Με Όνομα Βαρύ Σαν Ιστορία

Η συμφωνία ήταν απλή. Σε περίπτωση που κάναμε κόρη θα επέλεγε το όνομα της η Μπρέντα, ενώ σε περίπτωση που θα κάναμε γιο θα επέλεγα το όνομά του εγώ.

Αυτές οι συμφωνίες εμένα δεν μου πολυαρέσουν, γιατί πιστεύω ότι το όνομα του παιδιού, ως καρπός του έρωτα του ζευγαριού πρέπει να αποφασίζεται από κοινού. Αλλά λόγω του ότι η Μπρέντα πάντα ήθελε να βγάλει το όνομα της μητέρας της και δεν το διαπραγματευόταν, το να διαλέξω εγώ το όνομα του γιου μου ήταν τουλάχιστον δίκαιο.

Όπερ και εγένετο.

Από τη στιγμή που διαφάνηκε το πουλάκι του μωρού στο ultrasound και βεβαιωθήκαμε για το φύλο, άρχισα να ψάχνω το όνομα του γιου μου. Το όνομα του πατέρα μου δεν έπαιζε, παρόλο που μας άφησε χρόνους, καθότι πρόκειται για τραγικότατο όνομα από κάθε άποψη και δεν ήθελα να βαραίνει το παιδί μου για όλη του τη ζωή. Χώρια που θεωρώ το έθιμο του να παίρνει το παιδί σου το όνομα του πατέρα σου ή της μάνας σου μπανάλ από κάθε άποψη και εύχομαι κάποτε να εκλείψει.

Τέλος πάντων. Εκεί ξεκίνησε μία οδύσσεια που διήρκησε 5 μήνες και κάτι. Δεν μπορούσα να καταλήξω στο όνομα. Σου το ορκίζομαι: Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να σου πουν «διάλεξε ό, τι όνομα θέλεις». Δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Θυμήθηκα κάτι εποχές που ήμουν 5-6 χρονών, με έπαιρνε η γιαγιά μου στον «Μαύρο» και μου έλεγε «διάλεξε όποιον He-Man θέλεις για τα γενέθλιά σου» και έμενα να χάσκω μπροστά στο ράφι με τα παιχνίδια ώρες ολόκληρες αναποφάσιστος.

Τον γιο μου ήθελα να τον ονομάσω «Έλλην». Έλληνα δηλαδή. Για προφανείς λόγους. Ζώντας σε μία χώρα που οδεύει ακάθεκτη προς την ισλαμοποίηση, ήθελα να δώσω στον γιο μου ένα όνομα που να τρίβει στη μούρη του άλλου την παιδεία που θα του έδινα. Εκτός αυτού, έψαξα το ζήτημα και έμαθα ότι ο Έλλην δεν είναι απλά το όνομα του κατοίκου της Ελλάδας αλλά επίσης πρόκειται και για μυθολογικό πρόσωπο. Ο Έλλην ήταν ο γενάρχης των Ελλήνων, γιος του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, πατέρας του Αίολου, του Ξούθου και του Δώρου. Δεν τον λες και πρώτη φίρμα, αλλά εκπέμπει μια λεβεντιά που θα τη ζήλευαν και τα σαράντα παλικάρια από τη Λιβαδειά.

Σε όποιον ανακοίνωσα την πρόθεσή μου να τον ονομάσω Έλληνα, έκανε ένα αποδοκιμαστικό μορφασμό που δεν μπορώ να τον περιγράψω με λέξεις. Ακόμη και φίλοι μου που αγαπούν τα αρχαιοελληνικά ονόματα με αποθάρρυναν με το σκεπτικό ότι όταν πάει στο σχολείο θα τον κοροϊδεύουν για το όνομά του. Το γελοίον του πράγματος είναι ότι ουδείς παραξενεύεται όταν ακούει κάποιον με το όνομα Κύπρος (ασχέτως αν προέρχεται από το Κυπριανός και όχι από τη νήσο Κύπρο) ή ακόμα το ανεκδιήγητο θηλυκό όνομα «Κυπρούλα», τα οποία προσωπικά θεωρώ γελοιωδέστατα ονόματα. Επειδή τα συνήθισαν. Δυστυχώς, όλοι ανεξαιρέτως δυσανασχέτησαν με το Έλληνας και απογοητεύτηκα τα μάλα με τη μαζική του απόρριψη.

