Amore Mio Che Cosa?

 Λατρεύω τη Βίσση και τον Καρβέλα, σας το είπα τελευταίως;

Μα, θέλω να γίνω σαν αυτούς! Να είμαι στην ηλικία τους και να έχω το κέφι τους και την τρέλα τους. Έχει από χθες που έχω ακούσει την γκαζόζα ίσα με 10 φορές συνεχόμενες (δέκα φορές στην καθισιά μου, στην ηλικία των 42 με δύο παιδιά είναι άθλος, σας πληροφορώ). Κι έχω και το άγχος κάθε φορά μην με ρωτήσει ο Αλέξης τι πάει να πει «απόψε η Άννα τα κάνει πουτάνα!» και άντε κάτσε να του εξηγείς ότι είναι μια φράση που δεν πρέπει να την υιοθετήσει ή και να επαναλαμβάνει.

Όπως και να ‘χει τους αγαπώ. Τέτοια σχέση ήθελα κι εγώ. Να έχω μία να της γράφω και αυτή να χορεύει. Να της βαρώ το ντέφι και να σηκώνεται πάνω! Η Μπρέντα κάποτε μου είχε πει ότι με συγκινούν τα ζευγάρια και ότι είμαι φαν όποιων μένουν μαζί. Μου το είπε με οίκτο. Ο Καρβέλας και η Βίσση βέβαια, δεν έμειναν, αλλά εν τέλει έμειναν! Και το να μείνεις κάπου θέλει προσπάθεια και κόπο. Αυτοί το πέτυχαν μέσα από την τέχνη τους και τους βγαίνει μάλιστα αβίαστα, κι αυτό το ζηλεύω και το θέλω κι εγώ. Αυτή τη μοιραία εξάρτηση, αυτό το «αν το νήμα της ζωής για τον ένανε κοπεί θα πεθάνουμε κι οι δυο». Πάντα το ήθελα, πάντα το ζήλευα, πάντα το επεδίωκα μα καμία δεν συγκινούσε αυτός ο ρομαντισμός. Ήμουν πάντα περιτριγυρισμένος από κυνικές που φρόντιζαν να μου υπενθυμίζουν ότι δεν υφίσταται το «πάντα». Ευτυχώς έχω τη Βίσση και τον Καρβέλα να τις διαψεύδουν.

Το «πάντα» μπορεί να επιτευχθεί, παρεμπιπτόντως. Απλά βαριέστε να καλλιεργήσετε τις σχέσεις σας. Not my problem. Όπως στρώσατε κοιμηθείτε.

Λοιπόν, για το τραγούδι αυτό καθεαυτό, τι να πω;

Κατ’ αρχάς να πω ότι χρόνια τώρα έχω εμβαθύνει, νιώθω ότι είμαι μέσα στο κεφάλι τους και ξέρω τις νότες τους. Ακούγοντας ένα τραγούδι τους ξέρω εκ των προτέρων πού θα το πάνε, πού θα το αλλάξουν, πού θα μπουν τα κλαρίνα, πού οι τρομπέτες, ενώ ξέρω επίσης εκ των προτέρων σε ποια άλλα τραγούδια τους έπραξαν το ίδιο. Το τραγούδι έχει πολλά θέματα μέσα, και εμένα μου αρέσουν περισσότερο οι σάμπες, παρά τα βαλκανικά νταβαντούρια του ρεφραίν. Παρόλα αυτά, ομολογώ ότι και το ρεφραίν είναι τόσο «παναϋρκότικο» που δεν μπορεί να μην κουνηθείς με το πολύ το ντιριντάχτα.

Οι στίχοι «αμόρε μίο κε κόζα» και «πάρτο βάλτο, σου έδωσα έτοιμο το γκολ στο πιάτο» θα μείνουν. Δεν είναι και Οδυσσέας Ελύτης όπως έγραψε ειρωνικά ένας παπάρας στο Youtube, αλλά αρκετά με τη δηθενιά. Ο Ελύτης σας μάρανε, δεν βλέπετε την τύφλα σας. Και ο Καρβέλας πολύς σας πέφτει.

Το «άντε ντεεεε» που φωνάζει η Άννα στο τέλος μου θυμίζει τη μάνα μου όταν μάχεται να παρκάρει. Τόσο κυπριακό, τόσο δικό μας.

Το βίντεο κλιπ εξίσου δροσιστικό και χαρούμενο. Περιμένω να δω πότε θα πεταχτούν οι φιλοζωικές να μιλήσουν για κακοποίηση των παπαγάλων, να γίνει χαμός!

Μπράβο Άννα. Όποτε νιώθω ότι πάω να γεράσω βγάζεις κάτι τέτοια και μου ξαναδείχνεις τον δρόμο! Σε αγαπώ!