινής μέρας (συμπεριλαμβανομένου δυστυχώς, και του διεφθαρμένου γράφοντα).

Κατά τα άλλα, δεν μπορείτε να πείτε, η Άννα το σκίζει το 'Φωτιά,' ενώ η ερμηνεία της στο 'Χρυσοπράσινο Φύλλο' με κάνει να πεθυμώ τη Κύπρο επικίνδυνα...

Η Επέτειος και ο Υπαίτιος

Η συνήθεια που έγινε λατρεία, δηλαδή αυτό το ρημάδι μπλογκ, σήμερα κλείνει ένα χρόνο ζωής! (Εδώ πέφτει χαρτοπόλεμος, φυσάμε όλοι μαζί την τούρτα, ενώ η συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης παίζει το happy birthday).

Να ζήσει!

Πως ξεκίνησαν όλα: Εντάξει, πάντα έγραφα, κρατάω προσωπικό ημερολόγιο από το 1995, αλλά σκεφτόμουν πως κάποια πράγματα έπρεπε να ειπωθούν δημόσια, όχι επειδή είναι φιλοσοφίες ή απόψεις του χαϊρκού, αλλά ίσως επειδή μπορούσε να βρεθεί ακόμη μισός άνθρωπος-μισάνθρωπος που να συμφωνεί μαζί μου και να επικοινωνήσουμε. Βρέθηκαν. Δυο-τρεις. Τελικά βρήκα το ‘βήμα’ και ωσάν βλήμα έσπευσα να ξετυλίξω τις απόψεις μου. Να ‘καταθέσω τη ψυχή μου’ που λένε και στις συνεντεύξεις πανάθλιοι τραγουδισταί.

Καθόμουνα που λέτε πέρσι στο γραφείο και δεν είχα τι να κάνω. Ή μάλλον είχα, αλλά βαριόμουνα, έκοβα την φλέβα. Άρχισα να κάνω search στο google τον εαυτό μου, για πλάκα, να περάσει η ώρα. Βρήκα αυτό. Ένα ποστ από μια Σουηδέζα φίλη, παλιά συμφοιτήτρια/συγκάτοικο η οποία μάλλον με θαύει στα σουηδικά. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι λέει. Τέλος πάντων, εξ’ αιτίας της, ανακάλυψα το μπλόγκινγ και έκτοτε ξεσάλωσα.

Πολλές φορές αποφάσισα να το κλείσω, καθότι θεωρώ πως οι αμέτρητοι εχθροί μου γνωρίζουν πλέον πάσα λεπτομέρεια για το άτομό μου και εύκολα μπορoύν να με πυροβολήσουν. Με παρηγορεί όμως το ότι ώρες-ώρες είμαι τόσο αδιάφορος που στην τελική απλώς ‘φτιάχνομαι’ μόνος μου στο διαδύχτιο και δεν με λαμβάνει κανένας υπ’όψιν. Ζω μια ζωή celebrity, την οποία προς το παρόν δεν βλέπω να πραγματοποιώ και ούτε πρόκειται να ζήσω.

Είναι άσχημη η ζωή, κόσμε. Έχει ελάχιστες αναλαμπές, ενώ για κάθε στιγμή ευτυχίας αναλογούν δεκάδες τόσες δυστυχίας. Αν δεν πούμε και καμιά μαλακία στο ίντερνετ, αν δεν προεκτείνουμε εικονικά τον εαυτό μας σ’ αυτό που πάντα θέλαμε να είμαστε, αλλά δεν γίνεται, θα πλήξουμε φοβερά. Και όπως καταλάβατε, εγώ πλήττω ήδη. Εξ' ου και η δικιά μου κοσμοθεωρία συμπυκνώνεται σ'αυτό εδώ το ιστολόγιο. (Μπλογκ, γιε μου!)

Ευχαριστώ που με διαβάζετε καθημερινά και μου αφιερώνετε πέντε λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο σας (εδώ που τα λέμε, σιγά! Κωλοβαράτε στα γραφεία ούτως ή άλλως). Μου ανεβάζετε το ηθικό και με βοηθάτε να εκτονώνομαι. Ξανά ευχαριστώ που με ανέχεστε.