Εγώ όποτε ακούσω τη λέξη Έλληνας θυμάμαι τον Χατζιδάκι, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, την Πατουλίδου, τον Δήμα, την Κορακάκη, τον Πετρούνια, τον Μίκη Θεοδωράκη, την Κάλλας, τον Παπανικολάου, τόσους και τόσους που υπηρέτησαν την επιστήμη ή την τέχνη τους επιστρατεύοντας πανανθρώπινες αξίες όντας Έλληνες επί της ουσίας. Πώς είναι δυνατόν να μορφάζεις στο άκουσμα τους; Εκεί μας κατάντησαν, κύριοι!

Πραγματικά, λυπηρό. Κι όμως, επειδή όπου το συζήτησα η αντίδραση ήταν αρνητική παραδέχτηκα ήττα και αναζήτησα κάτι άλλο από το Έλληνας.

Λόγω του ότι η αρχαία Αθήνα παραμένει η αγαπημένη μου ιστορική περίοδος και λόγω του ότι τόσο εγώ, όσο και η Μπρέντα σπουδάσαμε νομική, σκέφτηκα να του δώσω το όνομα κάποιου αρχαίου νομοθέτη. Το Σόλωνας δεν μου αρέσει, το Δράκων απορρίφθηκε φυσικά, απέμεινε το Λυκούργος που μου θυμίζει κάποιον άλλον, και το υπέροχο κατ’ εμέ, Κλεισθένης. Κλεισθένης! Τι ωραίο όνομα! Ο νομοθέτης που έφερε τη Δημοκρατία στην Αρχαία Αθήνα. Τι ωραιότερο θα μπορούσε να κατεβάσει η κούτρα μου; Άσε που και ετυμολογικά το όνομα «λέει». Κλέος + Σθένος. Δηλαδή, η δύναμη της δόξας! Κάβλα!

Όπως ορθά φαντάστηκες, σε όποιον έλεγα ότι σκέφτομαι να ονομάσω τον γιο μου Κλεισθένη μου έλεγε ότι το όνομα παραπέμπει σε «κλύσμα». ΟΚ. Τι να πεις. Τόσες είναι οι γνώσεις του Κυπραίου, τόσες θα παραμείνουν, δεν μπορώ να αναμένω ότι θα εκτιμηθεί η προσπάθεια. Τι κι αν τους εξηγούσα ότι ο Κλεισθένης ήταν νομοθέτης και έφερε τη Δημοκρατία, ουδόλως τους κέρδιζα. «Θα φάει πολύ μπούλινγκ στο σχολείο αν τον βγάλετε Κλεισθένη!» έλεγαν όλοι μ’ ένα στόμα. Μα από πότε αφήνουμε το μπούλινγκ να επιβάλλει τους κανόνες του στην ονοματοδοσία του μωρού μας; Και κατά τα άλλα έτσι θα το πολεμήσουμε; Υπακούοντας στις επιταγές του; Αίσχος.

Το Κλεισθένης δεν το απέρριψα αμέσως. Όλο το καλοκαίρι το επεξεργαζόμουν. Μάλιστα, άρχισα να το διαδίδω από ‘δω και από ‘κει ώστε να το συνηθίσει ο κόσμος και να μην του έρθει σαν κεραυνός εν αιθρία όταν τελικά θα το ανακοίνωνα. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο να το αγαπήσουμε. Αποκαλούσαμε την κοιλιά της Μπρέντας ‘Κλεισθένη’ και γελούσαμε. Τον κοιτάζαμε στο ultrasound και τον προσφωνούσαμε χαριτολογώντας «Κλεισθενάκο». Μέχρι και έρευνα στο Facebook έκανα, να δω πόσοι Κλεισθένηδες υπάρχουν. Στο τσακ ήμουν να τους στείλω μήνυμα και να τους ρωτήσω «πόσα ψυχολογικά προβλήματα έχετε που σας βάφτισαν Κλεισθένη;» Να ξέρουμε, ρε παιδί μου! Να δούμε μήπως τελικά το σώσουμε.

