Όσα Παίζουν Τα Ραδιόφωνα

Όχι άλλο ένα ποστ για τη μαννοσύνη των Κυπραίων, σας παρακαλώ.

Να μην παρακαλάτε. Να το φάτε και να σκάσετε.

Η εξέλιξη των ειδών είναι παντού διάχυτη στη φύση. Μόνο στην κυπριακή παραφύση δεν βλέπεις ίχνος του Δαρβίνου. Παραδείγματος χάριν, όταν σπούδαζα έξω έξι χρόνια μου έκανε εντύπωση που κάθε χρόνο η Αγγλία άλλαζε και οι αλλαγές ήταν εμφανείς. Κτήρια καινούρια ξεφυτρώνανε, νέες τεχνολογίες αντικαθιστούσαν τις περσινές, νέες προσεγγίσεις στην εκπαίδευση, τα πάντα ρει και ουδέν μένει στο μεγαλείο του. Μπορεί οι Άγγλοι να παραμένουν συντηρητικοί και να εμμένουν στη λίρα, στη βασίλισσα και σε άλλα γραφικά, αλλά την πρόοδο ξέρουν να τη φέρνουν (μπορεί τώρα στο Μπρέξιτ να φαν τα μούτρα τους, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι την τελευταία στιγμή θα ανακαλέσουν και θα κάτσουν στα αβγά τους). Γυρνώντας πίσω μια και καλή το 2008, μετά λύπης μου συνειδητοποίησα πως στην Κύπρο τα πράγματα έμειναν όπως τα θυμόμουν τη δεκαετία του ‘90. Σαν να μην πέρασαν από πάνω μας οκτώ χρόνια. Η ίδια βλακεία μας χαρακτήριζε.

Όλα γύρω εξελίσσονται. Τα κινητά κάθε χρόνο γίνονται και καλύτερα, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, οι ταχύτητες του ίντερνετ, τα πάντα. Μόνον η μαννοσύνη του Κυπραίου παραμένει ίδια και αυτό πρέπει κάποτε να αποτελέσει αντικείμενο επιστημονικής έρευνας, γιατί σήμερα έγινε κάτι που με σόκαρε. Άκουσα ξανά μετά από 15 χρόνια κυπριακό ραδιόφωνο.

Πάνε τώρα λίγες μέρες που το αυτοκίνητό μου χάλασε και βρίσκεται στο συνεργείο. Προκειμένου να μην επηρεαστεί η καθημερινότητά μου, δανείστηκα ένα εφεδρικό που είχε η μάνα μου. Έναν κουβά με ρόδες. Ας είναι. Δεν υπάρχει υποδοχή για ipod έτσι τα τελευταία πρωινά πάω στη δουλειά μου ακούγοντας κυπριακό ραδιόφωνο, το οποίο είναι κι αυτό θύμα της καμίας εξέλιξης. Μην πω ότι είναι θύμα της αντίστροφης εξέλιξης καθότι όταν εγώ ήμουν μαθητής και με πήγαινε η μάνα μου σχολείο, θυμάμαι ότι οι ραδιοσταθμοί ήταν λιγότεροι και δεν υπήρχε εύκολη πρόσβαση από τον κάθε βλάκα στο μικρόφωνο.

Μα, τι να σας πω! Ούτε πως έχουμε 2018! Τα ίδια χαζά αστεία, τα ίδια χωρκάτικα μηνύματα που είχα να ακούσω από τον καιρό των τηλε-αφιερώσεων στο Σίγμα, το 1995! «Στείλτε μας τα μηνύματά σας και πείτε μας τι σκέφτεστε μόλις ξυπνήσετε», λέει η παλαβή από μικροφώνου. «Να, ένας ακροατής μας έστειλε ότι μόλις ανοίξει το μάτι του σκέφτεται: οϊ πάλεεεεε» Γέλια στο στούντιο, κλαυσίγελος στο αυτοκίνητο. Για να μην μιλήσω για την κακή χρήση της γλώσσας. Τριάντα χρονών και βάλε άνθρωποι και δεν ξέρουν να κλίνουν τα ουσιαστικά. Ο λόγος τους αντηχεί σαν ενοχλητικό ζουζούνισμα μύγας που έρχεται αποφασισμένη να εισβάλει στο αφτί σου. Καλά, αυτό με την ελληνική γραμματική είναι ψιλά γράμματα για τον πρωινό ραδιοφωνατζή που ο σκοπός του είναι να ναρκώσει τα μυαλά του κόσμου με άφθονα τσιφτετέλια για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στη μέρα του.

Καμία σωτηρία, πραγματικά. Λαός βγαλμένος από τις σπηλιές. Λαός που του πρέπει αφανισμός. Καμία πνευματικότις, ούτε καν στο πιο εύπεπτο χιούμορ, καμία πρωτοτυπία, καμία προσωπικότητα. Και τσιφτετέλια. Δώστου τσιφτετέλια απ’ το χάραμα! Καλά, δεν είπα να σας παίζουν Μπετόβεν και Μότσαρντ. Αλλά ποιος υγιής νους αντέχει τόσο κλαρίνο με το καλημέρα σας; Κάτι ήξερα που τα τελευταία 11 χρόνια ακούω μόνο τα playlists μου στο αυτοκίνητο; Ναι. Κι ας μου λένε κάποτε ότι χάνω επαφή με την πραγματικότητα. Ότι μια μέρα θα γίνει πόλεμος και ότι θα είμαι ο τελευταίος που θα το μάθει επειδή αρνούμαι πεισματικά ν’ ακούσω ραδιόφωνο. Μακάρι να γίνει πόλεμος! Και μακάρι να μας φάνε! Και αν δεν γίνει πόλεμος, θα τον αρχίσω εγώ! Να βγω στ’ άρματα να ισοπεδώσω τα ραδιόφωνα. Σπά-στε! Τα ραδιόοοοφωναααα! Που λέει και το άσμα!

Καλά κάνω και δεν ακούω. Και να κάνετε το ίδιο, πριν να είναι αργά. Που εδώ που τα λέμε είναι. Γιατί ο άρρωστος πέθανε και εμείς συζητούμε αν θα γίνει αποτέφρωση ή ενταφιασμός.