2006 σε φωτογραφίες

Η Ζωή Είναι Αστεία

Τυπώνοντας το ημερολόγιο του 2006, διαπίστωσα γι' άλλη μια φορά πόσο αστεία είναι η ζωή μου. Επιβεβαιώθηκε το "μηδένα προ του τέλους μακάριζε," ξανά. Σας παραθέτω αποσπάσματα από το προσωπικό μου ημερολόγιο καθώς και ένα φωτογραφικό flashback με τα highlights της χρονιάς. Και του χρόνου!

Τετάρτη, 02 Φεβρουαρίου 2006 - Ο Μάριος πέρασε στους 70 του famestory και μέχρι την Παρασκευή θα γνωρίζει αν θα μπει στο σπίτι! Αχ, φίλε μου! Αν μπεις, σε χάσαμε για πάντα...Αλλά μακάρι να μπει για να αποδειχθεί μια φορά πως όταν κυνηγάς το όνειρο σου τα καταφέρνεις...

Παρασκεύη, 24 Φεβρουαρίου 2006- Στις 16 Μαρτίου θα πάω στην Αθήνα. Θα κάνουν πάρτυ ο Μάριος και ο Άρης. Θα έρθει και ο Χάρης με την Θάλεια και λογαριάζουμε άγριες επανασυνδέσεις. Στην Αθήνα θα συζητηθούν και οι τελευταίες λεπτομέρειες για το ταξίδι του καλοκαιριού στην Ισπανία. Αρχίσαμε να παίρνουμε ζεστά το θέμα όλοι, αν και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας να μην το πολύ-συζητάμε για να μην το γρουσουζέψουμε όπως έγινε πέρσι με το αξιοθρήνητο beach party...

Πέμπτη 23 Μαρτίου 2006- ...Η Άννα παρουσίασε τα 4 τραγούδια για την Γιουροβίζιον. Τα δυο τραγούδια του Καρβέλα είναι όλα τα λεφτά. Ειδικά το χορευτικό τραγούδι. Παρόλα αυτά, στις στατιστικές προηγείται ένα άλλο τραγούδι, του Κοντόπουλου, που ελπίζω να μην κερδίσει γιατί μας βλέπω μες το τοπ10 με το ζόρι...

Ένθετο: Τα sms της μαλακίας:

• "Σε θέλω, μου λείπεις" (18/03/06 ελήφθη στις 02:00 πμ)
• "Τον τελευταίο μήνα με έχεις κάνει να νιώσω τόσα πολλά και τόσο ωραίες καταστάσεις...Ευχαριστώ είσαι μοναδικός, κάθε σου μύνημα με ταξιδεύει..." (19/03/06 Ελήφθη στις 8:05 πμ)
• "Δεν μου λες, είναι μεσαίο; Μεγάλο..;" (21/03/06 ελήφθη στις 11:35 μμ)
• "Ματς-μουτς, θα το κάνουμε σε αεροπλάνα, πλοία, κρουαζιερόπλοια, καΐκια, όπου θες! Μην ξεχνάς που είναι το χέρι μου τώρα!!!" (21/03/06 Ελήφθη στις 12:39 μμ)

συμπέρασμα: Οι γυναίκες αυνανίζονται το ίδιο συχνά με τους άντρες...

Δευτέρα, 10 Απριλίου 2006 - Σε λιγότερο από 2 μήνες έχω τις εξετάσεις της άσκησης και μόλις χθες συνειδητοποίησα την ματαιότητα της υπόθεσης. Ε, άμα ολόχρονα τον έπαιζα, τρέξε τώρα να διασώσεις τα χαμένα. Είμαι πολύ μπερδεμένος αγαπητέ μου εαυτέ. Δεν ξέρω πώς να ιεραρχήσω τις δραστηριότητες μου. Σε λίγες μέρες έχω την εξέταση για το ραδιοτηλεοπτικό. Αγρό αγόρασα κι' εκεί. Δεν ξέρω αν θέλω καν την θέση, αν αυτό προυποθέτει παραμονή μου στην μαρτυρική νήσο. Επίσης, έχουμε το Κάρντιφ που με περιμένει, οπότε είναι κρίμα να απορρίψω μια τέτοια εμπειρία για τα 'βραστά' της Κύπρου...

Τρίτη, 04 Ιουλίου 2006 - Άρχισαν τα όργανα ! Αποκλειστήκαμε στη Σαντορίνη! Έχει πολλά μποφόρ λέει και δεν πάει το πλοίο στη Μύκονο. Τι στο διάολο ρε γαμώ το; Με φουσκωτή μαούνα θα μας πηγαίνανε; Μόλις τηλεφώνησε ο Μάριος από το λιμάνι. Βρήκαμε άλλο πλοίο- που προφανώς δεν βουλιάζει - και θα φτάσουμε στη Μύκονο το βράδυ, μέσω Πάρου. Ίδωμεν...

Πέμπτη, 21 Σεπτεμβρίου 2006 - ...Σήμερα πήγαμε περίπατο στο πάρκο γύρω από το κάστρο. Μαρία, Ορφέας, Γιώργος, τρεις λατρεμένες Ισπανίδες, δυο Ινδές, ο Ντάριο απ' την Ιταλία, ένας Γερμανός, δυο Αμερικάνοι, ο Ντάνιελ, η Κατερίνα, η Καλή και άλλοι. Καταπληκτικά! Θα δεθούμε όλοι μέχρι το τέλος του χρόνου να μου το θυμηθείς...Λαμπρά! Από παρέες κλείσαμε για φέτος!

