Ω, Τάφε Μου!

Ας υποδεχτούμε αισιόδοξα το 2019.

Θυμάστε που σας είχα πει κάποτε ότι δεν γνωρίζω ακριβώς κατά πού πέφτει ο τάφος του πατέρα μου, καθότι δεν τον επισκέφτηκα ποτέ από τον Νοέμβριο του 2010 που πέθανε. Τον επισκέπτομαι αλλιώς, αλλά στον τάφο δεν ήθελα να ξαναπάω. Τις προάλλες, όμως, θάψαμε στο ίδιο νεκροταφείο μία οικογενειακή φίλη και επί τη ευκαιρία σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν κάποτε να μάθω πού ακριβώς πέφτει το μνήμα, μιας και είναι ολίγον τι άβολο να βρίσκομαι τόσο κοντά αλλά να μην μπορώ να περάσω «να πω μια καλησπέρα».

Εντόπισα τη μάνα μου στην ανάμεσα στο πλήθος της κηδείας και λίγο πριν αρχίσει η τελετή την παρακάλεσα να μου δείξει πού ακριβώς ήταν ο τάφος του μπαμπά. Περιπλανηθήκαμε λίγο και τελικά τον βρήκαμε. Ήταν λίγο μίζερος. Απεριποίητος και χορταριασμένος. Κοίταξα λίγη ώρα αμίλητος ώσπου άνοιξα το στόμα μου και είπα:

«Ώστε εδώ θα μπω και εγώ μια μέρα…»

Η μάνα μου δεν έδειξε να πτοείται.

«Κοίτα, εδώ μέσα είναι θαμμένοι εφτά άνθρωποι. Εκτός απ’ τον πατέρα σου είναι και ο παππούς σου, η γιαγιά σου, οι δυο αδελφές της…»

«Οι δυο αδελφές της; Από πού κι ως που;»

«Δεν είχανε που να τις θάψουν, και η γιαγιά σου σε μία έξαρση γενναιοδωρίας είπε ότι θα μπορούσαν να θαφτούν κι αυτές στον οικογενειακό της τάφο».

«Α, μάλιστα…»

«...και επιπλέον νομίζω έχουν θαφτεί και οι προ-πάπποι σου! Θα είστε πολλοί!»

Ακολούθησε μία παύση ενός δευτερολέπτου και η μάνα μου συνέχισε:

«Ο τάφος του σογιού μου είναι καλύτερος. Διπλάσιος σε έκταση και με μόνο τον παππού σου μέσα. Έχει μεγαλύτερη άπλα!»

«Τι εννοείς;!» ρώτησα με τα μάτια γουρλωμένα.

«Εννοώ ότι είναι πιο άνετος!»

«Ναι, αλλά ευελπιστώ ότι μέχρι να έρθει η σειρά μου, θα έχετε ήδη μπει εκεί μέσα και οι υπόλοιποι. Ήτοι, γιαγιά, θείος κι εσύ! Άρα θα έχει μέσα τέσσερεις!»

«…Που όσο να πεις, είναι λιγότεροι από τους εφτά που έχει στον τάφο του πατέρα σου».

«Δεν πειράζει! Όλοι οι καλοί χωράνε!»

Χτύπησε η καμπάνα, άρχιζε η κηδεία. Έφτυσα στον κόρφο μου και έσπευσα προς την εκκλησία.

Κάτι ήξερα που τόσα χρόνια δεν με ενδιέφερε το κατά πού πέφτει ο τάφος!

  

Η Μαίρη Πόππινς Επέστρεψε, Αλλά Δεν Ήμουν Μέσα.

Η νέα Μαίρη Πόππινς έχει τα πάντα, εκτός από ωραία τραγούδια.

Και αφού δεν έχει ωραία τραγούδια, ή τουλάχιστον καλύτερα από τα τραγούδια της πρώτης ταινίας, δεν καταλαβαίνω γιατί μπήκαν στον κόπο και γύρισαν το σήκουελ. Ένα σήκουελ που είναι ομολογουμένως προσεγμένο από την κορφή μέχρι τα νύχια, ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια, αλλά όχι στα τραγούδια. Τα τραγούδια που γράφτηκαν για να θυμίζουν τα αυθεντικά, αυτά της δεκαετίας του ’60, μα αποτυγχάνουν, σαν τις τακτικές που ακολουθούνταν κατά κόρον στις εποχές κορεσμού της ελληνικής δισκογραφίας, όπου κάθε δεύτερος δίσκος καλλιτέχνη περιείχε και ένα σουξέ που θύμιζε το προηγούμενό του, έτσι, για να δώσει ώθηση στις πωλήσεις του νέου άλμπουμ.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν συγκινήθηκα κατά τη διάρκεια της θέασης. Και μια και δυο και τρεις φορές. Σε ανύποπτο χρόνο, και όχι μόνο εκεί που ήταν σχεδιασμένο να συγκινηθούμε. Δεν μπορώ να πω ότι δεν βρήκα έξυπνη την ιστορία και τους τρόπους που σκαρφίστηκαν να περάσουν διάφορα επιμορφωτικά μηνύματα στα παιδιά. Δεν μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα τις εκπλήξεις με τους ρόλους της Μέριλ Στριπ, του Ντικ Βαν Ντάικ και της Άντζελας Λάνσμπουρι. Δεν μπορώ να πω ότι δεν απόλαυσα τα εξαιρετικής τεχνολογίας γραφικά κινουμένων σχεδίων. Αλλά χωρίς ωραία τραγούδια πώς να φτάσεις σε οργασμό; Υπάρχει περίπτωση να ακούσεις το let’s go fly a kite και να μην ανατριχιάσεις; Εδώ δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο με κανένα άσμα.

Επιπλέον, και σημαντικότερο. Ζούμε σε εποχές που η μαγεία τετέλεσται. Πέθανε και εξατμίστηκε από κάθε πτυχή της ζωής μας. Θα σου εξηγήσω: Εγώ ακόμα όταν βλέπω την πρώτη ταινία αναγνωρίζω τις δυσκολίες στο γύρισμά της και γοητεύομαι από την προσπάθεια του στούντιο να παραδώσει στο κοινό μία ταινία «μαγική». Ακόμα διερωτώμαι πώς κατάφερε και έβγαλε η Τζούλι Άντριους ολόκληρο καλόγηρο από τη τσάντα της. Ακόμα διερωτώμαι πώς πέταξαν τα έπιπλα στο A Spoonful Of Sugar και μπήκαν στη θέση τους. Ακόμα αναρωτιέμαι πώς έγινε μίξη εικόνας στις ιπποδρομίες με το καρουζέλ και πώς επεξεργάστηκαν τω καιρώ εκείνο την εικόνα ώστε να συγχρονίζεται με το καρτούν.

Εδώ δεν αναρωτιέμαι τίποτα. Ξέρω το είδος της τεχνογνωσίας που εφαρμόστηκε. Έχω δει εκατοντάδες σύγχρονες ταινίες στις οποίες η ψηφιακή τεχνολογία έκλεψε την παράσταση. Αυτή δεν είναι μία καινούρια. Είναι άλλη μία. Επομένως, το κλου της ταινίας έπρεπε να ήταν αλλού και όχι στα εφέ. Δεν με εκπλήσσει πια να βλέπω ανθρώπους να πετάνε, γιατί ξέρω ότι δεν κρεμάστηκαν από σκοινιά όπως έκαναν το ’60. Δεν με εκπλήσσει τίποτα που έγινε κατόπιν επεξεργασίας υπολογιστή. Εδώ υπάρχουν ταινίες που γίνονται ολόκληρες αποκλειστικά από υπολογιστές, θα γοητευτώ από τη Μαίρη Πόππινς που «πετά» στο μπλου σκριν;

Να ξέρετε, πλησιάζουμε ακάθεκτοι στο τέλος του κόσμου. Και το αντιλαμβάνομαι όταν βλέπω τέτοιες ταινίες. Δεν με ενθουσιάζουν. Και δεν έχει να κάνει με το ότι μεγάλωσα. Έχει να κάνει με το ότι έχω ξεπεράσει αυτόν τον κόσμο. Και ο παλιός, ο πιο αγνός και πιο σαγηνευτικός πέθανε χωρίς να μας πάρει μαζί του. Μείναμε εδώ και υποφέρουμε.   

