Ο Πόλεμος Στα Χρόνια Του Τουίτερ

Τα νέα για το «πραξικόπημα» εναντίον του Ερντογάν με βρήκαν στον υπολογιστή, πάνω που ετοιμαζόμουν να τον κλείσω και να πάω για ύπνο. Η Μπρέντα είχε ήδη κοιμηθεί και πάνω που είχα πει «αγάπη μου σε δέκα λεπτά έρχομαι κι εγώ», βρέθηκα να επισκέπτομαι τη μία ιστοσελίδα μετά την άλλη, να διαβάζω ακατάπαυστα τουίτς και να μην προλαβαίνω να κάνω καν refresh αφού οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές. Δεν πίστευα ότι συνέβαινε αυτό, ειδικά την ημέρα της επετείου του δικού μας πραξικοπήματος.

Το γέλιο που έριχνα με τα τουίτς των εξ Ελλάδος χρηστών δεν περιγράφεται. Κατάφεραν να αποδώσουν τη γελοιότητα των γεγονότων, καθώς έπρεπε. Όποτε πήγαινα να αγχωθώ και να σκεφτώ ότι μπορεί και να κινδυνεύσουμε εξ αιτίας των εξελίξεων, διάβαζα μία μαλακία και γελούσα, σαν να έβλεπα καλλιστεία στο Μέγκα.

Σκεφτόμουν πόσο έχει αλλάξει η τεχνολογία τη ψυχολογία μας απέναντι στον πόλεμο. Ήταν άβολο μεν το ότι βιώναμε την ιστορία με τουίτς του τύπου «από αύριο οι Τουρκάλες θα ψωνίζουν από τα Χούντας Σέντερ» αλλά ταυτόχρονα ήταν και τα μάλα απολαυστικό και άκρως αγχολυτικό. Αυτό βέβαια με την προϋπόθεση ότι δεν βομβαρδίζουν εμάς. Αλλά και εμάς να είχαν στόχο, κάτι μου λέει ότι αφού δεν είμαστε άξιοι να πολεμήσουμε κατά κανενός εχθρού, πάλι τουίτς θα γράφαμε να περνά η ώρα. 

Θυμάμαι ότι, το 1991 όταν ήταν να ξεσπάσει ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο, και μας είχε πει η δασκάλα μας στο Δημοτικό ότι επρόκειτο να είναι ο πρώτος χημικός πόλεμος, είχαμε οικογένειες συμμαθητών που είχαν πανικοβληθεί και είχαν αγοράσει κολλητικές ταινίες να σφραγίσουν τα παράθυρα για να μην περάσουν τα χημικά αέρια μέσα από τα τζάμια και δηλητηριαστούν. Τα είχα μεταφέρει κι εγώ στους γονείς μου αυτά τα θλιβερά και έγινε το σώσε στο σχολείο την επόμενη μέρα, «τι μαλακίες λέτε στα παιδιά και τα τρομάζετε» και τέτοια. Δεν υπήρχε τουίτερ τότε, δυστυχώς, να διαβάζουμε την παπάρα και να χαλαρώνουμε.

Ομοίως, το 1996, στην κρίση στα Ίμια, όταν ήμουν 16 χρονών, ήταν ημέρα Πέμπτη, θυμάμαι ότι είχα διαγώνισμα ιστορίας την επόμενη μέρα στο Λύκειο και αγχωνόμουν κατά πόσο θα γίνει πόλεμος. Όχι τίποτα άλλο, να γλίτωνα τουλάχιστον το διαγώνισμα. Θυμάμαι που ρωτούσα «πότε θα μάθουμε τι θα γίνει; Μην διαβάζω άδικα!» Η τηλεόραση και τα ρεπορτάζ της μας προκαλούσαν τόσο άγχος που εν τέλει, ούτε πόλεμος έγινε, αλλά ούτε διάβασα επαρκώς. Εξ όσων θυμάμαι δεν είχα γράψει στο τέλος καλά.

Εμ, δεν είχαμε τουίτερ τότε να περνά η ώρα ευχάριστα. Αγχωνόμασταν για το τίποτα.

Μη θυμηθώ τον πανικό που έσπερναν τα ΜΜΕ επί πολέμου στο Αφγανιστάν το 2001-02... Που δεν τολμούσαμε να παραλάβουμε πακέτο στο Πανεπιστήμιο μπας και περιείχε μέσα σκόνη άνθρακα. Περάσαμε ένα χρόνο μέσα στα ψυχολογικά, για πότε θα σκάσει μέλος της Αλ-Κάιντα μέσα στο μετρό του Λονδίνου και κόψαμε και τις επισκέψεις και όλα. 

Τελικά προχθές, στις δύο το πρωί, όταν βαρέθηκα να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα και όταν κατάλαβα πως όλα ήταν στημένα από τον Σουλτάνο Ταγίπ, πήγα πάνω, ξάπλωσα, και είπα στη Μπρέντα που ξύπνησε «πέσε να κοιμηθείς, γίνεται ένας ψιλοχαμός στην Τουρκία, αλλά μπες αύριο να τα μάθεις απ’ το τουίτερ!» Για CNN ή BBC ούτε λόγος.

Περιττό να πω ότι οι εξελίξεις στην Τουρκία ήταν μία κάβλα. Γιατί απέδειξαν γι άλλη μια φορά ότι ο Ερντογάν είναι πλέον ένας απογυμνωμένος δυνάστης, η Τουρκία μια απολίτιστη χώρα, το ενδεχόμενο να μπει στην Ευρώπη απλώς αστείο, και οι Κύπριοι που περιμένουν ότι αυτός ο ηγέτης με τις συγκεκριμένες νοοτροπίες πρόκειται να τους εγγυηθεί μία βιώσιμη και δίκαιη λύση γιατί «εν καλά πλάσματα και είμαστε όλοι αδέλφια» και με βούλα θεόβλακες. Βέβαια, who cares anymore? Εγώ χθες ξύπνησα και πήγα θάλασσα.