Ήβρα Σε Πάλε, Ρε!

«Σαν να σου πέρασε η Βίσση» μου είπαν πρόσφατα.

«Ε, μα σαρανταρίζω!» απάντησα. Δεν είναι ότι δεν την αγαπώ, ότι δεν σέβομαι την ιστορία μας, ότι δεν κάθομαι και την ακούω όταν ξεκλέβω λίγο χρόνο μόνος μου ή μέσα στο αυτοκίνητο. «Αλλά δεν είμαι και πρώτο νιάτο να ντύνομαι Καρβέλας ή να κρεμιέμαι από τα καγκέλια όπως έκανα στα νιάτα μου. Δεν είμαι πια για να τρέχω στα στάδια από τις 18:00 το απόγευμα για να μπω πρώτος στην αρένα. Αυτά, πάνε τελειώσανε».

Εχθές, όμως, παρόλο που η συναυλία ήταν στη Λάρνακα, ήθελα να πάω. Τα «Ηλιοτρόπια» δεν τα άκουσα ποτέ λαϊβ, έχασα και πέρσι τη συναυλία στο Κούριο, ε, πήγαινε πολύ. Πήγα στη μάνα μου, παρέδωσα το τέκνο και της είπα ορθά, κοφτά: «Δεν ξέρω πώς θα τον χειριστείς. Θα μείνει μαζί σου. Δεν σε έχει συνηθίσει, μπορεί να κλαίει, μπορεί να μας ψάχνει, αλλά ολίγον με ενδιαφέρει, εγώ θα πάω στη Βίσση, στη Λάρνακα, και ο Θεός να κατεβεί δεν επιστρέφω να σε σώσω. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!» Tης τον άφησα πάνω στο κρεβάτι, πακέτο, και έφυγα. 

Φτάσαμε στο Παττίχειο πτώματα και οι δύο μας. Μπήκαμε στο θέατρο, ξεραθήκαμε πάνω στο τσιμέντο (δεν ξέραμε να φέρουμε μαζί μας μαξιλαράκια όπως οι πλείστοι Λαρνακείς), και σκεφτόμασταν με τύψεις το εγκαταλειμμένο τέκνο. «Αν κλαίει και μας ψάχνει, με τι ψυχή θα τραγουδήσουμε εμείς απόψε το Χωρίς Το Μωρό Μου;» Δεν έλεγε να αρχίσει και στην ώρα της η συναυλία, η σύζυγος άρχισε τα «αν δεν αρχίσει σε μισή ώρα θα φύγω με ώτοστοπ!» Αυτή ήταν η ψυχολογία και η διάθεσή μας. Στο μεταξύ, αρχίσαμε και να νυστάζουμε, ερείπια πραγματικά. Όλο αυτό ορίζεται ως η «συναυλία στη Βίσση ως γονέας!»

Βγήκε, επιτέλους, η Βίσση. Κουκλάρα, φωνητικά πολύ καλή, αλλά πρόσεξα και κάτι επιπλέον το οποίο δεν είχε στις τελευταίες της εμφανίσεις στη Λευκωσία. Είχε απίστευτο κέφι η ίδια. Ήταν τρομερά χαρούμενη. Χόρευε, αστείευε, είχε ενέργεια επιπέδου ‘90ς. Δεν έκανε καν διάλειμμα γιατί καθώς φαινότανε περνούσε πολύ ωραία για να το διακόψει. Και δεν βιάστηκε να τελειώσει να πάει σπίτι της όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στη Σχολή Τυφλών, αλλά δεχόταν και παραγγελιές, και απ’ όλα.

Πολύ ωραία περνούσα, αλλά ένιωθα πλέον ένας απλός θεατής. Δεν ήμουν πια ο γνωστός χούλιγκαν. Ώσπου άρχισαν τα κυπριακά τραγούδια. Και ήρθε κοντά εκεί που καθόμουνα, να χαιρετίσει κάποιες κοπέλες που χόρευαν. Δεν έκανα την παραμικρή προσπάθεια να με δει. Περνώντας από μπροστά μου απλά της χαμογέλασα και ανταλλάξαμε βλέμματα. Με κατάλαβε αμέσως. Άστραψαν τα μάτια μας αμφότερων. Σοκ εγώ! Γυρίζει και μου λέει: «Ήβρα σε πάλε, ρε!»

«Ήβρα σε πάλε, ρε!» Μα μπορεί να είναι και η πιο ωραία ατάκα που μου είπαν τελευταίως! Πρώτον, με θυμάται (η τελευταία φορά που με είδε, ήταν φευγαλέα το 2014 στο Χίλτον, επί Ρέμου και «Ένα ή Κανένα»), δεύτερον, «με ήβρε», δηλαδή «εγύρευκεν με!» ή τουλάχιστον εγώ έτσι θέλω να φαντασιώνομαι. Ε, δεν ήθελα και πολύ να εκτοξευτώ στους ουρανούς! Εκεί που ήμουν ένα ταγάρι πεταμένο στην κερκίδα, ξαφνικά ένιωσα να κρατώ το κλειδί της πόλης! Μου έδωσε και το μικρόφωνο να φανταστείς και τραγούδησα «Τα Ριάλια!» Θέλω να πω, αυτό κι αν ήταν υπέρβαση λόγω ενθουσιασμού!