Οι καλύτερες μου σκηνές ήταν το χορευτικό με τους «φανοκόρους» (καινούρια λέξη αυτή), που έπρεπε να θυμίζει κάτι από step in time, αλλά δυστυχώς τους βγήκε υποδεέστερο. Μια φορά, στο τέλος θέλεις να χειροκροτήσεις σαν να βλέπεις ζωντανό θέαμα στο west end του Λονδίνου.  Επίσης, η σκηνή στο θέατρο όπου σου μαθαίνουν να εκτιμάς τα βιβλία από το περιεχόμενο τους και όχι από το εξώφυλλο εν είδει θεάματος βαριετέ. Και τέλος, η σκηνή με το μπάνιο. Όχι επειδή ήταν μόνο υπερθεαματική, αλλά επειδή πήρα ιδέες για το πώς να κάνω το μπάνιο του Αλεξάκου μου πιο ευχάριστο από δω και μπρος. Τα τραγούδια, χάλια. Το είπαμε. 

Να πάτε να τη δείτε την ταινία, εννοείται. 

Τριαντά Οκτώ κι Οκτώ, και 2018

Πάει κι αυτή η χρονιά. Δεν ήταν καλή.

Λένε πως μετά από μια ηλικία και μετά, όταν φεύγουν οι χρονιές και σε βρίσκουν ζωντανό ή τέλος πάντων με μία υποτυπώδη υγεία, πρέπει να είσαι ευγνώμων. Να μην γκρινιάζεις, να είσαι θετικός και να αφήνεις πίσω σου τον αρνητισμό. Εγώ αυτό το πράμα δεν το έχω καταφέρει ποτέ. Με τα καλά που μου συμβαίνουν χαίρομαι, με τα κακά θυμώνω και εν συνεχεία, λυπάμαι. Το να προσποιούμαι ότι όλα βαίνουν καλώς και είναι όλα ζεν, τραλαλά-τραλαλό, ή να κάνω αλχημείες για να μετατρέψω το άγχος και τον αρνητισμό σε παραγωγική εργασία δεν ξέρω ποιος Δαλάι Λάμα σας το κόλλησε, αλλά εγώ απλά δεν μπορώ να το εφαρμόσω.

Έτσι που λέτε, το 2018 ήταν μια κακή χρονιά. Γιατί; Γιατί όλα χειροτέρεψαν. Εντάξει, δεν έγιναν και του θανατά. Αλλά χειροτέρεψαν. Και δυστυχώς δεν προβλέπω σύντομη ανάκαμψη.

Το 2018 το πέρασα σαν πρόσφυγας. Η ανακαίνιση του σπιτιού μας που κράτησε πέντε μήνες μας βρήκε να μοιραζόμαστε τους μισούς ως φιλοξενούμενοι της μάνας μου, και τους άλλους δυόμιση -ένεκα έξωσης- ως φιλοξενούμενοι της πεθεράς μου. Ήταν πέντε μήνες που τους θυμάμαι πολύ θολά, η μνήμη μου τους έχει κάνει εμετό και τους έχει ρίξει στο recycle bin. Θυμάμαι μόνο να είμαι μόνιμα μέσα σε ένα αυτοκίνητο ή σε κάποιο καφέ κρυμμένος και να αποφεύγω να πάω σπίτι τους. Η ζημιά που μας έκαναν σαν ζευγάρι ήταν πολύ μεγαλύτερη από το όφελος. Θα μου πεις, σας έκαναν ζημιά επειδή τους το επιτρέψατε. Ναι, εν μέρει φταίμε κι εμείς που δεν τις σφάξαμε. Αλλά τι να έκανα; Είναι παράνομο. Ήταν εποικοδομητική περίοδος αν με ρωτάς, με την έννοια ότι επιβεβαίωσα όλα όσα πιστεύω για το γυναικείο φύλο και την αδυναμία του να συνυπάρξει με το ίδιο του το συνάφι. Τι τα θες και τα γράφεις θα μου πεις; Είναι πράγματα που όλοι οι άντρες γνωρίζουμε, αλλά αποφεύγουμε να συζητάμε ανοιχτά.

Τα ίδια και στη δουλειά. Φέτος πέρασα ξυστά απ’ την παραίτηση. Μπορεί να πήγαινα συχνά στις Βρυξέλλες και να έπαιρνα καθαρό αέρα, αλλά ήμουν μόνιμα (και είμαι ακόμα) με το αϊσιχτίρ στο στόμα. Βέβαια, φταίω κι εγώ που στρογγυλοκάθισα στα βραστά του Δημοσίου και δεν κάνω την επανάστασή μου. Αλλά, τι λέω; Αφού κάποτε «επαναστάτησα εναντίον του ιδιωτικού τομέα» που ήταν ανάλγητος και ποταπός προκειμένου να πάω στο Δημόσιο να ησυχάσει το κεφάλι μου. Δεν βρίσκεται η ίσια μου. Το ξέρω. Μεγαλώνοντας επιβεβαίωσα και το άλλο κλισέ: Μόνο άμα έχεις δουλειά δική σου αφιερώνεσαι σ’ αυτήν ψυχή τε και σώματι. Για όλους τους άλλους, ειδικά στην Κύπρο, δεν αξίζει να δουλεύεις. Μόνο να τους δουλεύεις. Αργά ή γρήγορα φτάνει η μέρα που τους βαριέσαι. Τους βαριέσαι στην καλύτερη περίπτωση. Στην χειρότερη, μην σου πω…

Τα οικονομικά μου φέτος συρρικνώθηκαν και όσο πάνε χειροτερεύουν. Ζω πλέον με μισό μισθό, αφού οι δόσεις που πληρώνω μου αφαιρούν το 50% του εισοδήματός μου με το καλημέρα σας. Τα ταξίδια που μου έδιναν οξυγόνο και αυτά μειώθηκαν. Από 4-5 που πηγαίναμε κάποτε (τους καλούς καιρούς πριν να αποκτήσουμε δάνεια και παιδί), μετατράπηκαν σε ένα ταξίδι τον χρόνο κι αυτό με χίλιες οικονομίες. Ας είναι, θα μου πεις. Ε, ας είναι, σου λέω. Αλλά ορίστε, όλα χειροτερεύουν.

Βασικά η χαρά μας είναι πλέον ο γιος μας. Που δόξα τω Θεώ, μας κάνει τρισευτυχισμένους σε βαθμό μελαγχολίας. Αλλά δεν ξέρω αν είναι υγιές και αρκετό αυτό. Θέλω να πω, όταν η ζωή μας είναι μόνο ο γιος μας, κάπου το έχουμε χάσει.

Το μόνο πράμα που άξιζε τα λεφτά του φέτος ήταν η Ιρλανδία. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο. Εκείνες τις τέσσερεις μέρες ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος, και την ευτυχία την αναγνωρίζεις μόνον όταν τη βιώνεις. Ε, εκείνες τις μέρες την αισθανόμουν στο πετσί μου. Δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας μου. Ένιωθα άντρας, οικογενειάρχης με αρχίδια. Είχαμε πάει και στο Κολμάρ της Γαλλίας, τον περασμένο Μάη μα δεν ήταν το ίδιο. Είχαμε αφήσει πίσω τον Αλεξάκο και είχαμε ένα υποβόσκον άγχος να μας τρώει. Πιο ωραία περάσαμε στην Ιρλανδία, απαρτία.

