Η Μέρα Του Ανόητου Και Του Αυτονόητου

Το να είσαι πατέρας ή μάνα δεν είναι και κανένα κατόρθωμα για να το γιορτάζετε.

Πραγματικά απορώ κάθε χρόνο με τον ζήλο που επιδεικνύετε προκειμένου να μας καταστήσετε σαφές ότι η μάνα σας και ο πατέρας σας ήταν άψογοι γονείς όσο εσείς μεγαλώνατε και ως εκ τούτου τους χρωστάτε το σύμπαν και έναν διθύραμβο στο Facebook γαρνιρισμένο με την ανάλογη ρετρό φωτογραφία βεβαίως, βεβαίως.

Αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί πατεράδες και πολλές μανάδες αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Δεν είναι λίγοι οι κακοί γονείς, ειδικά στις μέρες μας που τα μισά παιδιά μεγαλώνουν με την οικιακή βοηθό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο πήχης κατεβαίνει αυτομάτως και ότι αξίζει να πάρει το όσκαρ ο μπαμπάς σου ή η μαμά σου επειδή έκαναν το αυτονόητο. Σε μεγάλωσαν καλά.

Αυτό ήταν εξαρχής το καθήκον τους και η αποστολή τους. Δεν μπορείς να επιβραβεύεσαι επειδή έπραξες το αυτονόητο. Δεν μπορεί ο φαντάρος να απαιτεί εύφημον μνεία επειδή έπραξε το καθήκον του και δεν αποκοιμήθηκε στη σκοπιά. Δεν μπορεί ο υπάλληλος να απαιτεί μισθολογική αύξηση επειδή ήταν εξυπηρετικός ως προς τους πελάτες του καταστήματος. Δεν μπορεί ο πυροσβέστης να ζητά μετάλλιο επειδή έσβησε τη φωτιά. Για να σβήνει φωτιές τον προσλάβαμε, όχι για να μας κόβει βεντούζες. Ούτε ο μαθητής μπορεί να απαιτεί ψηλότερο βαθμό από όσον αξίζει απλά επειδή… «δεν μιλά εν ώραν μαθήματος». Αυτό έλειπε!

Αν από την άλλη ο υπάλληλος επιδείξει υπερβάλλον ζήλο, εργάζεται σαββατοκύριακα αδιαλείπτως και έχει αυξήσει την παραγωγικότητά του πέρα από το αναμενόμενο, τότε ναι, να πάρει μία αντίστοιχη αύξηση. Ομοίως, αν ο φαντάρος καταφέρει να συλλάβει Τούρκους κατάσκοπους που απειλούν την ακεραιότητα της πατρίδας ή ο μαθητής καταφέρει με την επιμέλειά του να φτάσει τη γνώση του σε πανεπιστημιακά, πρωτόγνωρα επίπεδα εξυπακούεται ότι θα ανταμειφθεί. Η υπέρβαση εαυτού ναι, αναγνωρίζεται.

Ζούμε, όμως, σε εποχές που τα αυτονόητα δεν είναι αυτονόητα και πρέπει συνεχώς να επισημαίνονται. Ζούμε σε εποχές που όλοι βραβεύονται με του ψύλλου το πήδημα. Ζούμε σε εποχές που όλοι αξίζουν πέντε λεπτά δημοσιότητας και δημοσίου «σιουμαλίσματος». Ε, όχι, διαφωνώ, δεν αξίζουν όλοι τη δημόσια ευχαριστία. Και ειδικά αυτοί που απλά έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν. Ναι, υπάρχουν πολλοί γονείς- τέρατα εκεί έξω αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να στηθεί ανδριάντας στους υπόλοιπους επειδή απλώς δεν υπήρξαν μαλάκες.

Θυμήθηκα τώρα που είχαμε στο Λύκειο μια καθηγήτρια που το είχε πάρει απόφαση ότι δεν διαβάζαμε ποτέ το μάθημά της. Μιαν καλήν ημέρα ήρθε στην τάξη και μας είπε: «Έχω βάσιμες πληροφορίες ότι αύριο θα μας επισκεφτεί ο επιθεωρητής του Υπουργείου. Ξέρω ότι δεν διαβάζετε ποτέ αλλά κάντε μου μια χάρη και ανοίχτε κάνα βιβλίο ειδικά αύριο για να κάνουμε εντύπωση και εγώ σας υπόσχομαι ότι θα σας κεράσω σπιτικά μπουρέκια μετά». Τη λυπηθήκαμε την κακομοίρα, κάτσαμε όλοι και διαβάσαμε, όταν ήρθε ο επιθεωρητής η καθηγήτρια είχε 30 χέρια σηκωμένα στον αέρα να ζητούν να μιλήσουν και εκείνη κόρδωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι για την τάξη μας. Και εννοείται στο διάλειμμα δεν προλαβαίναμε να καθαρίζουμε το στόμα μας από την ζάχαρη άχνη. Κατάντια;

Ε, κάτι τέτοιοι έχουν καταστρέψει τον κόσμο και σήμερα εγώ πρέπει να θωρώ πατεράδες να δεσπόζουν στο timeline μου, απλά και μόνον επειδή ήταν σωστοί. Στο κάτω, κάτω αν τόσο καίγεστε να τους συγχαρείτε, πείτε τους το ευχαριστώ στον προσωπικό σας χρόνο. Δεν είναι ανάγκη να το μάθει όλο το Facebook.