Κάπου στο instagram υπάρχει και το βίντεο. Δεν είναι ανάγκη να το δείτε. 

Το ξαναείπα. Τα Κυπριακά τραγούδια τα αγάπησα εξ αιτίας της φωνής της. Ακόμα και το «αρκείς τζαι επέθανα» το αγνοούσα ως άσμα πριν το εντάξει στο πρόγραμμά της. Έκτοτε το κατέβασα και το ακούω συχνά, αν και με τη φωνή του Μιχάλη Βιολάρη, που δεν μου λέει τίποτε.

Τέλος πάντων, αλλού είναι το νόημα αυτής της ανάρτησης. Πρώτον, έζησα ένα αναπάντεχα ευτυχισμένο βράδυ με αυτή την έκπληξη. Είναι δικαίωση για όλους τους σχολικούς καβγάδες στους οποίους έπρεπε να εξηγούμαι γιατί ακούω Βίσση (κουφοί ήσασταν και δεν μπορούσατε να καταλάβετε;), είναι δικαίωση για τα cd’s που αγόραζα και μοίραζα στους ξένους συμφοιτητές μου για να ξεστραβωθούν και να διαδώσω τον βισσισμό απ' άκρη σ' άκρη, είναι τα νεύρα που ήρθε 9^η στη Γιουροβίζιον το 2006, είναι οι κασέττες της γιαγιάς μου που ψηφιοποιούνται για να τη δουν όλοι πόσο πουρέκκα ήταν στα '80ς, είναι το ερωτευμενάκι και η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη που τραγουδούσαμε με τον πατέρα μου στη σάλα, είναι η αδελφή μου ντυνόταν με τα φουστάνια της μάνας μου κρατώντας το ουΐσκυ για να γυρίσω εγώ το βίντεο κλιπ του δεν θέλω να ξέρεις όταν ήμασταν 15 και 13 χρονών. Είναι όλα!

Το περιστατικό με την περούκα του Καρβέλα συνέβη τον Ιούλιο του 2010. Θα μπορούσε κάλλιστα να ενταχθεί κι αυτό μέσα στην ενότητα «τα τελευταία δέκα χρόνια». Θέλω να σας πω ότι όταν βλέπω στο Youtube εκείνο το περιστατικό, δεν με αναγνωρίζω. Δεν αισθάνομαι ότι είμαι εκείνος. Όποιος και αν είναι, τον συμπαθώ και χαίρομαι με τη χαρά του. Αλλά δεν νιώθω ότι είμαι εκείνος ο τύπος με την περούκα πλέον. Σήμερα, δηλαδή, πολύ δύσκολα θα το έκανα. Δεν ξέρω πως μου την είχε βιδώσει εκείνη τη μέρα. Ήταν ακόμα πρόσφατη η εγχείρηση καρδίας και ήμουν σε φάση «μια φορά ζούμε». Με ρώτησε χθες η Άννα «που είναι η περούκα σου;» και εγώ αντ’ αυτού άκουσα «που είναι η σουρτούκα σου;» Σουρτούκα αποκαλώ τη Μπρέντα καμιά φορά χαϊδευτικά. Και εγώ της έδειξα τη Μπρέντα και της είπα «να, την!» Έμεινε και με κοίταζε. Ύστερα κατάλαβα ότι ρώτησε για την περούκα. Ε, βέβαια, είναι λογικό να ξέρει η Βίσση περί Σουρτούκας; Εκείνη την ώρα απλά δεν επικοινωνούσα από τον ενθουσιασμό μου.

Όπως ξαναέγραψα, η συναυλία ήταν κεφάτη πολύ και τα τραγούδια εξαιρετικά διαλεγμένα. Δεν μας έριξε ούτε δευτερόλεπτο. Χάρηκα που ξανάκουσα το Θιβέτ, που είχε να το πει από το 2008, χάρηκα που είπε τα καινούρια της, παρόλο που ήθελα και τα «Χειρότερα» και τα «Λεφτά». Το δώρο της «Mαύρης Bροχής» απρόσμενο, η επικοινωνία μέσω σκάιπ με τη Γιώτα Γιάννα συγκινητική. Γενικά πέρασα καταπληκτικά, ήταν σε μεγάλη φόρμα και όπως είπε και η Μπρέντα στο τέλος, «μην ανησυχείς, αυτή έχει τουλάχιστον ακόμα δέκα χρόνια μπροστά της ακμαίων εμφανίσεων». Μου το είπε επειδή εμένα ο μεγαλύτερος μου φόβος μετά το παιδί μου και την κλιματική αλλαγή, είναι το πώς θα διαχειριστώ την ανακοίνωση ότι η Βίσση και ο Καρβέλας δεν θα ξαναβγάλουν τραγούδια.

Πάρτε δώρο και ένα chart με τα 25 τοπ τραγούδια που έβγαλαν τη δεκαετία που μας αφήνει. Τα τελευταία των ηλιοτροπίων δεν συμπεριλαμβάνονται. Παραδέχομαι ότι κάποια πιο μέτρια τραγούδια ευνοήθηκαν στα plays αφού βγήκαν παλιότερα, ενώ άλλα πιο νεότερα διαμάντια είναι πιο κάτω στην κατάταξη. 

  

Γεια σας!