Τώρα θα μου πεις, αφού λύσσαξες να δώσεις στον γιο σου αρχαιοελληνικό όνομα, γιατί δεν κατέφυγες στην πεπατημένη του ομηρικού ήρωα να ξεμπερδεύεις μια και καλή; Μα, ακριβώς φίλε μου, επειδή κατάντησε όχι μόνο πεπατημένη, αλλά χιλιοπεπατημένη! Μία βόλτα στα νηπιαγωγεία να πας, τα μισά αγοράκια τα λένε Οδυσσέα, Αχιλλέα, Ιάσωνα, Ηρακλή και Θησέα. Ανακάλυψε ο λαουτζίκος την μυθολογία; Όχι βέβαια… την τύφλα του δεν ξέρει. Απλώς κάποιος τους σφύριξε ότι αυτά είναι τώρα στη μόδα και έσπευσαν άπαντες να την υπηρετήσουν.

Για να μαθαίνεις, δύο είναι οι κυπριακές τάσεις στην ονοματοδοσία εν έτει 2016:  Αν, Θεός φυλάξει, ο οικογενειακός κλοιός σφίγγει γύρω σου επιβάλλοντας σου να ονομάσεις το άξιον τέκνον σου κάτι κοινότοπο, μπορείς να κάνεις μία περίτεχνη και σοφιστικέ ανατροπή μετατρέποντας τον Γιώργο σε «Γιώργη», τον Μιχάλη σε «Μιχαήλ» και τον Γιάννη σε «Ιωάννη» -αν και το τελευταίο δεν το λες και καινούριο.

Η δεύτερη τάση είναι το πομπώδες μυθολογικό όνομα. Περσέας, Αίαντας, Ιάσονας! Μόνο στο πάρκο απέναντι από το σπίτι μας, υπάρχουν δυο παιδάκια διαφορετικών οικογενειών που λέγονται Αίαντες! Και λέγονται Αίαντες επειδή οι μανάδες τους βλέπανε φανατικά «Δυο ξένους». Όχι για κανέναν πιο πνευματικό λόγο. Όπως αντίστοιχα και το Ιάσωνας, που πηγάζει από την αγάπη των μανάδων, (γεννηθεισών τη δεκαετία του ’80) για τον Jason Donovan. Μη φανταστείτε ότι ξέρει καμιά από όλες αυτές τις καημένες ποιοι ήσαν οι Αργοναύτες, τι ήταν το χρυσόμαλλο δέρας και κατά που πέφτει η Αργολίδα.

Α, έχω να σου μεταφέρω επικό, πραγματικό διάλογο επί τούτου:

-      Πώς θα βαφτίσετε το αγοράκι σας;

-      Jason!

-      Ιάσωνα δηλαδή…

-      (σε πλήρη άρνηση, η μαντάμ) Jason!

-      (επιμένω εγώ) Ιάσωνα δηλαδή!

-      (Παραδομένα) Ε, ναι.

Έμαθαν και το Τζέησον οι ως προχτές Μαρούλλες της χώρας!

Μην μιλήσω για το «Μάξιμος!»

Το Μάξιμος έχει καταντήσει η ονείρωξη της άβερετζ μαννοχωρκάτισσας. Δεν έμεινε κοκότα για κοκότα που να μην έβγαλε τον γιο της Μάξιμο. Από τότε που ο Κωστόπουλος το λάνσαρε στον γιο του, όλες μα όλες ακολούθησαν. Μα, πόσο αλαζονικό να φωνάζεις τον γιο σου Μάξιμο; Είναι σαν να τον φωνάζεις Θεό. Τόσο εκτός ορίων. Πόσο μάλλον όταν δεν μοιάζει και με Μάξιμο αλλά με… Ελάχιστο. Μία φίλη μου που διδάσκει σε Δημοτικό Σχολείο μου είπε ότι υπάρχει πλέον ένας Μάξιμος σε κάθε τάξη.

