Πολλά Αδιάφορα Επίκαιρα

Έχω πολλά και διάφορα να πω, αλλά κάθε μέρα λέω «δεν βαριέσαι». Κάποιες φορές απορώ κι εγώ γιατί συντηρώ ακόμα αυτό το μπλογκ και ποια ανάγκη με εξωθεί να έρχομαι εδώ να τα λέω. Να σου πω ποια ανάγκη. Η αφραγκιά. Παρά να τα λέω στη ψυχολόγο που χρεώνει ογδόντα ευρώ το σαρανταπεντάλεπτο ας τα γράφω εδώ δωρεάν. Φυσικά, θεραπεία εδώ δεν γίνεται, αλλά είδαμε και την επαγγελματική τι αποτελέσματα έφερε. Αστειεύομαι. 

 

Από χθες έγινε και πάλι της μόδας η συζήτηση για τη μαντίλα. Έχω γράψει δυο τρεις φορές για το θέμα. Δεν θα τα ξαναπώ. Να πω απλά, σε περίπτωση που δεν εμπεδώθηκε, ότι γυναίκα που καλύπτεται με μπούρκα, μαντίλα, χιτζάμπ, χτιτζάμπ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, εγώ τη σιχαίνομαι. Μου αποπνέει βρωμιά. Επίσης, να πω ότι ακόμα μεγαλύτερη σιχαμάρα μου προκαλούν οι Έλληνες Κύπριοι που σπεύδουν να υπερασπιστούν την ελευθερία της κάθε μίας να φορά ό, τι θέλει αγνοώντας τεχνηέντως το γεγονός ότι η μαντίλα επιβάλλεται κατόπιν θρησκευτικής πλύσης εγκεφάλου. Όχι, αγάπες. Είμαι κάθετος! Γυναίκα που δέχεται να καλύπτεται σ’ αυτό το χάλι είναι ηλίθια και δεν πρόκειται να αλλάξω γνώμη. Ούτε για εσάς πρόκειται να αλλάξω γνώμη, που από τα βραστά του σαλονιού σας σπέυδετε να τις υποστηρίξετε χάριν δήθεν ακτιβισμού. Εντυπωσιάζομαι που άλλη δουλειά δεν έχετε στην καθημερινότητά σας, από το να υπερασπιστείτε τον οποιονδήποτε, ο οποίος μάλιστα, δεν σας πληρώνει για να το κάνετε. Εγώ πέραν των παιδιών μου και της γυναίκας μου, ουδένα επιθυμώ να υπερασπιστώ. Ας κουρεύονται άπαντες! Δεν μπορώ να ξημεροβραδιάζομαι με το τι συμβαίνει στο Ιράν. Εδώ δεν με ενδιαφέρει τι συμβαίνει στην Κύπρο, στη Λευκωσία, στη γειτονιά μου. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και τις μάχες που δίνει. 

 

Έφυγε το κωλοκαλόκαιρο και άρχισα να ανεβαίνω ψυχολογικά. Μόνο και μόνο που μπήκαμε στην εποχή που κλείνουμε το παράθυρο το βράδυ γιατί ξυπνούμε από τη ψυχρούλα, δηλώνω ευτυχής! Άρχισα ξανά να γράφω, άρχισα να πηγαίνω στις πρόβες της θεατρικής μου ομάδας, ξεκίνησα να πηγαίνω κολύμβηση με τον γιο μου, και γενικότερα αναθάρρεψα από τη μαυρίλα που με έπνιξε τον Αύγουστο. 