Επίσης, πραγματική ευτυχία ένιωσα και στις τρεις-τέσσερις μέρες των παραστάσεών μας. Εξαιρώ τις πρόβες. Τις πρόβες φέτος δεν τις απολάμβανα. Υπήρχε γκρίνια και μουρμούρα και εκεί. Αλλά στις παραστάσεις πέρασα τέλεια. Εκείνη η αγωνία στα παρασκήνια, εκείνο το δέος με το που πατήσεις πάνω στη σκηνή και πέσουν πάνω σου τα ζεστά τα φώτα δεν περιγράφεται. Και η ομοψυχία που αισθανόμαστε την ώρα που παίζουμε. Αναντικατάστατα συναισθήματα.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε: τέσσερις μέρες η Ιρλανδία και άλλες τέσσερις οι παραστάσεις. Σύνολο οκτώ μέρες. Αυτό ήταν το 2018 για μένα.

Το 2019 προβλέπεται χειρότερο. Γιατί, πρώτον, δεν προβλέπεται κανένα ταξίδι (τα λεφτά που μάζεψα για την Ιρλανδία μου πήρε δύο χρόνια να τα μαζέψω και ο ξεχωριστός κουμπαράς που διατηρώ για τις διακοπές είναι άδειος) αλλά και επειδή σε μία προσπάθεια μου να αυξήσω τα εισοδήματά μας θα μπω στη διαδικασία νέας ανακαίνισης! Τέλειο; Κλαίω κιόλας! Βασικά, θέλω να ανακαινίσω το διαμέρισμά μου και να αρχίσω να το νοικιάζω μπας και μπει καμιά έξτρα λίρα στη τσέπη μας. Αυτό συνεπάγεται νέο γύρο διαπραγματεύσεων με την αγαπημένη μου κοινωνική τάξη, τα μαστόρια. Αυτό συνεπάγεται νέο δάνειο, αυτό συνεπάγεται άλλους 4-5 μήνες με τρεχάματα στα οποία θα διαλέγω πλακάκια, μπιντέδες και χερούλια πόρτας! Ποιος δεν ζηλεύει τη ζωή μου; Και εννοείται ότι το κέρδος από όλο αυτό θα είναι το πολύ €300 έξτρα κάθε μήνα, αφού τα άλλα μισά θα πηγαίνουν στη νέα δόση!

Και μέσα σ’ όλα αυτά, θέλω να κάνω και δεύτερο παιδί!

Γελά το 2019 από τώρα!

Υ.Γ.: α, ξέχασα να σου πω ότι είχα γενέθλια προχτές! Έκλεισα τα 38! Πού να το θυμηθώ μέσα στη γενικότερη ευφορία της ψυχής μου; Μάζεψα στο σπίτι τους κουμπάρους μου και έσβησα αυτή την καταπληκτικής εμπνεύσεως τούρτα που μου ετοίμασε η καλή μου Μπρέντα. Now38! Και του χρόνου!

Για Ένα Σακάκι Αδειανό

Λατρεύω να παρακολουθώ από χθες τον σαματά που δημιουργήθηκε επειδή πήγε το ΕΛΑΜ και δώρισε σε φτωχούς μαθητές κυπριακής καταγωγής παλτά (αγνοώντας τα προσφυγόπουλα που φοιτούν στο ίδιο σχολείο). Σύσσωμα τα πολιτικά κόμματα έσπευσαν να καταδικάσουν την πράξη. Ποια πράξη ακριβώς, δεν κατάλαβα. Την προσφορά; Εικάζω ότι κίστησαν που δεν πρόλαβαν να διαμοιράσουν εκείνοι πρώτοι είδη πρώτης ανάγκης στους φτωχούς, και τους αιφνιδίασε το ΕΛΑΜ. Οπότε τώρα βαράνε στα γνωστά και τετριμμένα σημεία για να δημιουργήσουν ντόρο. Στον ρατσισμό.

Ας τους πει κάποιος ότι ο ρατσισμός αφορά σε δικαιώματα. Η φιλανθρωπία δεν είναι δικαίωμα. Είναι καλή προαίρεση του εκάστοτε διαθέτη. Αν εγώ αύριο πάω σε μία κηδεία και εκεί έξω στα τραπεζάκια που μαζεύονται τα ιδρύματα προτιμήσω να διαθέσω χρήματα στους καρδιοπαθείς αντί στους καρκινοπαθείς, επειδή με τους πρώτους ταυτίζομαι περισσότερο, δεν καθίσταμαι ρατσιστής. Δικά μου τα χρήματα, όπου θέλω τα διαθέτω. Θα μου πεις, θα μπορούσες να δώσεις από λίγα στον καθένα και να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Θα μπορούσα, κυρά μου, μα δεν θέλω. Εγώ θέλω να τα δώσω όλα στους καρδιοπαθείς που για δικούς μου λόγους, τους πονάω περισσότερο. Θα μας το επιβάλετε κι αυτό;! Εν τω μεταξύ το παράδειγμα που σας δίνω εδώ είναι εντελώς τυχαίο, πονάω εξίσου και τους καρκινοπαθείς, αλλά το γράφω επειδή θέλω να καταδείξω ότι είναι δικαίωμά μου να έχω προτιμήσεις. 

Δεν στερώ δικαιώματα από οποιονδήποτε με το να προτιμήσω να ωφελήσω κάποιον έναντι άλλου. Αύριο μπορεί να τη βαρέσει στο ΕΛΑΜ και να θέλει να δωρίσει χιλιάδες ευρώ στους Κύπριους με ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια. Τι θα γίνει; Θα πέσετε να το φάτε; Ποιο νομικό έρεισμα θα επικαλεστείτε; Γούστο του καπέλο του να τα διαμοιράσει σε όποιον θέλει και με όποιο χαζό κριτήριο επιθυμεί! Χτυπά άσχημα στο μάτι θα μου πεις; Ε, θα σας περάσει. Κι εμένα μου χτυπούσε άσχημα στο μάτι όταν ο Χριστόφιας μοίραζε αβέρτα- κουβέρτα δώρα στους λαθρομετανάστες το 2011, αλλά από όλο αυτό το μόνο που είχατε να μου πείτε είναι ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι λαθραίος. Το ότι φαλιρήσαμε δυο χρόνια μετά εξ αιτίας αυτής της μαλακίας στον εγκέφαλο, αρνούμαστε επιμελώς να το θίξουμε. 

Και εντάξει, όλη αυτή η παραφιλολογία είναι υπέροχη προκειμένου να μαλακιστούμε λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Εννοείται ότι δεν την παίρνω στα σοβαρά για πάνω από πέντε λεπτά. Όλοι εσείς που διαφωνείτε, τι κάνατε; Σπεύσατε να διορθώσετε το… «λάθος;» Γιατί δεν διοργανώσατε έναν έρανο ειδικά για τους μετανάστες και πρόσφυγες; Ή μήπως αυτό δεν θα ήταν ρατσιστικό βάσει των δικών σας μέτρων και σταθμών; Μα φυσικά και θα ήταν! Και αυτό ρατσιστικό θα ήταν με τη λογική σας, εφόσον υπάρχουν και «δικοί μας» που πεινούν και αποκλείονται απλά και μόνο επειδή δεν είναι μετανάστες. Απλώς έχετε μάθει να θεωρείτε ρατσιστικό ό,τι μίζερο συμβαίνει εις βάρος του κακομοίρη αλλοδαπού. Που κι αυτό φανερώνει άγνοια εννοιών και ανικανότητα ερμηνείας των λέξεων εκ μέρους σας.