Και του χρόνου.
ΥΓ: Θα σπάσω να μάθω ποιός με διαβάζει από την primehome, και από τον Χρυσοστομίδη. Μάλλον, ξέρω ποιοι είστε, αλλά θέλω επιβεβαίωση. Δηλώστε το παρόν σας επιτέλους.

In the Army Now!

Πρίν 9 χρόνια ακριβώς, κυρίες και κύριοι, η μάνα μου καθόταν με την γιαγιά μου στη βεράντα και κλαίγανε. Οι θείες μου, οι θείοι μου και ο λοιπός συγγενικός πληθυσμός (με όσους τέλος πάντων μιλούσαμε τότε, γιατί σήμερα δεν μιλάμε με κανέναν) είχαν ήδη υποβάλει τα θερμά τους συλληπητήρια. Ο γιός τους, το υψιλόν μικρόν, εγώ δηλαδή, θα έμπαινα νεοσύλλεκτος στο ΚΕΝ Λάρνακας!

Την ίδια ώρα που λάμβανε χώρα ο θρήνος, εγώ ήμουν στο σαλόνι με το στερεοφωνικό στη διαπασόν και χόρευα ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια μόνος μου. «Να’σαι καλά που με θυμήθηκες», «Με νοιάζει, με νοιάζει, με νοιάζει» και λοιπά τσιφτετελοειδή του Καρβέλα που ήταν τότε – και πάντα- στη μόδα! Ήλπιζα ότι, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει δώδεκα, θα είχε γίνει ένα μεγάλο θαύμα, μια έκρηξη και θα πέθαιναν όλοι πάνω στη Γη, οπότε θα γλίτωνα το στρατεύμα.

Δεν έγινε έκρηξη, ούτε πόλεμος, ούτε ήρθε το τέλος του κόσμου. Αλλά σας ορκίζομαι ότι ακόμη και ένα λεπτό πριν περάσω την πύλη του κέντρου νεοσυλλέκτων ήλπιζα ότι θα γινόταν κάποιο λάθος και θα έφευγα. Όταν πια πέρασα την πύλη... Ε, το πήρα απόφαση. Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν για την αφέλεια με την οποία αντιμετώπισα το στράτευμα στις αρχές της κατάταξης μου. Σήμερα όμως, θα σας πω για την πρώτη και για την τελευταία μέρα!

Την πρώτη μέρα στο ΚΕΝ σε καλοπιάνουν άπαντες. Φροντίζουν ώστε η προσαρμογή σου να είναι όσο πιο πολιτισμένη γίνεται. Ομολογώ πως είχα προετοιμαστεί για τα χειρότερα, γι’ αυτό και η πρώτη νύχτα κρίθηκε αναπάντεχα ήρεμη. Κοιμήθηκα κατ’ ευθείαν παρόλο που με ξυπνούσαν κάθε δυο ώρες οι αλλαγές των σκοπών που προκειμένου να χρεωθούν όπλο από τον οπλοβαστό (= ένα κλουβί μέσα στο οποίο τοποθετούνται τα όπλα όταν οι οπλίτες κοιμούνται) έκαναν τρομερή φασαρία. Όποτε έκλεινε η ρημάδα η πόρτα του οπλοβαστού εγώ ξυπνούσα έντρομος.

Την επόμενη μέρα, ο λοχαγός μας κάλεσε όλους έναν-έναν μεσ’ το γραφείο του για να μας ρωτήσει πώς ήταν η πρώτη μας εμπειρία στο στρατό. Η ατμόσφαιρα στο γραφείο του ήταν πολύ χαλαρή. Δεν είχαν απαίτηση από εμάς να ‘στηθούμε’ απέναντι τους ή να ακολουθήσουμε οποιοδήποτε πρωτόκολλο. Τέλος πάντων, μπαίνω εγώ μεσ’ το γραφείο του λοχαγού, κάθομαι, και εξελίσσεται σκηνή παρόμοια με την συνάντηση της Ντάλιας και του Πρωθυπουργού στο ‘Παρά πέντε.’

