Εννέα Χρόνια Πόνου

 

Εννέα χρόνια γάμου, σήμερα.

Ο γάμος έχει πόνο.

Λέγοντας ‘πόνο’ εννοώ ότι θέλει προσπάθεια. Είναι σαν τη γυμναστική, είναι σαν τη δίαιτα. Πρέπει να πονέσεις για να πετύχεις κάποια πράγματα. Αυτό ακριβώς είναι ο γάμος. Δεν παντρεύεσαι και αρχίζουν όλα να ξετυλίγονται μπροστά σου έτοιμα και ρόδινα. Πρέπει να τα κάνεις ρόδινα. Και αυτό απαιτεί χρόνο, κόπο και πόνο. Και συχνά ούτε αυτά δεν αρκούν. Η ματαίωση τους κατά τη διάρκεια της διαδικασίας είναι συχνή έκβαση της προσπάθειας. Μην το βάζεις, όμως, κάτω. Μόνο με την επιμονή πάει μπροστά το πλοίο.

Οι πλείστοι εξ ημών δεν νιώθουμε πως ήρθαμε στον κόσμο για να πονάμε, γι’ αυτό και στο τέλος την πατάμε.

Ζωή χωρίς πόνο δεν έχει κανένα νόημα έγραψε ο Μόργκαν Σκοτ Πεκ στον «Δρόμο τον Λιγότερο Ταξιδεμένο», ένα βιβλίο που μου σύστησε μία φίλη ψυχολόγος και το οποίο συστήνεται ανεπιφύλακτα. Πιθανόν τη συγκεκριμένη σοφία να την είπε και ο Ιησούς - δεν ξέρω ποιος διεκδικεί τα πνευματικά δικαιώματα της έκφρασης. Ο πόνος είναι αυτός που σε πάει μπροστά, ο πόνος είναι αυτός που σε προάγει σαν άνθρωπο. Διότι ο συνεχής πόνος σε εξαναγκάζει να μάθεις να τον διαχειρίζεσαι και αυτή είναι μία διεργασία που αναπόφευκτα σε αναπτύσσει πνευματικά.

Μην ακούτε μαλακίες. «Όλοι πονάμε, όλοι πονάμε!» Το είπε και η Βίσση στο [Χ]. Και η ζωή του εργένη έχει πόνο, και η ζωή του χωρισμένου έχει πόνο και η ζωή του βρέφους που τα έχει όλα στα πόδια του, έχει πόνο. Γενικά η ζωή είναι συνυφασμένη, μην πω συνώνυμη με τον πόνο. Και ο πόνος στην τελική πρέπει να είναι ο στόχος. Γιατί αν δεν πονάς, δεν ζεις.

Εννέα χρόνια συνεχούς πόνου λοιπόν. Δεν μπορώ να πω ότι μου «φάνηκαν» ή ότι τα ένιωσα στο πετσί μου. Ομολογώ, όμως, ότι τα τελευταία δύο χρόνια με το δεύτερο παιδί ήρθε και περισσότερος πόνος. Από την άλλη αν δεν ερχόταν το δεύτερο παιδί ο πόνος θα ήταν δυσβάσταχτος και πολλαπλάσιος. Οπότε κάποτε πρέπει να αποφασίσουμε και τι θέλουμε.

Έκανα παιδιά γιατί στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, σε κάποιο ταξίδι με τη Μπρέντα, νομίζω ήμασταν στο Παρίσι, συνειδητοποίησα ότι πλέον δεν μου έλεγαν τίποτα τα ταξίδια αν δεν μπορούσα να τα μοιραστώ με καινούρια πλάσματα. Τις ομορφιές του κόσμου, ή τέλος πάντων του κόσμου που εμένα ενδιαφέρει, τις έχω δει δυο και τρεις φορές και έφτασα στο σημείο που ήθελα να τις δείξω και παρακάτω. Ο κόσμος είναι ανυπόφορος αν δεν το μοιράζεσαι και τα παιδιά μου ήρθαν για να τους δείξω όλα όσα εγώ θεωρώ «θαύματα» της φύσης. Τα ταξίδια με παιδιά έχουν πόνο, σαφώς, τίποτα δεν είναι πια το ίδιο στις διακοπές. Αλλά το να ταξιδεύω άτεκνος θα ήταν ακόμη πιο επίπονο.

Παίζω θέατρο γιατί μου δίνει χαρά. Παρόλα αυτά, αυτή η χαρά πολλές φορές είναι πλασματική. Στις πρόβες συχνά με πιάνουν τα νεύρα, διαφωνώ πολύ συχνά με τη σκηνοθετική προσέγγιση, τη διανομή, τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η πρόβα και θέλω να εκφράσω τις διαφωνίες μου. Πολλές φορές ξέρω ότι δεν με παίρνει να εισβάλω στα χωράφια του σκηνοθέτη έτσι βγάζω τον σκασμό. Ο σκασμός μου προκαλεί πόνο, ως εκ τούτου κάθε φορά που πάω στην πρόβα καλούμαι να διαχειριστώ εποικοδομητικά τον πόνο που μου προκαλείται. Αν πονάς κάτσε σπίτι σου, θα μου πεις. Κι όμως, αν κάτσω σπίτι μου θα πονώ περισσότερο αφού δεν θα ξέρω πώς να γεμίσω δημιουργικά τον χρόνο μου. Επομένως, ναι, τα πάντα ενέχουν πόνο, τα πάντα θέλουν ορθολογιστική διαχείριση.

Μόνον οι πεθαμένοι δεν πονούν.

Να χαίρεστε αν στο γάμο σας, στη δουλειά σας, στο κοινωνικό σας περιβάλλον πονάτε. Σημαίνει ότι ακόμα ζείτε.  

Χρόνια πολλά αγάπη μου.

Εννέα χρόνια ήταν λίγα. Στα δέκα θα σε πάω ταξίδι. Και στα επόμενα εννιά πάλι εδώ θα είμαι να πονάω.