Σκόνη Και Θρύψαλα

Όποτε γκρινιάξω για την Κύπρο και την κατάντια της, πετάγεται πάντα ένας καλοθελητής να με αποστομώσει με το «σοφό» πλην τετριμμένο επιχείρημα «ναι, αλλά η Κύπρος είναι ό, τι πρέπει για να μεγαλώσεις παιδιά!» Φυσικά, όσο δεν είχα παιδί δεν είχα και απάντηση. Γιατί μπορεί να έχω μια απάντηση για όλα, αλλά οφείλω να την στοιχειοθετώ. Τώρα που απόκτησα παιδί και έχω δει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος, όπου σάκος βλέπε Κύπρος, μπορώ μετά βεβαιότητας να σου πω ότι η Κύπρος ούτε για να μεγαλώσεις παιδί δεν κάνει.

Εκτός του ότι κάθε βράδυ πέφτω για ύπνο και ψυχοπλακώνομαι για το τι θα πράξω ως γονέας σε περίπτωση που μουντάρουν οι Τούρκοι, κίνδυνος πλέον υπαρκτός και ρεαλιστικός, τώρα έχω και το πρόβλημα της σκόνης στην ατμόσφαιρα. Κάθε δυο τρεις μέρες, όποτε αποφασίσει δηλαδή να μας επισκεφτεί η αφρικανική ήπειρος προσωποποιημένη σε κόκκους σκόνης, αναρωτιέμαι πού θα κλειδαμπαρώσω τον γιο μου για να μην εισπνεύσει αυτή τη βρώμα και τον τρέχω στα νοσοκομεία με αναπνευστικά. Αντιλαμβάνεστε ότι το να τον έχω κλειδωμένο στο σπίτι τόσες ώρες ώσπου να καθαρίσει η ατμόσφαιρα λειτουργεί αρνητικά ως προς τη διάθεσή του. Βαριέται, αφηνιάζει, σπάζει ό, τι βρει μπροστά του, τρέχει προς την εξώπορτα και μου δείχνει συνέχεια τα κλειδιά, ήτοι «πάμε έξω!» Πού να σε πάω, αγάπη μου, που έξω είναι σαν τον τάφο του Ινδού;

Ένα καλό είχε η Κύπρος: Το κλίμα. Τώρα πάει κι αυτό. Καλοκαίρι από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Δεκέμβριο, με χειμώνα ενάμιση μήνα το πολύ. Φθινόπωρο και άνοιξη – καπούτ. Κι όταν λέμε χειμώνα εννοούμε δυο τρεις μπόρες το πολύ, οι οποίες μας υπενθυμίζουν τις μηδενικές μας υποδομές και το ότι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε ως λαός σε οτιδήποτε παρεκκλίνει των τριάντα βαθμών κελσίου. Επιπλέον, το καλοκαίρι κινδυνεύεις από καρκινικά εγκαύματα απ’ τον καύσωνα, η κυκλοφορία ενδείκνυται μόνο μετά τις έξι το απόγευμα, και το μωρό στις οκτώ κοιμάται. Πού να τον πας να χαρεί «το υπέροχο κυπριακό καλοκαίρι;» Πουθενά. Κλειδωμένο μέσα στο air-condition όλη μέρα, ώσπου να τεζάρει. Είναι αυτά παιδικά χρόνια;

Έπειτα, είναι και τα ερεθίσματα. Για κάποιο λόγο σ’ αυτή τη χώρα θεωρούμε ότι η χαμηλή εγκληματικότητα είναι θετικός και βασικός παράγοντας για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Δεν αντιλέγω. Αλλά πέραν τούτου, τι ερεθίσματα παίρνει ένα παιδί μεγαλώνοντας σε μία χώρα που ναι μεν δεν δολοφονούν τον γείτονα για πλάκα, αλλά και που δεν συμβαίνει τίποτα το συναρπαστικό; Είχα διαβάσει κάποτε στο βιβλίο της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη ότι η ίδια είχε ασκήσει βέτο στον Αγγελόπουλο να μεγαλώσουν τα παιδιά της στη Γενεύη, γιατί επρόκειτο για μία πολύ ήρεμη πόλη και τα παιδιά της δεν θα έπαιρναν σωστά ερεθίσματα. Επέβαλε μετακόμιση στο Λονδίνο που ήταν πιο γουάο.

Τώρα θα μου πεις, και που τα μεγάλωσε στο Λονδίνο, τι κατάλαβε; Πήγαν και ασπάστηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ τα σαΐνια της. Μακριά από εμάς τέτοια μιάσματα, εκατό φορές καλύτερα να πέσει στα βαριά. Αλλά ναι, σε μία Λευκωσία που το μοναδικό «ποσκόλιο» για ένα μωρό είναι να το πας να δει τις πάπιες στο πάρκο της Αθαλάσσας ή να το εξαπολύσεις μέσα στα φουσκωτά του Extreme Park για να ησυχάσει το κεφάλι σου, δεν μπορούμε να πούμε ακριβώς ότι η Κύπρος «είναι ό, τι πρέπει για να μεγαλώσεις κοπελλούθκια». Εντάξει, κύριος, δεν είπαμε να τα μεγαλώσουμε και στις ΗΠΑ που οπλοφορεί ο κάθε μπάρμπας και ανοίγει πυρ στα Δημοτικά. Αλλά, να έχουν μία άλφα ποιότητα ζωής. Πώς την έχουν στο Ελσίνκι, στη Κοπεγχάγη στη Στοκχόλμη; Ακόμα και στην Ιαπωνία, που οι ρυθμοί ζωής είναι αποπνικτικοί, έβλεπα τις προάλλες ένα βίντεο από ένα πολυβραβευμένο, υπαίθριο νηπιαγωγείο κι έμεινα άναυδος. Δεν έχει τοίχους, είναι κτισμένο σαν υπαίθριο κιόσκι, οι τάξεις δεν διαχωρίζονται από ντουβάρια «για να μάθουν τα παιδιά να συζητούν σε τόνους που δεν ενοχλούν τους συμμαθητές τους στις δίπλα τάξεις», ενώ μέσα απ’ τα πατώματα ξεφυτρώνουν δέντρα στα οποία τα παιδιά σκαρφαλώνουν για «να διατηρούν την επαφή τους με τη φύση».

Μην σου πω σε ποιο νηπιαγωγείο θα στείλω εγώ τον γιο μου του χρόνου, και γελάσει και ο τελευταίος πικραμένος, γιατί εν μέρει ντρέπομαι.

Πάρτε την Κύπρο χάρισμά σας με τα δήθεν καλά της και τα άπειρα κακά της! Πάρτε και το φυσικό αέριο, πάρτε και τις ελεύθερες περιοχές, χαλάλι σας. Δώστε μου μόνο δυο μέρες προειδοποίηση να προλάβω να φύγω. Γιατί κι εγώ περιμένω τους βαρβάρους για να αρχίσω επιτέλους να ζω.