Στο Τρελό Σας Προσκαλούμε Καρναβάλι

 

Το αγαπημένο θέμα αυτού του μπλογκ ήταν ανέκαθεν η ανεξάντλητη βλακεία των Κυπρίων. Είχα καιρό να ασχοληθώ με το θέμα, όχι επειδή αναθεώρησα ή κουράστηκα, αλλά επειδή την έχω πλέον αποδεχτεί ως δεδομένη και αναπόσπαστο κομμάτι του DNA μας. Επομένως, ναι, σε ένα μεγάλο βαθμό έπαψα να τη συζητώ, γιατί δεν μου προκαλεί πια καμία εντύπωση ενώ είναι και πηγή αρνητικής ενέργειας. Μετά τα χθεσινά καραγκιοζιλίκια στη Λεμεσό,  όμως, όπου δεν τηρήθηκε κανένα μέτρο κατά του κορωνοϊού λόγω καρναβαλιού, και μετά τις εξοργιστικές εικόνες με τους μασκαράδες οι οποίες κατέκλυσαν τα σόσιαλ, θεωρώ ότι οφείλω ένα ακόμα κείμενο στην αγαπημένη μου πατρίδα, καθώς και ένα κείμενο τίγκα στο μπούλινγκ στους αγαπημένους Λεμεσιανούς.

Κατ’ αρχάς, πριν εστιάσουμε σε αυτούς καθεαυτούς να ξεκαθαρίσω ότι πιστεύω πως η μαλακία που δέρνει το νησί είναι διαμοιρασμένη πάνω-κάτω στα ίδια ποσά. Δεν θα ξεχάσω ότι πρόσφατα καταπατήθηκαν τα μέτρα κατά της πανδημίας, επειδή οι αριστεροί της χώρας αποφάσισαν ότι έπρεπε να διαδηλώσουν κατά της διαφθοράς (τώρα το θυμήθηκαν! Το ότι με την ηλίθια ψήφο τους έχουν υπάρξει πρωτοπόροι στην εγκαθίδρυσή της διαφθοράς, δεν το θυμούνται), με αποτέλεσμα μία αργόσχολη που «απλά χόρευε» καβλιάζοντας αστυνομικούς, παραλίγο να χάσει το μάτι της. Επίσης, λίγο αργότερα τα μέτρα καταπατήθηκαν από φανατισμένους Χριστιανούς οι οποίοι συνωστίστηκαν για να προσκυνήσουν την παντόφλα ενός Αγίου που ήρθε τουρνέ στη χώρα μας, ενώ πολύ πιο πριν, στις Χριστουγεννιάτικες γιορτές, οι Λευκωσιάτες πλημμύρισαν τη Στασικράτους με το ψηλό ποτήρι οίνου ανά χείρας για να αποχαιρετίσουν το μίζερο 2020, σάμπως και βρίσκονταν μπροστά στο Μέγαρο Ροκφέλλερ για ρεβεγιόν με την οικογένεια Τραμπ και δεν μπορούσαν να το αποφύγουν.

Καθώς βλέπετε, η μαλακία είναι παγκύπρια υπόθεση, θεωρούμε τα μέτρα ενδεδειγμένα, αλλά ταυτόχρονα θεωρούμε και κάποιες συνήθειες ως αδιαπραγμάτευτες, ανάλογα σε ποια κοινωνική ομάδα θεωρούμε ότι ανήκουμε. Μην τυχόν και πάρεις από τους αναρχό-άπλυτους την επαναστατικότητα, από τους καμένους τη θρησκεία και από αμφότερους το lifestyle που τους καθόρισε.

Τούτων λεχθέντων, εχθές οι Λεμεσιανοί, αντί να πουν «εμείς θα δείξουμε επίπεδο» και «δεν θα κάνουμε τις μαλακίες που έκαναν οι άλλοι», είπαν πολύ σωστά ως γνήσιοι γλεντζέδες που καμώνονται ότι είναι: «εμείς θα κάνουμε χειρότερα» γιατί «ποιοι είναι οι Λευκωσιάτες που θα μας στερήσουν τον καρναβάλι μας!»

