…Διερωτάστε ακόμη ποια είναι η μεγαλύτερη και
σπουδαιότερη φωνή της Ελλάδος, πάρτε μία ακμαιότατη Άννα Βίσση που κάνει την
πλάκα της σε διάφορα σημεία της Αθήνας, για να το θυμηθείτε.
Είχε μήνες να γράψω διθύραμβο για τη Βίσση. Και αυτό
γιατί θεωρώ ότι εμπεδώθηκε πλέον το μάθημα: Είναι ό,τι καλύτερο γέννησε η
Κύπρος και η Ελλάδα και δεν χωρεί πλέον καμία αμφισβήτηση. Επισφραγίστηκε
πέρσι στο Ηρώδειο, έτι περισσότερον στο Καλλιμάρμαρο στο οποίο θεωρώ ότι εκεί
ειδικά πέρασε στο Πάνθεον των ηρώων, και με τα φετινά της σουξέ «Προτιμώ», «Χρυσόψαρα»,
«Λεκές» και «Σε Περίπτωση Που», τα οποία έγιναν όλα viral χαρίζοντας της μία δισκογραφική άνθηση που
είχε να δει από τη δεκαετία του 2000.
Με το «Σε Περίπτωση Που», το οποίο ακούω 10 φορές τη μέρα,
με το οποίο ξυπνώ το πρωί τα παιδιά μου για να πάνε σχολείο, και το οποίο το
παίζω στο αυτοκίνητο στο repeat, απλά την αγαπάς ακόμη περισσότερο. Δεν ξέρω πόσο
περισσότερο είναι το περισσότερο στην περίπτωση της. Πάντως, όταν βλέπω το κέφι
αυτής της γυναίκας στα 70 παρά σκέφτομαι ότι είμαι χαζός και ηλίθιος που καμιά
φορά πάνω στην κούραση λέω στον εαυτό μου «μεγάλωσες για να παίζεις θέατρο,
κάτσε σπίτι με την κουβέρτα και δες τηλεόραση».
Η Άννα Βίσση είναι μία τιμή για τον ελληνικό κόσμο. Όπως οι
Εγγλέζοι έχουν τους Pink Floyd, τους Queen, τους Rolling Stones και οι Γάλλοι τη Δαλιδά, τον Jimmy Halliday και την Edith Piaf, έτσι έχουμε συμβάλει κι εμείς στην παγκόσμια σκηνή.
Μπορεί η ελληνική γλώσσα να ήταν ανέκαθεν τροχοπέδη, αλλά σε αντικειμενικούς
δείκτες πωλήσεων, εμφανίσεων και συνεχόμενης καριέρας μόνο η Άννα Βίσση μπορεί
να θεωρηθεί αντίστοιχο και αντάξιο εξαγώγιμο προϊόν.
Να ζήσει!
Στην τελευταία παράγραφο νομίζω υπερβάλεις: Τους Pink Floyd, Queen, Rolling Stones, Edith Piaf κλπ. τους ξέρουν και οι πέτρες, που λέει ο λόγος, ακόμα και στο τελευταίο χωριό π.χ. της Ινδίας ή της Βραζιλίας αν πας και ρωτήσεις θα τους έχουν ακουστά. Αντίθετα, αν πας σε μια χώρα εκτός Βαλκανίων και Τουρκίας και ρωτήσεις έναν τυχαίο άνθρωπο στο δρόμο αν ξέρει την Άννα Βίσση, κατά 99.9% θα σου απαντήσει: "who?" Και δεν το λέω για να υποτιμήσω την Άννα, εννοείται ότι η προσφορά της στην ελληνική μουσική σκηνή είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, στην παγκόσμια σκηνή δεν έκανε τίποτα το αξιόλογο. Και δεν φταίει για αυτό η ελληνική γλώσσα, αφού και τα αγγλόφωνα albums και singles που έβγαζε κατά καιρούς για τη διεθνή αγορά πήγαν άπατα, με εξαίρεση το "Call me" που κάτι πήγε να κάνει αλλά και αυτό ξεχάστηκε γρήγορα. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για Βανδή, Ρουβά, Παπαρίζου και όλους αυτούς που έβγαλαν μισό χιτ στην Ευρώπη στις αρχές των 00s και μας πουλούσαν παραμύθι ότι κάνουν και καλά διεθνή καριέρα. Νάνα Μούσχουρη, Βίκυ Λέανδρος, Ντέμης Ρούσος, αυτοί είναι οι μόνοι Έλληνες τραγουδιστές που έκαναν πραγματική διεθνή καριέρα και τους ξέρουν όντως στο εξωτερικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γράφω ότι γνωρίζουν την Άννα στο εξωτερικό. Λέω ότι είναι το αντίστοιχο, εθνικό μέγεθος. Ό,τι είναι οι Queen για τους Εγγλέζους, ό,τι είναι η Πιάφ για τους Γάλλους αυτό είναι και η Βίσση για τους Έλληνες. Το ό,τι δεν αποθεώθηκε εξίσου έχει να κάνει με το μέγεθος. Όλοι ξέρουμε ότι το χαλλούμι είναι καλύτερο από το ροκφόρ αλλά ποιος το ξέρει στο εξωτερικό. Αν τους πεις χαλλούμι, θα σου πουν «χαλλούμι who?». Αλλά όλοι ξέρουμε ότι είναι ανώτερο οποιουδήποτε άλλου τυριού.
ΔιαγραφήΒασικό χαρακτηριστικό των μεγάλων ερώτων, είναι (και) η έλλειψη αντικειμενικότητας. Το οποίο δε λέω, έχει και την πλάκα του. Αλλά η Βίσση στην ίδια πρόταση με τους Pink Floyd, μνημείο αξεπέραστο στο διηνεκές, μουσικού και όχι μόνο πολιτισμού... Brain damage ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιρί φιρί το πας να σου πω «σιγά τους pink floyd». Χάρη τους κάνουμε και που τους συγκρίνουμε μαζί της.
ΔιαγραφήΤο σε Περίπτωση Που... το έχω στο repeat και η Άννα με κάνει να ντρέπομαι για μένα όταν νιώθω κουρασμένος (ψυχολογικά κυρίως) να κάνω κάτι στα 40+ μου χρόνια. Λέω στον εαυτό μου: άμα η Βίσση Αννανεώνεται συνεχώς και κοντεύει 70, σκάσε και προχωρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠίσω στο τραγούδι, το βίντεο κλιπ είναι το καλύτερο δώρο για να ξεκινήσουν οι γιορτές.
Αν υπάρχει τρόπος αναλογικής σύγκρισης, τότε με ευκολία το χαλλούμι κρατά το σκήπτρο αναγνωρισημότητας και διείσδυσης. Με απέιρως μεγαλύτερη ευκολία θα σου πει ο ξένος "Βίσση/Ρουβάς κλπ who?" παρα να εκφραστεί το ίδιο για το χαλλούμι. Υποθέτω το ίδιο σκήπτρο κρατά και η ελληνική φέτα έναντι των ελλήνων καλλιτεχνών του συγκεκριμένου στερεώματος. Τωρά αν πρέπει να ανυσηχήσουμε για το γεγονός ότι τα εδέσματα που εξάγει ο ελληνικός/κυπριακός χώρος είναι πιο αναγνωρισμένα απο τον πολιτισμό που εξάγουμε, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο..
ΑπάντησηΔιαγραφή