Η Τηλεόραση Του 2018

Φίλοι και γνωστοί έχουν κατακλύσει το inbox μου στο Facebook με δεκάδες συνδέσμους από ειδήσεις του τύπου: «Επιστρέφουν στην ΕΡΤ τα ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα’,» «Δεν θα το πιστεύετε ποια εκπομπή επιστρέφει στην ΕΡΤ» και τα τοιαύτα. Δεν απαιτούνται πάνω από πέντε δράμια νου για να αντιληφθεί κανείς ότι αυτές οι ειδήσεις δεν ευσταθούν για ένα πολύ απλό και εξόφθαλμο λόγο. Τα ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα’ δεν ήταν παραγωγή της ΕΡΤ για να μπορεί να τα ανασταίνει όποτε της καπνίσει. Το εν λόγω πρόγραμμα ήταν μία συμπαραγωγή των EBU/UER της οποίας πρώτης εξακολουθεί να είναι απλά μέλος η ΕΡΤ.

Επειδή έχω ψάξει ενδελεχώς το ζήτημα παλιότερα και έστειλα άπειρα μέηλ πανταχόθεν για να ρωτήσω γιατί ένα τόσο κερδοφόρο και υπέροχο πρόγραμμα καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα των εθνικών ραδιοτηλεοράσεων, μπορώ να σου πω μετά βεβαιότητας ότι τα πνευματικά δικαιώματα των Παιχνιδιών Χωρίς Σύνορα τα κατέχει μια  γαλλική εταιρεία μέχρι και το 2020. Η Γιουροβίζιον (EBU) από μόνη της δεν μπορεί να τα αναστήσει. Τουλάχιστον όχι με το φορμάτ/τίτλο/λόγκο που τα ξέραμε.

Παρόλα αυτά, η Γιουροβίζιον αναγνωρίζει πως οι συνθήκες ευνοούν την επιστροφή ενός τέτοιου προγράμματος και έκατσε και κατάστρωσε ένα νέο φορμάτ στα χνάρια των προαναφερθέντων παιχνιδιών το οποίο θα καταχώριζε νομικά ως δική της πατέντα. Πρόκειται για τα λεγόμενα Eurovision Super Games τα οποία ιδανικά θα έβγαιναν στον αέρα το 2018, και τα οποία θα προσομοίαζαν αρκετά στα γνωστά πρότυπα που όλοι ξέρουμε. Δυστυχώς, όμως, για να υποστηριχτεί μία τόσο φιλόδοξη εκπομπή απαιτούνταν η συμμετοχή τουλάχιστον δύο εκ των big5, όπως και στον διαγωνισμό τραγουδιού, δηλαδή της ιταλικής ΡΑΙ, του αγγλικού BBC, της ισπανικής TVE, της γερμανικής ARD και της γαλλικής FT. Πέραν της ιταλικής τηλεόρασης, καμία άλλη δεν εξέφρασε επιθυμία να στηρίξει την πρωτοβουλία. Κάποιες μικρότερες χώρες που εκδήλωσαν εκ πρώτης όψεως ενδιαφέρον συμμετοχής (Σερβία, Ελλάδα, Πορτογαλία), δεν αρκούν ώστε να βγει το μπάτζετ. Επομένως, τα Eurovision Super Games που θα αποτελούσαν πακέτο μίας νέας σειράς καινούριων προγραμμάτων της Γιουροβίζιον (φέτος το καλοκαίρι βγήκε και ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού για ευρωπαϊκές χορωδίες και κέρδισε η Σλοβενία), μπήκε στο ψυγείο.

Αυτό ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι έβερ από την σειρά του 1993. Ελβετικής προελεύσεως, το περιβόητο 'φοντού' όπου οι παίχτες καλούνταν να μαζέψουν μέσα από το τεράστιο κατσαρολικό το ψωμάκι με το χρώμα της ομάδας τους. Περιττό να πω ότι στα 13 μου, έπαιξα το ίδιο παιχνίδι στην αυλή της γιαγιάς μου, γεμίζοντας ένα βρεφικό μπάνιο με αφρό ξυρίσματος και καλώντας τους φίλους / ξαδέλφια μου, που είχαν συγκροτήσει ομάδες, να βουτάνε μέσα με το κεφάλι και να ψαρεύουν με το κουτάλι που είχαν στο στόμα διάφορα αντικείμενα. Όταν ήρθαν οι γονείς τους να τους μαζέψουν δέχτηκα λεκτικές επιπλήξεις επειδή ήταν όλοι τίγκα στον αφρό, βρωμούσαν, και έπρεπε να σπεύσουν άρον-άρον στο μπάνιο. Όλα ξινά μου τα βγάζανε παιδιόθεν. 

