Το Ύποπτο Πακέτο

Είναι μια ιστορία σχετική με τη συλλογή μου από Στρουμφ που έχει χρόνια που θέλω να τη μοιραστώ εδώ, αλλά δεν έβρισκα αφορμή. Τώρα που είδα πόσα σχόλια μάζεψε όμως, η εν λόγω ανάρτηση (τα οποία θεωρούνται κάμποσα δεδομένου ότι δεν υπάρχουν πλέον πάνω από δέκα ενεργά μπλογκς), λέω να σας την αναφέρω. Δεν είναι και πολύ σπουδαία, αλλά όταν συνέβη, γέλασα πολύ.

Τα Στρουμφάκια τα προμηθευόμουνα από μία γερμανική ιστοσελίδα η οποία απευθύνεται σε συλλέκτες. Τα περισσότερα απ’ αυτά κοστίζουν €20 το ένα, και πρόκειται για ό, τι απέμεινε από τη δεκαετία του ’80 - πραγματικά σπάνια κομμάτια δηλαδή. Πριν δέκα χρόνια, πριν παντρευτώ και πριν κάνω παιδί και διέθετα λεφτά… για πέταμα, αγόραζα κάθε μήνα από λίγα, και έτσι με τον καιρό έφτασα να έχω περί τα 250. Έκτοτε δεν αγόρασα άλλα, σήμερα θεωρώ εξωφρενικά τα ποσά που ξόδευα για τέτοιες μαλακίες (σόρρι Στρουμφάκια μου, μα η αλήθεια να λέγεται!)

Μία εποχή αποφάσισα ότι εκτός από Στρουμφ καλό θα ήταν να αγόραζα και τα σπίτια τους. Μπήκα λοιπόν στην ιστοσελίδα και είδα ότι πωλούνταν κάποια μανιτάρια, πωλούνταν όμως και ο ανεμόμυλος ο οποίος ήταν σπάνιο κομμάτι και το αγόρασα σε τριπλάσια τιμή από την κανονική του μέσω ενός άλλου συλλέκτη στην Αμερική. Μαζί με τον ανεμόμυλο αγόρασα και καμιά 20αριά στρουμφάκια να μου βρίσκονται. Θα έρχονταν όλα μαζί, στην ίδια παραλαβή.

Όταν έφτασε το δέμα στα κυπριακά ταχυδρομεία, επειδή το πακέτο ήταν σχετικά μεγάλο και προερχόμενο εκτός ΕΕ, μου τηλεφώνησαν από το ταχυδρομείο ότι πρέπει να πληρώσω ένα φόρο επί τόπου και ότι θα έπρεπε να γίνει έλεγχος από Λειτουργό για να διαπιστώσουν τι φέρει το κιβώτιο μέσα. Πρώτη φορά καλούμουν να ακολουθήσω μια τέτοια διαδικασία, οπότε κατέφθασα στο ταχυδρομείο αμέσως για να ξεμπερδεύω γρήγορα αλλά και ολίγον αγχωμένος ως προς το τι θα αντιμετώπιζα.

Μπαίνω, λοιπόν, στο ταχυδρομείο, περνώ σε ένα ειδικό δωμάτιο στο οποίο μάζευαν τα «ύποπτα» πακέτα, έρχεται και ο λειτουργός μπροστά μου, ένας τύπος που είχε φάτσα δημοσίου υπαλλήλου που δουλεύει στο ταχυδρομείο, κρατoύσε και στο χέρι του ένα χαρτοκόπτη και μου λέει: «Το πακέτο θα ανοιχθεί για έλεγχο».

«Μάλιστα!» του είπα. Εμένα το άγχος μου ήταν μην τυχόν καταστρέψει το συλλεκτικό κουτί. Ντρεπόμουν, εννοείται, να το πω.

«Τι έχει μέσα;»

«Στρουμφάκια» του απαντώ ορθά κοφτά. Ήταν κι ένας άλλος κύριος πίσω μου που περίμενε τη σειρά του, αντιλαμβάνεστε το ξεστόμισα σε ένταση τόσο-όσο, μην μας πάρουν και με τις πέτρες 32 χρονών μαντράχαλους.

«Στρουμφάκια, ώστε!!» μου απαντά με δυσπιστία και μία εμφανή δόση ειρωνείας.

«Ναι..!» ψέλλισα.

«Θα δούμε αν έχει στρουμφάκια!» είπε με ύφος μπάτσου Νέας Υόρκης.

Μέχρι να πάρει τα κουλά του ο κύριος, μέχρι να ανοίξει την κολλητική ταινία ασφαλείας, να ξεδιαλύνει τα προϊόντα μέσα από τις πολυστερίνες και τα φελιζόλ, εμένα με έζωσαν τα φίδια. «Λες να μου κάνανε καμιά μαλακία και να μου στείλανε τίποτα άλλο; Γιατί έχει αυτό το ύφος αμφισβήτησης, ο μαλάκας;»

Ξεχωρίζει τα συμπαρομαρτούντα από το πακέτο, και επιτέλους ξεπετιέται μέσα από την αχλή ένας ωραιότατος στρουμφο-ανεμόμυλος και καμιά 20αριά Στρουμφ. Έριξα και μια λοξή ματιά στον πίσω, να δω αν κοιτάζει. Ευτυχώς δεν έδινε πολλή σημασία. Ο λειτουργός του ταχυδρομείου είπε ένα: «κάτι στρουμφ βλέπω εδώ», αλλά επειδή προφανώς του χάλασα τη φαντασίωση ότι τάχα μου, θα έπιανε λαβράκι, ανακάτωσε με το χέρι του καλά-καλά την κούτα μην τυχόν και ξέπεσε κάπου η ηρωίνη του αρχί-νονού της Λευκωσίας, και δεν την πήρε χαμπάρι.

«Στουμφάκια λοιπόν...»

«Ναι!» του ξαναείπα με ύφος μας τα 'πρηξες.

Του έριξα και ένα νοερό κωλοδάχτυλο, τα πήρα παραμάσχαλα κι έφυγα!

Ε, μα!