Ευτυχισμένο το 2007 ! Σε όλους!

Ωδή στο Northcourt House

Δημιουργήσαμε με τον Γιώργο ένα κλαμπ για το Northcourt House στο οποίο βασιλέψαμε δυο χρόνια κατά τη διάρκεια του 2ου και 3ου έτους στο πανεπιστήμιο του Reading.

Λατρεύω να εξιστορώ ιστορίες για κτίρια-μνημεία. Το συγκεκριμένο το επιλέξαμε μες το 2002 ομαδικώς για να αποτελέσει το φρούριο μας. Παλιό, αρχοντικό σπίτι αγγλικών προδιαγραφών με εκείνα τα πατώματα στα οποία κλάνει κάποιος στη σοφίτα και τον ακούνε στο υπόγειο. Αλλά, από εκείνα τα κτίρια που ήθελες δεν ήθελες σε έδενε με τους γείτονες. Είχαμε δωμάτια-σουΐτες! Δεν εννοώ δωμάτια με μπάνιο. Εννοώ δωμάτια που ούτε στο σπίτι σου στην πατρίδα δεν διαθέτεις! Ειδικά σε μερικά απ' αυτά, έπαιζες άνετα ποδόσφαιρο με κανονική 11αδα!

Και τι δεν ζήσαμε σ' εκείνο το σπίτι! Τι να πρωτοθυμηθώ; Την χαρά που έκανα όταν έμαθα πως η γειτόνισσα μου ήταν κουφή; Έβαζα τη Βίσση στη διαπασόν και έτρωγα τις σάρκες μου από εκτόνωση. Τις σάρκες του έτρωγε και ο Δημήτρης βέβαια, που έμενε από πάνω μου. Έριχνε και αυτός κάτι σατανιστικά άσματα που ακούει και ηρεμούσε. Ποιός μπορεί να ξεχάσει την καθαρίστρια με το ψεύτικο πόδι που ερχόταν να μας καθαρίσει και βρωμοκοπούσε; Με το που ακούγαμε το τρίξιμο του ψεύτικου ποδιού κλειδώναμε διπλά τις πόρτες μας. Αυτή, μας έδειχνε γεμάτη περηφάνια φωτογραφίες που έβγαζε σε πάρτυ για τα καπί, αγκαλιά με τον λεωφοριατζή!

Το δωμάτιο του Γιώργου κοίταζε στον κύριο δρόμο και όπως καταλαβαίνετε, μόνο το τηλεσκόπειο έλειπε. Εγώ τους έπρηζα να πάρουμε ένα, αυτοί δεν ήθελαν! Ποιός πάει στο Medina, ποιός έρχεται από το πανεπιστήμιο, ποιά βγήκε με ποιόν, τι ώρα επέστρεψαν, σε ποιά εστία κατευθύνθηκαν, δεν έμενε τίποτα που να μην το μαθαίναμε! "Πέρασε η κατσαρίδα αναμαλλιασμένη και τσαντισμένη," "Είδαμε τον τάδε μαντραχαλά χέρι-χέρι με την δείνα τσούλα," Όργιο!

Ποιός μπορεί να ξεχάσει την Φιλίππα την Πορτογαλλίδα; Που με το που πάτησε τα πόδια της στο σπίτι, λυσσάξαμε όλοι να της τα ανοίξουμε! Ξύπνησε σε όλους ανεξαιρέτως μέσα μας ο Δον Ζουάν. Της την πέσαμε εναλλάξ και πήραμε όλοι αγγούρι. Μας την πηδάει ακόμη ο τότε γκόμενος. Κάποιος Joao, ζωή να'χει! Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις παντόφλες της Ιόλης που έκαναν πλιτς-πλιτς καθώς έσερνε τα κουλά της στην κουζίνα για να μαγειρέψει μπριζόλες και ρύζι μες τα μαύρα μεσάνυχτα; Ποιός μπορεί να ξεχάσει τον Ταϋλανδό Βί, ο οποιός έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα και από το πολύ το κυρελέησον στο τέλος έμαθε να παίζει το "πες το ξανά" της Βίσση;

Ευλογημένο να μείνει το Northcourt House. Και όλοι του οι ένοικοι!

All I Want for Christmas...

is you !

Χάπι Birthday

Γενέθλια ! Δεν υπάρχει λόγος εορτασμού τους μετά τα 20! Μεθαύριο κλείνω τα 26... Συμπλήρωσα το 1/3 της ζωής μου (είπαμε, θα πεθάνω στα 53 μου), και δυστυχώς εν οίδα, πως ουδέν οίδα...