Εν πάση περιπτώσει, πλάκα έχετε, σας απολαμβάνω, και δεν διστάζω να σχολιάζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ στα διάφορα διαδικτυακά φόρα προκειμένου να σας σπάζω τα νεύρα. Δουλειά δεν είχατε, βρήκατε τώρα αφορμή να τσακώνεστε περί φιλανθρωπίας. Η φιλανθρωπία είναι σύνθετη πράξη, σας το ξαναείπα. Σε πρώτη ανάγνωση είναι πάντα θεάρεστη ως πράξη, σε δεύτερη ανάγνωση όμως, αποτελεί ξεκάθαρη τροφή του «εγώ». Αν θέλεις η πράξη σου να έχει νόημα οφείλεις να μοχθήσεις. Δεν αρκεί απλά να εξυπηρετείς 2-3 φτωχούς επειδή τυχαίνει να σου περισσεύουν. Πρέπει να βάλεις στην άκρη τη δική σου ζωή, να αναγκαστείς να κάνεις πράγματα που βδελύσσεσαι και βαριέσαι για να επωφεληθεί ο άλλος. Να βγεις απ’ τη βολή σου για χάρη του αναξιοπαθούντα. Να υπάρχει το στοιχείο της αυτοθυσίας. Αυτό ποιος το κάνει; Κανένας μας! Αλλιώς, χέσε μας, που έδωσες εκεί €5 - €10, σου κόψανε μία απόδειξη και νομίζεις ότι κάτι τρέχει στα γύφτικα.

Αν πάλι σημασία έχει απλά ότι τώρα κάποια άπορα μωρά ζεσταίνονται καλύτερα, προς τι ο ντόρος;

Επειδή είστε απλά μαλάκες; Συνηθίσαμε!

Τα Βιβλία & Μουσικές Του 2018

Μια που συζητάμε για βιβλιοθήκες και τα συναφή, νομίζω είναι η κατάλληλη στιγμή να κλείσω το κεφάλαιο «βιβλία και Μουσικές 2018».

Όπως θυμάστε, όσοι θυμάστε, είχα πει ότι έβαλα στόχο να διαβάζω δώδεκα βιβλία κάθε χρόνο. Ένα κάθε μήνα. Φέτος κατέκτησα τον στόχο, μάλιστα διάβασα δύο περισσότερα, ξεπερνώντας εαυτόν. Διάβασα και δυο-τρία θεατρικά, εν τω μεταξύ, τα οποία δεν συμπεριέλαβα στη λίστα. Το να έχεις μωρό δυο χρονών βοηθά στην ανάγνωση. Κάθεσαι που κάθεσαι σπίτι και τον προσέχεις, τουλάχιστον ανοίγεις κάνα βιβλίο. Η λίστα για το 2018, λοιπόν, περιείχε τα εξής:

Κι ας ανακοινώσουμε τώρα το καλύτερο. Τύμπανα παρακαλώ:

Τα βιβλία της Ροζίτας Σώκου.

Μην γελάς, σοβαρολογώ.

Τη Ροζίτα Σώκου την έμαθα από τον μπαμπά μου, ο οποίος όποτε την πετύχαινε στην τηλεόραση μου έλεγε την ίδια πάντα ιστορία περί «Να, η Ευκαιρία». Οι σημερινοί πιο πολύ τη γνωρίζουμε από τις απολαυστικές επιθέσεις από τηλεοράσεως προς τη Μελίνα Μερκούρη. Ε, όλα αυτά, και πολύ, πολύ περισσότερα τα διαβάζεις στα δυο βιβλία της που εξιστορούν τη ζωή της σε συνδυασμό με όλα τα κινηματογραφικά φεστιβάλ που επισκέφτηκε ως κριτικός και δημοσιογράφος. Η γραφή της είναι υπέροχη, σαν να ακούς τη γιαγιά σου να σου λέει ιστορίες από εποχές που δεν έζησες, ενώ ο σαρκασμός της, η ωμότητά της και ο κυνισμός της, την καθιστούν μοναδική.

Μετά που κάθισα και διάβασα και τα δύο βιβλία, τετρακοσίων και βάλε σελίδων το καθένα, αποφάσισα να την ψάξω στο Youtube πιο επιστάμενα. Πέτυχα πολλές εκπομπές στις οποίες είχε παραστεί ως καλεσμένη, ειδικά τη δεκαετία του ’90 που ήταν πιο ακμαία και προς έκπληξή μου διαπίστωσα ότι τις ίδιες ιστορίες εξιστορούσε κι εκεί, πολλές φορές με τα ίδια ακριβώς λόγια. Αν, δηλαδή, καθόμουν και έβλεπα μόνο τα βίντεα, τα ίδια θα μάθαινα και θα γλίτωνα την ανάγνωση οχτακοσίων σελίδων. Όπως και να ‘χει, εγώ την αγάπησα μετά από αυτά τα δυο βιβλία.

Ανάμεσα στα βίντεα, ανακάλυψα και το εξής συλλεκτικό από την πάλαι ποτέ ΕΡΤ: Μία εκπομπή με τη Ροζίτα να σχολιάζει τα soundtracks των ταινιών του 40, του 50 και του 60. Μα, τι γοητευτικός λόγος αρθρωνόταν από τηλεοράσεως εκείνες τις εποχές! Όλα πιο αθώα και πιο λόγια.

Τώρα διαβάζω ένα βιβλίο του Πάνου Σόμπολου, σχετικό με τους εγκληματίες που συγκλόνισαν την Ελλάδα και μένω άναυδος από τα τέρατα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη κατά καιρούς, ειδικά τη δεκαετία του ’70 που η τεχνολογία δεν ήταν τόσο εξελιγμένη και ήταν όλα πιο εύκολα να καταστρωθούν. Όμως γι’ αυτό το βιβλίο θα σας μιλήσω αφότου το τελειώσω. Ήδη δεν το μετρώ για βιβλίο του 2018, θα πάει για το «ράφι» του '19.

Στα μουσικά δρώμενα, τώρα, η χρονιά ήταν πενιχρή. Από τις χειρότερες της δεκαετίας που διανύουμε. Δεν βγήκε ένα τραγούδι της προκοπής, δυστυχώς. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μέσα στα 25 τραγούδια που παίχτηκαν περισσότερο από το ipod του αυτοκινήτου, αρκετά αφορούν σε ρημέηκς επιτυχιών της δεκαετίας του ’80 και ’90. Το Fuego χτύπησε τα ρέστα του θέλοντας και μη. Ζήσαμε εποχές να βλέπω τη Φουρέιρα ως «την τραγουδίστρια της χρονιάς μου». Πού να πάω να πεθάνω;

Και του χρόνου, κύριοι.

Πολύχρωμα Ράφια

Να πάτε να επισκεφτείτε την καινούρια βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου!

Εγώ την επισκέφτηκα σήμερα συν γυναιξί και τέκνοις και ενθουσιάστηκα.

Να και κάτι που αξίζει σ’ αυτή τη χώρα. Βέβαια έπρεπε να πάω 38 χρονών για να μου την προσφέρει η πατρίδα μου, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Από την ώρα που μπήκα μέσα ένιωσα ότι είμαι στο εξωτερικό. Υπέροχο το κτήριο, πανέμορφα τα άπειρα βιβλία στα ράφια, ένα χάρμα οφθαλμών. Δεν έχω καλύτερο από το να τα βλέπω όλα έτσι πολύχρωμα, συγυρισμένα, τακτοποιημένα στις θέσεις τους. Μπορώ να χάσκω ώρες με την ποικιλομορφία τους και να χαζεύω τίτλους. Αν μπορούσα να τα διαβάσω κιόλα, ακόμα καλύτερα. Έτσι που λέτε, η βιβλιοθήκη ήταν για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Ακόμα πιο ευχάριστο το γεγονός ότι η βιβλιοθήκη ήταν σχεδόν γεμάτη! Με Κύπριους! Απίστευτο; Εντάξει, προφανώς επρόκειτο για φοιτητές που διάβαζαν για τις επικείμενες εξετάσεις τους. Μα, και πάλι. Δεν φλυαρούσαν, δεν χασομερούσαν, δεν έπαιζαν με το κινητό, αλλά διάβαζαν! Φρόνιμοι και ήσυχοι. Απίστευτο; Πραγματικά αναθάρρεψα! Ίσως να υπάρξει και μέλλον σ’ αυτή τη χώρα!