Η ΕΡΤ, βεβαίως, γνωρίζει τη δυναμική που αναπτύχθηκε γύρω από τέτοιου είδους προγράμματα εξ αιτίας του Survivor. Το οποίο μόνο Survivor δεν ήταν. Πιο πολύ έμοιαζε με λαογραφικά παιχνίδια στην πλατεία του χωριού ανήμερα του Πάσχα, παρά με σκληρές δοκιμασίες επιβίωσης. Το ντελίριο που ακολούθησε με παιδιά να χωρίζονται σε Μαχητές και Survivors και να παίζουν στις αυλές τα αντίστοιχα παιχνίδια ήταν ομολογουμένως το καλύτερο μομέντουμ για να επανέλθουν ‘Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα’ με ελληνικό στίγμα. Και αυτό είναι που μηχανεύονται στην Αγ. Παρασκευή. Μάλλον ένα φτηνό-πρόγραμμα στο οποίο δήμοι και κοινότητες από όλη την Ελλάδα θα διαγωνίζονται σε δοκιμασίες τύπου Survivor. Εξ ου και το «Επιστρέφουν τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα» στους διάφορους αδιάφορους τίτλους ειδήσεων.

Εμένα αυτό που με παραξενεύει είναι γιατί έπρεπε να δούμε στις οθόνες μας τον Ντάνο και τη Βαλαβάνη για να εκτιμήσουμε την αξία του εν λόγω είδους προγράμματος. Ήδη από το 1993 έφερναν ψηλές θεαματικότητες τέτοια τηλεπαιχνίδια. Και όσα παρόμοια προγράμματα προβλήθηκαν κατά καιρούς από άλλα κανάλια (Wipe Out και Το Μεγαλύτερο Παιχνίδι του Κόσμου με τη Μπουλέ στον ΑΝΤ1), είχαν αξιοπρεπέστατη πορεία. Θα σου εξηγήσω αμέσως, όμως, γιατί το Survivor ήρθε κι έδεσε. Επειδή περιείχε το sex factor. Αλλιώς είναι να βλέπεις τον Κανέλλο απ’ την Πάτρα με το μπλε-ηλεκτρίκ, ελαστικό κορμάκι να βουτά στα νερά με μάσκα παπάκι ή κουνελάκι, κι αλλιώς να βλέπεις τους πρησμένους Ντάνο, Βασάλο και σπαλιάρα -που έχουν τη φλέβα τούμπανο- να βουτάνε στα νερά παρέα με την κάθε φρεσκομαυρισμένη, καλλίγραμμη γκόμενα. Να μου το θυμηθείτε, σε όλα τα νεοσύστατα τηλεπαιχνίδια αυτού του τύπου θα κυριαρχεί το γυμνό, γιατί όπως και να το κάνουμε ο κόσμος θέλει να παίρνει μάτι, ενώ η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση περνάει κρίση, θεωρείται μπανάλ και ολίγον γκέι.

Ας επιστρέψουμε στα της Γιουροβίζιον όμως. Όπως έγραψα πιο πάνω, μπορεί τα Eurovision Super Games να αναβάλλονται για την ώρα, άλλα πρότζεκτς όμως προχωρούν ακάθεκτα. Ο πρώτος Eurovision – Asia διαγωνισμός τραγουδιού παίρνει σάρκα και οστά μέσα στο 2018 κατευθείαν από το Σύδνεϋ της Αυστραλίας. Η ιδέα να επεκταθεί ο ευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού της Γιουροβίζιον και στην Ασία, δεν είναι καινούρια, γεννήθηκε εδώ και δέκα χρόνια. Μάλιστα, το εγχείρημα είχε διαφημιστεί πολύ το 2008 και 2009, αλλά πάντα κάπου σκάλωνε, κυρίως στο γεγονός ότι η διαφθορά που χαρακτήριζε τα εθνικά κανάλια πολλών χωρών της Ασίας αποτελούσε τροχοπέδη για την πραγματοποίηση του διαγωνισμού. Για να καταλάβετε, κάποιες χώρες αρνούνταν να βρεθούν στην ίδια σκηνή και να διαγωνιστούν με άλλες που τις θεωρούν εχθρικές. Ρεζιλίκια που βιώσαμε και στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό βέβαια, κυρίως τη δεκαετία του ’70, αλλά και πιο πρόσφατα με τις χώρες του Καυκάσου.

