My Number One

Σήμερα ήταν τα γενέθλια του γιου μου και από τη χαρά μου ξύπνησα με μια λαχτάρα που όμοιά της είχα να νιώσω από κάτι εποχές που ξυπνούσα την ημέρα των Χριστουγέννων και έτρεχα κάτω από το δέντρο να δω αν ήρθε ο Άγιος Βασίλης. Είναι απίστευτο το πόση ευτυχία και ενέργεια σου μεταδίδει ένα μωρό, ειδικά εμένα, που τις γιορτές και τα γενέθλια τα έχω πλέον απομυθοποιήσει και καταργήσει. Τα δικά μου έχω να τα γιορτάσω πολλά χρόνια, άσε που πλέον με αγχώνουν παρά με χαροποιούν. Τις δε ονομαστικές εορτές τις έχω αποβάλει από τη ζωή μου από το σχολείο κιόλας, μιας και θεωρώ αστείο να πρέπει να εύχομαι σε κάποιον χρόνια πολλά απλά και μόνο επειδή τον λένε Γιώργο, Ανδρέα, Γιάννη εξ αιτίας ενός Αγίου.

Παρόλα αυτά, σήμερα το πρωί πετάχτηκα σαν ελατήριο απ’ το κρεβάτι, έτρεξα στην κουζίνα, έστησα το δώρο του μωρού στο κέντρο του χαλιού, πήρα τη βιντεοκάμερα και τράβηξα τις αντιδράσεις του την ώρα που έσκιζε το περιτύλιγμα, έβαλα τα καλά μου τα ρούχα και τον πήγα στο Λούνα Παρκ. Εννοείται πήραμε άδεια από τη δουλειά μας κι εγώ και η Μπρέντα διά τους εορτασμούς. Στο Λούνα Παρκ τον βάλαμε να κάτσει σε όλα τα παιδικά παιχνίδια, αυτά τα χαζά αυτοκινητάκια που πάνε πέρα δώθε με ένα ευρώ και τα οποία περισσότερο σε υπνωτίζουν παρά οτιδήποτε άλλο, και εννοείται φωτογραφίζαμε κατά ριπάς κάθε του αντίδραση σαν υπέροχοι χάχες.

Ύστερα γυρίσαμε στο σπίτι, τον βάλαμε για ύπνο για να αντέξει το απογευματινό του πάρτι με το συγγενολόι. Για να καταλάβεις πόση ντόπα σου δίνει το μωρό, πέρασα ωραία! Απίστευτο; Με τη μάνα μου, την πεθερά μου, τη γιαγιά μου με το αλτσχάιμερ, τη Νεπαλέζα που μας καθαρίζει. Λεπτό δεν τσαντίστηκα. Τολμώ να πω ότι τις αγάπησα κι ένα δράμι περισσότερο όλες εξ αιτίας του γιόκα μου. Προβάλαμε και το βίντεο που ετοίμασα, είπαμε τα τραγούδια μας, φάγαμε τα γλυκά μας… μα δεν έγινε τίποτε το άξιο αναφοράς κι όμως έλαμπα από πάνω μέχρι κάτω! Απίστευτα πράματα.

Η γιαγιά μου με ρώτησε πάνω από δέκα φορές πόσων χρονών έκλεινε ο γιος μου. Ο γιος μου, που ακόμα δεν περπάτησε καλά, καλά. Της απαντούσα στωικά. Πρέπει να είπα πενήντα φορές την απάντηση "ενός!" Κι όμως, ούτε ίχνος δυσφορίας εκ μέρους μου. Ύστερα με ρώτησε εκατό φορές ποιοι ήταν οι δύο νεαροί που παρευρίσκονταν στο πάρτι (οι αδελφοί της Μπρέντας) και με ρώτησε αν ο ένας ήταν ο πατέρας του άλλου. Μετά με ξαναρώτησε πόσων χρονών έκλεισε ο γιος μου, ενώ όταν βλέπαμε το βίντεο μας ρώτησε ποιοι ήταν οι εικονιζόμενοι (εμάς έβλεπε).

Αχ, η ζωή! Να καλωσορίζεις τον έναν, αποχαιρετώντας σχεδόν τον άλλον. Α, ναι. Σε κάποια φάση η μάνα μου θυμήθηκε ότι ο πατέρας μου πέθανε και έβαλε τα κλάματα επειδή το μωρό έχει μόνον έναν παππού. Και ο γιος μου άρχισε να κλαίει τη δέκατη πέμπτη φορά που άλλαξε χέρια συγγενών επειδή «θέλω να τον χαρώ κι εγώ λίγο». Άνθρωπος είναι, όχι παιχνίδι.

Μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, αγαπητέ. Εγώ πέρασα ωραία. Και ήρθαμε σπίτι προ ολίγου, κάναμε το μπάνιο μας, ήπιαμε το γάλα μας, ξαπλώσαμε και μου έκανε μία αγκαλιά απερίγραπτη, σαν να έλεγε «ευχαριστώ, πέρασα υπέροχα» και ξεράθηκε.

Ξαναζώ μέσα από τον γιο μου, φίλε μου! Όλες οι χαζές πτυχές της ζωής που είχαν κορεστεί, ξαναβρήκαν νόημα και λόγο ύπαρξης. Μέσα από τον γιο μου ξαναμπαίνω στη διαδικασία να δημιουργώ, να σκέφτομαι, να προγραμματίζω, να ενδιαφέρομαι. Είναι επικίνδυνο, το ξέρω. Μα, όσο το ελέγχω και ισορροπώ έχειν καλώς. Γιατί στο μέλλον, όταν θα έχει αναπτύξει προσωπικότητα  δική του προβλέπονται μεγάλες εσωτερικές αλλά και εξωτερικές μάχες. Όπως μου έγραψε σήμερα μία φίλη, στην πιο σοφή ευχή που έλαβα: «Να σας ζήσει και να τον δείτε όπως θέλετε κι όπως αυτός θέλει και ελπίζω εκεί να υπάρξει σύγκλιση!»

Άντε καληνύχτα σας.