Το Βιβλίο Της Πεθεράς Μου

Η πεθερά μου, έγραψε βιβλίο και το εξέδωσε. Δεν είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, είναι το δεύτερο. Είχε κυκλοφορήσει πριν πολλά χρόνια και ένα άλλο στο οποίο μία δολοφονούσε τον πρώην της με μία τυρόπιτα (η τυρόπιτα είναι το αγαπημένο μου σνακ, πρέπει να προσέχω). Έγραψε και ένα θεατρικό έργο με τίτλο Actus Reus, το οποίο υπέβαλε σε ένα διαγωνισμό του ΘΟΚ και το οποίο διακρίθηκε. Παρουσιάστηκε σαν αναλόγιο στο θέατρο των Αποθηκών, αλλά και στην κυπριακή πρεσβεία στην Αθήνα.

Ήρθε σπίτι μας τις προάλλες και μας χάρισε δύο αντίτυπα από τις «Πεταλούδες στο Μπάνιο». ΄Ετσι λέγεται το καινούριο.  Ένα αντίτυπο για τον εγγονό της και ένα για την κόρη της. Εγώ δεν πήρα τίποτα, παρόλα αυτά κάθισα να το διαβάσω για να την ανακαλύψω. Να την καταλάβω. Η ίδια ισχυρίζεται ότι το βιβλίο είναι κατά ένα 10% στηριγμένο σε πραγματικά γεγονότα και κατά 90% σε μυθοπλασία. Εγώ που διάβασα 250 σελίδες μέχρι τώρα, ζήτημα να βρήκα δέκα σελίδες με φανταστικά γεγονότα. Της το επισήμανα και, κλασικά άρχισε να αμύνεται, το έκοψα για να μην τσακωθούμε. Επιμένει ότι πρόκειται για μυθοπλασία και ότι πρόκειται για προϊόντα της φαντασίας της. ΟΚ, δεν θα της το χαλάσω.

Είναι τίμια και αξιοπρεπέστατη η προσπάθεια της πάντως. Δεν πρόκειται για βιβλίο που θα επέλεγα να διαβάσω εγώ, είναι άλλο το τάργκετ γκρουπ της. Αλλά διαβάζοντάς το, είδα ότι είναι αρκετά προσεγμένο. Και την ιστορική έρευνά της έχει κάνει, και οι περιγραφές της παραστατικές χωρίς να κουράζουν, και τα πάντα. Το βλέπω να γίνεται εύκολα και σειρά εποχής. Διασκεδάζω καθώς αναγνωρίζω πρόσωπα και καταστάσεις από ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον και αναρωτιέμαι αν και εκείνοι αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους και πως αισθάνονται γι' αυτό.

Τέλος πάντων, γιατί στα λέω όλα αυτά. Επειδή, κατά μία έννοια, ζήλεψα. Ξέρεις πόσα βιβλία ξεκίνησα να γράφω, ξέρεις πόσα θεατρικά ξεκίνησα και έμειναν στην μέση; Ποια μέση; Πιο κάτω κι απ’ τη μέση. Έγραψα ένα θεατρικό ολόκληρο στα 25 μου χρόνια αλλά σήμερα το έχω αποκληρώσει. Έκτοτε αποπειράθηκα να γράψω μία τηλεοπτική σειρά (έγραψα μόνο το πρώτο επεισόδιο, είπα τι μαλακία είναι αυτή και δεν ξανασχολήθηκα), καθώς επίσης ένα άλλο θεατρικό (έγραψα γύρω στις 20 σελίδες και στέρεψα) και πιο πρόσφατα ένα μυθιστόρημα εμπνευσμένο από την κυπριακή Δημόσια Υπηρεσία (έγραψα 110 σελίδες, το πιο πολύ που έχω φτάσει).