Η Γιουροβίζιον είδε και απόειδε με τους Κινέζους και τους Κορεάτες που δεν μπορούσαν να συνεργαστούν μεταξύ τους και πολύ έξυπνα και περίτεχνα έφερε τους Αυστραλούς να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Η αυστραλέζικη συμμετοχή το 2015 επ’ ευκαιρία των 60 χρόνων του ευρωπαϊκού διαγωνισμού δεν ήταν τυχαία. Τους προσκάλεσαν ξεπίτηδες να συμμετάσχουν, να μάθουν τη δουλειά, και όντας το μόνο κράτος-ήπειρος που φέρνει πιο κοντά στα ευρωπαϊκά ιδεώδη και μπορεί να διαφυλάξει την όποια αντικειμενικότητα του διαγωνισμού, να τους το πασάρουν με τρόπο. Εκεί λοιπόν που παρακαλούσαν τους Κινέζους και τους Ινδούς να στηρίξουν την πρωτοβουλία και δεν έβγαινε άσπρος καπνός, ήρθαν οι Αυστραλοί και είπαν «αφήστε, θα το διοργανώσουμε εμείς με ιδιωτικά κανάλια και κονδύλια, και απολιτίκ όρους και προϋποθέσεις.» Έτσι λοιπόν, η πρώτη Eurovision-Asia θα λάβει χώρα κάποτε το 2018 (ακόμη δεν ορίστηκαν ημερομηνίες), θα διαγωνιστούν 20 χώρες της Ασίας και νησιά της Ωκεανίας, και αν δέσει το γλυκό θα καταστεί παράδοση κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Αυτή είναι η τηλεόραση που μας έρχεται το 2018, αυτή είναι η τηλεόραση που θα ήθελα να δουλεύω, να είμαι μέρος της, να είναι δική μου τέλος πάντων, και αυτή είναι η τηλεόραση που τελικά απλά θα χάσκω από τον καναπέ μου τυλιγμένος την κουβέρτα. 

Πάρτυ Γενεθλίων

Σε συνέχεια του προηγούμενου "φανταστικού" κειμένου σχετικά με τα όσα θα έχω να αντιμετωπίσω στο μέλλον ως γονέας έρχεται το σημερινό μας θέμα. Ολίγον πρόωρο, αλλά θα έσκαγα αν δεν το έθιγα.

Άκου τώρα κάτι πράγματα.

Είδα στο Facebook τις προάλλες φωτογραφίες από πάρτι γενεθλίων τετράχρονου, το οποίο έλαβε χώρα, άκουσον-άκουσον, σε αίθουσα γάμων του Hilton Park και στο οποίο όλα τα παιδάκια ακολούθησαν το γνωστό πρωτόκολλο που θέλει να κάθεσαι σε τραπέζι ανάλογα με το seating arrangement του οικοδεσπότη. Επίσης, στο εν λόγω πάρτι που έχαιρε άκρας επισημότητας, υπήρχαν ζογκλέρ και ακροβάτες οι οποίοι διασκέδασαν τα μωράκια πριν ο DJ των τριακοσίων ευρώ αναλάβει δράση με το Ντεσπασίτο. Το πιο πάνω σκηνικό που είναι πέρα για πέρα αληθινό, μπορεί να αποτελεί ακραίο παράδειγμα για το πώς έχουν διαμορφωθεί στις μέρες μας τα παιδικά γενέθλια στην Κύπρο, αλλά δεν απέχει και πολύ από την ευρύτερη νεοκυπριακή κουλτούρα που θέλει το μπάτζετ αυτών των συναθροίσεων να υπερβαίνει κατά πολύ τα €1000.

Αντιλαμβάνεσαι ότι εγώ, δοξασμένο παιδί της δεκαετίας του ’80, που έχω τα παιδικά γενέθλια συνυφασμένα με καλέσματα σε δροσερές αυλές σπιτιών όπου τρώγαμε δυο τυροπιτάκια, μία κουταλιά τζέλλι μον-αμί και ένα κομμάτι τούρτα από το Άριστον και ήμασταν ευτυχείς και πλήρεις, παθαίνω σοκ με τα νέα ήθη. Και αρνούμαι να τα ενστερνιστώ όταν έρθει με το καλό η ώρα. Εδώ εγώ βρίσκω ‘κάπως’ το γεγονός ότι γίνονται πάρτι στους παιδότοπους, πόσω μάλλον να καταπιώ ότι φτάσαμε στο σημείο να κλείνουμε αίθουσα εκδηλώσεων στο Χίλτον και στο Lemon Park (γιατί έχω ακούσει και για παιδικό πάρτι στο Lemon Park)!

