Εξηγώντας Τον Θάνατο

 

Το γιούδι μου το υπέροχο ήρθε στο δωμάτιό μας χθες βράδυ με τα ματάκια του βουρκωμένα και ζήτησε να κοιμηθεί μαζί μας. Πάνε μήνες που του κόψαμε το συνήθειο να πέφτει στο κρεβάτι μας, αλλά χθες για κάποιο ανείπωτο λόγο επέμενε. Παραμείναμε ανένδοτοι ώσπου έπαιξε το χαρτί του «θέλω να κάνω εμετό», κι εμείς σπεύσαμε να φέρουμε τον κουβά από το πλυσταριό, να τον βάλουμε αμέσως να κοιμηθεί ανάμεσά μας και να τον παρακολουθούμε ανά δέκα λεπτά να δούμε αν είναι εντάξει. Τίποτα δεν είχε τελικά, θεώρησα ότι είναι όλα απότοκα της μεταβατικής περιόδου που διανύει.

Σήμερα το πρωί ο Αλέξης είπε στη μαμά του ότι ο λόγος που ήρθε στο δωμάτιο μας με τα μάτια του βουρκωμένα και ήθελε να κοιμηθεί μαζί μας ήταν επειδή σκεφτόταν στο κρεβάτι του «τι θα γίνει όταν εσύ και ο μπαμπάς πεθάνετε και πάτε στον ουρανό; Τι θα κάνω εγώ εδώ μόνος μου;». Προφανώς ένιωθε άβολα να το θίξει χθες βράδυ όταν ερωτήθηκε σχετικώς. Κουνάω το κεφάλι μου, γιατί η συνειδητοποίηση του θανάτου είναι ένα ζήτημα τρομερά δύσκολο το οποίο εγώ ο ίδιος στα σαράντα μου ακόμα καλά-καλά δεν έχω χωνέψει, ούτε αποδεχτεί. Πώς να το λειάνεις στο σχεδόν πεντάχρονο;

Θυμάμαι ότι κι εγώ πέρασα από αντίστοιχο σοκ, αλλά στην ηλικία των οκτώ. Έχω ξαναγράψει την ιστορία εδώ στο μπλογκ, όταν το πρώτο-άνοιξα. Ας την επαναλάβω εν τάχει. Είχα πέσει για ύπνο ένα βράδυ, και σκεφτόμουν ότι ακόμα κι αν με θάψουν, εγώ δεν επρόκειτο να πεθάνω. Θα έσπρωχνα με τα πόδια μου το καπάκι του φέρετρου και θα έβγαινα έξω, και θα τους έκανα όλους έκπληξη. Έκανα και πρόβα στο κρεβάτι μου μέσα με τις κουβέρτες και τα σεντόνια. Όταν όμως το καλοσκέφτηκα και συνειδητοποίησα ότι ως νεκρός δεν θα ήμουν σε θέση να κλωτσήσω κανένα καπάκι, άρα αυτό ήταν, «τετέλεσται», έβαλα τα κλάματα, πήγα στο σαλόνι που οι γονείς μου έβλεπαν τηλεόραση και έκλαιγα με λυγμούς λέγοντας «δεν θέλω να πεθάνουμε, θέλω να μείνουμε όλοι όπως είμαστε να περνούμε ωραία». Με χίλια ζόρια και καλοπιάσματα ηρέμησα και πήγα ξανά για ύπνο εξαντλημένος. Μέχρι το επόμενο πρωί το είχα ξεχάσει ώσπου πήγα στο σχολείο και με το που κάναμε προσευχή και βγάλαμε πάνω τα βιβλία μας, ο δάσκαλός μας, ο κ. Μυλωνάς, είπε στην τάξη: «Δεν φαντάζομαι να υπάρχει κανείς εδώ μέσα που να κλαίει και να λυπάται που θα πεθάνει!» Εκείνη την ώρα τρόμαξα με τη σύμπτωση και κρύφτηκα πίσω από τον μπροστινό συμμαθητή μου. Εννοείται δεν τόλμησα να πω κιχ. Όταν σχόλασα επιτέθηκα στη μάνα μου που τα ξέρασε όλα στον δάσκαλο πριν καλά-καλά ανοίξουμε το μάτι μας, αλλά μέχρι και σήμερα αρνείται οποιαδήποτε εμπλοκή στην υπόθεση.

Έτσι ήξεραν να διαχειριστούν το ζήτημα στα υπέροχα 80ς! «Δεν πιστεύω να φοβάται κανείς ότι θα πεθάνει, θα του κόψω εγώ τα πόδια!»

Έχουμε ήδη θίξει το θέμα του χαμού στον γιο μας. Για παράδειγμα, γνωρίζει ότι ο παππούς του, ο πατέρας μου δηλαδή, έχει «πάει στον ουρανό κι έγινε αστέρι». Το ξέρει από μικρός και μάλιστα κάποτε το έβρισκε και συναρπαστικό. «Ο παππούς μου πήγε στον ουρανό και έγινε αστέρι» έλεγε και καμάρωνε. Μεγαλώνοντας, όμως, άρχισε να το αμφισβητεί. Πριν λίγο καιρό βρήκε μία φωτογραφία του πατέρα μου στο κινητό μου. Καθώς τον περιεργαζόταν γύρισε και μου είπε με δυσπιστία: «τώρα, αυτός πέθανε και πήγε στον ουρανό;» Ναι, του είπα, κι άλλαξα θέμα.

Τα παιδιά μεγαλώνουν γρηγορότερα στους χρόνους μας. Η δική μου συνειδητοποίηση ήρθε στα οκτώ, αυτού του ήρθε στα πέντε! Δεν μπορείς να αποφεύγεις το ζήτημα επ’ άπειρον αλλάζοντας το θέμα. Γι’ αυτό κι εγώ θα του πω την αλήθεια. Ότι δηλαδή, όλοι θα πεθάνουμε Αλέξη μου, αλλά ελπίζω όχι πολύ σύντομα. Ελπίζω, όμως, ότι θα φύγω πριν με απομυθοποιήσεις, πριν αρχίσω να σου γίνομαι βάρος, και κυρίως πριν αρχίσεις να παρακαλάς να πεθάνω για να κληρονομήσεις τα κατσάβραχα που έχω στην κατοχή μου. Τα οποία μπορεί σήμερα να είναι κατσάβραχα μηδαμινής αξίας, αλλά ως το 2050 που θα έχουν λιώσει ολοκληρωτικά οι πάγοι και θα βυθιστεί η μισή Κύπρος, θα αποκτήσουν απίστευτη αξία. Ήλεγξα τον χάρτη του National Geographic που υποδεικνύει τις περιοχές που θα πληγούν και δεν βρίσκονται μέσα σ' αυτές που θα βουλιάξουν. Θα γίνεις πάμπλουτος και θα μπορείς να μην εργάζεσαι, να μην έχεις κανέναν πάνω στο κεφάλι σου και κυρίως ουρά τις γκόμενες να θέλουν να σε παντρευτούν. Ο θάνατός μου, η ζωή σου. 

Έτσι θα του το θέσω. Ωμά. Κυνικά. Επιχειρηματικά. Έτσι θα του το θέσω και γαία πυρί μειχθήτω.