Περί Επίκτητου Χαρακτήρα

Όσο περνά ο καιρός και παρατηρώ τη συμπεριφορά του γιου μου, τόσο περισσότερο πείθομαι πως η έννοια του «επίκτητου χαρακτήρα» όπως αυτός μας διδάχτηκε στη βιολογία της δευτέρας Γυμνασίου, δεν υφίσταται. Ο επίκτητος χαρακτήρας είναι αυτός που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της ζωής μας και υποτίθεται πως δεν έχει σχέση με τα χαρακτηριστικά που φέρει το DNA μας. Αρλούμπες! Τολμώ να σου πω ότι, εγώ θεωρώ πως τα πάντα είναι γραμμένα στο DNA μας, από τα γούστα μας στη μουσική, μέχρι και τα χόμπι που αποφασίζουμε να αναπτύξουμε στην ενήλικη ζωή μας. Εντάξει, εγώ πιστεύω και στην έννοια της μοίρας γενικότερα. Και το γνωρίζω ότι είναι υπερβολικό. Μα όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο επιβεβαιώνομαι γι αυτές μου τις παρατηρήσεις.

Ο γιος μου, για παράδειγμα, από τη μέρα που γεννήθηκε κρατά ένα τρακτέρ και παίζει. Έχει ψύχωση με τα τρακτέρ και τα αγροτικά οχήματα. Τόση πολλή ψύχωση που φοβάμαι μην μου προκύψει εργατοπατέρας. Η τούρτα για τα γενέθλιά του ήταν σε σχήμα τρακτέρ, οι παντόφλες του έχουν επάνω στάμπα τρακτέρ, μόνο τατουάζ που δεν χτύπησε ακόμα. Του υποσχέθηκα πάντως, πως άμα κλείσουν οι αγρότες τους δρόμους μπροστά στο προεδρικό, θα τον πάω να δει όλα τα τρακτέρ της Κύπρου παραταγμένα, να ευφρανθεί η ψυχούλα του. Επίσης, κρατά όλη μέρα ένα πλαστικό κατσαβίδι και υποκρίνεται πως βιδώνει τις βίδες του αυτοκινήτου του. Ναι, λατρεύει και τα αυτοκίνητα. Του αγοράσαμε ένα παιδικό με μπαταρία τις προάλλες και έκανε σαν τρελλός. Το έστησε στη μέση του σαλονιού και έτρεχε γύρω-γύρω του για μισή ώρα ενθουσιασμένος. Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ τόσο χαρούμενο.

Και απορώ από ποιον να πήρε αυτό το ανθρωπάκι. Από πού κληρονόμησε αυτή τη μανία με τα τροχοφόρα και δη τα τρακτέρ. Στο σόι μας δεν είχαμε μισό άνθρωπο που να ασχολείται με μηχανές, γερανούς, τρακτέρ, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, ελικόπτερα, και τα συναφή. Εγώ πάλι είμαι το άλλο άκρο. Τα βαριέμαι όλα αυτά. Βαριέμαι και την οδήγηση. Τα αυτοκίνητα τα κρίνω βάσει χρώματος και σχεδίου. Καμία μηχανική γνώση. Αν ήμουν και πλούσιος, θα είχα έναν σωφέρ να με παίρνει, να με φέρνει να μην κάθομαι να χολοσκώ. Όχι να κάθομαι με το κατσαβίδι να υποκρίνομαι πως σφίγγω τις βίδες να μην λασκάρουν κι αυτό να ‘ναι το παιχνίδι μου!

Εγώ στην ηλικία του έπαιζα θέατρο. Καλά, όταν λέω «έπαιζα» μην φανταστείς ότι ανέβαζα Σαίξπηρ! Αλλά έπαιρνα ό, τι χαρακτήρες είχα στη διάθεσή μου (X-Men, Στρουμφ, πλαστικά ομοιώματα χαρακτήρων της Ντίσνεϊ και τους έβαζα να μιλούν μεταξύ τους. Έστηνα σκηνικά, έφτιαχνα υπόθεση, όταν μεγάλωσα άρχισα και να γράφω τα σενάρια σε κόλλες χαρτιού. Επίσης, μεγαλύτερος αντέγραφα την τηλεόραση. Δανειζόμουν από τον θείο μου την βιντεοκάμερά του και γυρίζαμε με τα ξαδέλφια μου επεισόδια από σειρές. Και όλοι τότε απορούσαν από πού κληρονόμησα αυτή την αγάπη (εγώ, ξέρω, αλλά θα σας πω άλλη φορά) και γιατί δεν ασχολούμουν με τα άλογα (την μεγάλη αγάπη του πατέρα μου), ή γενικότερα με τα αθλητικά (το δεύτερο τη τάξει πάθος του), αφού ο οικογενειακός μου περίγυρός με αυτά ασχολούνταν.

