Μούλτι Κούλτι Πασχαλινά

Τι νέα, τι κάνετε πώς είστε;

Το Πάσχα είναι ομολογουμένως η πιο βαρετή γιορτή του χρόνου, σηματοδοτεί και την έναρξη του αποπνικτικού κυπριακού καλοκαιριού, οπότε φαντάζεστε πώς είμαι. Μετρώ αντίστροφα για τα Χριστούγεννα από τώρα.

Πήγα να κουρευτώ σε ένα καινούριο κουρείο προχθές, απ’ αυτά τα τρέντι που δεν είναι ακριβώς τρέντι, αλλά αναπαραστούν τα αμερικάνικα κουρεία της δεκαετίας του ’20 και νομίζουν όλοι ότι πρωτοτυπούν (κλασσικά στην Κύπρο ανοίγει κάποιος κάτι με ένα συγκεκριμένο κόνσεπτ, και ακολουθούν άλλοι 200 με την ίδια ιδέα) και έπεσα πάνω σε κουρείς ετών εικοσιπέντε. Άξαφνα αισθάνθηκα κυριούλης ετών σαράντα (που δεν απέχω και πολύ δηλαδή). Μιλούσαν μεταξύ τους και τα μισά καταλάβαινα, χώρια που έβλεπα πόσο αστραφτεροί και γεμάτοι ζωή αντικατοπτρίζονταν στους καθρέφτες, σε πλήρη αντίθεση με το χλωμό, γκρίζο σαρκίο μου που πλέον προσομοιάζει στον καρκινοπαθή πατέρα μου λίγο πριν πεθάνει. Θλίψη.

Δεν συναναστρέφομαι πλέον με αυτές τις ηλικίες των ατίθασων νιάτων. Όπως το πάλαι ποτέ, που είχα ξεσυνηθίσει να βλέπω μπροστά μου μωρά και βρέφη. Μέχρι πρόσφατα έβλεπα γύρω μου μόνο φοιτητές. Πλέον είμαι στην ηλικία που θωρώ μπροστά μου μόνο βρέφη, γονείς τζιαι χώρκατους, όχι κατ’ ανάγκη διαχωριστικά, ούτε κατ’ ανάγκη ξεχωριστά. Τουρλού – τουρλού. Όλους μαζί.

Διαβάζω αυτό το βιβλίο. 

Η κυρία Διβάνη είναι ιστορικός, καθηγήτρια στη Νομική Αθηνών, συγγραφέας, ορειβάτις και προ πάντων, «πολλοπάϊτη καβλαμαρού» από εκείνες που άμα αρχίζει την πάρλα σταματάς ό, τι κάνεις, χάσκεις και παραδίνεσαι στη γοητεία του λόγου της. Έχει ταξιδέψει με την ορειβατική ομάδα στη Νέα Ζηλανδία, στην Αιθιοπία, στην Κούβα, στην Ελβετία, στις Άνδεις, στο Βιετνάμ, τη Βενεζουέλα και την Παταγονία. Στο βιβλίο της περιγράφει τα ταξίδια της και μου έδωσε ξανά λόγο να προγραμματίζω διακοπές, να σκέφτομαι πώς θα απεγκλωβιστώ από το κόμφορτ ζόουν της Ευρώπης και να τολμήσω να πάω λίγο παραπέρα. Καθόμαστε και τρώμε τα λεφτουδάκια μας στις ανακαινίσεις σπιτιών και λοιπών ντουβαριών, αντί να προγραμματίζουμε ταξίδια. Σπιτιών που, παρεμπιπτόντως, σε λίγα χρόνια θα κατοικεί μέσα ο Μουσταφά και η Εμινέ και εμείς στο τσαντίρι απέξω. Μην το πάμε εκεί όμως. Απολαυστικό το βιβλίο. Διάβασα το μισό σε δύο νύχτες και όπως πάω μέχρι αύριο θα το έχω ξεκοκαλίσει.

Καθώς προείπα και στο προηγούμενο κείμενο, αυτή την εποχή μετακομίσαμε σύσσωμοι στο πατρικό μου σπίτι, ελέω ανακαίνισης. Η συμβίωση με τη μάνα μου, η οποία πλέον είναι και γιαγιά αλλά και πεθερά, μου θυμίζει τη ζωή μου στον στρατό. Όπου ως Δόκιμος Αξιωματικός αισθανόμουν σαν να είμαι ένα σάντουιτς ανάμεσα στους αξιωματικούς και στους απλούς φαντάρους. Έπρεπε να είμαι αρκετά αξιωματικός ώστε να κερδίζω τον σεβασμό από τους μόνιμους, αλλά και αρκετά «κληρωτός» ώστε να κερδίζω τον σεβασμό των «σειράδων» μου. Εννοείται, στο τέλος της ημέρας, δεν σε υπολογίζουν αρκετά ούτε οι μεν ούτε οι δε. Οι αξιωματικοί σε θεωρούν φαντάρο με πρίβιλετζες και οι φαντάροι σε θεωρούν γλείφτη με μέσον. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα. Πολτοποιημένος ανάμεσα σε μάνα και σύζυγο, προσπαθώ να αποκρούω συνέχεια διπλωματικά επεισόδια στα οποία – όρος απαράβατος – έχουν πάντα και οι δύο πλευρές δίκαιο. Πιο Γκουτέρες πεθαίνεις. Από την άλλη, άμα δεν βαστάς να πληρώνεις ξενοδοχείο, σκάζεις, υπομένεις, υποφέρεις και λες κι ευχαριστώ. Μια φορά, είμαστε έτοιμοι για αφιέρωμα στην εκπομπή της Θέκλας Πετρίδου.

Το αγαπημένο μου τραγούδι για φέτος, μέχρι στιγμής είναι το πιο κάτω.

Μου θυμίζει καλό ελαφρό-λαϊκό τραγούδι από τα ‘90ς. Φοίβος με Ρέμο στο πιο φρέσκο. Το ακούω συνέχεια.

Σου είπα ότι το γιούδιν μου περπάτησε; Όχι μόνο περπάτησε, αλλά πλέον νιώθει και αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να τρέχει. Όποτε μπω στο σπίτι το μεσημέρι απ’ τη δουλειά τρέχει κατά πάνω μου ενθουσιασμένος, με ανοιχτές τις αγκάλες, μου κάνει μια αγκαλιά και στρίβει προς τα παιχνίδια του. Μηχανικά γίνεται όλο αυτό, το ξέρω, μα και πάλι. Λιώνω, τα κάνω επάνω μου από ευτυχία!

Καλό Πάσχα να έχετε!