Σκέφτηκα να κάνω μια λίστα με δώρα που θα ήθελα να λάβω, αλλά άστο. Προτιμώ να αναπολήσω τους καιρούς που έκλεινα τα 4, τα 5 και που το πάρτι γενεθλίων φάνταζε στα μάτια μου σαν διοργάνωση Ολυμπιάδας. Θυμάμαι τα '80ς όταν μαζεύονταν όλοι στο kykko Bowling, για να υποβάλουν τα σέβη τους στον βασιλιά. Για μένα λέω. Είχα πάντα την καλύτερη τούρτα του κόσμου. Το κάστρο των Χ-men. Το να επιλέξεις τούρτα για τα γενέθλια σου κάποτε, ήταν ιεροτελεστία και όχι απλή αγορά από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς. Δεν κοιμόμουν το προηγούμενο βράδι διότι σκεφτόμουν σχέδια για την τούρτα μου...

Έρχονταν τα δώρα κατά συρροή... Τα μισά παιδάκια στην αίθουσα να μην τα ξέρω. Μικρό το κακό όσο το πακέτο που έφερναν για δώρο ήταν μεγάλο. Από κάποιο σημείο και έπειτα, γινόμασταν όλοι ένα με τις τυρόπιτες και το ζελέ. Παίζαμε μουσικές καρέκλες και το άλλο το παιχνίδι με το δωράκι που ήταν τυλιγμένο με πολλά περιτυλίγματα... :) Δεν θυμάμαι άλλα γενέθλια μου που ν' άξιζαν τον κόπο...

Όταν Μ' Έπλασε ο Θεός...

...Πρέπει να είχε προφανώς, ρεπό !

Ένας Ιταλός συμμαθητής μου επιμένει πως μοιάζω με τον κύριο της φωτογραφίας, ο οποίος δεν ξέρω τι ρόλο βαράει στα ιταλικά ΜΜΕ, πάντως τον κόβω για πρώτης τάξης σούργελο. Το ότι μου μοιάζει οφείλω να το παραδεχτώ, παρόλο που δεν με συμφέρει, εφόσον αυτή η παραδοχή θα απωθήσει τις εκατομμύρια θαυμάστριες μου ανά το παγκόσμιο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω πως υπάρχει σωσίας μου. Όταν έκανα foundation μια Ιορδανή επέμενε πως ήμασταν συμμαθητές στο γυμνάσιο. Της εξήγησα πως εξ' όσων γνωρίζω, ταξίδια στην Ασία ο πατέρας μου δεν έκανε ποτέ, αλλά ατού ο Γαβρίλης! "Πρόκειται για θαύμα! Έχετε ίδια μύτη, ίδια κορμοστασιά, ίδιο ύφος!" εξήγησε.΄"Κούκλος πρέπει να'ναι!" Συμπλήρωσα πικρίζοντας. Άμα με είπανε και Ιορδανό, δεν με τρομάζει τίποτα πια. Η αλήθεια είναι πως κάποιες άλλες ιταλίδες συμφοιτήτριες μού είπανε πως μοιάζω και με Ιταλό, και παρηγορήθηκα. "Αλλά, με Ιταλό απ' τον Νότο!" 'εσπευσαν να διορθώσουν, μην πάρω άδικα πάνω μου. Βέβαια, ας ήμουν Ιταλός και ας ήμουν και απ' το τελευταίο κωλό-προάστιο του Παλέρμο!

Πρόσφατα, κόσμος μέσω του msn σχολίασε πως μοιάζω με κάποιον Ιρακινό τύπο που πρωταγωνηστεί στο "Lost" και με τον Γκαβέλα που πήρε μέρος στο Big Mother πέρσι. Τον πρώτον δεν τον έχω δει, και δεν θέλω να τον δω. Τον δεύτερο τον γνωρίζω. Ουδέν σχόλιον.

Μόνο η μάνα μου επιμένει πως είμαι ένας κούκλος...!

Κύμβαλον Αλαλάζον

Αφού όλα τα δοκίμασα, σήμερα έκανα και την υπέρβαση. Πήγα να ακούσω συμφωνική ορχήστρα στο δημαρχείο του Κάρντιφ. Η ορχήστρα και χορωδία του πανεπιστημίου παρουσίασε έργα του Σούμπερτ, και κάποιου άλλου που δεν συγκράτησα το όνομα. Πάντως Φοίβος δεν ήταν! Σωστά προβλέψατε, για γκόμενα τα έκανα όλα... Με πήρε τώρα ο πόνος του Σούμπερτ!

Δεν είναι πως δεν γουστάρω κλειδοκύμβαλο και βιόλα. Αλλά στην κατάσταση μου ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Άσε, άσε...Να δούμε τι άλλο θα κάνουμε στη ζωή αυτή! Πάντως, για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, χάρμα η χορωδία, όργιο η ορχήστρα. Σαν άγγελοι τραγουδούσαν οι άτιμοι. Ξεπρόβαλλε εν μέσω των δοξαριών των βιολιών και η ομορφούλα μου, έκανε το δικό μου το δοξάρι να παίζει παρτιτούρες του Πουτσίνι!

Πολλή κουλτούρα όμως. Πονοκεφάλιασα. Ήρθα σπίτι, έριξα δυο Πέγκες Ζήνα και στάνιαρα. Σήμερα έχω τις μαύρες μου. Μου επέστρεψαν πίσω μια εργασία, χάλια πήγε. Όλοι συνεννοημένοι είναι αυτές τις μέρες...

