Μουσικές Εποχές

Μεγάλωσα με την «κασέτα που ακούγαμε στο κόκκινο αυτοκίνητο».

Εκείνη η κασέτα, στο αυτοκίνητο της μάνας μου, περιείχε σουξέ της δεκαετίας του ’80. Ακόμα και σήμερα όταν ακούω κάποια απ’ αυτά τα τραγούδια, ξέρω ότι είναι τραγούδια από την κασέτα του κόκκινου αυτοκινήτου της μάνας μου. Είναι τραγούδια που καθόρισαν μια ολόκληρη εποχή.

Όταν ήρθε το cd και η κασέτα πέρασε σε δεύτερη μοίρα, η εποχή καθοριζόταν από το τι περιείχαν τα cd. Τα cd γίνονταν δώρα και τα παίρναμε σε φίλους σε πάρτι. Διανύαμε την εποχή των cd και ανάλογα τη ψυχολογική μας κατάσταση τα αγαπούσαμε, τα μισούσαμε, κι αυτά και τα τραγούδια που περιείχαν.

Στο μεταξύ οι κασέτες εξαφανίζονταν και τα τραγούδια που περιείχαν ξεθώριαζαν μαζί τους. Θυμάμαι ότι όταν προς το τέλος της δεκαετίας του ’90 άρχισαν οι εταιρείες να κυκλοφορούν δίσκους του ’80 σε cd, ήταν σαν να αναστήθηκε νεκρός. Έπαιζα τα cd και το κόκκινο αυτοκίνητο της μάνας μου έβγαινε από τη χωματερή άθικτο και ήταν έτοιμο να με ξαναπάει βόλτα.

Φαντάζομαι ότι τα ίδια βίωσαν και όσοι μεγάλωσαν με το βινύλιο. Ο πατέρας μου είχε αρκετούς δίσκους τους οποίους μου χάρισε και μου είπε «ελπίζω κάποτε αυτά τα τραγούδια να ξαναπαίξουν». Τα τραγούδια του ξαναπαίζουν, βέβαια, αλλά σε άλλη μορφή. Η εποχή του αναβιώνεται αλλά όχι με τον τρόπο που φαντάστηκε. Τα ακούμε όπως και όποτε θέλουμε χωρίς να χρειαστεί να βγάλουμε τα βινύλια από τη δισκοθήκη.

Τι θέλω να πω. Θέλω να πω ότι εμείς είμαστε οι τελευταίοι που απολαύσαμε τη μουσική συνδέοντάς τη με την εποχή που διανύαμε. Ξέραμε ότι βινύλιο θα πει 1960-1980, ξέραμε ότι κασέτα θα πει 1980-1990, και ότι cd θα πει 1990-2000. Τα τραγούδια που ακούγαμε εκπροσωπούσαν ολόκληρες εποχές και καταστάσεις. Δεν ήταν όλα παντός καιρού. Ήταν τα τραγούδια του «Δημοτικού», του «Γυμνασίου», του «Λυκείου», του «Πανεπιστημίου». Επειδή η μουσική ήταν αντικείμενο. Για να παίξει έπρεπε να την κουβαλήσεις μαζί σου μαζί με τον ανάλογο εξοπλισμό. Δεν ήταν ένα σύννεφο όπως τώρα που το ξεκλειδώνεις όπου είσαι και το χαίρεσαι.

«Και δεν χαίρεσαι γι’ αυτό;» θα μου πεις. Και χαίρομαι και δεν χαίρομαι. Ο γιος μου δεν θα έχει αναμνήσεις από το κόκκινο αυτοκίνητο του πατέρα του όταν μεγαλώσει. Γιατί εκεί μέσα ακούει τα πάντα. Ακούει πάνω από 6.000 τραγούδια από το 1950 μέχρι το 2020, ανάλογα τι θα επιλέξει το μηχάνημα. Πώς να του εντυπωθούν; Πώς να καθορίσουν την ηλικία και την εποχή του; Θα ακούσει μια μέρα τυχαία «το τραμ το τελευταίο» και θα πει «α, τι εποχές, ακούγαμε αυτό το τραγούδι στο αυτοκίνητο και πηγαίναμε νηπιαγωγείο;» Επ’ ουδενί. Εμένα η παιδική μου ηλικία στιγματίστηκε από 50 τραγούδια. Η παιδική ηλικία του γιου μου έχει στη διάθεσή της ολόκληρο το μουσικό σύμπαν!

Και αυτό είναι καλό γιατί έχει πρόσβαση ανά πάσα στιγμή όπου θέλει και μπορεί να εξερευνήσει και να μάθει τα πάντα. Αλλά εγώ που μπορώ να σου πω κατά πάσα χρονιά τί ακούγαμε, πού ήμασταν, τι σκεφτόμασταν, ποια θέλαμε, με ποιον τσακωθήκαμε κτλ, στεναχωριέμαι. Τα χρόνια θα είναι όλα τα ίδια. Πείτε μου εσείς ένα τραγούδι που καθόρισε την εποχή από το 2005 και μετά. Δεν υπάρχει! Το My Number One εξαιρείται λόγω συνθηκών. Όλα τ' άλλα είναι τα ίδια. Και είναι όλα τα ίδια γιατί το τσουνάμι των προηγούμενων δεκαετιών ήρθε και ξεπέρασε το σήμερα. 

Πώς ξεχωρίζετε τα σουξέ του 2010 από τα σουξέ του 2020; 

Πιστεύετε θα διαφέρουν από τα σουξέ του 2030;