 

Να σας πω κάτι συγκινητικό; Δεν ξέρω αν πρέπει, γιατί όποτε μοιραστώ κάτι ευτυχές στο τέλος το γρουσουζεύω. Αλλά η αγάπη που δέχομαι από τον γιο μου είναι από άλλο σύμπαν. Έχω γράψει πολλές φορές ότι αυτό το μωρό δεν είναι μωρό, είναι μία υπερδύναμη αγάπης συγκαλυμμένη σε παιδί. Θεόσταλτος και απερίγραπτος. Ακούστε τι κάνει τώρα. Κάθε φορά που πηγαίνουμε μαζί κολύμβηση, αυτός μπαίνει στην παιδική τάξη κι εγώ κολυμπώ μόνος μου σε διπλανό διάδρομο. Ο γιος μου με παρακολουθεί όσο κολυμπώ και όποτε περνώ από δίπλα του κρίνει σκόπιμο να βυθιστεί και είτε να με χαιρετίσει, είτε να μου σχηματίσει με τα δάχτυλα των χεριών του μια καρδούλα. Το κάνει κάθε φορά που περνώ από δίπλα του, σε βαθμό που διακόπτει τη δική του άσκηση για να το κάνει. Του εξήγησα ότι ναι μεν το βρίσκω γλυκήτατο, αλλά καλό θα ήταν να συγκεντρωθεί στο δικό του μάθημα. Τον πήρε ο καθηγητής χαμπάρι τις προάλλες και του έκανε παρατήρηση. Τον μετακίνησε στην άλλη μεριά της πισίνας ώστε να μην έχουμε οπτική επαφή και να αποσυντονίζεται. Με το πέρας του μαθήματος βγήκε από την πισίνα, πέταξε γυαλάκια, σκουφί και πετσέτα και μου δήλωσε έξω φρενών: «τελευταία φορά που ερχόμαστε εδώ για μάθημα!» Έξαλλος έγινε που ο καθηγητής τον μετακίνησε και με... έχασε. 

 

Η ευγνωμοσύνη που νιώθω στο σύμπαν γι’ αυτή την υπερβολική αγάπη δεν περιγράφεται. Δεν έχω αγαπηθεί ποτέ μου προηγουμένως τόσο φανατικά και τόσο εμμονικά από κάποιον ή κάποια. Και οι γονείς μου με αγάπησαν με τον τρόπο τους, και η γιαγιά μου φυσικά με είχε στα όπα-όπα, αλλά αυτό το πράμα... σχεδόν δεν το αξίζω. Είναι συγκινητικό και συνάμα μελαγχολικό, διότι δεν μπορώ να διανοηθώ ότι μια μέρα, μεγαλώνοντας, μπορεί να του τελειώσει. Ό, τι δίνεις παίρνεις σ’ αυτή τη ζωή, θα μου πείτε. Δεν πάει έτσι. Έδωσα σε πολλούς ανθρώπους και δεν πήρα τίποτα. Το ότι ο γιος μου μου τα επιστρέφει όλα πίσω με τόκο, είναι από τα άγραφα. Εν τω μεταξύ, για να μην παρεξηγηθώ, και την κόρη μου τη λατρευώ και με εκείνη έχω επιτύχει συνασθηματική σύνδεση. Αλλά εκείνην πάω να τη φιλίσω και ξινίζει, γυρίζει απ’ την άλλη σπρώχνοντάς με, τις προάλλες μου τις έβρεξε κιόλας γιατί τη φίλισα ενώ ήταν μισοκοιμισμένη και την τρόμαξα. Ο γιος μου, από την άλλη, αν τύχει και βγω έξω το βράδυ μου λέει «όταν γυρίσεις να έρθεις να μου κάνεις αγκαλιά. Αλλά να είναι σφιχτή, να την καταλάβω, να ξέρω ότι γύρισες!»

 