Οι Λεμεσιανοί, θεωρούν το καρναβάλι το άλφα και το ωμέγα της πόλης τους. Ουδέποτε κατάλαβα το γιατί. Κάποτε πρέπει να βρεθεί κάποιος και να τους εξηγήσει ήρεμα και με το καλό, ότι πρόκειται περί τεράστιας γελοιότητας και κακογουστιάς και ότι κανονικά θα έπρεπε να ντρέπονται γι’ αυτό. Όμως, αυτό το πράγμα δεν μπορείς καν να το υπονοήσεις γιατί όποτε τολμήσεις να το θίξεις σου απαντούν ότι «ζηλεύεις» και σοβαρολογούν. Κάπου εκεί βαριέσαι να συζητήσεις περαιτέρω με κόσμο που προτάσσει το επιχείρημα της ζήλειας και είναι πάνω από 10 χρονών. Σου απαντούν ότι ως Λευκωσιάτης «δεν μπορείς να αντιληφθείς τι πάει να πει καρναβάλι και ότι αν δεν μεγάλωσες με αυτό δεν μπορείς να συλλάβεις το μεγαλείο του». Δεκτόν. Πολλά πράγματα έχουν μυθοποιηθεί στο μυαλό μας εξ αιτίας της ικανότητας του εγκεφάλου να μυθοποιεί τα ευχάριστα γεγονότα της παιδικής μας ηλικίας. Πρώτος και καλύτερος το γνωρίζω. Όμως, κάποτε, καλό είναι να ξεγυμνώνουμε τις αναμνήσεις και να διαχωρίζουμε το τι είναι πραγματικά το απόσταγμα μιας νοσταλγίας και τι μία μαλακία στο τετράγωνο. Ακόμη κι εγώ που ό, τι έχω ζήσει ως παιδί το έχω ανάγει σε… «θρησκεία», γνωρίζω ότι κατά βάθος η παιδική μου ηλικία δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο, ότι ως παιδί τόσο μου έκοβε, τόσα καταλάβαινα, τόσα έκανα. Οι Λεμεσιανοί εξακολουθούν να θεωρούν ότι το καρναβάλι τους είναι ιερό και ότι πρέπει να τιμάται με κάθε κόστος και τίμημα ακόμα και αν αυτό σημαίνει τριπλασιασμό των κρουσμάτων και περισσότερους νεκρούς.

Ω, ναι! Τα έθιμα πρέπει να διατηρούνται ζωντανά και τι καλύτερο από το έθιμο της «πελλόμασκας» και της παρέλασης με τις στολές των €10 από τα Τζάμπο για να παράγεις «πολιτισμό»; Υπάρχουν δεκάδες πόλεις παγκοσμίως με παράδοση στο καρναβάλι, είναι όλων πολύ υψηλότερης αισθητικής (δεν είναι και δύσκολο), και ποιότητας. Αυτό παραβλέπεται, βεβαίως, βεβαίως. «Δεν είσαι Λεμεσιανός και δεν μπορείς να νιώσεις», απαντούν. Μια χαρά μπορώ να νιώσω, και δεν είναι καρναβάλι αυτό το χάλι.

Τα λεμεσιανά σύνδρομα δεν σταματούν εδώ, δυστυχώς.

Ακόμη και ο πιο σύγχρονος Λεμεσιανός όταν τον πιάσεις κουβέντα αργά ή γρήγορα θα πει κάτι με μία υποβόσκουσα πικρία ως προς την αντιμετώπιση της πόλης του από την κυπριακή κυβέρνηση, θα πει κάτι που ενέχει μία άδικη αντιμετώπιση συγκριτικά με τη Λευκωσία. Θεωρούν όλοι ότι είναι Δήμαρχοι της Λεμεσού. Αν, μάλιστα δεν πρόκειται για σύγχρονο άνθρωπο, τότε θα ακούσεις πολλές γραφικότητες που ανάγονται σε απίστευτα κόμπλεξ δευτεράντζας.