Νέοι και Βιοπορισμός

Ιδέαν δεν έχω, κενό περιέχω... Τι θα κάνω με τη ζωή μου όταν τελειώσουν όλα αυτά τα κλαπατσίμπαλα, ένας Θεός ξέρει...Και Αυτός αμφιβάλλω αν ξέρει. Δεν μπορώ κάθε χρόνο το ίδιο τροπάριο. Τελειώνει το ένα project, αρχίζει το άλλο, τελειωμό δεν έχουμε. Και τι εννοώ 'τελειωμό;' Μια δουλειά ως το μεσημέρι που να έχει καλά λεφτά, όχι πολλή τρέξιμο, να μην ντρέπεσε να την ανακοινώσεις στον περίγυρο σου. Μια δουλειά που θα σου επιτρέπει να πηγαίνεις ταξίδι μια-δυο φορές το χρόνο...

Κάποτε ένας τύπος μού είπε πως οι γονείς του έχουν μπαρ στην Αγ. Νάπα, δουλεύουν τέσσερις μήνες το χρόνο και τον υπόλοιπο καιρό πάνε ταξίδια στην Άπω Ανατολή! Καλά, εγώ δεν θέλω να ανοίξω μπαρ. Να ανοίξω όμως καφετέρια; Ο παπάς μου δήλωσε πως δεν με σπούδαζε τόσα χρόνια για να πάω να γίνω "καφετζής." Του εξήγησα πως δεν θα φτιάχνω εγώ τον καφέ, δόξα σοι ο Θεός Ρουμάνες-Ούγγρες στην Λευκωσία, να φαν και οι κότες! Μετά επενέβη και η μάνα μου και συμπλήρωσε πως αν ανοίξω καφετέρια δεν θα με θέλει καμία κοπέλα. Ενώ τώρα, στην ουρά περιμένουν! "Η γυναίκα θέλει άντρα που κάνει επάγγελμα με κύρος". Γι' αυτό όλες παντρεύονται τον επιστήμονα και πηδιούνται με τον 'άλλον.'

Τι θα κάνω, τι θα κάνω??!!! Αποφάσισα να μην ξανασκεφτώ 'κυπριακά'. Δεν θα πεθάνω εγώ για να με αναγνωρίσει η 'Στασικράτους.' Βέβαια, στο τέλος κι' εγώ περιμένω τους 'βαρβάρους' να φέρουν την 'κάποια λύση,' αλλά ιδανικά αντιτάσσομαι αυτής της λογικής. Είπα να γραφτώ στην UNICEF να πάω στην Αφρική με τους μασάϊ, να βοηθήσω τους υποσιτισμένους. Τόλμησα να το ανακοινώσω μια φορά σπίτι μου, και ακόμη βαράνε του πατέρα μου στην πλάτη να ξεπνιγεί...Καλά, δεν σκοπεύω να μείνω εκεί για πάντα... Ένα χρόνο, να εξαγνιστώ απ' τα Αρμάνι τα πουκάμισα και να φρεσκαριστώ ψυχικά! Δυσανασχετώ. Δεν μου κάθετε καμία. Καμία ιδέα. Σκέφτηκα να πάω σε ριάλιτι. Από εκεί, όσο νά'ναι, όλοι βγαίνουν αποκαταστημένοι. Μισό ταλέντο δεν θα μου βρουν; Δεν μπορεί, ένα δίσκο, μια εκπομπή στην τιβί θα μου την δώσουν. Έστω και για μια σεζόν... Το πολύ-πολύ θα βγάλω βιβλίο με συνταγές όπως η Ρέα του big brother1. "Τριάντα τρόποι να μαγειρέψετε μακαρόνια χωριάτικα Μιτσίδη."

Βαριέμαι... Και έρχονται και Χριστούγεννα. Και βαριέμαι ακόμη περισσότερο... Τους πάντες και τα πάντα. Και τον εαυτό μου! Με βλέπω μες τον καθρέφτη και θέλω να τον σπάσω. Πολλοί μαζευτήκαμε μες το δωμάτιο το 2χ2. Μες την ψυχή μου το απόλυτο κενό, και στην καρδιά μου ένα πάθος μαγικό...Κανείς δεν μπόρεσε ν'αλλάξει τα γραμμένα, καμιά δεν μ'έκανε να ξεπεράσω εσένα. Δεν μας φτάνει ο πόνος μας, υποφέρουμε και από τους μαλακό-έρωτες !

Ψυχώ

Ένας στους τέσσερις Κύπριους παρουσιάζει ψυχιατρικό πρόβλημα ! Αχ! Και πάντα ανήκα στους "λίγους"... Κατάρα στα dissertations όλου του κόσμου!

Γουα Αϊνι - Σ'αγαπώ ρα Κινεζούα

Γουα Άϊνι Κίνα ! Αρχίστε να μαθαίνετε Κινέζικα διότι έτσι που τα βλέπω τα πράγματα είναι οι μόνοι μας σύμμαχοι.