Ήθελα να γράψω και για τον Αντετοκούμπο και το κάτα πόσον είναι... Έλληνας, ένα θέμα που το ρήμαξε το τουίτερ πρόσφατα. Η ταυτότητα αγαπητοί, είναι μία τρομερά σύνθετη ιδέα. Είναι ένα κράμα παραγόντων και συγκυριών τα οποία σε καθορίζουν και δεν μπορεί να συζητηθεί στη βάση του τι γράφει η ταυτότητα, η οποία είναι ένα χαρτί το οποίο δύναται να αλλάξει, ή στη βάση του πού γεννήθηκες, ή στη βάση του πώς αισθάνεσαι. Είναι όλα αυτά μαζί. Μπορεί και όχι. Μπορεί εγώ να γεννήθηκα κατά λάθος στο Λονδίνο και να πήρα αγγλικό διαβατήριο αλλά να σιχαίνομαι την Αγγλία όσο τίποτα και να τη χλεύαζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ. Δεν με καθιστά Εγγλέζο το διαβατήριο αυτό καθεαυτό. Ούτε το αν μιλώ την αγγλική φαρσί. Ούτε το αν ζω και εργάζομαι εκεί. Κατά τη δική μου γνώμη αποκτάς την εκάστοτε ταυτότητα σου, αν αυτήν την έχεις υιοθετήσει συνειδητά και την υπερασπίζεσαι μέχρις εσχάτων. Αν ακούς τον εθνικό ύμνο της χώρας σου και δακρύζεις, αν σε ενδιαφέρουν οι τέχνες και τα γράμματα που αναπτύχθηκαν εκεί και τα παρακολουθείς. Αν τη νοσταλγείς. Αν είσαι έτοιμος να πολεμήσεις γι αυτήν σε περίπτωση που μια άλλη χώρα εισβάλει. Η ταυτότητα, η εθνότητα, το «είναι» του αλλουνού δεν μπορεί να καθοριστεί μονόπλευρα. Ο Αντετοκούμπο είναι Νιγηριανός και το ξέρουμε όλοι, δεν το απαρνείται ούτε ο ίδιος. Δεν ξέρω σε όλα τα υπόλοιπα που ανέφερα πώς ακριβώς τοποθετείται και σε ποιο βαθμό τα ενστερνίζεται. Παρακολουθώντας όμως την πορεία του και τον βίο του καταλήγω ότι σε ένα μεγάλο και καθοριστικό ποσοστό είναι Έλληνας. Μπορεί να μην είναι απόγονος του Κολοκοτρώνη, όπως πολλοί από εμάς δεν είμαστε άλλωστε, αλλά το γεγονός ότι πήρε ελληνικό όνομα και απαρνήθηκε ένα νιγηριανό, το γεγονός ότι προσφέρει στη χώρα που τον μεγάλωσε φορώντας την φανέλα της εθνικής της, τραγουδώντας τον εθνικό της ύμνο, παραχωρώντας μέρος των εσόδων του για τους πληγέντες από τις πυρκαγιές, καθώς επίσης και το γεγονός ότι ενώ θα μπορούσε να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του και να επικεντρωθεί στη ζωή του στην Αμερική αυτός επιμένει και επιστρέφει, τον καθιστά στα μάτια μου, Έλληνα. 

 

Πάνω απ’ όλα όμως, δεν με ενδιαφέρει αν όλα τα παραπάνω καταρρίπτονται με κάποιο τρόπο, γιατί σημασία έχει η προσφορά του. Τα ίδια που έγραψα παλιότερα και για την ομοφυλοφιλική κοινότητα. Κανένας δεν ενδιαφέρεται να μάθει τι και πως,  εφόσον είσαι χρήσιμος. Και ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι χρήσιμος πέραν πάσης προσδοκίας. Οπότε, δεν πα να είναι ό, τι θέλει. Ας δηλώσει και Κινέζος. Αφού δουλεύει για το κοινό, ελληνικό, καλό, ουδόλως μας ενδιαφέρει πού κατατάσσεται και τι επί της ουσίας είναι. 

 

Αυτά τα ολίγα ήθελα να πω. Κανονικά θα τα ανέπτυσσα σε ξεχωριστά κείμενα, αλλά παρόλη την επαναφορά μου, δεν έφτασα ακόμα στο σημείο να θέλω να γράφω εδώ συχνότερα. 

 

Γεια σας. 

Η Χιονάτη Και οι Εφτά Άκλιτοι Νάνοι

 

Έβλεπα προ ολίγου ότι η Ντίσνεϊ ετοιμάζεται να βγάλει σε ταινία τη Χιονάτη, αλλά έχει αφαιρέσει από τον τίτλο τους «εφτά νάνους» για λόγους πολιτικής ορθότητας. Τι ακριβώς θα διορθώσει αφαιρώντας από την πλοκή τους νάνους, δεν κατάλαβα ακριβώς, είναι σαν να σβήνει το 90% της ιστορίας και σαν να γράφει μία καινούρια.

