Παπάδες

Σε συνέχεια του σάλου που ξέσπασε στα κοινωνικά δίκτυα σχετικά με την ιστορία του πάτερ ο οποίος κακοποιούσε σεξουαλικά τη θετή του κόρη με αποτέλεσμα αυτή να καταλήξει αυτόχειρας, έχω να πω τα εξής:

Γιατί εκπλήσσεστε;

Ο μακαρίτης ο πατέρας μου, που ενόσω ζούσε ένιωθα ότι εκφράζει γραφικές απόψεις, αλλά μετά θάνατον δικαιώνεται κάθε μέρα, πάντα μου έλεγε: «μακριά από τους παπάδες!» Ήμουν δέκα χρονών και το είχα ήδη εμπεδώσει σαν… «προσευχή». Όρος απαράβατος, πιο απαράβατος κι από το άβατο στο Άγιον Όρος: Δεν πλησιάζουμε τους παπάδες! Εξ ου και με είχε αποθαρρύνει από το να γραφτώ στο κατηχητικό, όπως άλλοι συμμαθητές μου, εξ ου και ενθάρρυνε σιωπηρά την αποχή μου από τον σχολικό εκκλησιασμό και παντός είδους δούναι και λαβείν με το βρωμισμένο ιερατείο. «Η εκκλησία είναι μόνο για να παίζεις μπάλα στην αυλήν της», μου έλεγε. Εγώ μπάλα δεν έπαιζα, οπότε αντιλαμβάνεστε, στην εκκλησία κατέληξα να πηγαίνω μόνο για γάμους, βαφτίσεις και κηδείες, πράγματα τα οποία κι από μόνα τους μου προκαλούν αφόρητη πλήξη και δυσφορία.

Δεν ρώτησα ποτέ τον πατέρα μου να μου εξηγήσει από πού πήγαζε η αποστροφή που έτρεφε για τους παπάδες, μα δεν ήτο και τόσο δύσκολο να καταλάβω το σκεπτικό του. Θεωρώ πως ένας άνθρωπος ο οποίος γεννιέται στον ίδιο κόσμο που γεννιέμαι κι εγώ, πάσχει από κάποιου είδους εγκεφαλική αναπηρία για να δεχτεί να ζήσει ως παπάς. Πέραν της όψης που αποπνέει απλυσιά, πέραν της φορεσιάς που είναι τουλάχιστον «άβολη» για να μην πω παρεξηγήσιμη, είναι και βαρετή δουλειά. Θα μου πεις, γούστα είναι αυτά, και θα συμφωνήσω. Εγώ μια φορά, θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που πάει και γίνεται παπάς, δεν είναι καλά. Δεν είναι κατ’ ανάγκη επικίνδυνος, αλλά σίγουρα δεν είναι καλά. Και επειδή ήδη συναναστρεφόμαστε με αρκετούς ανθρώπους που δεν είναι καλά, δεν είναι ανάγκη να έχουμε και τους παπάδες στο κεφάλι μας που κουβαλούν και τη ρετσινιά του καταπιεσμένου ομοφυλόφιλου, του παιδεραστή, του εκμεταλλευτή ηλικιωμένων και άλλων τόσων ποινικών αδικημάτων.

«Δεν είναι όλοι οι παπάδες το ίδιο».

Μην ξανακούσω αυτό το βλακώδες επιχείρημα. Προφανώς και δεν είναι όλοι οι παπάδες το ίδιο. Αλλά όταν η πλειοψηφία ενός συνόλου έχει λερωμένη τη φωλιά του είναι λογικό να φτάνεις σε τέτοια συμπεράσματα. Κατ’ αντιστοιχία, ούτε είναι όλοι οι τραγουδιστές ομοφυλόφιλοι, αλλά ένα 90% τον παίρνει. Ας το αποδεχτούμε. Ούτε είναι όλοι οι Κύπριοι αγράμματοι, αλλά αν κρίνω από όσα διαβάζω στο διαδίκτυο, ένα 90% δεν ξέρει τη διαφορά του «χαίρεται» από το «χαίρετε». Ας το αποδεχτούμε. Ούτε είναι όλοι οι πολιτικοί κλέφτες, αλλά δεδομένου του αριθμού σκανδάλων που ξεσπούσαν ανέκαθεν, είναι εύλογο το συμπέρασμα. Ας το αποδεχτούμε. Δεν είναι σωστές οι γενικεύσεις, αλλά αυτή η πολιτική ορθότητα σας μάρανε και ιδού τα αποτελέσματα. Δεν προλαβαίνετε να πέφτετε απ’ τα σύννεφα. Τα στερεότυπα, μωρά μου, δεν έπεσαν από τον ουρανό. Για κάποιο λόγο δημιουργήθηκαν. Προφανώς υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είπαμε. Εδώ συζητάμε για την πλειοψηφία. Ναι, ο Κλήρος είναι διεφθαρμένος. Πάντα ήταν. Πάντα θα είναι. Ας το αποδεχτούμε και ας αποτραβηχτούμε. Για να μην διερωτόμαστε μετά «πώς έγινε;» και από πού μας ήρθε. 

