Αβάντι Ντο Φα Φα Φα!

Είμαι τρομερά ενθουσιασμένος τις τελευταίες μέρες καθότι άρχισαν πιο εντατικοποιημένες πρόβες για τη φετινή μας θεατρική παράσταση. Ναι, γνωρίζω ότι κάθε χρόνο φτάνω στο αμήν με τις πρόβες, και κάθε χρόνο υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι φέτος θα είναι η τελευταία φορά που παίζω. Μα, κάθε χρόνο προκύπτει κάτι καινούριο, μια πρόκληση μεγαλύτερη απ’ την προηγούμενη που θέλω να την αδράξω και να τη δοκιμάσω πριν «συνταξιοδοτηθώ» από το ερασιτεχνικό θέατρο. Ε, πάνω που πήραμε πέρσι το βραβείο του ΘΟΚ και είπα να κάτσω για λίγο στα βραστά μου κάνοντας ένα διάλειμμα, ήρθε η ιδέα του... μιούζικαλ.

Εγώ πάντα ήθελα να δοκιμάσουμε να παίξουμε σε μιούζικαλ, αλλά υπήρχε πάντα το πρόβλημα ότι από την ομάδα μας κανένας δεν έχει φωνή. Δηλαδή, εντάξει, έχουμε ένα δυο άτομα που θα μπορούσαν να μας βγάλουν ασπροπρόσωπους, αλλά το μιούζικαλ θέλει φωνή καμπάνα στο σύνολο της ομάδας και δεν αρκεί να τραβούν κουπί μόνο οι πρωταγωνιστές. Γι αυτό πάντα αφήναμε την ιδέα στην ησυχία της. Για το καλό όλων μας.

Φέτος, όμως, γνωρίσαμε την Ελένη τη Σιδερά με σκοπό να μας προτείνει κάποιο έργο για να παίξουμε, σκηνοθετώντας μας. Και αυτή μας έφερε το «Η Δε Γυνή Να Φοβείται τον Άντρα» που είναι μεν αγαπημένη ταινία παλιού ελληνικού κινηματογράφου, εμπλουτισμένη όμως με υπέροχα τραγούδια της Δήμητρας Γαλάνη τα οποία προσδίδουν στην θεατρική απόδοση άλλη αίγλη. Μη σου πω, και την μόνη αίγλη. Το είχα δει το θεατρικό έργο στην Αθήνα το 2010 με τον Μπέζο και τη Ναταλία Τσαλίκη, πιθανώς να σου είχα γράψει και σχετική ανάρτηση εδώ πέρα. Μόλις αντιλήφθηκα ότι πρόκειται για αυτή την βερσιόν, πέταξα από χαρά.

Δεν πα να μην μπορώ να πατήσω νότα; Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να το παίξουμε. Εντάξει, δεν πρόκειται για τίποτα άριες. Είναι τραγούδια που μυρίζουν κλασική Γαλάνη απ’ το χιλιόμετρο. Δύσκολα προφανώς για έναν άνθρωπο που δεν συμμετείχε καν στη χορωδία του σχολείου του για 12 χρόνια (παρόλο που το είχε καημό), μα όχι και ακατόρθωτα. Ιδού η πρόκληση, ιδού και ο ενθουσιασμός. Στο κάτω, κάτω και να φαλτσάρω τι θα γίνει; Θα με αποκλείσουν από το Σαν Ρέμο; Οι φίλοι μου θα είναι από κάτω, ξέρουν ότι δεν μπορώ ν' ανέβω ούτε μισή οκτάβα.

Έκανα ήδη μία πρόβα με την καθηγήτρια μουσικής που προσλάβαμε και ενθουσιάστηκα. Με παρακολουθώ στο βίντεο, βέβαια, και σκέφτομαι «πω, πω, πόσο χάλια φωνή έχω!» αλλά τουλάχιστον άρχισα να πατώ τις νότες. Στο λαρύγγι. Εκεί δηλαδή που πρέπει.

Είχα χρόνια να λαχταρήσω για κάποιο από τα έργα που ανεβάζουμε. Πέρασα από αρκετά είδη, και από τα πιο λαϊκά και από τα πιο «κουλτουριάρικα» (αν και απεχθάνομαι τον όρο και τους διαχωρισμούς, τον χρησιμοποιώ για να εξηγηθούμε) και ευτυχώς φέτος έχω κάτι ελαφρώς έξω από τις ευκολίες μου, το οποίο προσέδωσε αυτόματα στόχο και σκοπό στο καλοκαίρι μου.

Θα παίξουμε την πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη, εννοείται ότι θα σας το υπενθυμίσω ξανά και εννοείται ότι θα έρθετε γιατί προβλέπεται να γίνει σάλος!