Τα Charts Της Δεκαετίας

Όπως είχα γράψει και σε ένα παλιότερο ποστ, από τα τριάντα μου έτη και μετά με ελάχιστα νέα τραγούδια έχω συνδεθεί. Δυστυχώς όσο μεγαλώνω η μόνη μουσική που μου δίνει ευχαρίστηση είναι η μουσική που μου ξυπνά αναμνήσεις. Οι μόνες μουσικές που μου χαρίζουν ευτυχία είναι αυτές που περιλαμβάνονται στη λίστα με τα τραγούδια των παιδικών μου χρόνων, των μαθητικών και φοιτητικών χρόνων, των χρόνων που έζησα τους πρώτους έρωτες. Από τα τριάντα και μετά έχω μόνο καμιά δεκαριά τραγούδια που μου θυμίζουν τη γυναίκα μου και τα ταξίδια μας, αλλά ουδέν καινούριο άσμα δεν έχει στιγματίσει με οποιονδήποτε τρόπο τη ζωή μου.

Θα μου πεις, τραγούδια είναι αυτά που γράφονται σήμερα; Ε, τα ίδια ακριβώς έλεγε και ο πατέρας μου για τα τραγούδια που κυκλοφορούσαν όταν ήμουν εγώ νιάτο. Και του απαντούσα «γέρασες και δεν μπορείς να εκτιμήσεις το τι ακούει η νεολαία». Μιας και τον ανέφερα, να πω ότι πλέον μου αρέσουν και τα τραγούδια που άρεσαν στον πατέρα μου, τα οποία τότε θεωρούσα παλιακά και μπανάλ. Πλέον, όμως, ακούω Μοσχολιού και Μαρινέλλα και στέκομαι σε στάση προσοχής.

Δεν έχω καταλήξει κατά πόσον η μουσική έχει να κάνει με ορμόνες που εκκρίνονται στη νεαρή ηλικία και αν χρειάζεται να συνδεθεί με όνειρα και ελπίδες της νιότης για να δώσει ευχαρίστηση στον εγκέφαλό μας. Διότι και λογικά να το σκεφτείς, αποκλείεται να μην υπάρχει και σήμερα ένα «καλό τραγούδι» στα ραδιόφωνα. Όλο και κάποιο θα υπάρχει. Γιατί δεν μας λέει τίποτα είναι που με παραξενεύει. Μήπως τελικά να μην μπορείς να εκτιμήσεις τη μουσική μετά από κάποια ηλικία; Μήπως να μην μπορείς και να την καταχωρίσεις στα αρχεία του εγκεφάλου σου επειδή… «γέμισαν;» Δεν ξέρω.

Πάντως, ναι, το ομολογώ. Τα τελευταία δέκα χρόνια δεν βγήκε ούτε ένα τραγούδι με το οποίο να μπορώ να ταυτιστώ. Ομοίως, τα τελευταία δέκα χρόνια δεν κατάφερα να γνωρίσω δέκα ανθρώπους που να μπορώ να σου τους παρουσιάσω ως τους «καλύτερους». Βασικά, δεν ξέρω τι πήγε λάθος τα τελευταία δέκα χρόνια. Ενώ ήταν τα ευτυχέστερα της ζωής μου, εντούτοις, μπορεί και να πέθανα ψυχολογικά και να μην το ξέρω.

Με αυτά για πρόλογο, ας σου παρουσιάσω τα τραγούδια που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον μου τα τελευταία δέκα χρόνια, όπως αυτά καταγράφηκαν από τον υπολογιστή. Είναι περίεργο που ο υπολογιστής ξέρει καλύτερα κι από μένα τι μου άρεσε και τι έπαιξα περισσότερο τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ εγώ βλέποντάς τα στη λίστα ουδέν συναίσθημα αισθάνομαι μέσα μου. Ας είναι, τα κομπιούτερ ξέρουν πάντα καλύτερα, οπότε δεν θα φέρω ενστάσεις.