Τις προάλλες περιήλθε στην αντίληψή μου μέσω μίας φίλης ποια είναι η μόδα των παιδικών γενεθλίων στη Βιέννη της Αυστρίας. Μία φίλη βασικά, μου μετέφερε την εμπειρία μίας άλλης φίλης της η οποία ζει πλέον εκεί (πόσο ζηλεύουμε), και η οποία παίρνει τα παιδιά της σε παιδικά γενέθλια που διοργανώνονται σε... μουσεία της πόλης! Προσκαλεί ο εορτάζων τους φίλους του σε ένα ειδικά διαμορφωμένο τουρ για παιδιά στο μουσείο μουσικής της Βιέννης και τα παιδιά διασκεδάζουν μαθαίνοντας, ενώ όταν ολοκληρωθεί η ξενάγηση, τρώνε όλα μαζί στο εστιατόριο του μουσείου με διάφορα εκπαιδευτικά αναμνηστικά από την επίσκεψή τους.

Επειδή όλο αυτό μου ακούστηκε πολύ καλό για να είναι αληθινό έκανα μία υποτυπώδη έρευνα και όντως βρήκα στο διαδίκτυο προσφορές για γενέθλια σε βιενέζικα μουσεία. Στον πιο κάτω σύνδεσμο (κάνε κλικ εδώ), θα βρεις λεπτομέρειες για γενέθλια στο μουσείο Belvedere που περιέχει τη μεγαλύτερη συλλογή ελαιογραφιών παγκοσμίως. Από ό, τι διάβασα, για ένα παιδικό πάρτι 10 ατόμων διάρκειας δύο ωρών 4:00-6:00 το κόστος κυμαίνεται στα €250! Σε αυτό το ποσό συμπεριλαμβάνονται και οι σχετικές δημιουργικές ασχολίες. Τρομερό;

Τώρα θα μου πεις συγκρίνεις τα γαϊδούρια με τους ανθρώπους; Τα συγκρίνω, τι να κάνω. Αφού μας έβαλαν κι εμάς στην ΕΕ, βαθιά μέσα μου ελπίζω ότι γίναμε ίσα κι όμοια. Αλλά ας μην είμαι τόσο άδικος με το σινάφι μας. Κατ’ αρχάς, έχουμε μουσεία στην Κύπρο για να διοργανώσουμε γενέθλια, κύριος; Έχουμε; Έχουμε μόνο κάτι αρχαιολογικά ρημάδια στα οποία ντρέπεσαι να περάσεις απ’ έξω, όχι να μπεις μέσα. Αλλά και να είχαμε, θα ενθουσιαζόταν να πάει κανείς; Θα ήτο αγγαρεία για τα παιδάκια μας να παρευρεθούν σε τέτοιου είδους γενέθλια. Ακόμη και στην πινακοθήκη του Λεβέντη στο κέντρο της Λευκωσίας, που είναι πιο μοντέρνων προδιαγραφών και θα ήταν πιο ευχάριστη η περιδιάβαση, από μία κουβέντα που είχα κάνει με μία υπάλληλο, έμαθα ότι οι ντόπιοι επισκέπτονται το καφέ – εστιατόριο του χώρου, αλλά δεν τους ενδιαφέρει να ανέβουν πάνω να δουν τα εκθέματα, βαριούνται. Ποια γενέθλια και μαλακίες;

Εδώ στην καλύτερη περίπτωση, που είναι πλέον και το Mainstream, τα κοριτσάκια σβήνουν κεράκια σε girls' spa! Μαζεύονται σε ινστιτούτα αισθητικής τα φυντάνια μας και η εκάστοτε νυχοποιός / αισθητικός τους μαθαίνει πως να βάψουν σωστά το νύχι, πώς να χτενίσουν σωστά το μαλλί, πώς να απλώσουν τη φέτα από το αγγούρι σωστά στα τσίνορα. Μόνο πώς θα το καθαρίσουν να το φάνε το αγγούρι δεν τες μαθαίνουν που θα ήταν και το πιο χρήσιμο.

Έτσι μάθαμε μάνα μου. Μέχρι εκεί ξέρουμε. Τις προάλλες μου εξιστόρησαν κι άλλες κυπριακές ιστορίες απείρου κάλλους, όπου Κύπριοι που επισκέφτηκαν την Πορτογαλία με γκρουπ φέτος το καλοκαίρι, παρευρέθηκαν σε συναυλία παραδοσιακών Φάντο και όποτε ολοκλήρωνε ο τραγουδιστής έκριναν απαραίτητο να του φωνάζουν περιπαιχτικά «πε αλλόνα ρε» επειδή έπλητταν. Όταν τους έγινε επίπληξη από τον ξεναγό εκείνοι θίχτηκαν και άρχισαν να τραγουδούν παράφωνα την Τυλληρκώτισσα για να σπάσουν πλάκα. Για να μην αναφέρω και το προσωπικά αγαπημένο, που θεώρησαν αναγκαίο μέσα στο λεωφορείο καθοδόν προς το Πόρτο, να ενημερώσουν τον ξεναγό για το τι σημαίνει ‘πόρτος’ στα κυπριακά γιατί βρήκαν εξαιρετικά αστεία τη συνωνυμία.