Εν πάση περιπτώσει, η Ντίσνεϊ αποτελεί για μένα καμένο χαρτί και βαρέθηκα πλέον να ασχολούμαι μαζί της, πρόκειται ξεκάθαρα για μία κομπλεξική εταιρεία που θεωρεί ότι το να είσαι νάνος είναι κακό και πρέπει να σβηστείς από τον τίτλο και να αντικατασταθείς από κάτι άλλο, κάποιο ξωτικό ή κάτι φαντασιακό και ανύπαρκτο, απλά και μόνο για να μην ξεσηκωθούν οι νάνοι εναντίον της. Αντί να χαρούν οι νάνοι που θα γυριστεί μία ταινία για χάρη τους και πιθανότατα να βρουν δουλειά, να παίξουν κάποιο ρόλο, βγήκαν να διαμαρτυρηθούν.

Παρένθεση: Παρόλο που δεν είναι το θέμα μου, εδώ να πω ότι δεν εξεπλάγην ποσώς που τη Χιονάτη θα την παίξει μία Κολομβιανή μελαψή, ωραιοτάτη ηθοποιός, η οποία ουδεμία σχέση με τη γνωστή Χιονάτη του καρτούν έχει. Πιο πολύ σε χαρακτήρα από το Ενκάντο φέρνει παρά στη γερμανίδα πριγκίπισσα του καρτούν. Πάλι καλά να λέμε που κράτησαν το όνομα «Χιονάτη» και εν την άλλαξαν σε «Μαυροτσούκαλο» ή κάτι παρεμφερές για να μη θιχτούν τα μαλακισμένα πλήθη.

Τώρα που διάβαζα ότι αφαιρέθηκαν οι νάνοι από τον τίτλο της ταινίας, θυμήθηκα μια αστεία ιστορία. Κι αυτή είναι το σημερινό θέμα μας:

Όταν ήμουν φοιτητής είχα γνωρίσει μία Κύπρια, η οποία ήταν πολύ κοντή. Ας την πούμε Μαρία για τις ανάγκες του κειμένου. Δεν ήταν νάνος, αλλά ήταν τόσο μικροκαμωμένη που πάντα έδινε την εντύπωση της ανήλικης. Αυτό το έφερε βαρέως η Μαρία ειδικά σε μία φάση της ζωής της κατά την οποία το ζητούμενο ήταν να δείχνει ολοκληρωμένη γυναίκα, να έχει κατακτήσεις και να είναι ελκυστική στο αντίθετο φύλο. Η Μαρία δεν με πολυχώνευε, και ουδέποτε κατάλαβα τον λόγο, εικάζω ότι της έφταιγε το γεγονός ότι έπαιρνα καλύτερους βαθμούς από εκείνη χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και διάβασμα. Εισέπραττα τον φθόνο εκ μέρους της, αλλά δεν μπορούσα και να τον αποδείξω, οπότε τον παρέκαμπτα για να συνυπάρχουμε ομαλώς.

Ένα βράδυ, βγήκα με μία παρέα συμπατριωτών μου και πήγαμε στη μπυραρία της γωνίας, να κάνουμε διάλειμμα από το διάβασμα. Εκεί γνώρισα μία άλλη κοπέλα η οποία καταγόταν από το χωριό της Μαρίας. Τη ρώτησα αν γνωρίζονται. Η απάντηση της ήταν: «φυσικά και γνωρίζω τη νάνα!» και ξέσπασε σε γέλια. Δεν έδωσα περαιτέρω σημασία.