- Κάθισε νεοσύλλεκτε!
- Ευχαριστώ κύριε λοχαγέ.
- Πώς ήταν το πρώτο σου βράδυ στο θάλαμο; Τακτοποιήθηκες;
- Ναι, όλα εντάξει!
- Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αναφέρεις; Κάποιο πρόβλημα;
- Όχι, όλα ήταν πολύ καλά οργανωμένα (να σας απονείμω πλακέτα!), και μάλιστα πιο καλά από ότι τα περίμενα. Αλλά, θα σας έλεγα αν γίνεται να πείτε στους σκοπούς, όταν επιστρέφουν από τη σκοπιά τους, να μην βαράνε την πόρτα του οπλοβαστού γιατί μας ξύπνησαν εκατό φορές εψές! (Και τα σαπουνάκια στο μπάνιο δεν τα άλλαξαν οι καμαριέρες!)
- !!!! (Κόκκαλο ο λοχαγός!)

Η απόλυση ήρθε πιο εύκολα απ’ ότι περίμενα. Την επόμενη μέρα της απόλυσης κιόλας, είχα ξεχάσει πως υπηρέτησα δυο χρόνια και δυο μήνες στην ΕΦ. Το βράδυ της 14ης Σεπτεμβρίου 2000, ήμουν στο Ζοο, στο τραπέζι του αξιαγάπητου δόκιμου της 2ας ίλης και το γιορτάζαμε! Γίναμε και οι δυο στουπί, σε σημείο που το μόνο που θυμάμαι είναι πως είχαν ανάψει τα φώτα του κλαμπ γιατί είχε κλείσει, εγώ καθόμουν στο πάτωμα πάνω σε θρύψαλλα ποτηριών που είχαμε σπάσει, ενώ λίγα λεπτά νωρίτερα χόρευα και πάλι ζεϊμπέκικο, το «Όλα τα λεφτά μωρό μου.»

Άχ Άννα! Μαζί και στις λύπες και στις χαρές!

Κίτρινος Τύπος

Το εξώφυλλο που δεν θα δω ποτέ! Μην το ψάχνετε, είχα αϋπνίες...

Oh, 'cause I would die for you...!

Βάσει της επίσημης εφημερίδας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Κύπρος θα προεδρεύσει του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς! Πλάκα δεν έχει; Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε την ατζέντα της πολύκροτης προεδρείας μας και το μέγεθος της πολιτικής που θα εξασκήσουμε.

Χάρηκα επειδή οι Ευρωπαίοι λογαριάζουν να μπάσουν την Τουρκία στους κόλπους μας (λέω κόλπους, διότι στον κώλο μας μπήκαν ήδη) γύρω στο 2014, οπότε τουλάχιστον θα αποπειραθούμε να ασκήσουμε τις πιέσεις μας στα πέριξ της τουρκικής ένταξης για μια νούσιμη λύση του κυπριακού.

Κατά τα άλλα ευτυχώς που έχουμε την προεδρεία κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, να κάνουν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες κανένα μπάνιο διότι δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο θα κάνουν εδώ πέρα....

Χάρηκα επίσης που οι Άγγλοι αργούν να προεδεύσουν και πάλι, ενώ οι τουρκοφάγοι Γάλλοι προεδρέυουν στα μέσα του 2008. Παρήγορο το ότι η Ελλάδα ξανά-προεδρεύει το πρώτο μισό του 2014. Ξέρω πως όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία και πως ότι είναι να γίνει θα γίνει, αλλά μ’αρέσει να βγάζω τα σενάρια μου...

Το κώλο-μπλογκ, για άγνωστο λόγο δεν μ'αφήνει να τιτλοφορήσω το σημερινό ποστ! Γκρουμφ!

Be my guest, be my guest, be my gueeeest!

Ήταν ωραίο σαββατοκύριακο. Ήρεμο!

Παρέδωσα το πρώτο μέρος της πτυχιακής την Παρασκευή και έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου. Έγραφα μέχρι τις 7:30 το πρωΐ! Παρέδωσα και ξεράθηκα στον ύπνο μέχρι τις πέντε το απόγευμα. Την ίδια μέρα πήγα με την Bipasha και είδαμε στο New Theatre το “Beauty and the Beast,” το γνωστό musical του Disney.

Το είχα ξαναδει στο Λονδίνο το 1999, αλλά δεν θυμόμουν και πολλά Δεν χάνω ευκαιρία βέβαια να πάω θέατρο οπότε και δεν πτοήθηκα. Η παράσταση ήταν παραμυθένια και μου έκανε εντύπωση που θυμόμουν απ’ έξω όλα τα λόγια, παρόλο που έχω να ακούσω τραγούδι του Ντίσνευ σχεδόν 10 χρόνια. Είπα να κόψω τις πριγκίπισσες μπας και ξυπνήσει το τέρας μέσα μου, ακόμη περιμένω...