Ας αρχίσουμε όμως με το τι έπαιξε περισσότερο τη χρονιά που φεύγει και μετά να πιάσουμε τα της δεκαετίας. Λοιπόν, το 2019 ήταν μια χάλια μουσική χρονιά, από την οποία το μόνο που κρατώ είναι ότι έβγαλε η Βίσση ένα ωραιότατο δίσκο. Αυτός μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου. Παρόλο που κανένα τραγούδι δεν πρώτευσε στη λίστα, εντούτοις, πρώτη φορά στα χρονικά συμπεριλαμβάνονται τόσα πολλά τραγούδια από το ίδιο άλμπουμ μέσα στην 25άδα της χρονιάς. Η Γιουροβίζιον φέτος χτύπησε τα ρέστα της και το Soldi έγινε και με βούλα το πιο πολυπαιγμένο τραγούδι του θεσμού στην Ιταλία ξεπερνώντας ακόμα και το Volare από τη δεκαετία του ‘50. Όχι άδικα. Εκ των υστέρων πιστεύω ότι έπρεπε να είχε νικήσει φέτος η Ιταλία. Εμένα με νίκησε.

(Κλίκαρε πάνω στην εικόνα να τη δεις σε σωστό μέγεθος) 

Στην 25άδα θα δείτε και δυο τραγούδια από την ταινία της Μαίρη Πόππινς του 2018. Με ένα δίχρονο στο αυτοκίνητο να λέει «ξανά!» και «ξανά!» κάθε φορά που ακούγαμε τα εν λόγω τραγούδια δεν είναι παράλογο να μπαίνουν κι αυτά στη λίστα, πλέον. Είχα γράψει ότι τα τραγούδια της ταινίας δεν φτουρούσαν μία όταν την είχα πρωτοδεί στο σινεμά και είχα τεράστιες ενστάσεις ως προς εκείνα. Τελικά, όμως, από το πολύ το κυρελέησον, τα αγάπησα και ομολογώ ότι δεν τα βρίσκω καθόλου άσχημα σήμερα. Απλώς δεν μπορούσα να δεχτώ τότε ότι ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα, όπως άλλωστε και με κάθε τι καινούριο στη ζωή μου. 

Η δεκαετία φεύγει λοιπόν, και η λίστα με τα τραγούδια της Γιουροβίζιον που διαγωνίστηκαν μεταξύ 2010 και 2019 διαμορφώθηκε ως εξής:

Η αδυναμία που τρέφω στην Ιταλία εμφανής, με πέντε τραγούδια στην 25άδα. Η Κύπρος παρούσα με τρεις επιτυχίες αυτή τη χρυσή δεκαετία της ακμής της, ενώ η Ελλάδα που ήθελε ΣΥΡΙΖΑ δεν έβγαλε μισό χιτ που να αξίζει να καταγραφεί στο τοπ. 

Σε ξεχωριστή λίστα με μόνο τα τραγούδια που κέρδισαν, η δεκάδα διαμορφώθηκε έτσι:

Για να λέμε την αλήθεια, το Euphoria είναι ένα τραγούδι που πάντα απορούσα γιατί χαίρει τόσο ευρείας αποδοχής και απήχησης, κι ένας Θεός ξέρει γιατί το έβγαλα πρώτο. Αυστηρά ομιλώντας το καλύτερο τραγούδι που κέρδισε τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν το πορτογαλικό και μετά το ολλανδέζικο. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν είμαι τόσο τζαζ σαν άνθρωπος και το πορτογαλικό ειδικά είναι ένα τραγούδι που θέλει συγκεκριμένη διάθεση για να το ακούσεις απρόσκοπτα στο αυτοκίνητο. Το σίγουρο είναι ότι τα σιχαμένα νικητήρια της Ουκρανίας και του Αζερμπαϊτζάν πήραν τον πάτο που τους άξιζε.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο συνολικό τοπ25 των τελευταίων δέκα χρόνων. Πολλή η Βίσση. Αλλά τι άλλο να ακούσεις πια; Δεν έμεινε και τίποτα. Βίσση με γεμίσματα από διάσπαρτα σουξέ ένθεν κακείθεν. Θα μου άρεσε να ήταν πιο ισορροπημένα τα πράγματα, αλλά τι να κάνουμε. Δυο αφτιά τα έχουμε, όσο μεγαλώνουν, μεγαλώνουν μαζί τους και οι εμμονές τους. 

Στο λαϊκό ρεπερτόριο πάντως, επικράτησε περισσότερη ποικιλία και χαίρομαι γι’ αυτό. 

  

Μέχρι και Βανδή με Παντελίδη κατάφερα να συμπτύξω μέσα. Αντικειμενικότατος, δεν μπορείτε να πείτε! 

Ας είμαστε καλά, κι ας είμαστε εδώ να δούμε τι θα ακούμε τα επόμενα δέκα χρόνια αν και φοβάμαι ότι ο εγκλωβισμός μου στα ‘90ς και ‘80ς θα είναι αναπόφευκτος.