Ένα Βήμα Πριν Το Ψυχιατρείο

 

Τα ψυχολογικά κατάλοιπα του κορωνοϊού, τώρα άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στη ζωή μου. Το κατάλαβα χθες, όταν το μοναδικό πράγμα που φώτιζε τον ελεύθερο μου χρόνο μεταμορφώθηκε κι αυτό σε άγχος: το θέατρο.

Η Δεύτερα είναι η αγαπημένη μου μέρα της εβδομάδας επειδή τότε συναντιέμαι με τη θεατρική ομάδα και προβάρουμε το επόμενο μας έργο. Όμως χθες δεν ήθελα να πάω. Βασικά έχει καιρό που δεν θέλω να πηγαίνω στις πρόβες και κάποτε συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ανακουφίζεται όταν για κάποιο λόγο ακυρώνεται η πρόβα, και γι’ αυτό ευθύνεται ο βρώμο-ιός.

Δεν μπορώ να ζω με το άγχος τι θα γίνει αν κάποιο μέλος της ομάδας είναι θετικό και ασυμπτωματικό και μου μεταδώσει τον ιό. Αυτό μπορεί να συμβεί παντού, θα μου πείτε. Όχι, δεν μπορεί! Αντιλαμβάνεστε ότι στο ερασιτεχνικό θέατρο δεν μπορούμε να κρατούμε αποστάσεις. Είμαστε όλοι μαζί πάνω στη σκηνή. Αγγιζόμαστε, χαϊδευόμαστε, μιλούμε ο ένας μέσα στα μούτρα του άλλου. Φοράμε βέβαια μάσκες. Μα τι να σου κάνουν και οι μάσκες; Άμα θέλει το σταγονίδιο της Μποτσουάνας και της κάθε Μοζαμβίκης να διαπεράσει το σύστημά σου, θα το σταματήσει η μάσκα; Για να μην σχολιάσω πόσο αβάσταχτο και ξενέρωτο είναι να κάνεις τρίωρη πρόβα με τη μάσκα στη μούρη. Έχω ξεχάσει και τα μούτρα τους! Έχω δυο χρόνια να δω τις φάτσες τους. Τους άφησα το 2019 και έκτοτε τους βλέπω μόνο με τη μάσκα. Δεν ξέρω αν μοιάζουν όπως τους θυμάμαι -που λέει ο λόγος.

Ναι, χθες, πήγα στην πρόβα, άντεξα τρεις ώρες με τη μάσκα αλλά ήμουν συνέχεια με το άγχος. Τι θα γίνει αν κολλήσω και φέρω στο σπίτι τον ιό; Ποιος την ακούει τη λεχώνα; Γιατί ακόμη κι αν ο γιος μου και το βρέφος το περάσουν στα ψιλά, ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη; Ποιος υπομένει τη γκρίνια «ήρθες και μας έφερες το μίασμα, απρόσεχτε και επιπόλαιε πατέρα; Που για μια παραστασούλα της σειράς διακυβεύεις την υγεία της οικογένειάς σου. Πάρτα συμπράγκαλά σου και μετακόμισε αλλού, ώσπου να φέρεις 15 πιστοποιητικά υγείας!» Και άλλα τέτοια ψυχοφθόρα που σου βγάζει ξινή ακόμα και την ύπαρξή σου.

Κι άντε και ανέβηκε η παράσταση. Στο θέατρο που θα εμφανίζομαι μπροστά σε 150 θεατές πώς διασφαλίζω ότι δεν υπάρχει ανάμεσα στο κοινό κάποιος ασυμπτωματικός που θα όταν θα ανοίξει το στόμα του δεν θα εξαπολύσει σταγονίδια στην ατμόσφαιρα τα οποία θα μας κολλήσουν ενόσω παίζουμε; Είναι ρίσκο. Το παραδέχομαι. Τι να κάνω όμως; Το θέατρο είναι το τελευταίο πράγμα που απέμεινε για να διατηρούμαι σώος στας φρένας. Είναι το αντικαταθλιπτικό μου. Οι κοινωνικές συνευρέσεις και τα έξω ούτως ή άλλως κόπηκαν. Δεν πάμε πουθενά πια για τους ίδιους και χειρότερους λόγους. Στο σπίτι έχουμε βρέφος, δεν μπορούμε να το εκθέτουμε σε κινδύνους κι έτσι δεν μας επισκέπτεται κανένας πλην των πρώτου βαθμού συγγενών. Γενικά ζούμε ένα καθεστώς κατάθλιψης που και να θέλεις να το παραβλέψεις δεν μπορείς. Γιατί δεν αφορά μόνο εσένα. Αφορά πια όλη την ανθρωπότητα. Ούτε ξέγνοιαστα ταξίδια πάμε, ούτε εκδρομές. Όλα είναι καχύποπτα, όλα με την ψυχή στο στόμα, κι όλα υπό τον φόβο του Γκοτζίλα. Ότι θα ξεπροβάλει μέσα από τα βουνά το τέρας του κορωνοϊού και θα μας κάνει μια χαψιά. «Θα συναντηθείτε με τον τάδε; Και πού ξέρουμε ότι τα παιδιά του είναι υγιή και ότι δεν κόλλησαν κάτι από τους συμμαθητές τους; Κάνει θραύση ο ιός στα σχολεία άλλωστε» και άλλα τέτοια. Πλέον μόνο με τους ντελιβεράδες που φέρνουν το φαΐ έχουμε αναπτύξει κοινωνικές σχέσεις κι αυτές εκ του μακρόθεν. «Φέρτο φαΐ, ευχαριστούμε, γεια σας!»

Όταν πια το χαϊλάιτ της ημέρας σου καταντά το γεγονός ότι πήγες και κλειδώθηκες μέσα στο γραφείο σου το πρωί για να ησυχάσεις, αντιλαμβάνεσαι ότι πλέον είσαι ψυχικά ασθενής. Και ναι, οι ψυχοπαθείς ανέκαθεν ήταν πολλοί, και προφανώς τα τελευταία χρόνια με τον εγκλεισμό εκτοξεύτηκαν και ξεπέρασαν εαυτόν, αλλά κοντεύουμε να τους φτάσουμε και να τους ξεπεράσουμε. Αν δεν το έχουμε κάνει ήδη.

Δεν ξέρω πού θα πάει όλο αυτό. Αλλά δεν αντέχω να χαραμίσω κι άλλα χρόνια από την παιδική ηλικία των παιδιών μου στο να ζω με μάσκες, στο να ζω με την έγνοια «μην αγγίξεις εκεί», «βάλε αναμνηστική δόση, «μην κολλήσεις», «μην αγκαλιάσεις την αδελφή σου, μπορεί να την κολλήσεις». Θα πεθάνουμε. Από την ψύχωση.

Κουράστηκα.

Γαμώ την Κίνα σας!