Μετά την παράσταση πεταχτήκαμε για ποτό στο Fat Cat. Μ’άρεσε! Το συγκεκριμένο μπαρ παραπέμπει σε lounge bar τύπου ‘Toy’ και δεν βλέπεις τον κάθε γύφτο Άγγλουρα να σέρνεται στο πάτωμα που κολλάει από τους λεκέδες της μπύρας. Ήπιαμε ωραία ποτά, ακολούθως προστέθηκε και άλλος κόσμος, ενώ κάναμε φινάλε σε cheesy bar χορεύωντας τα all time classic hits που παίζουν στο νησί, όπως summer of ’69. Ήταν ό,τι πρέπει κατόπιν του Γολγοθά των 7.000 λέξεων που έπρεπε να γράψω. Εκκρεμούν άλλες τόσες βέβαια, Θεέ μου δώς μου δύναμη!

Το Σάββατο έβαλα μπουγάδα. Oh Yes! Είχα πει δεν θα ξαναβάλω μπουγάδα. Έλειψαν τα σώβρακα όμως. Την πρώτη μέρα δεν πτοήθηκα, την δεύτερη επίσης, έ, μετά φοβήθηκα μην τον τσακίσω μέσα στο φερμουάρ καμιά μέρα, οπότε αναγκάστηκα να ενδώσω στα ενδότερα του laundry room. Ακολούθησε πόλεμος με το πάπλωμα και τα εσώρουχα. Άστα να πάνε...

Το Σαββατόβραδο έκατσα σπίτι. Έφτιαξα τα playlists μου, τραγούδησα, έφτιαξα μακαρόνια, βυθίστηκα μεσ’ το quilt και είδα ξανά σε DVD τον κώδικα Ντα βίντσι. Αυτή την ταινία κάθε φορά που την βλέπω μπερδεύομαι περισσότερο. Ψες νομίζω ότι κατάλαβα το τέλος και τι θέλει να μας πει ο ποιητής. Έπειτα, ξεράθηκα στον ύπνο. Έκλεισα 12ωρο! Μίλησα με τους φίλους μου στο τηλέφωνο. Έμαθα τα νεότερα της Κύπρου. Στεναχωρέθηκα που δεν είμαι μαζί τους, χάρηκα ωστόσο, που αυτά που άκουσα είναι αρκετά για να χαραμίσεις εκατό καλοκαίρια εδώ πέρα. Το ξέρω σας τα πρήζω με το συγκεκριμένο θέμα, αλλά κι’ εσείς δεν βοηθάτε!

Το μόνο που μου λείπει είναι έστω και ένα μπάνιο στον Πρωταρά και στην επιστροφή να τρέχουμε στον αυτοκινητόδρομο, να φαίνεται το ηλιοβασίλεμμα και να παίζω μουσική στη διαπασόν. Μόνο αυτό. Αλλά, μάλλον θα το ζήσω μια φορά φέτος, οπότε δεν ανησυχώ.

Σήμερα Κυριακή, μέρα του Θεού, έλιωσα στο γυμναστήριο. Κολύμπησα, έφτιαξα smoothies και για ένα περιέργο λόγο, έχω όρεξη να διαβάσω και βιβλίο! Είμαι σε καλά ζεν!

Και στα δικά σας!

Λύκειο Κύκκου 'Α

Σήμερα ανακάλυψα στο youtube διάφορα βιντεάκια από το παλιό μου λύκειο. Το θρυλικό Λύκειο Κύκκου Α. Μου κακοφαίνεται που βλέπω άλλους να το ζουν καθημερινά. Θεωρούσα ότι, εφόσον αποφοιτήσουμε εμείς θα το κλείσουν, θα το κατεδαφίσουν. Δεν το δικαιούνται άλλοι, δεν το αξίζουν! Σιγά όμως, όλοι περαστικοί είμαστε, μόνο τα κτίρια μένουν σ'αυτή τη ζωή. Αρκετά με το μελόδραμα!