Την επόμενη μέρα στο μάθημα βρέθηκα με τη Μαρία. Καθίσαμε δίπλα-δίπλα στα έδρανα. «Ψες βγήκα με μια φίλη σου», της είπα, «την τάδε». «Δεν τη γνωρίζω» μου είπε η Μαρία. «Πώς δεν τη γνωρίζεις; Κατάγεστε από το ίδιο χωριό. Αυτή σε ξέρει πάντως και όταν ανέφερα το όνομα σου μου είπε ολόχαρη ότι σε αποκαλεί χαϊδευτικά ‘Νάνα’». Η Μαρία έγινε έξαλλη και άλλαξε εκατόν πενήντα χρώματα και με κατακεραύνωσε με το βλέμμα της σαν να ήμουν το πιο μισητό ον στη γη. Μία άλλη κοπέλα, φίλη της, η οποία ήταν παρούσα στα έδρανα έσπευσε να βάλει τέρμα στην κουβέντα λέγοντας μου: «έλεος με τις προσβολές». Ποιες προσβολές; αναρωτήθηκα. «Νάνα» την είπε, σαν το συμπαθητικό σκυλάκι της οικογένειας της Γουέντι από τον Πήτερ Παν! Αλήθεια πώς και δεν γνωρίζεστε;»

Πού να φανταστώ ότι η άλλη χρησιμοποίησε τη λέξη ‘νάνα’ ως το θηλυκό ουσιαστικό του ‘νάνου’ για τη χλευάσει για το ύψος της; Και πού να φανταστώ ότι στο άκουσμα της λέξης η Μαρία θα το αντιλαμβανόταν και θα προσβαλλόταν; Κατ’ αρχάς λέξη «νάνα» δε υπάρχει. Το ουσιαστικό είναι άκλιτο. Στα Ελληνικά λέμε «Ο νάνος» ή «το μικροκαμωμένο άτομο». Δεν υπάρχει δυστυχώς θηλυκό ουσιαστικό. Νάνα είναι μόνο η Μούσχουρη και Νανά η γκόμενα του Ρακιντζή στο ομώνυμο τραγούδι. Παρόλα αυτά, αυτές οι δύο κατάφεραν και συνεννοήθηκαν και κατάφεραν να τσακωθούν πριν καλά-καλά γνωριστούν. Μου είπαν ότι έκανα γκάφα. Από πού κι ως πού; Εγώ γνώριζα καλά πως η λέξη νάνος δεν έχει θηλυκό. Για να αποκαλεί η μία την άλλη «νάνα» για κάποιο υποκοριστικό θα επρόκειτο, υπέθεσα. Σ’ αυτή τη ζωή αν δεν μιλάς σωστά Ελληνικά μπορεί να παρεξηγηθείς, αλλά προφανώς, ακόμη κι αν τα μιλάς είναι εξίσου προβληματικό.

Όπως και να ‘χει, δεν με χώνευε που δεν με χώνευε η Μαρία, μετά από την αποκάλυψη ότι υπάρχει κόσμος που την αποκαλεί «νάνα» πίσω από την πλάτη της λόγω ύψους με έβαλε και με βούλα στη μαύρη λίστα. Όχι ότι έβαλα και τη γάτα μου να κλαίει, βέβαια. Δεν έχω γάτα έτσι κι αλλιώς.

Τώρα που η Ντίσνεϊ αφαιρεί τους νάνους από τον τίτλο της, φαντάζομαι θα νιώθει δικαιωμένη η κάθε αντίστοιχη Μαρία.   

Ελισάβετ Μην Ξαναπεθάνεις Παρασκευή

 

Το ότι ψόφησε η Ελισάβετ και ασχοληθήκαμε πάνω από πέντε λεπτά με την είδηση με εκπλήσσει!

Θα μου πεις, δεν πέθανε όποια κι όποια βασίλισσα. Δεν πέθανε η Σοφία της Ισπανίας, που είναι δικό μας κορίτσι και το αγαπάμε, ούτε η αδιάφορη βασίλισσα Σύλβια της Σουηδίας που δεν τη ξέρει ούτε η μάνα της. Πέθανε η Ελισάβετ, η βασίλισσα της Αγγλίας, μίας χώρας που μας επηρέασε και μας επηρεάζει με την πολιτική της, το κατανοώ και το δέχομαι ως ένα βαθμό, ως μία αναφορά για ένα πρόσωπο πλέον συνυφασμένο περισσότερο με την ποπ κουλτούρα παρά οτιδήποτε άλλο. Τόσο πάθος και τόσο μένος από χθες βράδυ για την κωλόγρια, μια φορά δεν το προέβλεπα.