Ε, με τούτα και με εκείνα, τα γενέθλια στα μουσεία σας μάραναν. Πληρώστε το χιλιάρικο στο Χίλτον Παρκ και πολύ σας πέφτει. 

My Baby Is Better Than Yours

Ξαπλωμένος πάνω σε μία απλώστρα καταμεσής της παραλίας του Πρωταρά προσπαθώ να ξεκλέψω λίγες ώρες ύπνου. Κάτω απ’ την ομπρέλα και μες την παραζάλη των σαράντα βαθμών κελσίου είμαι σχεδόν λιπόθυμος, και όλα τα όργανα του σώματός μου υπολειτουργούν. Παρόλα αυτά, τα ώτα μου είναι τεντωμένα και έτοιμα να καταγράψουν αγαπημένες συζητήσεις από τα μπάνια του λαού.

Συζητούν δύο μανούλες βρεφών που μόλις γνωρίστηκαν:

-Πόσων είναι ο δικός σας;

-Οκτώ μηνών!

-Α, και ο δικός μας δέκα! Περίεργο, ο δικός σας φαίνεται μεγαλύτερος.

-Έχει πρόωρη ανάπτυξη. Φαίνεται είναι επειδή τρώει πολύ κινόα.

-Του δίνετε κινόα; Σας το επιτρέπει ο παιδίατρος;

-Γιατί να μην του δίνουμε; Τα πάντα τρώει. Από γάλα Μπελούγκας μέχρι γάλα καρύδας. Τα πάντα, τα πάντα! Τα πάντα, εκτός από Φαρίν Λακτέ. Στο σπίτι μας απαγορεύεται διά ροπάλου το Φαρίν Λακτέ!

-Εμείς του δίνουμε και Φαρίν Λακτέ και τίποτε δεν έπαθε.

-Ε, τώρα δεν έπαθε, μπορεί να πάθει μετά.

-Πότε μετά; Μετά θα πάει σχολείο, θα τρώει μαλακίες από την καντίνα.

-Σωστά, τόσα και τόσα τρώνε. Προχθές ο δικός μας έτρωγε από χάμω μυρμήγκια και χώματα, και τίποτα δεν έπαθε. Στο Φαρίν Λακτέ θα τα χαλάσουμε;. Μας πιάνουν ώρες, ώρες κάτι διατροφικές υστερίες αλλά προσπαθούμε να τις καταπολεμούμε. Προσπαθούμε να είμαστε νορμάλ γονείς.

-Ήταν το πρώτο του μπάνιο σήμερα;

-Ναι, αλλά δεν το ευχαριστήθηκε. Τον τρόμαξε λίγο η επαφή με το νερό.

-Εμάς ξετρελλάθηκε. Ίσως επειδή από μωρό τον τρέχουμε στα aqua baby.

-Κι εμείς τον γράψαμε στα aqua baby, ήταν όρος απαράβατος. Αν δεν γραφτεί στα aqua baby δεν πρόκειται να μάθει να κολυμπά σωστά!

-Ε, τότε μην αγχώνεστε, θα συνηθίσει. Εμείς τον ρίξαμε και χωρίς σωσίβιο στο νερό, να πνιγεί λίγο, να αναπτύξει ένστικτα επιβίωσης στο νερό.

-Εννοείται! Εμάς, εξ αιτίας του ενστίκτου επιβίωσης έμαθε και κολυμπά και ύπτιο.

-Εμάς και πρόσθιο!

-Εμάς και ύπτιο, και πρόσθιο, και πεταλούδα!

-Κρίμα που δεν υπάρχει κάποια άλλη τεχνική τώρα να μάθει. Τι θα κάνει τα υπόλοιπα 80 χρόνια της ζωής του;

-Ε, κάτι θα βρεθεί, μην χάνουμε και το μέτρο! Μία ιδέα είναι να του μάθετε ξένες γλώσσες!

-Μα ήδη στο σπίτι μόνο αγγλικά μιλούμε.