Είναι αναντίρρητο ότι οι μαθητές σήμερα τον έχασαν προ πολλού! Δεν θα γκρινιάξω σαν μαλάκας. Μπορεί να με ξένισε που τους είδα με μακριά μαλλιά και χωρίς στολή. Εμείς την εποχή μας, ένα πουκάμισο βγάζαμε έξω από το παντελόνι και μας λέγανε αλήτες. Τέλος πάντων, αυτά προστάζει η πρόοδος! Άλλωστε θεωρώ πως η δική μου γενιά ήταν χειρότερη, απλώς τώρα σοβαρέψαμε (που λέει ο λόγος), και δεν το παραδεχόμαστε.

Το βίντεο ξύπνησε μνήμες. Υπόσχομαι όταν επιστρέψω στη Κύπρο να ανεβάσω τα άπαντα από τα μαθητικά μου χρόνια, να με δείτε στις δόξες μου! Που λέτε, θυμήθηκα μια καθηγήτρια μουσικής που είχαμε στο γυμνάσιο... Άλλο πράμα! Αν έκανες φασαρία όσο έπαιζε αρμόνιο, διέκοπτε το μάθημα και ερχόταν να στις βρέξει. Όπως έσκυβε από πάνω σου, ένας της έχωνε στον κώλο τον αυλό! Χαχαχα! Το βλέπω μπροστά μου! Γυρνάει να την βρέξει του αλλουνού, ξανασκύβει, νάσου άλλος αυλός από άλλον κάφρο στον κώλο της! Δεν προλάβαινε να βρει ποιός της τον έχωνε!

Μιλάμε για κορυφαίες στιγμές! Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ μια καθηγήτρια γαλλικών που είχε μια αναπηρία και την εκμεταλλεύομασταν δεόντως. Σε ένα από τα τελευταία μαθήματα της χρονιάς φέραμε μπαλόνια στην τάξη, τα γεμίσαμε νερό και κάθε φορά που κοιτούσε προς τον πίνακα τα εκσφενδονίζαμε πάνω της. Τα μπαλόνια σκάγανε και το νερό έσβηνε ότι έγραφε ο πίνακας, την κάνανε και μούσκεμα. Δεν προλάβαινε να βρει τον εγκληματία και τσουπ! Το ένα μπαλόνι έσκαγε μετά το άλλο!

Η καθηγήτρια έβαλε τα κλάματα, έκατσε στην έδρα της και δεν μιλούσε για λίγα λεπτά. Ξαφνικά, έσκασε κι’ αυτή στα γέλια, σηκώθηκε, κουτσά-στραβά κατευθύνθηκε προς ένα σκασμένο μπαλόνι, το σήκωσε και με χαμόγελο που αποκάλυπτε τα κιτρινισμένα της δόντια, μας είπε: «Μπαλόνι! Στα γαλλικά, ballon!» Και το έγραψε στον βρεγμένο πίνακα.

Τι να πεις! Εν πάση περιπτώσει, δείτε το βίντεο: Όχι πέστε μου! Ποιές οι πιθανότητες να ήμουν εγώ ο τύπος στο βίντεο εν έτει 1998;

Σημείωση: "Είσαι πούττος" στα κυπριακά θα πει: "Είσαι μουνί" και στο βίντεο χρησιμοποιείται με την έννοια του "κωλώνεις να κυλιστείς στα νερά!"

Λόγια της Καψούρας

Όπως γνωρίζετε, η πτυχιακή μου αφορά την Ευρωπαϊκή ταυτότητα. Εξετάζω τι ορίζουμε Ευρωπαϊκό, πότε ένας άνθρωπος αισθάνεται Ευρωπαίος και ποιές αρετές τον διέπουν. Μάζεψα κόσμο και υπόκοσμο για τις συνεντεύξεις μου. Τους ρωτάω όλους να μου περιγράψουν με τρεις λέξεις τον Ευρωπαίο. Οι περισσότεροι τον συνοψίζουν στα εξής χαρακτηριστικά:

Προοδευτικός, πολυταξιδεμένος, αποδέχεται την διαφορετικότητα, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, δημοκρατικός και οραματιστής.

