Διάβασα

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και άνοιξα σήμερα τα παλιά μου ημερολόγια.

 

Παλιότερα διασκέδαζα διαβάζοντάς τα. Πλέον αποφεύγω να τα διαβάζω γιατί καμιά φορά με λυπάμαι ή δεν με αναγνωρίζω καν. Δεν θέλω να ταυτίζομαι με εκείνο το παιδί, με το οποίο ούτως ή άλλως δεν ξέρω πόσο μοιάζω. 

 

Σήμερα όμως τα άνοιξα γιατί έψαχνα μια πληροφορία για μια ημερομηνία και έπρεπε να τη βρω. Είχα δεν είχα μπήκα στον πειρασμό και διάβασα μερικές σελίδες από αυτά που σκεφτόμουν το 2010. 

 

Θέλω να σας πω ότι παρόλο που είναι πικρό το ποτήρι της ανάγνωσης, είναι παράλληλα τρομερά ωφέλιμο. Δεν μετανιώνω που τα έγραφα όλα με κάθε λεπτομέρεια ανελλιπώς από το 1995 μέχρι το 2010. 

 

Διάβασα κάποιους προβληματισμούς που έγραψα τότε, πριν 15 χρόνια και οι οποίοι με ταλανίζουν ακόμη και σήμερα. Και αμέσως σκέφτηκα ότι αν τα ίδια πράγματα με ξαγρυπνούσαν και πριν 15 χρόνια πάει να πει ότι είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ως προς την ύπαρξη και ορθότητά τους. Γιατί αν δεν ίσχυαν, αν ήταν αποκυήματα της φαντασίας μου, αν ήταν απλά η ιδέα μου, δεν θα τα είχα γράψει και τότε. Απλώς τότε ήλπιζα ότι θα διαψευστώ. Και να που δεκαπέντε χρόνια μετά δεν έχει αλλάξει τίποτα. Άρα ορθώς τα είχα γράψει τότε, για να τα διαβάσω δεκαπέντε χρόνια μετά και να πω «ορίστε, οι ίδιες καταστάσεις ισχύουν και σήμερα. Πήγαινε και πέτα τες». Σιγά που θα πάω. 

 

Διάβασα και κάποιες πιο δυσάρεστες και σκοτεινές σκέψεις μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έσκισα μια σελίδα από το ημερολόγιο μου και την έκανα κομματάκια. Όχι επειδή τις αποποιούμαι. Αλλά επειδή δεν θέλω να τις διαβάσουν τα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν. Στ’ αλήθεια δεν γράφω κάτι εγκληματικό ή κάτι αναπάντεχο. Μη βάζετε με το νου σας τα χειρότερα. Καμιά φορά είναι καλύτερα να μην διαβάζουμε την αλήθεια ωμή. Ας τη φανταζόμαστε μόνο. 

 

Διάβασα και κάποια χαριτωμένα κουτσομπολιά που ούτε καν τα θυμόμουν. Ονόματα και καταστάσεις με άτομα που σήμερα δεν μιλάμε καν, και που αν με ρωτήσεις μετά δυσκολίας θα σου πω ότι τους γνωρίζω. Τότε ήταν η επικαιρότητα μου. 

 

Τι σου είναι η ζωή.