Τότε όλοι έλεγαν ότι τους πάω κόντρα για να τους σπάσω τα νεύρα. Καμία σχέση. Έπαιζα με ό, τι έβρισκα ενδιαφέρον. Σε αυτά βοήθησε και η γιαγιά μου που για πολλά χρόνια με έπαιρνε μαζί της στα θέατρα και υποψιάζομαι ότι εκεί καλλιεργήθηκε η αγάπη, μα όχι. Το θέατρο, το είχα μέσα μου πολύ πριν μου το αναπτύξει η γιαγιά μου.

Ε, τώρα ο γιος μου, μου προκύπτει πολιτικός μηχανικός. Και πραγματικά εντυπωσιάζομαι γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι το συναρπαστικό βρίσκει στις μπετονιέρες που γυρίζουν, στα ανυψωτικά που ξεφορτώνουν, στους γερανούς που ανεβοκατεβάζουν πράγματα. Αλλά είναι ικανός να κάθεται με τις ώρες και να παίζει μόνος του μ’ αυτά. Ακόμα και στην τηλεόραση όταν βάζουμε να δούμε λίγο Youtube, θέλει να βλέπει τρακτέρ να σκάβουν χωράφια! Αν είναι δυνατόν!

Πού τα είδε και τα αγάπησε όλα αυτά, ο Θεός και η ψυχή του! Πραγματικά εντυπωσιάζομαι, αφού κανένας από τον οικογενειακό περίγυρο δεν του δίνει τέτοια ερεθίσματα. Εμείς τον πάμε στο θέατρο σχετικά συχνά, και ομολογώ ότι το παρακολουθεί ασκαρδαμυκτί. Αλλά καμία σχέση με την έμφυτη αγάπη που τρέφει για παντός είδους οχήματα. Για να καταλάβεις, στον δρόμο άπαξ και βρούμε μπροστά μας λεωφορείο αλαλάζει από χαρά. Φωνάζει εκστασιασμένος: «Οφωείο!», «Οφωείο!» και χειροκροτά. Κι εγώ μπροστά αντιδρώ παρομοίως προσθέτοντας ένα «γαμώ το λεωφορείο» (που στο διάολο το βρήκαμε μπροστά μας και θα σταματά κάθε 10 μέτρα τώρα!)

«Όλα τα μωρά ενθουσιάζονται με τα μηχανοκίνητα οχήματα, φάση είναι θα περάσει». Μου λένε. Τι φάση, ακριβώς; Και πότε λέτε να περάσει; Εγώ εχθές έμαθα ότι η παράσταση που ανεβάσαμε με τους Δικηγόρους, το «Τελευταίο Πάτωμα», διακρίθηκε από την κριτική επιτροπή του ΘΟΚ και τώρα μας ζήτησαν να την ξαναπαίξουμε. Από χθες πετώ από τη χαρά μου, παρόλο που δεν είναι η πρώτη φορά που μας συμβαίνει μια τέτοια διάκριση και τα έχω ξαναζήσει. Κι όμως, βλέπω ότι η ίδια χαρά που ένιωθα παιδί με όλα τα σχετικά, δηλ. θέατρα, σινεμά, τηλεόραση, μεγαλώνοντας γιγαντώθηκε και η ίδια. Έκτοτε με ακολουθεί πιστά!

Είναι όλα γραμμένα, μάνα μου, άμα σου λέω εγώ να με ακούς. Ερχόμαστε στη Γη ως πακέτο. Με τη μοίρα μας. Είναι όλα εκεί γραμμένα. Και οι αρρώστιες μας, και τα γούστα μας, και η συμπεριφορά μας, και οι πεποιθήσεις μας και η ημερομηνία λήξης μας. Ακόμα και η πολιτική μας ιδεολογία, δεξιά ή αριστερά είναι θέμα γονιδίου κατά τη γνώμη μου. Απλά δεν το ξέρουμε. Το ανακαλύπτουμε στην πορεία.

Θέλω να πω, πολύ κακώς μας κοπανάνε στο Γυμνάσιο περί επίκτητου χαρακτήρα. Βλακείες! Όλα μέσα μας τα φέρουμε. Και είναι πραγματικά συγκλονιστικό να το ανακαλύπτεις.

Αυτά είχα να πω σήμερα, γεια σας!

Το εργάκι μας, «Το Τελευταίο Πάτωμα», θα το ξαναπαίξουμε την Τρίτη 4 Δεκεμβρίου στην Κεντρική Σκηνή του ΘΟΚ στις 8:30. Όσοι δεν ήρθατε στις πρώτες παραστάσεις και θέλετε να μας δείτε, κάντε κράτηση στο ταμείο του ΘΟΚ, από αύριο, Τετάρτη. Είναι δωρεάν η είσοδος εξ όσων γνωρίζω.