Κύπριοι Και Αεροδρόμια

Θυμάστε πριν κάποια χρόνια, τέλη της δεκαετίας του ’90, που ήταν πολύ της μόδας να εμφανίζονται στις κυπριακές εφημερίδες κάποια σατιρικά άρθρα σχετικά με τη συμπεριφορά των Κυπρίων στα αεροδρόμια; Θυμάστε που και όταν πρωτοβγήκαν τα μπλογκς, πριν δέκα χρόνια και βάλε, ήτο επίσης πολύ ευχάριστο να διαβάζεις κείμενα σχετικά με ευτράπελα στα αεροδρόμια που είχαν να κάνουν με το συνάφι μας; Διασκεδάζαμε πολύ τότε, n'est-ce pas? Ε, μ’ αυτά και μ’ αυτά, πέρασαν τα χρόνια, διανύσαμε χρονικά άλλη μία εικοσαετία, και μαντέψτε τι:

Τίποτα δεν άλλαξε ουσιαστικά.

Τα ίδια ισχύουν ακόμη. Η διαφορά με το τι συνέβαινε πριν 10-20 χρόνια είναι πως ο επαρχιωτισμός στο αεροδρόμιο δεν είναι πλέον χαριτωμένος. Ούτε και τότε ήταν, αν θέλετε τη γνώμη μου, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι κάθε λαός θέλει τον χρόνο του προκειμένου να εφαρμόσει το σαβουάρ βιρβ σε κάθε περίσταση. Ναι, πάρτε το χαμπάρι, δεν έχει πλέον καθόλου χάζι, είναι εκνευριστικό τα μάλα να έχουμε πιάσει το 2018 και ακόμα να τρέμουμε κατά πόσον θα χειροκροτήσετε στην προσγείωση, κατά πόσον θα ορμήξετε στα καταστήματα μόλις περάσετε τον έλεγχο επιβατών, και κατά πόσον θα χαθείτε στον ενδιάμεσο σας προορισμό ψάχνοντας σε ποιο gate πρέπει να πάτε, για να μεταβείτε στον τελικό σας προορισμό.

Τα αεροδρόμια είναι χώροι μέσα στους οποίους κινούνται μάζες, οι μάζες εκ προοιμίου θεωρούνται ολίγον τι ελαφρόμυαλες, οπότε οι πιο εξυπνότεροι αρχιτέκτονες και κατασκευαστές, διαρρύθμισαν τα αεροδρόμια έτσι, ώστε να μην απαιτούνται ένα εκατομμύριο ερωτήσεις πριν πετάξεις στον προορισμό σου. Κοιτάζεις τις οθόνες, τις σημάνσεις, ρωτάς και στις πληροφορίες αν είναι θέμα ζωής και θανάτου και πορεύεσαι. Προ ολίγου, στην πτήση Λάρνακα – Βρυξέλλες με ενδιάμεσο σταθμό τη Βιέννη το τι βίωσα δεν περιγράφεται. Κατεβήκαμε στη Βιέννη και με το που εξαπολύθηκαν οι επιβάτες στο αεροδρόμιο επικράτησε ένας πανικός επειδή οι μισοί αδυνατούσαν να βρουν «πόθεν πάσειν». Νομίζω θα ρώτησαν 150 φορές τον Αυστριακό αστυνόμο για κατευθύνσεις δίνοντας την εντύπωση τριτοκοσμικού λαού, ενώ με μία ματιά στις οθόνες θα λύνονταν όλες τους οι απορίες. Μία κυρία, μάλιστα, σε απαράδεκτα αγγλικά μπορεί να μην αγχώθηκε που χάθηκε, αλλά βρήκε το κουράγιο να ρωτήσει αν στη νέα πύλη που θα μεταβεί υπάρχει καφετέρια και καταστήματα! Ορίστε οι έγνοιες μας! ΟΚ, ας πούμε μανδάμ, από ποια σπηλιά σε φέρανε και δεν έμαθες ακόμα ότι παντού υπάρχει καφές, παντού έχει μαγαζιά, και απ’ το τελευταίο αεροδρόμιο του κώλου να πετάς,  αυτά είναι στάνταρ!

Για να μην σχολιάσω ότι πέρασαν τόσα χρόνια μετά το πρώτο τρομοκρατικό χτύπημα, την 11η Σεπτεμβρίου 2001, και ακόμη δεν εμπεδώσατε ότι κατά τον ατομικό έλεγχο πρέπει να τα βγάλετε όλα. Βγάζετε από τη βαλίτσα το λάπτοπ, αφαιρείτε ζώνη, ρολόι και τα ξεχωρίζετε στην κάσα, το κινητό και λοιπά ηλεκτρονικά επίσης. Μάθετε το μάθημα, σιόρ! Τα βγάζουμε όλα! Και το βρακί μας άμα λάχει. Μην ρωτάτε πολλά-πολλά, και διευκολύνετε τη ροή των επιβατών, for fuck’s sake. Δεν είναι κάτι που μπορείτε να διαπραγματευτείτε. Εσιετε τα ππουρτού σας έτοιμα, να τελειώνουμε, έχουμε και αεροπλάνο κάτω και γράφει το ταξίμετρο! Και μετά, στα μαγαζιά, μην συμπεριφέρεστε σαν να μην ξανάδατε στη ζωή σας δώρα και φαγητά. Ζούμε στην εποχή που ό,τι θέλεις το βρίσκεις κι απ’ το ίντερνετ. Το αεροδρόμιο περίμενες τώρα, να αγοράσεις πουκάμισο απ’ τον Χιούγκο Μπος και πορτοφολάκι απ΄τον Αρμάνι. Γελάνε και οι ιμάντες πια μαζί μας!

Οι εμπειρίες μου στα αεροδρόμια θυμίζουν έντονα αυτές της θητείας μου στην Εθνική Φρουρά. Με το που κατατάχτηκα και κοίταξα γύρω μου είπα «αποκλείεται». Ένα αποκλείεται που επαναλάμβανα κάθε μέρα και τους 26 μήνες της θητείας μου. Ε, το ίδιο σκέφτομαι κάθε φορά που πετάω.  «Αποκλείεται». Τίποτα δεν αποκλείεται και τίποτα δεν εννοείται, φυσικά. Αλλά δεν φταίει κανείς άλλος, τα σχολεία φταίνε που δεν καλλιεργούν στα παιδιά από νεαρή ηλικία την παιδεία του αεροδρομίου. Σου φέρνουν, ας πούμε, τροχονόμο να μάθει στα πρωτάκια να διασταυρώνουν, σου φέρνουν οδοντίατρους να σου διδάξουν στοματική υγιεινή και γυναικολόγους να μιλήσουν στα κορίτσια για την περίοδο, σου φέρνουν καθεστωτικούς να σου μιλήσουν για συμφιλίωση με τους τουρκοκυπρίους, σε πάνε και μια εκδρομή μέχρι τα ελαιοτριβεία να μάθεις πώς γίνεται το λάδι, αλλά δεν φέρνουν έναν πιλότο, έναν αεροσυνοδό έστω, να σου μάθει, να σου μιλήσει για το πώς συμπεριφερόμαστε εν πτήσει, εν αναμονεί αυτής κλπ, κλπ, κλπ.

«Κύπριοι και Αεροδρόμια», «Κύπριοι και γενικώς-ό,τι-θέλεις-βάλε-δίπλα» μία τραγωδία και μισή, ως συνήθως.