Το Αίμα Νερό Δεν Γίνεται

Πριν τρεις μέρες χτύπησε το τηλέφωνο και από την άλλη άκρη της γραμμής μία γυναικεία φωνή μου συστήθηκε ως «μία θεία από το σόι του πατέρα σου, που δεν γνώρισες ποτέ σου, και θα ήθελα να συναντηθούμε και να γνωριστούμε».

Επειδή για το σόι του πατέρα μου ελάχιστα γνωρίζω, και επειδή από τη μέρα που πέθανε άρχισα να αισθάνομαι ότι θέλω να αποκτήσω μία επαφή με τις ρίζες μου απ΄τη μεριά του, δεν δίστασα να πάω στην επίσκεψη που ορίσαμε.

Ήταν πολύ χρήσιμη εμπειρία γιατί έμαθα πολύτιμες πληροφορίες για τον προπάππο μου, για τον οποίο δεν γνώριζα τίποτα. Ο προπάππος μου ήταν διάσημος γλύπτης στη Λευκωσία, συγκεκριμένα στο Καϊμακλί, και λάξευε τις διακοσμήσεις σε διάφορες εκκλησίες. Έφτιαχνε άμβωνες, σκάλιζε τα ιερά, αλλά και τα εξωτερικά μέρη του ναού, κάτι κίονες και κάτι διακοσμητικά που στόλιζαν διάφορα σημεία της εκκλησίας. Εντυπωσιάστηκα γιατί επρόκειτο για πραγματικά πολύ σημαντικά έργα (είδα φωτογραφίες), αλλά και επειδή κανένας στο σόι μας δεν κληρονόμησε αυτό το ταλέντο του. Γενικώς δεν μας λες και άτομα που πιάνουν τα χέρια τους, πόσω μάλλον για άτομα που πιάνουν τη πέτρα και τη στύβουν.

Αυτός ήταν ο προπάππος μου, ο μουστακαλλής. Το μωρό που κρατά στα χέρια της η σύζυγός του, είναι ο παππούς μου. Δίπλα η αδελφή του και ύστερα από λίγα χρόνια γεννήθηκε άλλη μία κόρη που εδώ δεν φαίνεται προφανώς, και η οποία πέθανε πριν δύο χρόνια σε ηλικία 102 ετών! Εγώ χαμπάρι δεν είχα ότι είχα αιωνόβια συγγενή. Εδώ, πρώτη φορά άκουγα ότι ο παππούς μου είχε αδελφές. Αυτήν που κατάφερε να τα εκατοστήσει κάπου την είχε πάρει το αφτί μου γιατί είχε χαρακτηριστικό όνομα, αλλά και πάλι, ουδέποτε με πήρε ο πόνος να μάθω ποια ήταν.

Η συνάντηση ήταν χρήσιμη, γιατί εκτός από τα ενδιαφέροντα για τον προπάππο μου, σημείωσα και όλο μας το γενεαλογικό δέντρο. Έμαθα ότι έχω πολλά δεύτερα ξαδέλφια (δεν γνώρισα ποτέ κανένα, νομίζω μια φορά λίγο πριν καταταγώ στον στρατό είχα τηλεφωνηθεί με έναν που είχε υπηρετήσει στο ίδιο Σώμα με μένα για να μου δώσει τιπς για τα τεθωρακισμένα), και ότι με ένα εξ αυτών έχω την ίδια ημερομηνία γέννησης, ενώ επίσης φοιτήσαμε και οι δύο στο ίδιο πανεπιστήμιο στην Αγγλία σε διαφορετικές χρονικές περιόδους! Τρελή σύμπτωση!

«Τον πατέρα σου τον αγαπούσαμε» μου είπε η θεία. «Αλλά όταν άνοιγε το στόμα του και αμολούσε τη γλωσσούλα του, μας έκανε μαλλιά κουβάρια!»

«Α, αυτό το έχω κι εγώ!» της είπα. Έμπλεξα άπειρες φορές στη ζωή μου επειδή δεν μπόρεσα να σιωπήσω, αλλά ειλικρινά θεωρώ πιο έντιμον έναν άνθρωπο που μιλά, παρά κάποιον που σιωπά. Τρέμω τους ανθρώπους που σιωπούν και δεν ξέρω τι σκέφτονται. Εγώ τα λέω όλα. Κι ας πληρώνω το όποιο τίμημα. Συνήθισα. Αν σ’ αρέσει έχει καλώς.

«Και ο παππούς σου... ήταν χρυσός άνθρωπος! Τον λατρεύαμε, μας λάτρευε… ε, ύστερα παντρεύτηκε!» Το «παντρεύτηκε» συνοδεύτηκε από αναστεναγμό. Ζήτησα διευκρίνιση. «Ε, η γιαγιά σου τον έκανε ό, τι ήθελε». Αυτή δεν είναι η δουλειά των γυναικών; Τη ρώτησα. «Να μας κάνουν ό, τι θέλουν;»

«Ναι, αλλά αυτή ήθελε πολυτέλειες και λούσα!» συμπλήρωσε ειρωνικά.

Αντιλαμβάνεστε, είχαμε φτάσει στο σημείο που το κουτσομπολιό είχε ξεπεράσει την ενημέρωση. Ήρθα σε αμηχανία γιατί ειπώθηκαν κι άλλα που δεν θα παραθέσω για ευνόητους λόγους. Δεν ξέρω πόσο σωστό ήταν να πρέπει να ακούω κακιούλες για ανθρώπους που πέθαναν πριν πολλά χρόνια, ιδιαίτερα όταν η μεταξύ μας σχέση, εμού και της θείας δηλαδή, δεν σήκωνε τέτοιες αναφορές. Σήμερα γνωριστήκαμε, πότε πρόλαβες να βρεις το θάρρος; Δεν θα σταθώ εκεί όμως, γιατί μια θεία είναι πάντοτε μία «θεία» και συνήθως έχει το ακαταλόγιστο.

Όπως και να ‘χει, είναι πάντοτε ωραίο να μαθαίνεις για τους συγγενείς σου. Έβλεπα κατά καιρούς οικογένειες να συναντιόνται πρώτη φορά στο «Πάμε Πακέτο» και διερωτώμουν πώς είναι δυνατόν να αισθάνονται εγκαρδιότητα άτομα τα οποία δεν έχουν συναντηθεί ποτέ τους μία ζωή. Προφανώς και ισχύει ότι το αίμα νερό δεν γίνεται, και αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις. 

Αν διερωτάστε γιατί έγινα 40 χρονών για να γνωρίσω κόσμο από το σόι του πατέρα μου σε μία τόσο μικρή πόλη όπως τη Λευκωσία, θα σας πω: Βαριόταν! Τους έβλεπε πού και πού, αλλά γενικά, βαριόταν! Και κάπως έτσι, πέθανε και δεν πρόλαβε να μας συστήσει κανέναν!