Κάποιοι τον είπαν και ξενέρωτο και δεν θα διαφωνήσω. Εν πάση περιπτώσει, σήμερα καθώς έγραφα το πρώτο μου κεφάλαιο, έπεσα πάνω στη σελίδα ενός βιβλίου που έλεγε ότι η ετυμολογική σημασία της λέξης Ευρώπη, στην Ελληνική γλώσσα είναι:

Ευρύ + Οπ (που σημαίνει μάτια!) = Μάτια ευρέως ανοικτά ! Δηλαδή, όλα τα πιο πάνω επίθετα στη συσκευασία του ενός! Είναι να μην καβλώνεις με την μαγεία της ελληνικής γλώσσας μετά;

Κάποτε είχα γνωρίσει μια γκόμενα παρομοίας λίμπιντο η οποία όποτε με άκουγε να χρησιμοποιώ καλολογικά στοιχεία και λόγιες φράσεις στο λόγο μου, έπιανε το μουνί της. Αν με διαβάζει αυτή τη στιγμή της στέλνω χαιρετίσματα. Που λέτε, βγαίναμε για ραντεβού και όποτε της πέταγα κανά «Εξ’ απαλών ονύχων» ή κανένα «έτερον εκάτερον» έσκιζε την πολυθρόνα με τα νύχια της από ερεθισμό.

Με κάτι τέτοιες μαλακίες ασχολιόμαστε στα ραντεβού μας και προκόψαμε...!

Αργία

Χρόνια πολλά δεσποινίς διευθυντίς! Ως διευθύντρια αλλά και Αγία, η σημερινή μέρα κηρύσσεται αργία για το μπλογκ, επομένως δεν έχουμε δημοσίευση κειμένου.

Κανείς δεν ξέρει ποιά απ' τις δυο να πρωτογευτεί! Και δεν θέλω σχόλια... :)

Manifesto

Ένας φίλος κάποτε με ρώτησε γιατί δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζω με ειρωνεύοταν, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως πριν 4-5 χρόνια, για ένα δευτερόλεπτο, μού πέρασε από το μυαλό να ασχοληθώ ενεργά με το συνάφι μας. Μετά ήπια λίγο νερό και μου πέρασε. Θεωρώ πως αν δε σε λένε Δον Κιχώτη ή Ρομπέν των Δασών, δεν δικαιούσαι να ασχολείσαι με την πολιτική.

Γιατί ποιοί πολιτικοποιούνται στις μέρες μας; Όλοι αυτοί που όταν πηγαίναμε σχολείο ασχολούνταν με τα κοινά και το μαθητικό συμβούλιο. Δηλαδή, όσοι ήθελαν να τονώσουν την δημοτικότητα και το εγώ τους για να ανεβάσουν τις γκομενικές τους μετοχές και να δειχτούν στους καθηγητές. Οι ελάχιστοι που λειτουργούσαν αλτρουϊστικά δεν έβγαζαν την χρονιά με σώας τας φρένας και παραιτούνταν κακήν κακώς λόγω παρασκηνιακών πιέσεων. Αυτό το φαινόμενο λοιπόν, μεγαλοποιημένο ηλικιακά και εγκεφαλικά αποκαλείται σήμερα, πολιτική. Ειδικά στην Κύπρο του φαίνεσθαι και ουχί του είναι.

Λοιπόν, η δικιά μου προεκλογική ατζέντα, η δικιά μου κοσμοθεωρία, έχει ως εξής, και γι’αυτό να με ψηφίσετε αν κάποτε κατέλθω υποψήφιος-υποψόφιος:

Κυπριακό πρόβλημα: Παίρνουμε άπαντες μια τσάπα, ένα κυνηγετικό, μια βόμβα δικής μας κατασκεύης και ορμάμε στα κατεχόμενα. Πεθαίνουμε για την πατρίδα μεν, περνάμε στην ιστορία ως ελεύθεροι, δε. Όσοι επιζήσουμε, σφάζουμε τους εναπομείναντες Τούρκους και ρίχνουμε νερά να καθαρίσει ο τόπος. Πλωτά! Όπως κάναμε στα μαγειρία του στρατού για να σκοτώσουμε τα ποντίκια. Μετά τρίβουμε τα πατώματα, τα μολυσμένα εδάφη, ψεκάζουμε με fresh-air για να ξεβρωμίσει ο αέρας που ανέπνεαν. Dettol, χλωρίνες, απολυμάνσεις κοκ. Σφραγίζουμε την περιοχή ένα μήνα και ακολούθως επιστρέφουμε όλοι στις περιουσίες μας.