Ήμουν με τον Αλεξάκο, ο οποίος κοιμόταν κι αυτός στο καρότσι του, αλλά αποφασίσαμε να τον ξυπνήσουμε για να χαρεί με το θέαμα. Μετά τον πήγαμε στο τμήμα με τα παιδικά βιβλία και ξεφύλλισε δυο τρία, αλλά δεν ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα, παρόλο που στο σπίτι διαβάζουμε πάντα παραμύθια πριν τον ύπνο.

Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό προς το παρόν. Σε κατοπινό στάδιο, όταν οργανωθούν λίγο περισσότερο (γιατί η αλήθεια είναι λίγο χασκιασμένοι όλοι εκεί μέσα ακόμα, τους ρωτάς κάτι και δεν ξέρουν να σου απαντήσουν, ή κάνουν μία ώρα να σου βρουν αυτό που θέλεις) θα χρειάζεται να βγάλετε κάρτα συνδρομητή. Υπάρχει τμήμα της βιβλιοθήκης που παραμένει ανοιχτό μέχρι τα μεσάνυχτα και ένα άλλο που παραμένει ανοιχτό 24 ώρες! Υπέροχα πράγματα!

Φτάνουν πια οι αναγνώσεις στις καφετέριες! Επιτέλους βρήκαμε τόπο να αράζουμε!

Έβγαλα και μερικές φωτογραφίες:

Από τον τρίτο όροφο, προς τα κάτω. Κοίτα τι ωραίο που φαίνεται, σαν τον σωλήνα του cern να πούμε!

Λατρεύω ευταξία και οργάνωση.

Τρία MAC παραταγμένα, χάρμα οφθαλμών.

Η βιβλιοθήκη απ' έξω. Χμ, εντάξει, καταλαβαίνω που το πάνε, αλλά δεν έμεινα και άναυδος. 

Ο Τυχερός Στρατιώτης

Σήμερα πήγα και είδα μία υπέροχη θεατρική παράσταση στην Κεντρική Σκηνή του ΘΟΚ, τον «Τυχερό Στρατιώτη». Αν δεν έχετε ήδη πάει κλείστε αυτή τη στιγμή. Είναι ό,τι πιο ωραίο είδα σε παράσταση τον τελευταίο χρόνο, ειδικά από τον ΘΟΚ. Θεωρείται παιδική παράσταση, πάνε τα σχολεία και τη βλέπουν τα πρωινά των καθημερινών, αλλά εγώ δεν τη θεωρώ παιδική. Θεωρώ απλώς ότι δύνανται να την παρακολουθήσουν και παιδιά. Κατά τα άλλα αυτό το αριστούργημα μόνο σε ενήλικες δυνατόν να απευθύνεται. Μόνο ο ενήλικας μπορεί να εκτιμήσει την ιδιοφυΐα που το χαρακτηρίζει. Δεν θα σου πω τίποτε άλλο, πηγαίνετε απλά να τη δείτε. Ει δυνατόν χωρίς παιδιά.

Μα ήθελα να τα πνίξω, σήμερα, αγαπητοί μου. Χάθηκα μέσα στη σκηνοθεσία, ταξίδεψα με τη μουσική, συγκινήθηκα. Και είχα και από κάτω δέκα μαλακισμένα να απαντούν στους ηθοποιούς και να τους λένε αρλούμπες. Οι ηθοποιοί το απολάμβαναν βέβαια. Θεωρούν αυτή τη διαδραστικότητα διαπαιδαγωγική και ένδειξη επιτυχίας. Και μάλλον είναι. Εγώ δεν είμαι ειδικός. Αλλά ναι, αν κάτι με ξενέρωσε σήμερα στο θέατρο ήταν η παρουσία παιδιών που έπαιζαν με το κινητό τους, που δεν μπορούσαν να κάτσουν ακίνητα στην καρέκλα, που άλλαξαν εκατό φορές θέση με τους γονείς τους ώσπου να καταλήξουν στο πού βλέπουν καλύτερα, που σχολίαζαν τα δρώμενα, που διέκοπταν. Ένα δράμα! Ακόμη κι έτσι, όμως, εγώ κατάφερα και «ολοκλήρωσα» με το θέαμα.

Κατέληξα ότι τα πιο ωραία πράγματα στον κόσμο είναι φτιαγμένα για παιδιά που όμως δεν μπορούν να τα εκτιμήσουν ούτε κατά διάνοια. Θυμάμαι ότι το 2015 όταν επιτέλους επισκέφτηκα τη Ντίσνεϊλαντ στο Ορλάντο, το μόνο που με χάλασε πέρα από την υγρασία της Φλόριντα ήταν η παρουσία παιδιών. Παιδιά που δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσουν το τεχνολογικό θαύμα του πάρκου, που δεν μπορούσαν να δουν πέραν του προφανούς, δηλαδή ενός τύπου ντυμένου Μίκυ Μάους. Εγώ είμαι ικανός να παρατηρώ για μία ώρα το κάστρο, φερ’ ειπείν, και να κοιτάζω τα ψηφιδωτά, να μελετώ τα γλυπτά που το διακοσμούν, όλες τις λεπτομέρειες. Να το φωτογραφίζω από την ανατολική πλευρά, μετά από τη δυτική. Ε, τα παιδιά βλέπουν απλά το κάστρο της Σταχτοπούτας. Εγώ βλέπω κάτι άλλο. Και δεν μπορώ εκεί που θέλω να το χαρώ να πετάγονται μες τα πόδια μου.

Μην σου πω τι γίνεται με τα παιχνίδια του Αλέξη. Εννοείται ότι τα ακριβά και σπάνια παιχνίδια ούτε καν του τα εμφανίζω. Τα κρατάω για μένα. Ο Αλέξης θα παίξει μαζί τους πέντε λεπτά και μετά, αν δεν τα σπάσει, θα τα πετάξει. Τα συλλεκτικά στρουμφάκια μου ούτε καν γνωρίζει πως υφίστανται. Τα έχω στη σοφίτα κλειδωμένα ώσπου να τα βάλω σε βιτρίνα. Τα συλλεκτικά του Ντίσνεϊ επίσης. Μια φορά έκαμα το λάθος και τον άφησα να παίξει με κάτι ακριβά παιχνίδια της σειράς του Toy Story και έκτοτε ακόμα ψάχνω τα κομμάτια τους κάτω από τον καναπέ. Το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις πάω στο εξωτερικό είναι να χαθώ μέσα στα παιχνιδάδικα. Νομίζω αγοράζω περισσότερα παιχνίδια παρά ρούχα και παπούτσια, ως ενήλικας. Για μένα, εννοώ. Κι όμως, στο τέλος καταλήγουν όλα στα χέρια παιδιών. Που ούτε στο 1% δεν μπορούν να εκτιμήσουν την αξία τους.

Τέλος πάντων, αυτό το κείμενο υποτίθεται γράφεται για να σας πει ότι ο «Τυχερός Στρατιώτης» είναι μία υπέροχη παράσταση. Θα παίζεται μέχρι τον Απρίλιο αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να το καθυστερείτε. Να πάτε!

Κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες.

Επιπέδου Σεφερλή

Τη κόντρα του Σεφερλή με την Ακρίτα δεν ξέρω αν την παρακολουθείς.

Και σιγά τη κόντρα θα μου πεις. Ναι, μια βλακεία είναι, συμφωνώ. Σαν αυτές που κατακλύζουν κάθε βδομάδα τη σόου μπιζ. Είπε ο ένας έτσι, απαντά ο άλλος γιουβέτσι, αργότερα τοποθετούνται γνωστοί και φίλοι για να υποστηρίξουν ένθεν κακείθεν τον δικό τους και έτσι έχουμε όλοι θέματα να συζητάμε.

Βαριέμαι να πάρω θέση. Θα πάρω όμως, γιατί επί της ουσίας υποβόσκει ένα θέμα που με ενδιαφέρει.

Η Έλενα Ακρίτα είπε ότι καλώς δεν θα συμμετάσχει ο Σεφερλής στην παράσταση του Παλλάς, επειδή ο ίδιος εκπροσωπεί ένα είδος θεάτρου το οποίο εκείνη το κατατάσσει στα σκουπίδια. Και αυτό γιατί στις παραστάσεις του, που τις γράφει ο ίδιος, υπάρχουν πάντα ρόλοι που υποβιβάζουν το γυναικείο φύλο, τους ομοφυλόφιλους, και γενικά τις μειονότητες.

Εγώ δεν έχω δει ποτέ μου Σεφερλή για να ξέρω τι κάνει στις παραστάσεις του, αλλά αυτό που είπε μπορώ να το φανταστώ. Εννοώ ότι λίγα αποσπάσματα να έχεις δει από τις παραστάσεις του από ‘δω κι από ‘κει, μπορώ να κάνω εικόνα και να φανταστώ πού κινείται το επίπεδο στις παραστάσεις του.

Εγώ δεν θα σου πω ότι είναι σωστό αυτό το πράμα. Αυστηρά ομιλώντας έχει δίκιο η κυρία Ακρίτα. Θα σου πω όμως ότι δεν μπορούμε να τα απαγορεύσουμε και όλα σ’ αυτή τη ζωή. Αν απαγορευθούν όσα η Έλενα Ακρίτα πιστεύει ότι είναι σκουπίδια δεν θα βγαίνει κείμενο. Μην πεις το ένα, θίγεις μετανάστες. Μην πεις το άλλο θίγεις γυναίκες. Μην πεις το παράλλο, θίγεις γκέι. Μην πεις το αντί-παράλλο, θίγεις θρησκείες, μην μιλάς καλύτερα. Βρες ένα σενάριο νερόβραστο και διδαχτικό σαν παιδικό παραμύθι να ικανοποιηθούν όλοι. Φτιάξε έναν επίπλαστο και ανύπαρκτο κόσμο όπου ζουν όλοι ευτυχισμένοι να δούμε ποιος θα ενδιαφερθεί να το παρακολουθήσει.

Θα μου πεις, δεν είναι σωστό γενικότερα να γελάς εις βάρος κανενός. Ναι, δεν είναι. Αλλά τι θα πάθεις αν γελάσουμε και λίγο με την πάρτη σου; Δεν κατάλαβα. Δεν έτυχε ποτέ να βρεθείς σε μια παρέα και να σε κοροϊδέψουν για κάποιο κουσούρι σου; Να βρουν ένα κραυγαλέο σου ελάττωμα και να το κοροϊδεύουν; Εμένα πόσα αστεία μου κάνουν για τις καρδιοπάθειες. Με είδες ποτέ να θίγομαι; Πόσα αστεία μου κάνουν για τον ύψος μου (τα οποία είναι και τρε ξεπερασμένα). Με είδες ποτέ να χάνω τον ύπνο μου; Πείτε ό, τι θέλετε. Θα πω κι εγώ! Και όλα καλά! Σε όλους κάποτε έρχεται η σειρά τους να γίνουν ο περίγελος.

Και εν πάση περιπτώσει, θέατρο είναι. Ψεύτικο πράμα. Δεν σε επηρεάζει άμεσα. Δεν βγήκαν στο θέατρο να πούνε ελάτε να φτιάξουμε ένα σενάριο που να θίγει συγκεκριμένα εσένα, ονομαστικά. Γενικά μιλάνε. Για ομάδες πληθυσμού. Εσείς θεωρείτε ότι είστε εκπρόσωποι ομάδων; Δηλαδή μία γυναίκα θεωρεί ότι εκπροσωπεί όλες τις γυναίκες; Ένας γκέι ομιλεί εξ ονόματος όλων των γκέι; Ποιος σας εξουσιοδότησε, αλήθεια; Εμένα όταν κοροϊδεύουν αντρικά κλισέ ουδόλως με ενδιαφέρει. Δεν θεωρώ ότι θίγεται η προσωπικότητα μου. Όταν ακούω για «τους άνδρες που είναι όλοι γουρούνια» δεν ταυτίζομαι. Όταν λένε για τους «βλάχους τους Κυπραίους» δεν αισθάνομαι «μπούλινγκ λόγω καταγωγής». Δεν ταυτίζομαι, παρόλο που είμαι και τα δύο. Αντιθέτως βλέπω και τη δόση αλήθειας σ’ αυτά. Όμως δεν αισθάνομαι ότι εκπροσωπώ όλους τους άντρες ή όλους τους Κύπριους για να… «μουγιαστώ». Ξεκολλήστε!

Κατ’ αρχάς το τσουβάλιασμα από μόνο του είναι λάθος. Υπάρχουν γελοίοι γκέι, υπάρχουν αξιοθαύμαστοι γκέι. Υπάρχουν γελοίοι άντρες, υπάρχουν αξιοθαύμαστοι άντρες. Υπάρχουν γελοίες γυναίκες, υπάρχουν αξιοθαύμαστες γυναίκες. Υπάρχουν γελοίοι μουσουλμάνοι, υπάρχουν αξιοθαύμαστοι μουσουλμάνοι. Δεν είναι όλοι «κρίμα» για να τυγχάνουν οίκτου και προστασίας. Δεν είναι όλοι «υπέροχοι» για να τυγχάνουν σεβασμού και ωραιοποίησης. Οπότε το να θίγεστε γιατί όλως τυχαίως ταυτίζεστε με μια ομάδα που σατιρίζει ο Σεφερλής σας καθιστά κάτι ακόμα πιο ανησυχητικό: βλάκες!

Η Έλενα Ακρίτα βέβαια, την έχει δει Ιησούς Χριστός. Ή καλύτερα Μητέρα Τερέζα μιας και δεν θα επιθυμούσε να ταυτιστεί με μία θρησκευτική περσόνα. Όλους θα τους υποστηρίξει, ως αριστερή που… δεινοπάθησε. Την καταλαβαίνω. Όλοι οι αριστεροί που έχουν πάθει, μεγαλώνοντας γίνονται Μητέρες Τερέζες. Και η ιστορία της κυρίας Ακρίτα που της στέρησαν τη μητέρα της επί χούντας δικαιολογεί τα ξεσπάσματα της. Αλλά ας καλμάρει και λίγο. Έτσι είναι η ζωή, δεν αλλάζει. Και ούτε θα την αλλάξει η ίδια.