Πέραν του ότι τα μυθολογικά ονόματα έγιναν μόδα και δη κυπριακή, άρα κάηκαν από χέρι, έχω ακόμα μία ένσταση όσον αφορά τη χρήση τους. Πρέπει να πείθουν. Δεν μπορεί να σε λένε Ηρακλή αν δεν γεννηθείς με six-pack, φαρδιές πλάτες και το λιοντάρι της Νεμέας για ζακέτα. Δεν είναι δυνατόν να σε λένε Περσέα αλλά να είσαι μια σταλιά μαμμόθρευτο. Επίσης, πώς θα πείσεις ως Θησέας χωρίς να έχεις πιάσει τον Μινώταυρο απ’ τα κέρατα στη ζωή σου; Πώς θα πείσεις ως Ιάσων αν δεν έχεις μακριά, πυρόξανθα μαλλιά; Το όνομά σου, αν θα είναι επικό, πρέπει και να το υποστηρίζεις με το όλο στιλ σου.

Με τούτα κατά νου, είδα και έπαθα να καταλήξω. Κοίταζα σε βιβλία αλλά και σε online forums τα πάντα. Όλα μου θύμιζαν κάτι ή κάποιον που με ξένιζε. Το Ορφέας – σουβλάκια, το Έκτωρ – τον σκύλο του κολλητού μου, το Μύρων – τον Πρόεδρο του Ανωτάτου, το Πλάτωνας και Αριστοτέλης την Καίτη Γαρμπή, το Φοίβος – α, πα, πα, πα εγώ είμαι του Καρβέλα, το Πάτροκλος την Έλενα Πατρόκλου, το Λεωνίδας έναν που δεν χωνεύω, το Λέοντας εκείνον που κέρδισε το X- Factor, το Αγαμέμνωνας ακούγεται too much, το Μένανδρος θα καταντήσει σκέτο -Άνδρος στην Κύπρο, το Μενέλαος περιέχει το «λαός» - πολύ μακριά από την αστική μας τάξη, το Ίκαρος πολύ σέξι αλλά με τραγικό φενγκ σούι, χώρια που δεν πάει και με το επίθετό μου, Φίλιππος είναι ο ανιψιός μου, Στέφανος ο γιος του ξαδέλφου μας, μα τι να σου πω, δεν έμεινε όνομα που δεν το κοίταξα. Πώς στα κομμάτια να τον βγάλουμε! Νοστράδαμο;

Μιας που δεν έβγαζα άκρη με τα αρχαιοελληνικά, είπα να ανοίξω τους ορίζοντές μου και να κοιτάξω στα ρωμαϊκά. Μα, όλα τα ρωμαϊκά είχαν ελληνική ρίζα. Μπορώ να αποκαλώ τον γιο μου Αβρίλιο ενώ θα μπορούσα να τον αποκαλώ Απρίλιο; Να τον αποκαλώ Αλεσάντρο ενώ υπάρχει το Αλέξανδρος; Να τον αποκαλώ Τζιάνι, ενώ υπάρχει το Γιάννης; Πολύ δήθεν. Άσε που παραπέμπει σε νεκρό μόδιστρο. Νόου! Ούτε με δαύτα βγήκε άσπρος καπνός.

Μετά είπα να διευρύνω περαιτέρω τον τρόπο σκέψης μου και να σκεφτώ ονόματα που αγάπησα κατά τη διάρκεια της ζωής μου από την ποπ κουλτούρα. Κι ας μην παραπέμπουν στην Ελλάδα. Τι τα θες, από τον Τότο Κουτούνιο και τον Ντόναλντ Ντακ, μέχρι το Βησσαρίωνας που συνειρμικά παραπέμπει στη Βίσση, όλα τα ξεψάχνισα! Τίποτα όμως.

 Όλα κάπου σκόνταφταν. Ακόμα και το Ωκεανός έφτασα να συζητήσω!

Αποφάσισα ότι θα περιμένω μέχρι τη γέννα. Ήμουν σίγουρος ότι όταν γεννιόταν ο γιος μου θα έφερε γραμμένο το όνομά του στο κούτελο. Θα μου έδινε τόση χαρά και έμπνευση ταυτόχρονα που θα ήταν πανεύκολο να τον ονομάσω. Μαλακίες. Γεννήθηκε και δεν μου ήρθε τίποτα. Τον κοίταζα και σκεφτόμουν «τώρα τι όνομα σου πάει εσένα;» αλλά δεν κατέληγα πουθενά.

