Ήρθα Με Το Ποδήλατο

 

Σήμερα ήρθα στο γραφείο με το ποδήλατο επειδή το αυτοκίνητο μου τα ‘παιξε.

Δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία.

Και το 2009 πήγαινα συστηματικά στο γραφείο με το ποδήλατο, όμως από το 2009 και την ηλικία των 29, πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, πολλά άλλαξαν τόσο στους δρόμους όσο και στις καιρικές συνθήκες και δεν το πήρα χαμπάρι.

Κατ’ αρχάς να σας πω ότι κουράστηκα για να έρθω παρόλο που ήταν μια διαδρομή είκοσι λεπτών. Στα μισά της διαδρομής ήθελα να παρατήσω κάπου το ποδήλατο και να πάρω ταξί. ΟΚ, προσπαθώ να γυμνάζομαι καθημερινά αλλά δεν το πετυχαίνω, και ίσως έφταιξε που ανέβηκα επάνω μη έχοντας φάει πρωινό και έχοντας πάρει beta blockers, αλλά και πάλι δεν δικαιολογείται η κόπωση. Είσαι 44 θα μου πεις. Θεέ μου, ποτέ μου δεν θα το χωνέψω.

Δεύτερον, κάνει τρομερή ζέστη ακόμη και στις 8:00 το πρωί. Έφερα αλλαξιά μαζί μου στο γραφείο γιατί έγινα λέτσος. Η υγρασία δεν περιγράφεται, δεν θέλω να ξέρω τι θα γίνει το απόγευμα που θα πρέπει να επιστρέψω. Η δε κίνηση στους δρόμους απερίγραπτη. Τα αυτοκίνητα πολλαπλασιάστηκαν από το 2009 και είναι όλοι τους πιο απρόσεχτοι και πιο στ’ αρχίδια τους για κάποιο λόγο. Γενικά, δεν μπορώ να πω ότι ήταν μια ευχάριστη, ξέγνοιαστη διαδρομή.

Καθώς ερχόμουν όμως, θυμήθηκα το 1997! Το καλοκαίρι του 1997 σε ηλικία 17 ετών εγώ και οι φίλοι μου μαζευόμασταν σε σπίτια για pyjama party με απώτερο σκοπό να μείνουμε ξύπνιοι μέχρι τη μία το πρωί ώστε να δούμε τσόντα από την LTV, την πάλαι ποτέ Filmnet. Τι ωραία χρόνια ήταν εκείνα, στα οποία όλα είχαν άλλη αξία. Έπρεπε να χύσεις ιδρώτα για να δεις τσόντα στα ‘90ς. Δεν ήταν απλά ένα λινκ του Pornhub να σου ‘ρχεται στο κινητό δωρεάν, στο πιάτο, να το ανοίγεις, να χαίρεσαι όπως είναι σήμερα. Τότε έπρεπε να φτύσεις αίμα!

Έπρεπε ΚΑΙ να ξενυχτίσεις, έπρεπε ΚΑΙ να λείπουν οι γονείς σου από το σπίτι, γενικά για να δεις τσόντα στα 80ς και στα 90ς έπρεπε να κοπιάσεις! Και γι’ αυτό είχε άλλη χάρη. Τώρα όλα ξευτυλίστηκαν. Τώρα όμως γιατί σας τα γράφω όλα αυτά. Εκείνα τα βράδια που μαζευόμασταν και περιμέναμε να δούμε τα απαγορευμένα, μετά τη θέαση αρπάζαμε τα ποδήλατα και τριγυρνούσαμε μέχρι τις 7:00 το πρωί στη Λευκωσία η οποία ήταν άδεια και ήταν σαν να μας ανήκε. Θυμάμαι να κατεβαίνουμε τη Γρίβα Διγενή με τα ποδήλατα 6-7 μαντράχαλοι αμέριμνοι και να το απολαμβάνουμε. Δεν τηρούσαμε ούτε φανάρια ούτε τίποτα, δεν υπήρχε αυτοκίνητο για δείγμα. Κατεβαίναμε στη Μακαρίου, την αλωνίζαμε και επιστρέφαμε πίσω σαν να ήμασταν σε κάποια πόλη φτιαγμένη από σκηνικά και δεν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος. Ο μοναδικός άνθρωπος που συναντούσαμε στον δρόμο μας ήταν ένας ιερέας που πήγαινε να ανοίξει την εκκλησία να τη λειτουργήσει. Τόσο «άδεια» όλα.

Το άλλο που θυμάμαι είναι ότι τη μισή διαδρομή την καλύπταμε όρθιοι πάνω στο ποδήλατο. Για να κάνουμε εφέ! Σήμερα, για να έρθω γραφείο όχι μόνο δεν μπορούσα να σηκωθώ όρθιος, αλλά μετά βίας με έσωνε το ίδιο το ποδήλατο.

Να πω ότι δεν μου κακοφάνηκε θα ήταν ψέμα.