Στα Τέσσερα

Ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ τη χαρά που θα έκανα κάθε χρόνο στα γενέθλια του γιου μου. Τέτοια χαρά, ούτε στα δικά μου, ούτε σε όλες τις αργίες και γιορτές μαζί ολόχρονα. Ξυπνώ από τις 7:00 και αισθάνομαι την ανάγκη να βάλω τα καλά μου. Τόσο πολύ. Σήμερα που τα γενέθλια του πέσανε Κυριακή, έτι περισσότερον. Ούτε που με ένοιαξε που έχασα τον πολύτιμο πρωινό μου ύπνο. Με το που τον άκουσα να φωνάζει «παπά», πετάχτηκα ίσια επάνω, άρπαξα την κάμερα και το δώρο που του αγοράσαμε και έτρεξα να του το πάω. Μου έκανε βέβαια παρατήρηση ότι «δεν ήρθατε να μου το φέρετε το δώρο στο κρεβάτι όπως πέρσι», και έμεινα κάγκελο από το τι θυμάται αυτό το παιδί.

Φέτος λόγω καραντίνας δεν μπορούσαμε να του οργανώσουμε κανονικό πάρτι, οπότε του φέραμε τρεις συμμαθητές του το πρωί, να κάνει γενέθλια, και το απόγευμα σε διαφορετικό σλοτ άλλους τόσους συγγενείς. Να τηρούνται τα πρωτόκολλα. Έσβησε δηλαδή δυο φορές κεράκια. Έγιναν όλα σαν παράσταση Κυριακής, πρωινή – παιδική και απογευματινή για τα ΚΑΠΗ. Αυτό ακουγόταν δελεαστικό στην αρχή, όμως μετά συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε ολοήμερα γενέθλια και ψοφήσαμε κυριολεκτικά στην κούραση.

Χαλάλι του βέβαια.

Το πρωί με τα παιδάκια, πέρασα τέλεια. Τα έβαλα μέσα στο δωμάτιο του γιου μου, τους είπα ότι θα ντυθώ φάντασμα και θα έρθω να τα φάω, κι εκείνα κρύφτηκαν μέσα σε ντουλάπες και κάτω από το κρεβάτι για να σωθούν. Έμπαινα μέσα, ούρλιαζαν από τον φόβο, μετά άρπαζαν ό, τι έβρισκαν μπροστά τους (φωτόσπαθα, σπαθιά, μαξιλάρια, και με χτυπούσαν να πεθάνω). Θυμήθηκα πόσο ωραία ήταν όταν ήμουν κι εγώ στην ηλικία τους και έπαιζα το αντίστοιχο «κούι-κούι» (έτσι το λέγαμε στα 80ς).

Φέτος το θέμα των γενεθλίων ήταν οι δεινόσαυροι. Ο γιος μου περνά τη φάση που συναρπάζεται με τους δεινόσαυρους και έχει μάθει όλα τα είδη (βροντόσαυρος, τρικέρατος, κλπ τα οποία προσωπικά δεν ξεχωρίζω) και μου τα εξηγεί. Του φέρανε όλοι σχετικά παιχνίδια και έχουμε γίνει εδώ μέσα κανονικό Τζουράσσικ Παρκ. Η τούρτα και η διακόσμηση ήταν κι αυτές σχετικές. Το Σάββατο πετάχτηκα στον Πέργαμο να παραλάβω τα μπαλόνια που παραγγείλαμε.

Φτάνω στο μαγαζί και είδα αυτόν τον τεράστιο δεινόσαυρο μπροστά μου. «Πού θα τον βάλω; Δεν χωρεί στο αυτοκίνητό μου» είπα στην πωλήτρια. Με κοίταζε με ύφος «χέστηκα πού θα τον βάλεις, μόνο πάρτον από ΄δω» Δεν θέλετε να ξέρετε πώς τον κουβάλησα στο σπίτι. Επιστρατεύτηκε όλο το σόι.

Όπως βλέπετε έφτασε στο σπίτι σώος και αβλαβής. Και κυρίως, χωρίς να φάμε πρόστιμο απ’ την τροχαία που καταφέραμε και τον μεταφέραμε εντελώς ανορθόδοξα.

Να μου ζήσει ο γιόκας μου! Μου άλλαξε όλη μου τη ζωή! Χαρές παρόμοιες σε όλους εύχομαι.