Είδατε τον πρόεδρο μας στην επίσημη επίσκεψη του στην Κίνα; Άρχοντας ! Αυτός και ο Σφακιανάκης! Η φωτογραφία στο πρώτο φύλλο της 'Σημερινής' τουλάχιστον εντυπωσιακή. Τέτοιο άγημα-χλιδή, με ψάρωσε κατ'ευθείαν...Αλλά έτσι, και οι Κινέζοι είδαν και απόειδαν με την πολιτική των Αμερικάνων, σου λένε ας δείξουμε την συμπάθεια μας στους κύπριους αδελφούς μας. Άλλωστε, τόσους Κινέζους φοιτητές μας στέλνουν στα κολλέγια! Μας πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλα τους και στο τέλος τους δίνουμε πτυχία αναγνωρισμένα μόνο από εμάς! Έχουν υποχρέωση να βγάλουν...

Η Ταϊβάν είναι ή δεν είναι τελικά ανεξάρτητο κράτος; Διότι οι Κινέζοι την θεωρούν δική τους επαρχία, οι Ταϊβανέζοι θεωρούν τους εαυτούς τους ανεξάρτητο κρατίδιο, ενώ οι Αμερικάνοι κρατούν 'ουδέτερη' στάση. Παρόλα αυτά εξοπλίζουν τους Ταϊβανέζους με πυραύλους και τανκς κάθε χρόνο όλο και περισσότερο. Έτσι είναι, όπου φτωχός και η μοίρα του. Το διεθνές δίκαιο, μέσω της συνθήκης του Μοντεβιδέο, ορίζει τους παράγοντες που καθορίζουν αν μια χώρα είναι ανεξάρτητη ή όχι. Αν δεν απατώμαι (διότι πάνε και τρία χρόνια από τότε που έγραφα διεθνές δίκαιο):

1. Μια οντότητα θεωρείται κράτος αν έχει καθορισμένο πληθυσμό,
2. Ο οποίος πληθυσμός διαμένει σε σαφείς γεωγραφικές συντεταγμένες,
3. Ο οποίος πληθυσμός διοικείται από μια υποτυπώδη κυβέρνηση,
4. Η οποία κυβέρνηση σχηματίστηκε με εύνομο τρόπο (και όχι με πραξικόπημα ή εισβολή κτλ).
5. Αν αυτή η οντότητα έχει τη δυνατότητα να επισέρχεται σε συμφωνίες ή να ανήκει σε διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ, τότε θεωρείτε δεδομένη η ύπαρξη της ως "κράτος-χώρα".

Ωραίο τεστ για να παίξουμε, έτσι; Αρχίστε να το εφαρμόζετε σε διάφορα παραδείγματα, να περάσει η ώρα σας. Η Πάφος ας πούμε! Μπορεί κάποτε να αποσχιστεί ή όχι; Τέλος πάντων, για να καταλάβετε, η Ταϊβάν δεν ικανοποιεί τα πιο πάνω κριτήρια. Αλλά οι Αμερικάνοι την έμπασαν στον ΟΗΕ μετά βαΐων και κλάδων. Αλλά τα μισά παιχνιδάκια που αγοράζουμε γράφουν πάνω "made in Taiwan." Οπότε, διεθνές δίκαιο, my ass! Και εμείς, σαν κυπριακός Ελληνισμός, αντί να συλληπηθούμε τα αδέλφια μας τους Κινέζους που περνάνε τα ίδια με εμάς στο θέμα "ψευδοκράτος," τους κοροϊδεύουμε επειδή τρώνε σκύλους. Λες και στον Αγ. Δομέτιο δεν έτρωγαν μέχρι πρότεινος γάτους για σουβλάκι! (Χαχαχαχαχα, sorry girls, αλλά ταίριαζε με το κείμενο, το ξέρετε ότι σας αγαπώ!)

Α! Μην ξεχάσω. Η Κίνα υποστηρίζει τις θέσεις της Κύπρου, οπότε απόψε θα κοιμηθώ ήσυχος.

Σιναναϊγιάβρουμ, Σίναναναϊνα...

Η Τουρκία αποφάσισε να μας κάνει τη χάρη και την τιμή. Θα ανοίξει μάλλον ένα λιμάνι και ένα αεροδρόμιο για τις ψαροκώσταινες μας, νοουμένου πως θα ανοίξουμε και εμείς το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου και θα άρουμε το εμπάργκο απ' τους Τούρκους της Κύπρου. Βασικά μας ζητούν να ανοίξουμε τα πόδια μας. Το χειρότερο είναι πως πολύ φοβάμαι θα τους ικανοποιήσουμε.

Να μας κάνετε τη χάρη αγαπητοί μουλλάδες! Ένα οδόφραγμα ανοίξατε το 2003 και είδαμε τα χάλια μας. Αν ανοίξετε ένα λιμάνι και ένα αεροδρόμιο, θα έρθει και το τέλος του κόσμου! Εξηγώ: Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα το 2003, τι συνέβη; Ο κάθε καράβλαχος έσπευσε να παίξει την περιουσία του στα καζίνο των κατεχομένων, ο κάθε ανιστόριτος έτρεξε να φάει ψάρι στην Κερύνεια και να κολυμπήσει σαν τουρίστας στα νερά που κάποτε σκοτώθηκε κόσμος για την ελευθερία. Ακούω πολλά τραγικά καθημερινά. Μια φίλη της μάνας μου, που μένει σε έπαυλη με πισίνα και πίνει τον καφέ της au lait, πάει και φτιάχνει τα μαλλιά της στα κατεχόμενα διότι εκεί η Εμινέ της παίρνει δυο λίρες μόνο, ενώ η Νίτσα στη Λευκωσία θέλει 20λιρο! Και ο Πάμπος (ο οποιοσδήποτε Πάμπος), γαμεί τουρκάλες πουτάνες με μία λίρα και του κάνουν όλα τα γούστα, ενώ η Σβετλάνα στη Λευκωσία που έφερε παράνομα απο τας Ρωσσίας, του κάνει νάζια και του κόβει και απόδειξη!