-Έχετε βρετανική καταγωγή;

-Όχι βέβαια, απλώς είμαστε ζοπποκυπραίοι που μεταξύ τους μιλούν εγγλέζικα χωρίς λόγο. Πώς αλλιώς θα εξοικειωθεί το βρέφος με τις ξένες γλώσσες αν δεν του λέμε «go to daddy and tell him mommy’s tired;» Πώς θα φοιτήσει αύριο σε ιδιωτικό Δημοτικό σχολείο και μετά σε δευτεροβάθμια εκπαίδευση πριν τον στείλουμε στο King’s College of London?

-Εμείς του μιλούμε και λίγα Ιταλικά. Τώρα με το Μπρέξιτ καλό είναι να έχουμε και δεύτερη επιλογή.

-Τα Ιταλικά είναι μέσα στις τρεις γλώσσες που θα μάθει οπωσδήποτε. Εμείς του μιλούμε και Γαλλικά, και όταν βρίσκεται μόνος του με τη Τζόντι μαθαίνει και Βιετναμέζικα.

-Φαίνεται η μόρφωσις, φαίνεται!

-Αλεχάντρο, πε της κυρίας «που είμαστε» στα Βιετναμέζικα. Πες της ‘γεια σας’ στα βιετναμέζικα να μην κλείσει μάτι απόψε… Ντρέπεται τώρα το χρυσό μου. Πιο μετά. Που λέτε… Μα κι αυτή η κατάσταση με τις ξένες γλώσσες πού θα φτάσει πια; Κατάντησε αηδία τόση πίεση πάνω στα μωρά. Καταντήσαμε να μην μιλούμε τη μητρική μας γλώσσα!

-Α, κι εμείς αποφεύγουμε τις ακρότητες. Δεν πιέζουμε το μωρό. Προσπαθούμε να είμαστε νορμάλ. Θα του μιλήσουμε και Ελληνικά όταν πρέπει. Αχ, να δεις πότε ήταν... Προχθές, ναι, προχθές του μαθαίναμε το "άνδρα μοι έννεπε, μούσα πολύτροπον..."

-Κοίτα τον βρε τι χαριτωμένος που είναι! Πτου, πτου, πτου, να σας ζήσει!

-Ναι, έχει πλάκα ο άτιμος. Είναι αρκετά θεατρικός.

-Και εμείς τον γράψαμε ήδη σε μαθήματα θεατρικού παιχνιδιού.

-Ο δικός μας έπαιξε ήδη με την τάξη του την ‘Κοκκινοσκουφίτσα.’

-Εμάς έπαιξε και την Κοκκινοσκουφίτσα, έπαιξε και την Χιονάτη.

-Έκανε ο Αλεχάντρο τη Χιονάτη;

-Όχι έκανε τους εφτά νάνους. Και τους εφτά ένεκα αστείρευτου ταλέντου. Χαϊ-χο, χαϊ-χο, χαϊ-χο! Τώρα από Σεπτέμβρη θα ανέβει επίπεδο, θα παίξει και στο Frozen.

-Δέκα μηνών βρέφος; Θα παίξει στο Frozen το δέκα μηνών βρέφος;

-Ναι, είναι πολύ προχωρημένοι, θα εντρυφήσουν στο μιούζικαλ.

-Κι εμάς είναι πολύ προχωρημένοι. Εμάς, για να καταλάβεις, φέτος θα κάνουν και αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο. Θα ανεβάσουν «λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» και το «μια κυρία στα μπουζούκια». Μιούζικαλ στα καλύτερά του.

-Γιατί το Frozen πάει πίσω; Μιούζικαλ απ’ το Μπρόντγουεϊ βγαλμένο. Να φανταστείς, ο δικός μας ξέρει ήδη να σιγοτραγουδά και το Let It Go! Αλεχάντρο! Αλεχάντρο! «Λετ ιτ γκόου, λετ ιτ γκόου, καντ χόλντιντ μπακ νόου μοορρρρ!» Είναι κουρασμένος τώρα, άστον.

-Είναι όντως καλό να ξέρουν να αναγνωρίζουν κάποιες βασικές, κλασικές μελωδίες βρε παιδί μου. Όχι σαν εμάς που μας μεγάλωναν με το «άλλαϊλί». Εμείς από τον καιρό της κύησης του παίζαμε Μότσαρντ. Ξάπλωνα στο κρεβάτι και έπαιζε το cd. Κάποιες έρευνες έγκριτων επιστημόνων έδειξαν ότι τα παιδιά που ακούν Μότσαρντ στην κοιλιά της μάνας τους αναπτύσσουν ιδιαίτερες ικανότητες όταν γεννηθούν.

-Εμάς, δυστυχώς, δεν του έκατσε καλά ο Μότσαρντ. Είχαμε τεράστιο πρόβλημα, αλλάξαμε τρεις μουσικούς. Μόνο με την Τραβιάτα ενθουσιάζεται λίγο ο δικός μας. Άντε στο τσακίρ κέφι και με την Κάρμεν.