Μην νομίζεις, φύγαμε από την κλινική, ήρθαμε σπίτι και δεν είχαμε ακόμα καταλήξει.

Στην πορεία και αφού έριξα ξανά μια ματιά σε όλες τις λίστες με τα ονόματα που ξεχώρισα κατά καιρούς, βλ. Λυσίμαχος, Λαέρτης, Ιπποκράτης, Λύσιππος, αποφάσισα ότι το όνομα θα έπρεπε να ήταν όσο πιο λιτό και απέριττο γινόταν. Κι αυτό γιατί μόνο ένα αντικειμενικά απλό, αλλά αποδεκτά ωραίο όνομα θα μπορούσε να απογειωθεί από την προσωπικότητα του γιου μου. Γιατί από προσωπικότητες άλλο τίποτα σ’ αυτό το σόι. Τις έχουμε δεδομένες. Και με την καλή και με την κακή την έννοια. Επομένως, το όνομα θα έπρεπε να ήταν μεν ωραίο αλλά αρκετά ουδέτερο ώστε να μην του καπελώσει την προσωπικότητα. Να μην έχει όνομα πιο μεγάλο από εκείνον. Να καλύπτει η οντότητά του το όνομά του, και όχι το αντίθετο. Γιατί σκέψου να σε λένε Πλάτωνα και να είσαι στουρνάρι. Σκέψου να σε λένε Άδωνι και να μην βλέπεσαι. Σκέψου να σε λένε Γρηγόρη και να είσαι αργόστροφος. Σκέψου να σε λένε Αρχίδαμο και να την έχεις μικρή. Το όνομα πρέπει να το υποστηρίζεις και σαν πακέτο.

Με αυτά τα δεδομένα κατέληξα στο όνομα. Και το όνομα αυτού, βαφτίζεται ο δούλος του Θεού:

*Αλέξης*

- Ιιιιιι! Μα Αλέξης είναι και ο Τσίπρας!

- Το ξέρω κακό χρόνο να ‘χεις! Είναι ανάγκη να μου το θυμίζεις;

Με επηρέασε, μην νομίζεις. Αλλά πιστεύω ότι η ιστορία δεν θα θυμάται τον Αλέξη Τσίπρα. Ούτε καν η μάνα του δεν θα τον θυμάται όταν με το καλό θα πάει στα τσακίδια. Σε τέσσερα χρόνια θα έχουμε ξεχάσει ότι υπήρξε κιόλας. Θα πάρει λίγο καιρό μέχρι να φύγει το μίασμα από το όνομα, αλλά ευελπιστώ ότι δεν θα το χαρακτηρίσει, ούτε θα το στιγματίσει. Αλέξης είναι και ο Γεωργούλης στο κάτω, κάτω. Να σκέφτεσαι αυτόν που όσο να πεις, λίγο παραπάνω δράμι μυαλό από τον Τσίπρα το διαθέτει.

Αλέξης λοιπόν. Και ας μην κάνει μπαμ απ’ το χιλιόμετρο. Απλό, λιτό, απέριττο, συνηθισμένο αλλά όχι σε βαθμό που να θεωρείται βαρετό ή κορεσμένο, και αρκετά ουδέτερο ώστε να το χρωματίσει ο γιος μου με την προσωπικότητά του, τα έργα και τις ημέρες του, όταν με το καλό αδράξει αυτές. Επιπλέον, κάνει μία ωραία μουσικότητα όταν συνδυαστεί με το επίθετό μου.

Μα, για το Αλέξης συζητούσαμε και τσακωνόμασταν 5μιση μήνες; Ε, ναι, τι να κάνουμε τώρα, καμιά φορά… less is more.

Με τούτα και με εκείνα, δεν ξέρω σε περίπτωση που κάνω και δεύτερο γιο αν θέλω να ξαναπεράσω όλη αυτή τη διεργασία. Καμιά φορά είναι πιο εύκολο να σου επιβάλλει το σόι το όνομα που θα… διΑλέξης J