Τα καλύτερα έρχονται άμα ανοίξουν τα αεροδρόμια και τα λιμάνια. Οι απανταχού χώρκατοι θα οργανώσουν εκδρομές στην 'Ιστανμπούλ,' θα τρώνε ψαράκι αμέριμνοι στην Σμύρνη και θα μας φέρουν σουβενίρ μαγνήτες για το ψυγείο με την Αγ. Σοφιά, της οποία φυσικά αμφιβάλλω αν γνωρίζουν την ιστορία της. Θα κάνουν και μια ωραιότατη κρουαζιέρα στον Βόσπορο και ολοκληρωθήκαν και για φέτος! Θα μας δείξουν και βίντεο από τις διακοπές τους όπου θα διασκεδάζουν με Τούρκους και θα χορεύουν όλοι μαζί Άντζελα Δημητρίου και την άλλη την ξετσίπωτη την Μουτσάτσου. "Όϊ ρε, πολλά καλά πλάσματα!"

Θυμήθηκα τώρα και ένα μαλάκα γνωστό μου, που με ύφος Μικρούτσικου, μου ζήτησε να δείξω κατανόηση σε όλα αυτά: "Σκέψου πως έχει κόσμο φτωχό που θα φαληρούσε αν δεν ανοίγαν τα οδοφράγματα... Τώρα κάνουν εμπόριο με τα κατεχόμενα και έσωσαν την οικογένεια τους." Ναι ! Λες και τα οδοφράγματα άνοιξαν με δική μας πρωτοβουλία... Και δεν μου λες; Τι θα έκαναν οι φτωχοί σου φίλοι αν δεν άνοιγαν τα οδοφράγματα; Να σου πω τι θα έκαναν! Από δυο δουλειές περισσότερες και θα σώζονταν και αυτοί και η αξιοπρέπεια τους... Αλλά, μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...

Aπό Μικρός στα Βάσανα

Η ιστορία που ακολουθεί είναι 100% αληθινή και χιλιοειπωμένη. Εκ των υστέρων την βρίσκω τρομερά συναρπαστική, οπότε θα την ξαναπώ. Όσοι την ξέρουν να σιωπήσουν...

Όταν ήμουν 4-5 χρονών, έμαθα να βάζω μπρος το βίντεο και να παρακολουθώ καρτούν. Έβαζα την κασέτα μέσα δηλαδή, και πατούσα play. Οι γονείς μού ξεκαθάρισαν πως έπρεπε αυστηρά να παρακολουθώ τις δικές μου κασέτες στο χαμηλό συρτάρι και να μην ανακατεύω τις δικές τους στο από πάνω συρτάρι. Ε, πόσες φορές να δω ο καημένος τον Woody τον δρυοκολάπτη, είπα κι' εγώ να δώ κανά καρτούν απ' αυτά που βλέπανε οι μεγάλοι...

Βάζω που λέτε μια κασέττα από εκείνες τις επικύνδινες-χωρίς-ετικέττα-χωρίς-αξίες-χωρίς-τίποτα και κάθομαι. Δεν καταλάβαινα τι έβλεπα. Ήταν ζουμαρισμένα τα πλάνα. Κοιτούσα. Ξανακοιτούσα. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν ήξερα τι έβλεπα, αλλά σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά... Κάποιον σκότωναν, κάποιος έσκουζε, κάποια σπάραζε, για φονικό θα επρόκειτο. Τέλος πάντων, δεν μπορούσα να καταλάβω. Είδα λίγο ακόμη και έμπηξα τα κλάματα. Το σπίτι, άδειο ! Η μάνα μου στον μπακάλη, ο πατέρας μου δουλειά. Τι να έκανα, τι να έκανα; Κάλεσα τις πρώτες βοήθειες. Όπου 'πρώτες βοήθειες' το τηλέφωνο της γιαγιάς μου, στην οποία έβρισκα πάντα το δίκιο μου.

Το απάντησε ο παππούς μου. "Γιατί κλαίς άγγελε μου," "γιατί κλαις αγάπη μου," εγώ δεν έβρισκα λόγια να εξηγήσω. "Τι έγινε, που είσαι; Δώς μου τη μάνα σου να μου πει τι έγινε..." Τίποτα εγώ, να κλαίω να φωνάζω...Στα πολλά, ξεστομίζω εν μέσω δακρίων και κραυγών την ατάκα: "Παππού, έβαλα ένα έργο, και είναι μια εδώ που του τρώει το πουλί του!" Θέριεψε ο παππούς μου, "Πέτα την, πέταξε την κασέττα τώρα αμέσως! Και να πεις του παπά σου να με πάρει τηλέφωνο όταν έρθει σπίτι!" Τώρα που το σκέφτομαι, ξέροντας τον παππού μου ελάχιστα, πάλι καλά που δεν μου ζήτησε να του πω τη συνέχεια. Εν πάση περιπτώσει...

