Πάμε Στο Ρυάκι

Έχω να γράψω ένα μήνα επειδή διανύω τη φρικτή χρονική περίοδο την οποία η πλέμπα αποκαλεί «καλοκαίρι».

Δεν υπάρχει αυτό το κακό.

Από την ώρα που θα ξυπνήσω μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ, δεν κάνω τίποτε άλλο, απλά περιμένω πότε θα νυχτώσει, να φύγει αυτός ο καύσωνας. Η γη πλέον μυρίζει στάχτες. Κι ας μην έχει πιάσει κάπου φωτιά. Χθες βράδυ στη δύση του ηλίου στεκόμουν στον κήπο και η γη βρωμούσε καμένα. Το δε αεράκι που φυσούσε είχε την ίδια αίσθηση με όταν ανοίγεις το φούρνο μετά από 50’ ψήσιμο. Κόλαση.

Πότε δεν μου άρεσαν τα καλοκαίρια. Ακόμη και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 που το αντηλιακό δεν ήταν επιβεβλημένο, τη ζέστη δεν την άντεχα. Είμαι χριστουγεννιάτικος τύπος.

Το μόνο που κάνω όλο τον Ιούλιο είναι να παίρνω τα μωρά και να περιφέρομαι μέσα στο μωλ ασκόπως για να εκμεταλλευτούμε το δωρεάν έαρκοντίσιον. Το Σάββατο το περάσαμε στο the mall of Cyprus και την Κυριακή στο Nicosia Mall. Το τραγικό είναι ότι συναντήσαμε κι άλλες γνωστές μας οικογένειες να πράττουν το ίδιο. Σβάρνα τα μωλ προς επιβίωση απ’ τον καύσωνα. Σε δέκα χρόνια θα ζούμε μόνιμα μέσα στα μωλ, θα είναι απαγορευμένο να βγεις εκτός. Όπως κάνουν οι αραπάδες. Έχουμε και στο σπίτι έαρκοντίσιον, βέβαια, αλλά γιατί να το πληρώνω εγώ; Και πόση ώρα νομιζεις ότι μπορείς να μαντρώσεις ένα εξάχρονο και ένα δίχρονο σε τέσσερεις τοίχους; Πας στο μωλ, τους ξα-mall-ας, και παίζεις τον σωστό πατέρα.  

Η καρδιά μου μαύρη και με τις πυρκαγιές στην Ελλάδα. Δεν θα μείνει τίποτε. Θα ζήσουμε να δούμε όλη τη μεσογειακή Ευρώπη καμένη. Θα γίνουμε οικολογικοί μετανάστες και καμία βόρεια χώρα δεν θα μας δέχεται. Θα πεθάνουμε.

155 μέρες ως τα Χριστούγεννα! Αυτό με παρηγορεί. Αν ήμουν το Jumbo θα είχα βγάλει κιόλας τη διαφήμιση με τη σακούλα.

Κάνω υπομονή και τρία μπάνια την ημέρα.