Αναπάντεχος Θησαυρός

Δεν ξέρω ποιος Θεούλης ανέβασε το πιο κάτω βίντεο, έχει πάντως μία βδομάδα που το ανακάλυψα και το παρακολουθώ ανελλιπώς. Ένα βίντεο, μία ιστορία ολόκληρη. Πρόκειται για συναυλία της Άννας Βίσση στην Κύπρο, το έτος 1988, συνοδεία της χορωδίας της Λαϊκής Τράπεζας με μαέστρο τον Δώρο Γεωργιάδη. Ένας θησαυρός!

Αξίζει να το παρακολουθήσετε ακόμη κι αν δεν είστε θαυμαστές της Βίσση για χίλιους δυο λόγους:

Πρώτον, βρίσκω τρομερά ενδιαφέροντα τα όσα μπορούν να ειπωθούν για την εποχή και τη ζωή στην Κύπρο τη συγκεκριμένη δεκαετία. Ο κόσμος κοινωνικοποιούνταν στις χορωδίες. Ήταν σπουδαία ενασχόληση. Είχαν όλες το ίδιο μαλλί-αφάνα και φαίνονταν διακοσίων χρονών, ασχέτως αν οι περισσότερες διένυαν την πρώτη τους νιότη. Ήταν διάχυτη η κυπριακή αγνότητα. Καμάρωναν άπαντες πως τραγουδούσαν με την Άννα Βίσση, την Κύπρια που πέτυχε το ελληνικό όνειρο χιλιάδων συμπατριωτών μας, ήτοι να απεκδυθεί την μιζέρια της νήσου της και να διαπρέψει εν Αθήναις ως πρώτο όνομα στον τομέα της.

Λατρεύω το πώς στέκονται όλοι σούζα μπροστά στους γκεστ καλαμαράδες οι οποίοι εκθειάζουν την ομορφιά των Κυπρίων γυναικών, των χαλλουμιών και των σεφταλιών. Τα αβίαστα γέλια στα οποία ξεσπά η χορωδία στο άκουσμα των πιο πάνω υπό άλλες συνθήκες θα με εκνεύριζε ως ένδειξη βλαχιάς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως το βρίσκω τρομερά χαριτωμένο.




Το στιγμιότυπο στο οποίο αναφέρομαι αρχίζει στο 1:28',00'', αλλά αν δεν βαριέστε, αξίζει να δείτε όοοολη τη συναυλία!

Δεύτερον, ήταν μία συναυλία στην οποία παρευρέθηκε ο Καρβέλας. Όπως πιθανόν γνωρίζετε, ο Καρβέλας έχει φοβία με τα αεροπλάνα και ταξιδεύει πάντα με αυτοκίνητο. Τω καιρώ εκείνω, όμως, η Βίσση με το ζόρι τον τραβολογούσε στην Κύπρο μέσω ατμοπλοΐας. Από τον καιρό που χώρισαν δεν ξαναπάτησε το πόδι του. Καημό το είχα (και το έχω) να τους δω ζωντανά μαζί -γιατί εγώ έχω ένα θέμα με τα ζευγάρια που αγαπώ, αρνούμαι να δεχτώ ότι χώρισαν. Το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη συναυλία μας έκανε την τιμή είναι από μόνο του αξιοπρόσεκτο.

Τρίτον, θα ακούσεις τραγούδια που πλέον σπάνια τα λέει στις συναυλίες της, όπως τον Δρόμο (συνοδεία χορωδίας είναι σαν άσμα παραδείσιο), τις Εφημερίδες (που μετά το ξεπατίκωσε ο Τόνυ Κονταξάκης που σημειωτέον παίζει ηλεκτρική κιθάρα μαζί της, και το μετέτρεψε στο «Εσένα Περιμένω», με το οποίο έκανε μεγάλο σουξέ η Δέσποινα Βανδή 8-9 χρόνια μετά), το γιουροβιζιακό Μόνο η Αγάπη, το ακριβοθώρητο 1988 Και Ακόμα Σ’ Αγαπώ, το Χούλα Χουπ κι άλλα ελαφρά σουξέ της εποχής. Φωνή καμπάνα, όπως και σήμερα βεβαίως, το στυλ ένα δράμα αλλά αυτά ήταν τα ‘80ς, γενικότερα πρόκειται για μία συναυλία κειμήλιο.