Εσωτερική πολιτική: Κατάσχονται οι καφετέριες! Αφήνουμε ανοικτό μόνο το Πραλίνα που θεωρείται πλέον καλτ. Τόσο καλτ που θα ξηλώσω τα πεζοδρόμια της Στασικράτους και θα τα περάσω με γρανίτη, όπως τους αρμόζει. Θα γίνει o δρόμος των αστέρων με τα ονόματα κυπρίων κα-κοσμικών χαραγμένα σε χρυσούς αστέρες. Τα υπολοιπά καφέ θα τριπλό-μανταλωθούν, μέχρι νεοτέρας.

Για κάθε καφέ που κλείνει, θα ανοίγει ένα θέατρο. Όχι σαν αυτά τα παρακμιακά που έχουμε τώρα του τύπου: στήνουμε δυο μακκαβάδες για σκηνικά και έχουμε τα ίδια έπιπλα σε κάθε παράσταση. Χτίζουμε θέατρα επιπέδου west end! Θα μου πείτε, ποιός θα πηγαίνει θέατρο; Όλοι! Με διάταγμα! Θα περάσει η βουλή μου νόμο που θα επιβάλλει στον κάθε πολίτη να πηγαίνει θέατρο δυο φορές την εβδομάδα και μία φορά το μήνα να γράφει και περίληψη για το τι κατάλαβε από την παράσταση που είδε!

Επίσης! Δενδροφύτευση! Είμαστε που είμαστε ένα ξερο-νήσι πλέον, καιρός να ανακάμψουμε. Θα φυτεύουμε όλοι ένα δέντρο την εβδομάδα. Στο τέλος θα καταντήσουμε νησί που η μόνη χρήση του θα είναι τα γυρίσματα του Survivor, αλλά ούτως ή άλλως θα συμβάλουμε στην καταπολέμιση της ρύπανσης του πλανήτη.

Εξωτερική πολιτική: Θα συσφίξουμε τις σχέσεις μας με την Δύση. Μια φορά το μήνα θα μαζεύομαστε όλοι οι κάτοικοι της νήσου στον Πρωταρά και με όλη τη δύναμη που έχουν τα στήθια μας θα φυσάμε ανατολικά. Θα φυσάμε ξανά και ξανά ώσπου η Κύπρος να μετακινηθεί δυτικά. Αν μπορέσουμε να βρούμε και μια προπέλλα, να την κοτσάρουμε κάπου και να βαρκάρουμε όπου θέλουμε, ακόμη καλύτερα. Πολυέξοδο όμως.

Κεφάλαιο: «Έξω οι βάσεις από την Κύπρο» Αφού κλείσουμε το θέμα με τους Τούρκους, θα ανοίξουμε μέτωπο με τους πούστο-εγγλέζους. Με την ίδια ψεκαστική-παλαιστινιακή τακτική, οι εγγλέζες θα επιστρέψουν στην κώλο-πατρίδα τους.

Τα υπόλοιπα μένουν ως έχουν, δεν μπορώ να πω ότι με ξενίζει κάτι υπερβολικά, ώστε να το διορθώσω. Μικρό-ατέλειες θα τις αναλάβουν οι υπουργοί και πρεσβευτάς μου, πρώην μέλη boy band. Και τώρα, τελειώσαν οι δηλώσεις για σήμερα, παρακαλώ, παρακαλώ, μεριάστε να διαβώ...(Λεπτομέρεια: Αποχωρώ με ποδήλατο, και όχι μετά του σωφέρ μου)

Άντζελα

Δεν χορταίνω να βλέπω την Άντζελα σε βίντεος τελευταίως. Κάθε φορά οι δηλώσεις της ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Εντάξει, η γυναίκα είναι αλλού γι’ αλλού, το καταλάβαμε. Αναρωτιέμαι όμως, δεν βρέθηκε στο διάβα της ένας ‘Παναγιωτάκής’ που να την αγαπάει και να της πει: «Σουσού, σπάνε πλάκα με την βλακεία σου. Σύνελθε, γύρνα στον Μπούθουλα!»





