Τόσα Καλοκαίρια Μου'Χαν Φύγει Από Τα Χέρια

 Δεν έχω χειρότερο από το καλοκαίρι.

Τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο δεν βγαίνω από το κλιματιστικό. Πρέπει να πάει 7:00 το βράδυ για να τολμήσω να ξεμυτίσω. Και μετά τις 9:00 πάλι το ανάβω γιατί δεν αντέχω την υγρασία.

Αν εκτεθώ σε πάνω από 30 βαθμούς κελσίου πονοκεφαλιάζω. Ιδρώνω εύκολα, μυρίζω. Δεν απολαμβάνω το παραμικρό. Κάθε 1^η Σεπτεμβρίου πανηγυρίζω το τέλος του μαρτυρίου αν και με την κλιματική αλλαγή αν δεν μπει ο Νοέμβριος δεν βλέπουμε πια δροσιά.

Τα ντουβάρια του σπιτιού καίγονται. Μην μιλήσω για το τι συμβαίνει στη σοφίτα. Έχω κάτι συλλεκτικές φιγούρες του Ντίσνεϊ από πλαστικό οι οποίες απ’ τη ζέστη παραμορφώθηκαν. Και να φανταστείτε ότι έχω κατεβασμένα τα στόρια μόνιμα. Μόνο και μόνο από την αύξηση της θερμοκρασίας στη σοφίτα, έλιωσαν. Μην μιλήσω για τις ηλεκτρικές συσκευές και τους υπολογιστές μου οι οποίοι είναι βραχυκυκλωμένοι μόνιμα όλο το καλοκαίρι.

Δεν θέλω το καλοκαίρι, η χειρότερη εποχή του χρόνου! Ούτε τη θάλασσα απολαμβάνω, ούτε τα βουνά. Βασικά δεν θέλω τίποτα αν δεν είναι δροσερό. Και η θάλασσα έχει γίνει ζεστή σαν κάτουρο και τα δάση είδος προς εξαφάνιση.

Το σπίτι της αδελφής μου στο Κρυονέρι στο τσακ γλίτωσε χθες. Αν γλίτωσε δηλαδή. Γιατί η φωτιά μπορεί αυτή τη στιγμή που σου γράφω να έχει σβήσει αλλά είχε σβήσει και προχθές και μετά αναζωπυρώθηκε. Στις 3:00 το πρωί της Πέμπτης μας έστειλε μήνυμα ότι έπιασε την κόρη της και έφυγαν κακήν κακώς να φιλοξενηθούν στον κουμπάρο τους σε παρακείμενο Δήμο μπας και σωθούν. Ο παρακείμενος Δήμος βέβαια, άρπαξε φωτιά λίγο μετά και εκκενώθηκε επίσης την ίδια μέρα. Δύο μέρες τώρα, έψαχναν σπίτια φίλων για να φιλοξενηθούν. Σαν τους πρόσφυγες!

Κάποια στιγμή μας έστειλε μήνυμα «το σπίτι μας θα καεί μάλλον». Πήγε ο γαμπρός μου με ένα ημιφορτηγό, μάζεψε ρούχα, σημαντικά έγγραφα και την τηλεόραση και έφυγε. Δύο μερόνυχτα ζούσαν με την αγωνία αν κάηκε το σπίτι. Εν τέλει οι γείτονες συνασπίστηκαν, δημιούργησαν ομάδες και κατέβρεχαν τους τοίχους ο ένας του άλλου. Έκοψαν ξερά δέντρα γύρω από τα οικόπεδά τους και τα κατέβρεχαν για να δημιουργήσουν τείχη προστασίας. Μετά, ο γαμπρός μου ανέβηκε στη μοτοσυκλέτα και έκανε γύρες στην περιοχή μαζεύοντας γκαζάκια μέσα από το δάσος. Αν είναι δυνατόν! Σήμερα πέρασαν να ρίξουν μια ματιά από το σπίτι. Δεν κάηκε, αλλά με το βουνό και τη φύση καμένα γύρω τους είναι σαν να κάηκε. Δεν έχουν ρεύμα, ούτε νερό. Χαμός.

Μισώ τα καλοκαίρια. Και για τη ζέστη, και για τις επετείους της εισβολής, και για την κλιματική αλλαγή και για τις πυρκαγιές. Ποτέ δεν τα απόλαυσα και δεν νομίζω και να προλαβαίνω να τα απολαύσω ποτέ.