Παίρνω Το Καπελάκι Μου Και Φεύγω!

Είμαι ένας χαρούμενος και ευτυχισμένος άνθρωπος!

Κάθε φορά που φτάνουν οι παραστάσεις μας μεταμορφώνομαι, είμαι άλλος άνθρωπος και σε διάθεση και στα πάντα. Ούτε η Κύπρος με ενοχλεί, ούτε η ύπαρξη αριστερών, ούτε η δουλειά μου, ούτε τσακώνομαι με κάθε αφορμή, είμαι αλλού. Ζω τη φαντασίωση στο επ’ άκρον. Πάω στο θέατρο, απολαμβάνω μέχρι τελευταίας σταγόνας τον ρόλο και την κατάσταση και επιστρέφω σπίτι μου πλήρης, όπου χτυπώ 12ωρους ύπνους για να βγάλω την επόμενη και ούτω καθεξής. Όλο αυτό το θαύμα σε λούπα για ένα τριήμερο. Τεράστιο δώρο. Τεράστια τιμή. Σαν τη σταχτο-πούττα που είχε περιθώριο μέχρι τις 12 να ζήσει το παραμύθι της. Άντε πάλι σήμερα πίσω στα κολοκύθια.

Για να μην σχολιάσω το πόσο τέλεια περνώ με τους φίλους μου εκτός και επί σκηνής. Τα έγραψα πριν λίγες μέρες. Είναι κάτι παραπάνω από οικογένεια πια. 

Ο Αντωνάκης Μου είναι ρολάρα. Πόσο τον απολαμβάνω! Πόσο χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω έστω και ένα δίωρο σαν τον Γιώργο Κωνσταντίνου στην εν λόγω ταινία. Κάτι τέτοια είναι που με κάνουν να θέλω να συνεχίσω να παίζω θέατρο και ας γίνομαι γραφικός από μια ηλικία κι έπειτα, κι ας κουράζει το όλο πράμα, ειδικά όταν πρόκειται για ερασιτεχνικό θέατρο. Όσο αντέξουμε!

Δεν έχω να γράψω κάτι παραπάνω. Είμαι τόσο χαρούμενος!

Πολλά ευχαριστώ σε όσους μας τιμήσατε και φέτος με την παρουσία σας.