Δεν θα ξεχάσω όταν ήμουν στο στρατό, που έπρεπε να συνοδεύσω έναν άρρωστο οπλίτη εκ Λεμεσού στο στρατιωτικό νοσοκομείο Λευκωσίας. Η κατάστασή του ήταν αρκετά σοβαρή και γι’ αυτό κλήθηκαν εκτάκτως οι γονείς του να τον συνοδεύσουν με το ασθενοφόρο. Ήμασταν μέσα στο στρατιωτικό ασθενοφόρο, εγώ, ο ασθενής και οι γονείς του. Οι άνθρωποι αντί να αγωνιούν για την κατάσταση του γιου τους, κοίταζαν έξω απ’ τα παράθυρα και σχολίαζαν «πόσο άσχημη είναι η Λευκωσία», και «τι χάλια δρόμους έχει η Λευκωσία», και «πώς αντέχετε και ζείτε εδώ πέρα!», με μία αηδία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο την οποία ακόμα θυμάμαι. Ο γιος τους κατάκοιτος μπροστά μας, οι έγνοια των Λεμεσιανών ήταν η ασχήμια της Λευκωσίας (για την οποία δεν διαφωνώ καθόλου παρεμπιπτόντως, αλλά μίλα μου για προτεραιότητες).

Όταν ήμουν στο στρατό, η Λεμεσός αποκαλούνταν Sex Town από τους οπλίτες που κατάγονταν από εκεί. Όταν έπαιρναν εξοδόχαρτο, έλεγαν ότι φεύγουν για τη «Sex Town». Η Λεμεσός, το 1998-99 όταν υπηρέτησα εγώ, ήταν τίγκα στο καμπαρέ και το εμπόριο λευκής σαρκός. Αυτό το βρίσκανε πολύ χαριτωμένο οι πολίτες της. Ακόμα και ο Υποδιοικητής μου μοιράζοντας τα εξοδόχαρτα τους έλεγε «καλά να περάσετε στη sex town!» και αν τολμούσες να μορφάσεις ειρωνικά με το σαχλό ευφυολόγημα και την τραγικότητα της κατάστασης σε κοίταζαν περίεργα έως και καχύποπτα.

Σήμερα τα καμπαρέ έκλεισαν, η πόλη καθάρισε και άλλαξε σε τεράστιο βαθμό. Χτίστηκαν ψηλά, μοντέρνα κτήρια (εντάξει, δεν είναι όλα το ίδιο καλαίσθητα, αλλά γενικώς είναι εμφανής η αναβάθμιση), και φτιάχτηκαν προβλήτες, μαρίνες και το κέντρο της πόλης στην περιοχή του κάστρου εξωραΐστηκε και έγινε μια ομορφιά. Είναι έτοιμοι για τη Γιουροβίζιον του 2022! Αλλά τώρα έχουν άλλου είδους προβλήματα. Τους φταίει που «έγιναν Ντουμπάι» και ότι το βιωτικό επίπεδο είναι ασύμφορο και ότι χάθηκε ο χαρακτήρας της πόλης. Άμα βρεθεί η ίσια τους, να με ειδοποιήσετε.

Θεωρώ τη Λεμεσό μακράν την πιο ωραία πόλη της Κύπρου όπως έχει εξελιχτεί τα τελευταία 15 χρόνια. Παρόλα αυτά, το μεγάλο της πρόβλημα εξακολουθεί να υφίσταται: Οι Λεμεσιανοί. Μπορείς να βγάλεις τον Λεμεσιανό από τη Λεμεσό, αλλά ποτέ τη Λεμεσό από τον Λεμεσιανό. Είναι αστείο που υπάρχουν αυτοί οι διαχωρισμοί σε έναν πληθυσμό του ενός εκατομμυρίου, αλλά είναι αλήθεια. Όταν είχε έρθει στην Κύπρο ένας Αμερικάνος, σχέση μιας φίλης, και τον γυρίζαμε την Κύπρο με το αυτοκίνητο, μας είχε πει: «είναι απίστευτο πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι από πόλη σε πόλη, σε ένα τόσο μικρό νησί».

Το είπε ευγενικά ο άνθρωπος.