Κρίση Ηλικίας

Την ηλικία μου δεν τη συνειδητοποιώ.

Τη συνειδητοποιώ πότε-πότε, όταν βλέπω συμμαθητές μου στο Facebook να έχουνε γενέθλια και να αναγράφεται το (38) δίπλα στο προφίλ τους, το συνειδητοποιώ στιγμιαία όταν με καλούν σε reunión για τα είκοσι χρόνια από τη μέρα της αποφοίτησής μας, αλλά στην καθημερινότητά μου νιώθω πολύ νεότερος, και με όλη τη ζωή μπροστά μου. Αυτό έχει σημασία, θα μου πεις.

Αμ, δε! Μερικές φορές σκέφτομαι ότι έφτασα σ’ αυτήν την ηλικία και μπορεί να κατάφερα αρκετά, αλλά τίποτα από όσα ονειρευόμουνα ότι θα πραγμάτωνα όταν ήμουνα μικρός. Ακόμα περιμένω να δω για πότε θα ανοίξω μία δική μου Ντίσνεϊλαντ, πότε θα ανοίξω ένα δικό μου θέατρο, πότε θα γράψω το δικό μου μυθιστόρημα, πότε θα γράψω το δικό μου ανάρπαστο θεατρικό έργο. Όλα αυτά αισθάνομαι ότι κάποτε θα γίνουν, αλλά, τι έκπληξη! Κοντεύω τα σαράντα και δεν βλέπω κανένα από τα προαναφερθέντα να διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Ποτέ δεν είναι αργά, θα μου πεις. Για τις τράπεζες, φίλε μου, είναι. Μεγαλώνοντας τα περιθώρια δανείου για να επενδύσεις οπουδήποτε στενεύουν, οπότε με τι λεφτά θα χτιστεί το θέατρο, πότε θα εξοφληθεί, και πότε θα προλάβω να βγάλω κέρδος; Εντάξει, γάμα το θέατρο, είναι κακή επένδυση ούτως ή άλλως, αφού ο Κύπριος δεν πάει θέατρο. Γάμα και την κυπριακή Ντίσνεϊλαντ. Για να επιβιώσει θα πρέπει να την επισκέπτεται καθημερινά και αδιαλείπτως όλος ο πληθυσμός της χώρας. Δεν θα ευδοκιμήσει. Αλλά το θεατρικό; Το μυθιστόρημα; Εδώ και η κουτσή Μαρία έχει στρωθεί και έχει γράψει. Έχουμε καιρό μπροστά μας σκέφτομαι, και όλο το αναβάλλω.

Δεν έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας. Και αυτή η κρίση ηλικίας άρχισε και με επηρεάζει γιατί αφενός προσπαθώ να διαχειριστώ ότι πέρασαν τα καλύτερα μας χρόνια και εμείς χάσκαμε, και αφετέρου, εξακολουθώ να φορτώνω επιπλέον προβλήματα στο κεφάλι μου. Τελευταίως έχω παρατηρήσει ότι άρχισα να τα γράφω πλέον όλα στα αρχίδια μου και δεν με αναγνωρίζω. Δεν έχω πια ώρα να λύνω τα προβλήματα, δεν έχω πια ώρα να ασχολούμαι με τα προβλήματα. Ειδικά όταν αυτά απαιτούν και την συνδρομή άλλων, που αντί να συμβάλλουν στην απάμβλυνσή τους σφυρίζουν αδιάφορα, πλανώνται πλάνην οικτράν. Η ζωή δεν με περιμένει, δεν μπορώ να καθυστερώ στα προβλήματα. Πλέον τα παρακάμπτω. Μπορώ και να τα λύσω αν με αφήσετε, αλλά αφού δεν με αφήνετε, τα προσπερνώ.

«Μα πώς μπορείς και αδιαφορείς;» Δεν αδιαφορώ. Απλώς μεγάλωσα και σας βαρέθηκα. Μπορεί όλο αυτό που βιώνω πια να λέγεται και ωριμότητα, ή το εντελώς αντίθετο, να είναι η επιτομή της ανωριμότητας, δεν ξέρω. Δεν είμαι σίγουρος. Εδώ, όμως που φτάσαμε δεν έχεις άλλη επιλογή. Συνειδητοποιείς ότι σαρανταρίζεις, σου απομένουν 10-20, μάξιμουμ 25 ποιοτικά χρόνια που ακόμα μπορείς να χαρείς κάποια πράγματα, δεν έχω ώρα να τα χαλαλίζω.

Είμαι ένας άνθρωπος που στο τσακ επέζησε από τη ρήξη ανευρύσματος το 2009. Θυμάμαι σαν χθες τους γιατρούς που με αποχαιρετούσαν από την κλινική και μου έλεγαν «από τώρα και στο εξής να ζήσεις ήρεμα και να χαρείς τη ζωή σου». Ήμουν 29 χρονών τότε και σκεφτόμουν «μα, τι μου λένε; Δεν με πήραν και τα χρόνια, σιγά! Από τώρα θα ηρεμήσω;» Δεν τους άκουσα, δεν ηρέμησα, συνέχισα να είμαι το ίδιο νευρικός, το ίδιο παθιασμένος, το ίδιο εριστικός. Αντί να πω «στ’ αρχίδια μου όλοι, δεν πα’ να κουρεύεστε» και να ζω μία ζωή ζεν και τρία πουλάκια κάθονται. Ε, τώρα καταλαβαίνω πόσο λάθος ήμουν. Άργησα δέκα χρόνια να καταλάβω ότι το παν είναι η δική μου καλοπέραση και όχι μία διαρκής μάχη να συμβιβάζω τα διεστώτα, να παλεύω για την απονομή δικαιοσύνης γύρω μου, για να κρατούνται τα προσχήματα για να προχωρούμε μπροστά κουτσά-στραβά.

Θέλετε προχωρήστε, θέλετε μεν προχωρήσετε.

Εγώ θα κάμω ό, τι εμένα ευχαριστεί.