Τι Χειμώνας Βαρύς...

 

Η χαρά που κάνω με τα φράγματα που υπερχειλίζουν δεν περιγράφεται. Τις σπάνιες χρονιές που η Κύπρος περνά βαρύ, ή μάλλον, κανονικό χειμώνα, εγώ δηλώνω πανευτυχής. Χθες πήγα μια βόλτα στη γειτονιά και έβλεπα τριγύρω τα χωράφια καταπράσινα και άνοιγε η ψυχούλα μου έχοντας συνηθίσει στην γενικότερη ξεραΐλα της χώρας.

Πρέπει να σας πω ότι ένας από τους μεγαλύτερους μου φόβους είναι η λειψυδρία. Το 1998 είχαμε μία πολύ άνυδρη χρονιά. Το θυμάμαι σαν χθες πόσο ταλαιπωρηθήκαμε. Υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία και το καλοκαίρι είχαμε νερό μόνο δύο φορές τη βδομάδα! Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι προκειμένου να κάνουμε μπάνιο τηλεφωνούσαμε σε συγγενικά σπίτια και ρωτούσαμε αν τους περίσσευε το νερό για να κάνουμε ντους. Είχα γυρίσει από στρατιωτική άσκηση, ήμουν τίγκα στο χώμα και τη σκόνη και έπρεπε να πάρω σβάρνα τα σπίτια των θείων μου για να ρωτήσω «ποιος έχει νερό στο ντεπόζιτο;» για να με αφήσει να ξεπλυθώ!

Τέτοιες τριτοκοσμικές καταστάσεις μόνο εδώ θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Την ίδια χρονιά θυμάμαι ότι το στρατόπεδο έμεινε χωρίς νερό και ένας στρατιώτης που δεν άντεχε άλλο άνοιξε την υδροφόρα της πυρόσβεσης, μπήκε όλος μέσα και ξεπλύθηκε! Το νερό της υδροφόρας περιττό να πω ότι το ήπιανε αργότερα.

Τέτοια λυπητερά βίωνα και έλεγα «κάνε Θεέ μου, να έρθει το 2000 να πάω στην Αγγλία να σπουδάσω που βρέχει όλη μέρα και να μην έχω άγχος αν μας έλειψε το νερό». Ευτυχώς από το 1998 και μετά δεν μου έτυχε ξανά να ζητιανεύω νερό στη γειτονιά. Μου έχει τύχει να μην έχω να ποτίσω, αλλά μικρό το κακό. Έκτοτε μου έμεινε ο φόβος και το ψυχολογικό του πράγματος.

Εξ ου και η απερίγραπτη χαρά μου αυτές τις μέρες για τα φράγματα που υπερχειλίζουν.

Αυτοί που παραπονιούνται και χαλιούνται με την κακοκαιρία μέσα στον χειμώνα είναι απλά ανώμαλοι. Σε μία χώρα που βρέχει κάθε τρία χρόνια, που έχει 10 μήνες τον χρόνο καλοκαίρι, να παραπονιέστε επειδή στριμωχτήκατε μία φορά λόγω βροχών, ε, είστε ανώμαλοι.