Μνημόσυνα

Έχει κάτι Κυριακές που αναζητώ τον πατέρα μου κολασμένα.

Βάζω στο itunes ένα playlist που έχω φτιάξει με τα αγαπημένα του τραγούδια και τα τραγουδώ. Δυνατά. Κατά κάποιο μαγικό τρόπο, νιώθω ότι είναι μέσα στη μουσική που απλώνεται στο δωμάτιο και τραγουδά μαζί μου, χαίρεται μαζί μου, μελαγχολεί μαζί μου, αφού δεν μπορεί να είναι εδώ, κάτι είναι κι αυτό.

Με τον πατέρα μου οι σχέσεις μας ήταν χάλια. Δεν ήμασταν κοντά, ούτε είχαμε ουσιαστική σχέση. Μόνο μια διαρκή κόντρα και απαξίωση έχω να θυμάμαι από εκείνον. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, όλα αυτά ξεθώριασαν, σπανίως τα θυμάμαι και μόνο τις καλές αναμνήσεις έχω κρατήσει. Έτσι είναι ο εγκέφαλος, τα κακά τα σβήνει. Ναι, έχω και καλές αναμνήσεις από εκείνον. Μέχρι τα δέκα μου χρόνια βασικά, είχαμε άριστες σχέσεις. Τραγουδούσαμε μαζί στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, φτιάχναμε παζλ με άλογα στο σαλόνι, ψήναμε καπίρες μαζί στην κουζίνα, όλα αυτά τραγουδώντας παλιά λαϊκά που του άρεσαν (και τα οποία παρόλο που μου ακούγονταν πολύ βαριά τότε, κατέληξαν να μου αρέσουν και εμένα αφού το πάθος με το οποίο τα τραγουδούσε, με έπειθε, με συνέπαιρνε και το έβρισκα τρομερά ενδιαφέρον).

Από τη μέρα που πέθανε, 16 Νοεμβρίου του 2010, δεν έχω πάει ούτε σε ένα μνημόσυνό του, κι ας φροντίζει να μου το υπενθυμίζει επιμελώς η μάνα μου κάθε χρόνο. Δεν ξέρω καν που είναι ο τάφος του. Κάπου στο κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης, στο βάθος δεξιά. Αλλά δεν ξέρω να πάω εκεί, ούτε και με κόφτει. Θεωρώ ότι τα αφιερώματα που του κάνω από καιρού εις καιρόν, τα τραγουδιστικά, είναι πολύ πιο ουσιαστικά, πολύ πιο προσωπικά και μας φέρνουν πολύ πιο κοντά. Κάθομαι και τραγουδώ Μοσχολιού. Κάθομαι και τραγουδώ Ζαμπέτα. Κάθομαι και τραγουδώ Μπιθικώτση. Και είναι σαν να είναι εδώ. Ποιου να το πεις.

Είμαι σίγουρος πως αν με θωρεί θα χαίρεται πολύ περισσότερο παρά για το ετήσιο θρησκευτικό έθιμο που γίνεται τυπικά και μόνον.

Και ευτυχώς, Θεέ μου, που έκανα κι εγώ έναν γιο, και μπορώ να καταλάβω πόσο υπέροχη είναι η σχέση πατέρα – γιου, και δεν θα επαναλάβω τα λάθη του δικού μου, ξέροντας πως μια μέρα ο γιος μου δεν θα αναρωτιέται ποια ανάγκη τον εξώθησε στο να τραγουδά σε κάποιο δωμάτιο μόνος του, τα άπαντα της Άννας Βίσση.

Λέω να αφήσω αυτό, εδώ.