-Ε, λογικό! Βάζεις τώρα στο έμβρυο αυτά τα μεσαιωνικά σουξέ και περιμένεις ανταπόκριση; Μην χάνουμε και το μέτρο. Εμείς προσπαθούμε να τους μεγαλώσουμε όσο πιο φυσιολογικά γίνεται! Όχι πίεση. No pressure.

-Μα, φυσικά. Δεν θα τα ξεκάνουμε τα μωρά ακόμη δε γεννηθήκανε. Εγώ του είπα του Κωστάκη, αν φοβάσαι πως ο γιος μας θα βγει γκέι από τα πολλά βιολιά και βιολοντσέλα, βάλτου τον ύμνο του Παναθηναϊκού!

-Α, ναι, κι εμάς αναγνωρίζει τον ύμνο του Ολυμπιακού. Του αγοράσαμε και ερυθρόλευκη στολή να τη φορά όποτε έχει μπάλα.

-Εμείς του αγοράσαμε και στολή Μπάτμαν.

-Εμείς και μία του Σπαϊντερμαν.

-Εμείς και στολή τσολιά, να τη φορούμε στις παρελάσεις.

(Στον άντρα της) -Κωστάκη, ακούς; Όταν σου είπα να τον ντύσουμε τσολιά στις 25 του Μάρτη με είπες υπερβολική και ανισόρροπη.

Πετάγεται ο Κωστάκης: «Μα δεν είχε γεννηθεί τότε το παιδί!»

-Ασχέτως! Να την έχει για του χρόνου! Βλάπτει;

-Εμείς του χρόνου θα τον ντύσουμε βρακά! Να τιμήσουμε και λίγο τις ρίζες μας.

-Εμείς Κρητικό, με το μαύρο το μαντίλι!

-Εμείς θα τον ντύσουμε και Πόντιο με μαύρη μπότα!

-Εμείς Πόντιο Πιλάτο!

-Εμείς και Πόντιο Πιλάτο και Ιησού της Ναζαρέτ!

-Αχ, όχι, εμείς είμαστε άθεοι!

-Εντάξει δεν ήθελα να σας προσβάλω. Είμαστε και εμείς λίγο άθεοι, ανάλογα με ποιον μιλούμε.

-Κανένα πρόβλημα. Όλοι είμαστε άθεοι όταν είμαστε υγιείς. Όταν κοντεύουμε να τα τινάξουμε πάμε και γονατιστοί στην Τήνο.

-Εχάρηκα πάντως που τα είπαμε. Άντε θα είμαστε και συμμαθητές από Σεπτέμβρη να βρεθούμε να παίξουν τα μωρά. Έλα Αλεχάντρο πάμε σπίτι, κάνε γεια στο παιδάκι. Γεια σας, γεια σας…

Νιώθω μια σκιά από πάνω μου.

-Πιάστον γιο σου να πάμε σπίτι. 

Αισιόδοξο, Αυγουστιάτικο, Καλοκαιρινό.

Το καλό με την πατρότητα είναι πως δεν καταλαβαίνεις πώς περνά ο καιρός.

Ούτε που καταλαβαίνω για πότε μπαίνουν οι μήνες, ούτε για πότε βγαίνουν. Ο Ιούλιος, που είναι κατά τη γνώμη μου ο χειρότερος μήνας του χρόνου (μισώ το καλοκαίρι και δη το αποπνιχτικό, το Κυπριακό που δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις) πέρασε εν ριπή οφθαλμού. Το ίδιο προβλέπω να συμβαίνει και με τον Αύγουστο, τον δεύτερο χειρότερο μου μήνα του χρόνου. Ήδη παρατηρώ το πώς έχει μικρύνει η μέρα και δεν μπορώ να συγκρατήσω τη χαρά μου.

Τον χρόνο τον αντιλαμβανόμαστε αλλιώς μεγαλώνοντας. Κάποτε για να περάσει μια σχολική χρονιά γεννιόμασταν και πεθαίναμε εκατό φορές. Αλλάζαμε έρωτες, παρέες άλλες τόσες φορές κάθε τρίμηνο. Άλλος ήσουν τον Σεπτέμβρη, άλλος τον Ιούνη. Αυτό μεταβάλλεται ελαφρώς στις σπουδές, αλλά εκεί που πραγματικά χάνεις εντελώς τον μπούσουλα είναι μετά τα τριάντα, όπου κάθε χρονιά ισοδυναμεί με ένα εικοσιτετράωρο.