Συνήθως μου έρχεται μια ιδέα, λέω από μέσα μου «ωραία ιστορία, ας τη γράψω» αλλά στην πορεία είτε ξεφουσκώνει, είτε σκέφτομαι ότι πρόκειται περί σάχλας, είτε φοβάμαι να την μοιραστώ με άλλους. Διαβάζω μετά από καιρό αυτά που έγραψα και σκέφτομαι, «α, αυτό το έκλεψα από εκεί», «α, εκείνο το παραποίησα από εκεί» και συνειδητοποιώ ότι αδυνατώ να σκεφτώ μία αμιγώς φανταστική ιστορία που να είναι προϊόν δικής μου φαντασίας στο 100%. Ακόμα και αν αρχίσω να γράφω κάτι που πάει καλά, στην πορεία αρχίζω να βαριέμαι και το κανιβαλίζω μόνος μου. Όπως όταν χτίζεις ένα κάστρο στην άμμο και λίγο μετά το βαριέσαι κι ο ίδιος και του δίνεις μια κλωτσιά και το κατεδαφίζεις. Έτσι. Τα περισσότερα κείμενά μου καταλήγουν σε τσόντες. Πάω να γράψω ένα ρομάνζο, στην πορεία βαριέμαι τα πολύ ποιητικά λόγια και καταλήγω στα "πάρτα βαθειά μωρή καριόλα". Για να γελώ μόνος μου. 

Τώρα που κάθομαι στον καναπέ και κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο της πεθεράς μου και το περιεργάζομαι, το μυρίζω και το χαίρομαι, σκέφτομαι «γιατί όχι κι εγώ;!» Κι όμως δεν έχω καμία πειθαρχία, καμία έμπνευση, κανένα κέφι και πάνω απ’ όλα, δεν αισθάνομαι ότι έχω κάτι ενδιαφέρον να πω. Δεν έζησα καμιά εκτός του κόσμου τούτου εμπειρία που να αξίζει να αποτυπωθεί στα χαρτιά. Ούτε αισθάνομαι ότι μπορώ να φανταστώ κάτι που δεν ξαναφαντάστηκε κανένας. Χώρια οι οικολογικές ενοχές. Δεν αξίζει να κοπεί δέντρο για να τυπωθεί κάποια ιστορία μου. Τώρα θα μου πεις, άξιζε να κοπεί δέντρο για τους άλλους; Ίσως όχι. Σίγουρα όχι. Εγώ δεν θα έκοβα δέντρο για τον οποιονδήποτε. Αλλά, να που κόπηκαν και να που τυπώθηκαν.

Ποτέ δεν αποφάσισα ποιο είναι το σωστό. Να προσπαθήσεις και να εκδώσεις κάτι που αποτελεί την καλύτερη σου προσπάθεια έστω κι αν είναι μέτρια στα μάτια του πολλού του κόσμου, ή να έχεις επίγνωση της μετριότητάς σου και να απαλλάσσεις τον κόσμο απ’ αυτήν;

Ξέρω ότι δεν θα συνέβαινε τίποτα στον κόσμο αν κρύβονταν όλοι πίσω από την ανασφάλεια τους. Εγώ πάντως, δεν είμαι ακόμα έτοιμος να αναλάβω οποιανδήποτε συγγραφική ευθύνη, ούτε να εκτεθώ παρόλη την υπερέκθεση εδώ μέσα τόσα χρόνια.

Λοιπόν. Το βιβλίο της πεθεράς μου είναι αυτό:

Κυκλοφορεί σε διάφορα βιβλιοπωλεία. Αν το δείτε μπροστά σας να το αγοράσετε μπας και βγάλει κάνα φράγκο, ξεπεράσει εκείνη την ξινή Αγγλίδα του Χάρι Πόττερ και γίνουμε όλοι δισεκατομμυριούχοι. Είναι το καλύτερο βιβλίο! Το καλύτερο πράμα που θα διαβάσεις φέτος! Για να μην λέει ότι δεν την προωθώ. Ότι δεν έχω να πω μια καλή κουβέντα.