Το περιστατικό εγώ δεν το θυμόμουνα. Μου το ανέφεραν οι γονείς μου πριν λίγα χρόνια για να γελάσουν(με). Αλλά εγώ, κατάλαβα πολλά...

(τώρα τι φωτογραφία να βάλω εγώ για το post αυτό, χωρίς να μας πάνε μέσα;)

Πες τα Άννα...

Μπας και βάλω κάποτε μυαλό!

Ρετρό - Μαθητικά Χρόνια

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που για μας σημαίνουν τον κόσμο όλο, ενώ γι' άλλους περνάνε απαρατήρητες. Είναι οι στιγμές που αισθάνεσαι μέγας Θεός και που θα τις διηγείσε στα εγγόνια σου, ενώ αυτά θα κάνουν ζάππινγκ στην τιβί.

Στη δευτέρα λυκείου ήμουν πολύ απηυδησμένος, τα πήγαινα χάλια με τα μαθήματα. Πρακτικής κατευθύνσεως μαθητής, έπηζα μες τις φυσικές και τις χημείες. Μου την είχε δώσει η εφηβεία, ήμουν και ερωτοχτυπημένος, ήμουν μια σκιά του εαυτού μου. Από το βράδυ ως το πρωΐ ιδιαίτερα μαθήματα, ήμουν ένα "μαννοκοπελλούδι" με τα όλα του!

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, είχαμε και μια καθηγήτρια που αντιμετώπιζε το μάθημα της ιστορίας με ιδιαίτερο ζήλο και πάθος - το μόνο πάθος που ίσως γνώρισε στη ζωή της. Μιλούσε με ένα στόμφο, με μια υπεροψία, που ήθελες να την αρπάξεις απ'το μαλλί χρώματος 'σκατί' και να της χτυπάς τη μούρη στο θρανίο ώσπου να θρυμματιστούν τα πεταχτά της δόντια. Παρθένα την ανεβάζαμε, παρθένα την κατεβάζαμε. Ξέραμε πως ήταν ανύπαντρη στα 50 της και την κοροϊδεύαμε. Μάλιστα, το όνομα της άρχιζε από 'Β' και όταν είδαμε πως είχε ένα μπρελόκ στα κλειδιά της με το γράμμα αυτό, σπεύσαμε να διαδώσουμε πως πρόκειται για το αρχικό της λέξης 'βίλλος'.

Εν πάση περιπτώσει. Μπαίνει μια μουντή Δευτέρα στην τάξη και αρχίζει το κύρηγμα: "Δεν διαβάζετε, δεν παίρνετε στα σοβαρά το μάθημα της ιστορίας...και τι πάει να πει ότι εσείς ακολουθείτε πρακτική κατεύθυνση; Το υπουργείο δίνει τρομερή σημασία στο μάθημα της ιστορίας..." μπλα, μπλά, μπλα, γλώσσα δεν έβαζε μέσα της! Ήταν και τελευταία περίοδος, τα τράβαγε ο κώλος της να τα ακούσει. Τότε, σαν ηφαίστειο που ξυπνά απ' όνειρο βαθύ, δεν ξέρω κι' εγώ πως βρήκα την παρρησία, παίρνω αυθαίρετα το λόγο και προσθέτω μια στιγμή αξίας στη μέχρι τότε ζωή μου!

"Δεν θέλουμε να ασχολούμαστε με την ιστορία, αντιληφθείτε το! Είμαστε πρακτικό τμήμα, δεν έχουμε ώρα να αναλωνόμαστε με το μάθημα σας, και πάρτε το απόφαση ότι θα του δίνουμε ελάχιστη σημασία!" (Καλά, δεν είμαι σίγουρος αν χρησιμοποίησα το ρήμα 'Αναλωνόμαστε' αλλά τελοσπάντων το ζήτημα είναι πως την έκανα να ψάχνει να κρυφτεί!). Η καθηγήτρια με κοίταζε έκθαμβη καθότι δεν περίμενε από μαθητή-αθώο-περιστεράκι-που-στόμα-έχει-και-μιλιά-δεν έχει, να βγάλει λόγο διαρκείας πέντε λεπτών χωρίς να κομπιάσει ή να συρρικνωθεί μες τα ρούχα του από ντροπή.

Σήμερα εγώ γιατί καμαρώνω; Διότι όπως ξέρετε, κάθε τάξη έχει το μαννοκοπελλούδι της, αλλά έχει και την 'μοιραία κοπέλα' της. Ενόσω εγώ το έπαιζα Εβίτα Περόν στο μπαλκόνι της casa rosada, η κουκλάρα της τάξης παράτησε το σχέδιο που ζωγράφιζε με blanco στο θρανίο της και με παρακολουθούσε με μια επιδοκιμασία και με ένα ενθουσιασμό που νόμισα πως έβρεχε χαρτοπόλεμο, πως ξαφνικά κυμάτιζαν σημαίες, πως αλαφιασμένα περιστέρια μπήκαν απ' τα παράθυρα και πως η καθηγήτρια σκορπίστηκε σε 400 κομμάτια από ακτίνες laser. Όταν δε, η κούκλα συμμαθήτρια μου έκλεισε και το μάτι, εγώ νόμισα πως είμαι 13ος Θεός! Έβρεξα το μποξεράκι μου επί τόπου. Χτύπησε το κουδούνι, σχολάσαμε, πήρα τη βαλίτσα μου και μόνο αυτόγραφα δεν μοίρασα!