Πόσο μάλλον όταν επικαλείται το επίπεδο του Σεφερλή. Γιατί μπορεί να την αγαπάμε, μπορεί να τη θαυμάζουμε για το λέγειν της, για την πένα της, για την γραφή της αλλά κι αυτή έγραψε τεράστιες αθλιότητες στην τηλεόραση. Οι θείες μου όλες, που σημειωτέον λάτρευαν να βλέπουν την ανεκδιήγητη βέρα στο δεξί, τα Σάββατα στο Δελφινάριο έσπευδαν. Δεν εκπροσωπεί δηλαδή, κάποια ανώτερη διανόηση για να μπορεί να επικαλείται το επίπεδο του Σεφερλή. Εντάξει, δεν είναι τόσο λαϊκιά, το αποδέχομαι. Αλλά δεν εκπροσωπεί και τους Πεφωτισμένους. Εν τω μεταξύ, έκατσα και είδα και το απόσπασμα στο Youtube από το «μερικοί το προτιμούν καυτό» και είναι όντως κακή. Δηλαδή, δεν παίζει καλύτερα από τον Σεφερλή. Αλλά ας μην τους εξισώνουμε. Αποδέχομαι ότι είναι πιο ιντελλεκτουέλ.

Ποιος ιντελλεκτουέλ ασχολείται με τον Σεφερλή θέλω να μου πείτε. Ποιος διανοούμενος ξέρει τον Σεφερλή, γνωρίζει τι λένε οι παραστάσεις του και ποιος διανοούμενος έχει ώρα να γράψει για τον Σεφερλή;

Εγώ δεν ξέρω.

Υ.Γ. Αν ο Σεφερλής σατίριζε σημαίες, εθνικά σύμβολα και αγώνες, και δεν ξέρω γω τι άλλο, θα έσπευδε η κυρία Ακρίτα να υποστηρίξει τις ρίζες μας ή εκεί θα επικαλούνταν την ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα στην σάτιρα; Χμ...

Περί Επίκτητου Χαρακτήρα

Όσο περνά ο καιρός και παρατηρώ τη συμπεριφορά του γιου μου, τόσο περισσότερο πείθομαι πως η έννοια του «επίκτητου χαρακτήρα» όπως αυτός μας διδάχτηκε στη βιολογία της δευτέρας Γυμνασίου, δεν υφίσταται. Ο επίκτητος χαρακτήρας είναι αυτός που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της ζωής μας και υποτίθεται πως δεν έχει σχέση με τα χαρακτηριστικά που φέρει το DNA μας. Αρλούμπες! Τολμώ να σου πω ότι, εγώ θεωρώ πως τα πάντα είναι γραμμένα στο DNA μας, από τα γούστα μας στη μουσική, μέχρι και τα χόμπι που αποφασίζουμε να αναπτύξουμε στην ενήλικη ζωή μας. Εντάξει, εγώ πιστεύω και στην έννοια της μοίρας γενικότερα. Και το γνωρίζω ότι είναι υπερβολικό. Μα όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο επιβεβαιώνομαι γι αυτές μου τις παρατηρήσεις.

Ο γιος μου, για παράδειγμα, από τη μέρα που γεννήθηκε κρατά ένα τρακτέρ και παίζει. Έχει ψύχωση με τα τρακτέρ και τα αγροτικά οχήματα. Τόση πολλή ψύχωση που φοβάμαι μην μου προκύψει εργατοπατέρας. Η τούρτα για τα γενέθλιά του ήταν σε σχήμα τρακτέρ, οι παντόφλες του έχουν επάνω στάμπα τρακτέρ, μόνο τατουάζ που δεν χτύπησε ακόμα. Του υποσχέθηκα πάντως, πως άμα κλείσουν οι αγρότες τους δρόμους μπροστά στο προεδρικό, θα τον πάω να δει όλα τα τρακτέρ της Κύπρου παραταγμένα, να ευφρανθεί η ψυχούλα του. Επίσης, κρατά όλη μέρα ένα πλαστικό κατσαβίδι και υποκρίνεται πως βιδώνει τις βίδες του αυτοκινήτου του. Ναι, λατρεύει και τα αυτοκίνητα. Του αγοράσαμε ένα παιδικό με μπαταρία τις προάλλες και έκανε σαν τρελλός. Το έστησε στη μέση του σαλονιού και έτρεχε γύρω-γύρω του για μισή ώρα ενθουσιασμένος. Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ τόσο χαρούμενο.

Και απορώ από ποιον να πήρε αυτό το ανθρωπάκι. Από πού κληρονόμησε αυτή τη μανία με τα τροχοφόρα και δη τα τρακτέρ. Στο σόι μας δεν είχαμε μισό άνθρωπο που να ασχολείται με μηχανές, γερανούς, τρακτέρ, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, ελικόπτερα, και τα συναφή. Εγώ πάλι είμαι το άλλο άκρο. Τα βαριέμαι όλα αυτά. Βαριέμαι και την οδήγηση. Τα αυτοκίνητα τα κρίνω βάσει χρώματος και σχεδίου. Καμία μηχανική γνώση. Αν ήμουν και πλούσιος, θα είχα έναν σωφέρ να με παίρνει, να με φέρνει να μην κάθομαι να χολοσκώ. Όχι να κάθομαι με το κατσαβίδι να υποκρίνομαι πως σφίγγω τις βίδες να μην λασκάρουν κι αυτό να ‘ναι το παιχνίδι μου!

Εγώ στην ηλικία του έπαιζα θέατρο. Καλά, όταν λέω «έπαιζα» μην φανταστείς ότι ανέβαζα Σαίξπηρ! Αλλά έπαιρνα ό, τι χαρακτήρες είχα στη διάθεσή μου (X-Men, Στρουμφ, πλαστικά ομοιώματα χαρακτήρων της Ντίσνεϊ και τους έβαζα να μιλούν μεταξύ τους. Έστηνα σκηνικά, έφτιαχνα υπόθεση, όταν μεγάλωσα άρχισα και να γράφω τα σενάρια σε κόλλες χαρτιού. Επίσης, μεγαλύτερος αντέγραφα την τηλεόραση. Δανειζόμουν από τον θείο μου την βιντεοκάμερά του και γυρίζαμε με τα ξαδέλφια μου επεισόδια από σειρές. Και όλοι τότε απορούσαν από πού κληρονόμησα αυτή την αγάπη (εγώ, ξέρω, αλλά θα σας πω άλλη φορά) και γιατί δεν ασχολούμουν με τα άλογα (την μεγάλη αγάπη του πατέρα μου), ή γενικότερα με τα αθλητικά (το δεύτερο τη τάξει πάθος του), αφού ο οικογενειακός μου περίγυρός με αυτά ασχολούνταν.

Τότε όλοι έλεγαν ότι τους πάω κόντρα για να τους σπάσω τα νεύρα. Καμία σχέση. Έπαιζα με ό, τι έβρισκα ενδιαφέρον. Σε αυτά βοήθησε και η γιαγιά μου που για πολλά χρόνια με έπαιρνε μαζί της στα θέατρα και υποψιάζομαι ότι εκεί καλλιεργήθηκε η αγάπη, μα όχι. Το θέατρο, το είχα μέσα μου πολύ πριν μου το αναπτύξει η γιαγιά μου.

Ε, τώρα ο γιος μου, μου προκύπτει πολιτικός μηχανικός. Και πραγματικά εντυπωσιάζομαι γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι το συναρπαστικό βρίσκει στις μπετονιέρες που γυρίζουν, στα ανυψωτικά που ξεφορτώνουν, στους γερανούς που ανεβοκατεβάζουν πράγματα. Αλλά είναι ικανός να κάθεται με τις ώρες και να παίζει μόνος του μ’ αυτά. Ακόμα και στην τηλεόραση όταν βάζουμε να δούμε λίγο Youtube, θέλει να βλέπει τρακτέρ να σκάβουν χωράφια! Αν είναι δυνατόν!

