Nomads

Περιττό να πω και να δηλώσω πόσο πολύ μ’ αρέσουν τηλεπαιχνίδια τύπου Survivor και Nomads. Με το τελευταίο έπαθα παράκρουση, κάθομαι και το παρακολουθώ ανελλιπώς εδώ και μια βδομάδα που ξεκίνησε. Τι κι αν πάνε μόλις τρεις μήνες που τελείωσε το προηγούμενο άθλιο Survivor, η παραγωγή στο Nomads είναι τόσο ανώτερη που ουδόλως με απασχολεί που θα περάσουμε τους επόμενους τρεις μήνες με μια απ’ τα ίδια. Ή μήπως όχι;

Κατ’ αρχάς, όσο κι αν βαριέμαι τον Αρναούτογλου, την επιτομή της μετριότητας λόγου και διανόησης, τον προτιμώ εκατό φορές από τον Τανιμανίδη. Μπορεί να ζούμε σε εποχές που και ο τελευταίος αμόρφωτος κάγκουρας αποκτά δική του εκπομπή, αλλά τουλάχιστον ο Αρναούτογλου ξέρει να μιλά Ελληνικά (βέβαια δεν ξέρει να μιλά αγγλικά, αλλά πού ζούμε για να έχω απαιτήσεις; Στο 2017;). Ναι, ο Αρναούτογλου αν μη τι άλλο κάνει και σωστές ερωτήσεις της σχολής του Μικρούτσικου, εκπαιδεύτηκε περαιτέρω χάριν στο βραδινό του σόου. Ο Τανιμανίδης πέραν του ότι έχει απήχηση στα κοριτσάκια ελέω κοιλιακών και ραχιαίων, κατά τη γνώμη μου δεν είναι για να βγαίνει στην τηλεόραση. Ούτε καν από το σπίτι του.

Δεύτερον, τα παιχνίδια. Εμφανής η διαφορά. Στο Survivor ήταν όλα τα παιχνίδια πανομοιότυπα, ελάχιστες φορές είδαμε κάτι δραστικά διαφοροποιημένο και η δυσκολία τους ήταν μηδαμινή. Μέχρι και ο Μπο τερμάτιζε. Μέχρι και η Ελισάβετ Αϊνατζόγλου. Όπως ξαναέγραψα, ήταν σαν λαογραφικά παιχνίδια την Κυριακή του Πάσχα στην πλατεία του χωριού. Μόνο λιγκρί και βασιλέα δεν τους έβαλαν να παίξουν. Στο Nomads υπάρχει  θέαμα άλφα επιπέδου. Πέντε επεισόδια είδαμε όλα κι όλα και ήδη είδαμε ανεμόσκαλες, ρόδες, σχεδίες, τα πάντα. Δεν είναι και «Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα» αλλά σίγουρα δεν είναι και για τα πανηγύρια.

Τρίτον, η ροή. Το Survivor ήταν ένα ξεχαρβαλωμένο πρόγραμμα που διαρκούσε τρεις ώρες, εκ των οποίων ζήτημα τα 45’ να είχαν ψωμί. Όλο το υπόλοιπο αποτελούνταν από κουραστικά πλάνα από την παραλία και το τοπίο, από τους γλάρους, τις θάλασσες, τους ουρανούς και τα λαγκάδια. Ασχολίαστο ότι κάθε αγώνας για να λήξει έπρεπε να φτάσει το σκορ στο 10 από μία εκ των ομάδων. Πραγματικό βασανιστήριο. Χώρια τα 30λεπτα διαφημιστικά διαλείμματα στα ενδιάμεσα και το επεισόδιο «περίληψη» που προηγούνταν κάθε βράδυ του κανονικού, το οποίο μας γερνούσε χίλια χρόνια. Στο Nomads βλέπουμε δίωρο επεισόδιο που σπάνια κάνει κοιλιά, και είναι γεροδεμένο. Όπως θα έπρεπε να ήταν όλα τα προγράμματα δηλαδή.