Όλα αυτά στα γράφω και κοντεύω να παρεξηγηθώ για αριστερός. Όχι. Δεν είμαι. Κατ' ακρίβειαν, δεν υπάρχει πιο αντί-αριστερό πλάσμα από μένα.

Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, εγώ θεωρώ τον Κλήρο χρήσιμο. Και τον θεωρώ χρήσιμο γιατί ζούμε σε μία χώρα που λόγω της γεωγραφικής της θέσης είναι μόνιμα καταδικασμένη να βάλλεται από το Ισλάμ και τους Τούρκους. Και ο μόνος τρόπος να πολεμήσεις εναντίον φανατισμένων θρησκευτικά λαών και λοιπών κουλλούφων, είναι να καλλιεργείς κι εσύ μία χρήσιμη, πληθυσμιακή μερίδα ηλιθίων με αντίστοιχες μπαρούφες. Ω, ναι! Επειδή γνωρίζουμε άπαντες ότι άπαξ και γίνει πόλεμος δεν θα μείνει κανένας να υπερασπιστεί αυτόν τον τόπο, και επειδή αποτελεί κοινό μυστικό ότι μόλις υψωθεί η πρώτη τουρκο-χαντζάρα εμείς θα είμαστε ήδη μες τες βάρκες να τρέχουμε στους συγγενείς μας στην Αθήνα, οι παπάδες είναι χρήσιμοι. Χρήσιμοι να φανατίσουν όλους αυτούς που θεωρούν πως είμαστε οι επίλεκτοι του Θεού και ότι πρέπει να πεθάνουμε για την πατρίδα, τον Ιησού και την Παναγία. Μόνον έτσι θα μείνει να υπερασπιστεί κάποιος «τρελλός» αυτό το κράτος.

Δεν είναι το πιο ηθικό πράγμα του κόσμου, αλλά είναι η μόνη λύση. Αν οι πόλεμοι γίνονται από ηλίθιους, το να παράγουμε έξυπνους πολίτες δεν είναι το αντίδοτο. Η λύση είναι να παράγουμε ακόμα πιο ηλίθιους πολίτες ώστε να υπερτερούμε αριθμητικά απ’ αυτούς του εχθρού και να θεωρούμαστε μάχιμοι. Αυτή την «εκπαίδευση» αυτή τη «φανατίλα» μόνον οι παπάδες μπορούν να την πετύχουν κατά τη γνώμη μου. Οπότε ναι, είναι χρήσιμοι. Αν ζούσαμε στην Ελβετία, αν ήμασταν μία εκ των σκανδιναβικών χωρών, και είχαμε άλλου είδους προβλήματα, τότε θα εισηγούμουν κατάργηση της εκκλησίας. Αλλά επειδή είμαστε αυτοί που δυστυχώς είμαστε, τότε ναι, η εκκλησία χρειάζεται.

Τώρα θα μου πείτε, τους ηλίθιους τους πολεμάς με βιβλία και γνώση και όχι με έναν τόσο ανορθόδοξο τρόπο. Λάθος, φίλε μου. Ένας λαός του οποίου η συντριπτική πλειοψηφία δεν ξεχωρίζει τη διαφορά του «χαίρεται» από το «χαίρετε», το να προσφεύγει στη γνώση και τα βιβλία, είναι σχήμα οξύμωρον. Απλώς ματαιοπονεί. Δεν θα κολλήσει τίποτα στην ξερή του, πρώτον, επομένως πώς θα πολεμήσει; Ένας λαός που γεμίζει καφετέριες που μεταδίδουν ποδόσφαιρο αντί βιβλιοθήκες και θέατρα (τα οποία ούτως ή άλλως διαθέτει με το σταγονόμετρο), δεν θέλει και πολύ κυρελέησον για να καταλάβεις ότι το πεπρωμένον του είναι να φανατίζεται από την εκκλησία, για να πολεμήσει αύριο μεθαύριο αντίστοιχους ηλίθιους εντεταλμένους του Ισλάμ. Δεν ξέρω αν είναι σαφές το σκεπτικό μου και αν καταλαβαίνεις τι εννοώ, (εδώ που τα λέμε βαριέμαι και να το διατυπώσω καλύτερα), αλλά ναι. Η εκκλησία είναι χρήσιμη όσο χρειαζόμαστε τους ηλίθιους. Και οι ηλίθιοι είναι χρήσιμοι και γίνονται ανάρπαστοι σε χώρες σαν την Κύπρο. Οι υπόλοιποι, όσοι δηλαδή αισθάνεστε ότι ξεχωρίζετε ολίγον τι εγκεφαλικά, απλά κρατηθείτε μακριά και μην τους πολεμάτε. Αφήστε τους να κάνουν την δουλειά μας.

Ας το συνοψίσουμε έτσι.