Η είδηση έπρεπε να είναι: «Πέθανε η Ελισάβετ, η βασίλισσα του Η.Β. Τελεία. Καλό σαββατοκύριακο».

Μπαίνω σήμερα στα σόσιαλ και βλέπω θύελλες! Τόλμησα να κάνω χιούμορ κάτω από μία είδηση του «Φιλελεύθερου» που έλεγε ότι ο Κάρολος τη διαδέχτηκε ήδη, γράφοντας «ούτε να κρυώσει το πτώμα δεν πρόλαβε, αμέσως να τη διαδεχτεί να φάει την περιουσία το παρτάλι» και βρέθηκε άνθρωπος, Κύπριος (!), να με βάλει στη θέση μου, επειδή λέει «δεν γνωρίζω τις διαδικασίες!» και «καλύτερα να μην ανακατεύομαι».

Ποιες διαδικασίες σενιόρ; Του στέμματος και της διαδοχής; Γιατί να ξέρω τις διαδικασίες του στέμματος και της διαδοχής; Εκείνος γιατί τις ξέρει; Ποιος του τις έμαθε; Πάτησα στο προφίλ του να δω ποιος ήταν, είδα έναν μεσόκοπο κακομοίρη από τη Λάπηθο να ποζάρει πάνω στο ποδήλατο με το κράνος του και τις δυο του κόρες παραμάσχαλα. Έγραφε στο βιογραφικό του ότι πήγαινε στο ίδιο σχολείο που φοίτησα κι εγώ. Άρα πάνω κάτω διδαχτήκαμε τα ίδια πράγματα. Σε ποια τάξη ακριβώς μας διδάξανε τα περί διαδοχής στο στέμμα της Αγγλίας και δεν το πήρα πρέφα; Γιατί υπάρχει Κύπριος που γνωρίζει τα περί «διαδικασιών» του Μπάκιγχαμ και θεωρεί ότι πρέπει να μην «ανακατευόμαστε» εμείς που τις αγνοούμε;

Κατ’ αρχάς νευριάζω που υπάρχει κόσμος που δεν πιάνει το χιούμορ μου. Αλλά, αυτό, πες το συνηθίσαμε. Δεν είμαστε δα και ο Λούης Πατσαλίδης να πιάνουμε τον «παλμό» του Κυπραίου. Το γεγονός όμως ότι βρέθηκε άτομο, πρόσφυγας, Κύπριος από τη Λάπηθο και τώρα στη Λευκωσία, να μου μιλήσει περί διαδικασιών διαδοχής του στέμματος του Η.Β. δείχνει ότι είναι σοβαρά τα πράγματα. Οι Κυπραίοι δεν έχουν καταλάβει ότι είναι ένας λαός που είχε για προέδρους τον Χριστόφια και τον Αναστασιάδη. Θεωρούν ότι το εκτόπισμα της Ελισάβετ τους καλύπτει εν μέρει.

Είτε κάτι χάνω, είτε δεν έχω δει το Crown στο Νετφλιξ και δεν έχω εντρυφήσει! Τι να σας πω!

Είναι και Παρασκευή! Αντί ο κόσμος να ενσκήψει στο σαββατοκύριακο που επίκειται και να κάνει σχέδια, κάθεται και σφάζεται για την Ελισάβετ. Αν έφταιγε εκείνη που δεν έδωσε χάρη στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, αν ήταν πραγματική ηγέτης, αν είναι γελοίοι όσοι της ευχήθηκαν ψόφο και επικαλέστηκαν τον Παλλικαρίδη, αν, αν!

Ζηλεύω τα προβλήματά σας! Άντε γαμηθείτε παρασκευιάτικα!