Το μεγάλωμα του μωρού συμβάλλει στο να μην παίρνεις χαμπάρι για το πότε νύχτωσε και ξημέρωσε. Ο μικρός γεννήθηκε τον περασμένο Νοέμβριο. Το ημερολόγιο λέει πριν 9 μήνες, εγώ νιώθω πως γεννήθηκε χθες. Από τη μέρα που γεννήθηκε υπάρχω για να εξυπηρετώ το πρόγραμμά του, δεν έχω ώρα να στοχαστώ το πέρασμα του χρόνου. Εργάζομαι το πρωί, αλλά τα απογεύματα με ελάχιστες εξαιρέσεις ακολουθούμε τελετουργικό. Τρεις με πέντε κοιμάται, στις πέντε προσπαθούμε να τον ταΐσουμε, αν φάει καλώς, αν δεν φάει καλούμαστε να απορροφήσουμε την γκρίνια του και να τον διασκεδάσουμε μέχρι να φτάσουμε αισίως στο επόμενο γεύμα, δύο ώρες μετά. Στις 8:30 μπαίνει στο μπάνιο, μέχρι να ετοιμαστεί το τελευταίο του γάλα λούζομαι εγώ, ύστερα μπαίνει η Μπρέντα ενόσω εγώ ταΐζω, και περί τις 9:30 έχουμε ξεραθεί αμφότεροι.

Αυτό επαναλαμβάνεται κάθε μέρα. Όπως τη ρουτίνα του στρατού. Φυσικά έχουμε χρόνο για κοινωνική ζωή, αλλά η έγνοια μας για το μωρό πολλές φορές δεν μας επιτρέπει να απολαύσουμε τίποτα. Για σινεμά ούτε λόγος, το θεωρούμε περιττό, τις θεατρικές παραστάσεις εκλεκτικά και με φειδώ, ενώ οι έξοδοι σε εστιατόρια με φίλους γίνονται στο πόδι, τύπου «να τελειώνουμε» να επιστρέψουμε σπίτι μην τυχόν και συμβεί κάτι απρόοπτο. Μην σου πω τώρα περιστατικό, όπου πήγαμε για πίτσα με φίλους και φύγαμε κακήν κακώς πριν το επιδόρπιο γιατί έπεσε σήμα πως το μωρό στο σπίτι έκλαψε. Όλα περιστρέφονται γύρω από το μωρό.

Δεν παραπονιέμαι καθότι έχει κι αυτή η φάση την ευτυχία της. Θεωρώ ότι έγινα πατέρας σε μια ηλικία όπου πρόλαβα να ζήσω αρκετά πράγματα και τώρα δεν με παίρνει να γκρινιάζω επειδή είχα την ευτυχία να γίνω πατέρας. Ταξίδεψα σε ένα σεβαστό αριθμό χωρών (32 αν δεν κάνω λάθος), πρόλαβα να σπουδάσω, να ξανασπουδάσω, πρόλαβα να εγχειριστώ, πρόλαβα να παίξω τα θέατρά μου (13 τον αριθμό), πρόλαβα να χορέψω με την Άννα Βίσση… Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο, χειροπιαστό απωθημένο. Εντάξει, θα ήθελα να έχω χρόνο για άλλα τόσα, αλλά γνωρίζω πως μια ζωή την έχουμε και σ’ αυτήν δεν χωράνε όλα. Δεν σου κρύβω πάντως ότι στη σκέψη πως όλα τα προαναφερθέντα μπαίνουν στην άκρη χάριν του διαδόχου ένα ψυχολογικό τραλαλά το παθαίνω. Έρχονται άλλα, καλύτερα, θα μου πεις. Σαφώς. Αλλά μέχρι να έρθουν θα έχω φτάσει τα 47 και θα αναρωτιέμαι πού πήγαν τα τελευταία δέκα χρόνια. Χώρια που μέχρι τότε προβλέπω να είμαι κουτσός, στραβός και προ πάντων παττισμένος.

Όπου να ‘σαι θα βάλουμε πλώρη και για δεύτερο παιδί. Δεν έχουμε πολυτέλεια χρόνου. Δεν είμαστε είκοσι χρονών πια να καθόμαστε να τον παίζουμε. Τη μια χρονιά να παίζουμε θέατρα την άλλη να γεννοβολάμε. Κι εγώ προσωπικά θέλω τρία παιδιά! Πότε θα προλάβουμε να τα κάνουμε όλα αυτά;

Διάβασα κάπου τις προάλλες σε ένα από αυτά τα ρητά που ανεβάζουν στο ίντερνετ, πως «τα παιδιά σε σπρώχνουν στον τάφο». Το τραγικό είναι πως είμαστε ήδη με το ένα πόδι μέσα.