Ένιωσα πως ήμουν ο Parker Lewis, που ώντας στη μόδα τότε, δεν έχανε ποτέ ! Να το ξαναζήσω αυτό το συναίσθημα και τι στον κόσμο !

Πυροβολήστε την !

Σας γράφω απ' το μάθημα. Λογικά θα έπρεπε να παρακολουθώ τον σχεδιασμό του περιοδικού αλλά μ' έπιασαν τα νεύρα πρωί-πρώι και θα σκάσω αν δεν εκφραστώ!

Έχουμε μια ηλίθια εδώ πέρα, που κάθεται και δυο θέσεις παρακάτω. Μια 43 χρονών, που πάνω στα γεράματα θυμήθηκε να έρθει να σπουδάσει. Είναι μισή Ουαλλέζα, μισή Ινδή και προτεινόμενη για τα πέντε μέτρα ! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο σοβαρά παίρνει τη ζωή της και μας κάνει την τρίχα-τριχιά!

Τώρα δα μας έδωσαν ένα evaluation form να συμπληρώσουμε, ξέρετε, απ' αυτά τα διαδικαστικά και μας έπρηξε στις ερωτήσεις για να δει πως πρέπει να το συμπληρώσει! Μην το συμπληρώσεις μωρή μαλάκω, δώστο έτσι. Που σε πήρε ο πόνος πρωί-πρωί να εξυγιάνεις εσύ το σύστημα! Δεν φτάνει που βλέπουμε τη μούρη σου την ζαρωμένη απ'το χάραμα, μας φλόμωσες και στις απορίες...

Αυτή όταν πήγαμε στο Gregynog εκδρομούλα με τη σχολή, πήγε και ζήτησε από την υπέυθυνη να της παραχωρήσει μια ώρα απ' το όλο νταβαντούρι, για να μας κάνει γιόγκα στην εξοχή! Και υπήρξαν όντως καμιά δεκαριά μαλάκες που την ακολούθησαν! Τους έβλεπα απ' το παραθύρι μου και δεν πίστευα στα μάτια μου! Είναι παράξενη. Κάνει ριφλεξολογίες και όλα τις τα άρθρα σχετίζονται με alternative τεχνικές ιατρικής. Μάγισσα ! Να καεί στην πυρά, η χωρκάτισσα !

Και φυσικά, είναι χωρισμένη. Διότι αν είχε ζωή, σιγά μην έτρεχε στα 43 της να κάνει μάστερ. Α! Και εννοείται ότι δεν μας είπε την ηλικία της. Την ψάρεψα με πλάγιο τρόπο... ! Ωραία ξυπνήσαμε...

Απολογισμός της Μέρας

Σήμερα είμαι στα καλά μου. Να σημειωθεί η ημερομηνία παρακαλώ!

1. Κατ'αρχήν, χάρηκα διότι το international blog μου κέρδισε το πρώτο βραβείο της τάξης σε διαγωνισμό που έκανε το department. Δεν είναι τίποτε το σπουδαίο, ένα μπλογκ της κακιάς ώρας, πτωχή απομίμηση του Ελληνικού. Φανταστείτε δηλαδή πως ήταν τα υπόλοιπα...Παρόλα αυτά, εγώ καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι όλη μέρα. Κέρδισα ένα βιβλίο... Μας υποχρέωσαν!
2. Χάρηκα διότι στο διάλειμμα της διάλεξης με προσέγγισε ο καθηγητής και μου είπε: "I've checked out your blog, that Vissi woman sounds great!" Ε, άμα κοτζάμ καθηγητής ξόδεψε 3μιση λεπτά απ'τον χρόνο του για να ακούσει το 'ψυχεδέλεια,' τότε όλα τα λεφτά μωρό μου, όλα τα λεφτά! Πρέπει επιτέλους να ξεστραβωθούν οι αχρείοι του εξωτερικού και να μυηθούν στον βισσησμό asap.
3. Χάρηκα διότι σήμερα άρχισαν να σχεδιάζονται σοβαρά τα ταξίδια του 2007! Των φρονίμων τα παιδιά...
4. Έρχονται Χριστούγεννα και απ' ότι είδα στον λογαριασμό μου, υπάρχουν άφθονα χρήματα για πέταμα. Δεν θα λυπηθώ κανέναν! :)
5. Ξεπάστρεψα δυο εργασίες, παραμένουν μόνο άλλα πέντε αγγούρια μέχρι τα Χριστούγεννα και τότε θα μουρμουρώ απ' το νησί ανενόχλητος!
6. Το άγχος του Κυπραίου αυτή την εποχή: Τι θα κάνουμε την παραμονή; Να μου κάνετε τη χάρη και να μην κάνουμε τίποτα! Σας βαρέθηκα όλους... Και το καλό είναι πως δεν με ενοχλεί καθόλου!

Για κάποιο λόγο αυτή τη στιγμή χαίρομαι πολύ... Να σημειωθεί η μέρα, η ώρα, η στιγμή !