Ρετρό - Μαθητικά Χρόνια

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που για μας σημαίνουν τον κόσμο όλο, ενώ γι' άλλους περνάνε απαρατήρητες. Είναι οι στιγμές που αισθάνεσαι μέγας Θεός και που θα τις διηγείσε στα εγγόνια σου, ενώ αυτά θα κάνουν ζάππινγκ στην τιβί.

Στη δευτέρα λυκείου ήμουν πολύ απηυδησμένος, τα πήγαινα χάλια με τα μαθήματα. Πρακτικής κατευθύνσεως μαθητής, έπηζα μες τις φυσικές και τις χημείες. Μου την είχε δώσει η εφηβεία, ήμουν και ερωτοχτυπημένος, ήμουν μια σκιά του εαυτού μου. Από το βράδυ ως το πρωΐ ιδιαίτερα μαθήματα, ήμουν ένα "μαννοκοπελλούδι" με τα όλα του!

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, είχαμε και μια καθηγήτρια που αντιμετώπιζε το μάθημα της ιστορίας με ιδιαίτερο ζήλο και πάθος - το μόνο πάθος που ίσως γνώρισε στη ζωή της. Μιλούσε με ένα στόμφο, με μια υπεροψία, που ήθελες να την αρπάξεις απ'το μαλλί χρώματος 'σκατί' και να της χτυπάς τη μούρη στο θρανίο ώσπου να θρυμματιστούν τα πεταχτά της δόντια. Παρθένα την ανεβάζαμε, παρθένα την κατεβάζαμε. Ξέραμε πως ήταν ανύπαντρη στα 50 της και την κοροϊδεύαμε. Μάλιστα, το όνομα της άρχιζε από 'Β' και όταν είδαμε πως είχε ένα μπρελόκ στα κλειδιά της με το γράμμα αυτό, σπεύσαμε να διαδώσουμε πως πρόκειται για το αρχικό της λέξης 'βίλλος'.

Εν πάση περιπτώσει. Μπαίνει μια μουντή Δευτέρα στην τάξη και αρχίζει το κύρηγμα: "Δεν διαβάζετε, δεν παίρνετε στα σοβαρά το μάθημα της ιστορίας...και τι πάει να πει ότι εσείς ακολουθείτε πρακτική κατεύθυνση; Το υπουργείο δίνει τρομερή σημασία στο μάθημα της ιστορίας..." μπλα, μπλά, μπλα, γλώσσα δεν έβαζε μέσα της! Ήταν και τελευταία περίοδος, τα τράβαγε ο κώλος της να τα ακούσει. Τότε, σαν ηφαίστειο που ξυπνά απ' όνειρο βαθύ, δεν ξέρω κι' εγώ πως βρήκα την παρρησία, παίρνω αυθαίρετα το λόγο και προσθέτω μια στιγμή αξίας στη μέχρι τότε ζωή μου!

"Δεν θέλουμε να ασχολούμαστε με την ιστορία, αντιληφθείτε το! Είμαστε πρακτικό τμήμα, δεν έχουμε ώρα να αναλωνόμαστε με το μάθημα σας, και πάρτε το απόφαση ότι θα του δίνουμε ελάχιστη σημασία!" (Καλά, δεν είμαι σίγουρος αν χρησιμοποίησα το ρήμα 'Αναλωνόμαστε' αλλά τελοσπάντων το ζήτημα είναι πως την έκανα να ψάχνει να κρυφτεί!). Η καθηγήτρια με κοίταζε έκθαμβη καθότι δεν περίμενε από μαθητή-αθώο-περιστεράκι-που-στόμα-έχει-και-μιλιά-δεν έχει, να βγάλει λόγο διαρκείας πέντε λεπτών χωρίς να κομπιάσει ή να συρρικνωθεί μες τα ρούχα του από ντροπή.

Σήμερα εγώ γιατί καμαρώνω; Διότι όπως ξέρετε, κάθε τάξη έχει το μαννοκοπελλούδι της, αλλά έχει και την 'μοιραία κοπέλα' της. Ενόσω εγώ το έπαιζα Εβίτα Περόν στο μπαλκόνι της casa rosada, η κουκλάρα της τάξης παράτησε το σχέδιο που ζωγράφιζε με blanco στο θρανίο της και με παρακολουθούσε με μια επιδοκιμασία και με ένα ενθουσιασμό που νόμισα πως έβρεχε χαρτοπόλεμο, πως ξαφνικά κυμάτιζαν σημαίες, πως αλαφιασμένα περιστέρια μπήκαν απ' τα παράθυρα και πως η καθηγήτρια σκορπίστηκε σε 400 κομμάτια από ακτίνες laser. Όταν δε, η κούκλα συμμαθήτρια μου έκλεισε και το μάτι, εγώ νόμισα πως είμαι 13ος Θεός! Έβρεξα το μποξεράκι μου επί τόπου. Χτύπησε το κουδούνι, σχολάσαμε, πήρα τη βαλίτσα μου και μόνο αυτόγραφα δεν μοίρασα!

Ένιωσα πως ήμουν ο Parker Lewis, που ώντας στη μόδα τότε, δεν έχανε ποτέ ! Να το ξαναζήσω αυτό το συναίσθημα και τι στον κόσμο !