Πού τα είδε και τα αγάπησε όλα αυτά, ο Θεός και η ψυχή του! Πραγματικά εντυπωσιάζομαι, αφού κανένας από τον οικογενειακό περίγυρο δεν του δίνει τέτοια ερεθίσματα. Εμείς τον πάμε στο θέατρο σχετικά συχνά, και ομολογώ ότι το παρακολουθεί ασκαρδαμυκτί. Αλλά καμία σχέση με την έμφυτη αγάπη που τρέφει για παντός είδους οχήματα. Για να καταλάβεις, στον δρόμο άπαξ και βρούμε μπροστά μας λεωφορείο αλαλάζει από χαρά. Φωνάζει εκστασιασμένος: «Οφωείο!», «Οφωείο!» και χειροκροτά. Κι εγώ μπροστά αντιδρώ παρομοίως προσθέτοντας ένα «γαμώ το λεωφορείο» (που στο διάολο το βρήκαμε μπροστά μας και θα σταματά κάθε 10 μέτρα τώρα!)

«Όλα τα μωρά ενθουσιάζονται με τα μηχανοκίνητα οχήματα, φάση είναι θα περάσει». Μου λένε. Τι φάση, ακριβώς; Και πότε λέτε να περάσει; Εγώ εχθές έμαθα ότι η παράσταση που ανεβάσαμε με τους Δικηγόρους, το «Τελευταίο Πάτωμα», διακρίθηκε από την κριτική επιτροπή του ΘΟΚ και τώρα μας ζήτησαν να την ξαναπαίξουμε. Από χθες πετώ από τη χαρά μου, παρόλο που δεν είναι η πρώτη φορά που μας συμβαίνει μια τέτοια διάκριση και τα έχω ξαναζήσει. Κι όμως, βλέπω ότι η ίδια χαρά που ένιωθα παιδί με όλα τα σχετικά, δηλ. θέατρα, σινεμά, τηλεόραση, μεγαλώνοντας γιγαντώθηκε και η ίδια. Έκτοτε με ακολουθεί πιστά!

Είναι όλα γραμμένα, μάνα μου, άμα σου λέω εγώ να με ακούς. Ερχόμαστε στη Γη ως πακέτο. Με τη μοίρα μας. Είναι όλα εκεί γραμμένα. Και οι αρρώστιες μας, και τα γούστα μας, και η συμπεριφορά μας, και οι πεποιθήσεις μας και η ημερομηνία λήξης μας. Ακόμα και η πολιτική μας ιδεολογία, δεξιά ή αριστερά είναι θέμα γονιδίου κατά τη γνώμη μου. Απλά δεν το ξέρουμε. Το ανακαλύπτουμε στην πορεία.

Θέλω να πω, πολύ κακώς μας κοπανάνε στο Γυμνάσιο περί επίκτητου χαρακτήρα. Βλακείες! Όλα μέσα μας τα φέρουμε. Και είναι πραγματικά συγκλονιστικό να το ανακαλύπτεις.

Αυτά είχα να πω σήμερα, γεια σας!

Το εργάκι μας, «Το Τελευταίο Πάτωμα», θα το ξαναπαίξουμε την Τρίτη 4 Δεκεμβρίου στην Κεντρική Σκηνή του ΘΟΚ στις 8:30. Όσοι δεν ήρθατε στις πρώτες παραστάσεις και θέλετε να μας δείτε, κάντε κράτηση στο ταμείο του ΘΟΚ, από αύριο, Τετάρτη. Είναι δωρεάν η είσοδος εξ όσων γνωρίζω. 

Λίστα Χριστουγέννων

Δέκα κυπριακές αηδίες που περιμένω να ζήσω και φέτος τα Χριστούγεννα και μου έρχεται σκοτοδίνη μόνο που τα σκέφτομαι ένα μήνα πριν:

-       Οικογενειακή φωτογραφία φίλων, εν δυνάμει μελλοντικών πολιτικών ταγών του τόπου, μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ο σύζυγος με κοστούμι, η σύζυγος με κόκκινο ολόσωμο φόρεμα, δίχρονο παιδάκι ντυμένο Ελφ, μπισκότο ή τάρανδος με ευχές για όλους εμάς τους υπόλοιπους που δεν μπορούμε να τους φτάσουμε σε οικογενειακή θαλπωρή, (σε μισθό) και ολοκλήρωση ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι.

-         Διακοσμητικούς Άγιους Βασίληδες να κρέμονται από τις οροφές των σπιτιών. Αν σας ενδιέφερε η εξωτερική αισθητική του σπιτιού σας, ας αρχίζατε με το να καλύπτατε τα άνοστα ντεπόζιτα που βγάζουν μάτι, τα σίδερα που εξέχουν, να βάφατε την πρόσοψη, ή να μαζεύατε τα διαφημιστικά φυλλάδια από το πεζοδρόμιο σας.

-         Κέρατα Ρούντολφ στα αυτοκίνητα. Δεν σας φτάνουν τα δικά σας!

-       Ανέμπνευστα καλαμπούρια και αστεϊσμούς, κάθε χρόνο τα ίδια και απαράλλαχτα κλισέ, σχετικά με το πόσο φάγατε τις γιορτές και πόσα κιλά βάλατε από τα μελομακάρονα. Λες και δεν ξαναείδατε φαΐ στη ζωή σας! Λες και μας κόφτει! Στην πλάτη θα σας κουβαλήσουμε;

-      Πρωτοχρονιάτικα προγράμματα στα τηλεοπτικά κανάλια με όλους τους χωρκατοσελέμπριτις της χώρας να χορεύουν τσιφτετέλια και ζεϊμπέκικα. Διότι είναι τρομερό και άχαστο θέαμα ο Κασκαούνιας, η Ποταμίτου και ο Κούλλης Νικολάου όταν έρθουν στο τσακίρ κέφι. Και ευχές για ένα καλύτερο νέο έτος. Τι καλύτερο νέο έτος, χρυσοί μου; Κατά βαρβάρων πάμε χωνέψετε το!

-     Αποτυχημένες απόπειρες για αναβίωση του πάλαι ποτέ αόρατου φακού στην τηλεόραση. Δεν σας κάθεται χρόνια τώρα, τι το παλεύετε;

-       Κάλαντα, φάτνες, χιονάνθρωποι, και λοιποί, φτηνοί διάκοσμοι στους δρόμους, με τον ήλιο από πάνω να χτυπά τριαντάρια. Πόσο ανώμαλη εικόνα!

-   Υποχρεωτικά, οικογενειακά τραπεζώματα με κόσμο που όλη την υπόλοιπη χρονιά στα κάνει ΤΟΣΑ!

-         Το μωλ! Πραγματική εστία μικροβίων και μικρών βίων.

-    Χριστουγεννιάτικα δέντρα, μόνα τους, στο ίνστραγκραμ. Κανέναν δεν κόφτουν. Βέβαια, εδώ φωτογραφίζετε ακόμα τα πιάτα σας και τους καφέδες σας. Στο δέντρο, που αναβοσβήνει κιόλας, θα κολλήσετε;

Τι ήθελα και τα θυμήθηκα τώρα;

Εγώ μόνο αυτούς που θα πάνε στο εξωτερικό ζηλεύω. Τα τελευταία δέκα χρόνια επαναλαμβάνω στον εαυτόν μου ότι εκείνες τις 15 μέρες των γιορτών πρέπει να τις περνώ στο εξωτερικό και κάθε χρόνο τα τελευταία δέκα χρόνια αποτυγχάνω. Το 2009 είχα κανονίσει να τις περάσω στη Βουδαπέστη αλλά έπαθα καρδιακό και καθηλώθηκα, διασωληνώθηκα, τέζαρα και ησύχασα. Έκτοτε, τα ωραιότερα Χριστούγεννα τα πέρασα το 2016, με τον Αλεξάκο μου ενός μηνός στο καλάθι του και με την Καλομοίρα στην τηλεόραση. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι καλύτερο.