Προσωπικά, πιο πολύ τσαντίζομαι με τα κανάλια όταν προσκαλούν την Δημητρίου για δήθεν σοβαρή συζήτηση στις εκπομπές τους, παρά όταν βλέπω την Πάνια με τον Βας-Βας Παρασκευάς. Προσκάλεσε η Στάη την Άντζελα και την ρωτούσε για την Ονέ! Και περίμενε να πάρει και απάντηση η δήθεν δημοσιογραφάρα! Προφανώς ήθελε να την εκθέσει, αλλά το να εκθέτεις τον αλαφρόμυαλο, δεν είναι μαγκιά, ειδικά όταν θεωρείσαι δημοσιογράφος κάποιου εκτοπίσματος. Καλή ψωννάρα και η Στάη που τις έδωσε ο Θεός δυο γοητευτικές οφθαλμικές κόγχες και τις έχει βγάλει στο κλαρί. Μόνο trademark δεν τις έκανε.

Τέλος πάντων, τι να πεις. Αυτά πουλάνε σήμερα, αυτά μας πασάρουν. Νευριάζω όμως που μας τα επικαλύπτουν με κυριλέ περιτύλιγμα! Μας πουλάνε γαύρο μέσα σε κουτί COSTA BODA!

Γι’ αυτό υποκλίνομαι στην πανεξυπνάδα της Πάνια. Δεν είναι τυχαίο που έσμιξε με τον Θεό Καρβέλα. Η Πάνια σου σερβίρει την βλακεία απομυθοποιημένη. Αυτό πουλάμε κύριε! Είμαστε μπουρδέλο καθαρόαιμο, και σε όποιον αρέσουμε. Προφανώς αρέσει σε πολλούς αν κρίνω από τους δείχτες της IFPI που εκθρόνισαν «τραγουδιστάρες» από τα charts και από τις μετρήσεις της AGB στην τηλεόραση που σκίζουν.

Μαζέψαμε δέκα κακόμοιρους, τους γράψαμε τραγούδια και εκεί που θα πέθαιναν στην ψάθα σε κάποιο υγρό ημιπόγειο τουλάχιστον τους κάναμε πλούσιους και γελάτε και εσείς εις βάρος τους! Η Πάνια και το επιτελείο της όμως, ουδέποτε υποκρίθηκαν πως προάγουν τον πολιτισμό, όπως άλλοι.

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μας είναι η Άντζελα. Πήξαμε στις Άντζελες κυρίες και κύριοι. Η αμετροέπεια σε όλο της το μεγαλείο. Στο βίντεο όπως είδατε αυτο-αποκαλείται ‘Μύθος.’ Αχ Άντζελα! Τι μου θύμισες!

Πραγματική ιστορία: Είχα πάει σε πάρτυ μιας...ας την πούμε «Άντζελα» το 2001. Εννοώ μια γνωστή μου παρομοίου απείρου εγκεφαλικού κάλλους. Ένα πάρτυ σχεδιασμένο αναλόγως ώστε να μπει στο μάτι της κάθε φαρμακόγλωσσας. Παρέστη όλος ο καλός ο κόσμος. Καταλάβατε, έκοβα φλέβες. Το βράδυ, αφότου τελείωσε η δεξίωσις, η Άντζελα κι’ εγώ ανοίγαμε τα δώρα που τις έφερε η σνομπαρία της νήσου σχολιάζοντας τα ευτελώς.

«Πές μου Χρίστο μου! Πώς σου φάνηκε το πάρτυ;»
«Έξοχο Άντζελα μου! Μα τι άλλο θα μπορούσε να είναι άλλωστε;»
«Και οι φιλενάδες μου οι φαντασμένες; Δεν είναι όλες για τα σίδερα;»
«Φυσικά! Μα ποιά να συγκριθεί μαζί σου;!» Τι να έλεγα ο άμοιρος, με φιλοξενούσε. Έπαιζα με τους κανόνες της. Της έλεγα ότι ήθελε να ακούσει. «Καμία δεν είχε το στύλ σου, την αύρα σου, το γκέλ σου Άντζελα μου!»

Αναστενάζει, κλείνει το φως και ξαπλώνει. Σιωπή για μισό λεπτό. Με αποτελειώνει:

«Δεν είναι μόνο αυτό Χρίστο μου. Είναι και το ότι εγώ, είμαι μια αριστοκράτισσα!»