Το Nomads δεν είναι τίποτα out of this world. Απλώς το Survivor ήταν τόσο κακό που δίπλα του φαντάζει τηλεόραση του 2020. Γιατί καθόμασταν και το βλέπαμε βέβαια, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Προσωπικά, με ένα βρέφος στο σπίτι δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα άλλο πέραν του να βλέπω τηλεόραση. Και εκείνους τους μήνες δεν υπήρχε τίποτε άλλο να δεις. Για κάποιο μαγικό λόγο μας έκατσε. Αλλά κοιτώντας πίσω, επρόκειτο για την παρακμή προσωποποιημένη. Τούρκικο δεν ήταν; Ε, ό,τι είχε συμβεί κάποτε με τα τούρκικα σήριαλ, που είχαν γίνει μάστιγα (viral το λένε σήμερα) και ύστερα ήρθε το «Μπρούσκο» και σας φάνηκε παραγωγή του Χόλλυγουντ. Ε, αυτό. Ο Κούλλης Νικολάου σαν νέος Ζαν Πολ Μπελμοντό.

Αλλά ας έρθουμε στο ψητό. Διαβάζω από χθες βράδυ τουίτς. «Θα είναι ο Γιώργος Μαυρίδης ο νέος Ντάνος;»

Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις. Για όσους δεν ξέρετε ποιος είναι ο Γιώργος Μαυρίδης, είναι το έτερον ήμισυ του Σάκη Τανιμανίδη από το World Party. Πρώην έτερον ήμισυ κατ’ ακρίβεια γιατί οι φήμες τους θέλουν πλέον τσακωμένους, οπότε ας τον παρουσιάσουμε ως… το αντίπαλον δέος. Αυτά αρκούν για να τον αντιπαθήσεις. Τατουατζής στο επάγγελμα, με πρόσφατο και έντονο φιλανθρωπικό έργο (έκανε τατουάζ δωρεάν επί 48 ώρες συνεχόμενες για να βοηθήσει άπορα παιδιά) καθώς και φιλοζωική δράση, έχει δηλαδή όλα τα φόντα για να αποτελέσει είδωλο του μάταιου τούτου κόσμου που εν έτει 2017 το να σε δει να ταΐζεις ένα σκύλο και να χτυπάς τατουάζ (τατουάζ! Σκέψου να απάγγελλε Μπρεχτ) για φιλανθρωπία φτάνει και περισσεύει.

Χθες, που λες ο Μαυρίδης, ετών 39, δυο μέτρα άντρας, με 250 τατουάζ, έκατσε μπροστά στην κάμερα και σαν φτωχός πλην τίμιος ριαλιτο-παίχτης άρχισε να μυξοκλαίει επειδή η Αποστολία Ζωή (η ποια;) και η Χριστίνα Κωλέτσα (αυτή τη θυμόμαστε από τότε που τούρλωνε τον κώλο στα Maxim του Κωστόπουλου), καθώς και άλλοι συμπαίκτες του, τον ψήφισαν για αποχώρηση προτάσσοντας φτηνές δικαιολογίες. Δεν το άντεξε ο Μαυρίδης. Ένιωσε persona non grata, και σε συνάρτηση με τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης (σημείωση: ζει στη βίλα) ξέσπασε μπροστά στην κάμερα. Ε, θέλετε κι άλλα; Αυτό αρκεί για να κερδίσεις το παιχνίδι. Ο λαουτζίκος πείστηκε.

Είναι ν’ απορείς. Ο Μαυρίδης δεν ξαναβγήκε από το σπίτι του; Δεν πήγε στρατό; Δεν δούλεψε σε ελληνική εταιρεία; Δεν ήπιε καφέ με παρέες Ελλήνων; Αφού σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας μας υπάρχει πάντα μία Αποστολία, ένας Αλεξάνδρου και μία Κωλέτσα να σε επικρίνουν, να σπέρνουν ανυπόστατες κατηγορίες, να ρίχνουν πισώπλατες μαχαιριές, να σου παίζουν τον φίλο ενόσω σε κουτσομπολεύουν και τα τοιαύτα. Που ζει ο Μαυρίδης και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μία καθημερινή, τυπική ελληνική πραγματικότητα; Σε βαν με σκύλο; Ρητορικό το ερώτημα.

Ζω για την ώρα και τη στιγμή που όλο αυτό θα ταυτοποιηθεί ως «bullying» και θα αρχίσουν οι προτομές και τα αγάλματα του Μαυρίδη να λαξεύονται για να αντικαταστήσουν αυτό του μεγαλέξανδρου στην Θεσσαλονίκη.

Εντάξει κι εμείς στους βουτυρομπεμπέδες κατατασσόμεθα, αλλά όχι κι έτσι. Να αφήνουμε να μας επηρεάζουν οι τραγουδίστριες δ’ κατηγορίας και ο κάθε κλαρινογαμπρός.

Τι κόσμος!