Τζαμάλα Πράμα

Μπορώ να σου γράφω δέκα μέρες για αυτά που είδα χθες βράδι. Από πού να αρχίσω και από πού να τελειώσω;!

Να σου πω ότι το νέο σύστημα ψηφοφορίας, απλά γαμεί. Υπήρχε όντως αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό, ενώ στον πίνακα της βαθμολογίας γινόταν της ανατροπής το κάγκελο. Αν και είχα επιφυλάξεις στην αρχή για το αν θα λειτουργούσε, χαίρομαι που διαψεύστηκα. Κυρίως γιατί έγινε και η διαδικασία πιο γρήγορη και οι χλεχλέδες παρουσιαστές από κάθε χώρα αναγκάζονται να μιλούν λιγότερο – Χάματσε, είσαι που είσαι γελοίος από μόνος σου, με εκείνο το κοστουμάκι και το παπιγιόν, το τερμάτισες το καραγκιοζιλίκι.

Λοιπόν. Ναι, χαλάστηκα που κέρδισε η Ουκρανία. Για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί ως γνωστόν θέλω ο διαγωνισμός να διοργανώνεται από πλούσιες χώρες ώστε να τον προάγουν και να τον αναβαθμίζουν κάθε χρόνο και περισσότερο. Η Ουκρανία πέρσι δεν συμμετείχε «λόγω πολέμου», φέτος ήρθε και το κέρδισε, έτσι απλά. Πώς θα το διοργανώσει του χρόνου, με τι λεφτά, με τι τεχνολογία, με τι ασφάλεια; Αν αναλογιστούμε ότι και το 2005 η διοργάνωση τους ήταν ολίγον τι βλάχικη, αντιλαμβάνεστε ότι δικαίως δεν έχω καθόλου προσδοκίες για του χρόνου. Εύχομαι πραγματικά να μην βρουν λεφτά να το διοργανώσουν και να πάει κάπου αλλού.

Ο βασικός λόγος που χαλάστηκα όμως, είναι το γεγονός ότι κέρδισε πατώντας πάνω σε πολιτικό θέμα. Ναι, η ερμηνεύτρια ήταν σπαραχτική επί σκηνής, είχε μια υπέροχη φωνή που ξεχώρισε μέσα στον ορυμαγδό των γραφικών, των ολογραμμάτων και των σκηνικών, αλλά το τραγούδι της ήταν πολιτικό και επίκαιρο, άρα μίζερο. Ο ξεριζωμός, σαν θέμα, μέσα σε ένα διαγωνισμό που θέλει να χαρακτηρίζεται από γκλάμουρ και γκλίττερ και από την αποθέωση της ποπ μουσικής (λέμε τώρα), πού κολλά; Λειτουργεί απλά σαν party pooper. Χορεύουμε και γλεντούμε όλοι μαζί μια χαρά, και ξαφνικά έρχεται μια Τζαμάλα ξεριζωμένη με τη μαντίλα να μας πει τον πόνο της; Θεμιτό, αλλά μίζερο. Και ποιος θα κάτσει να ακούσει τώρα ένα τέτοιο τραγούδι; Δεν προσθέτει τίποτα στο παλμαρέ των υπολοίπων νικητών. Μπορώ άνετα ακόμα και σήμερα να τραγουδώ το Insieme, το Love Shine A Light, ή έστω το …We are the heroes of our time, που κι αυτά είχαν πολιτική απόχρωση και πανανθρώπινο μήνυμα. Αλλά τον τουρκοαμανέ της Κριμαίας; Παρακαλώ πολύ! Τζαμάλα, πλησίασε παιδί μου να φας την μπάτσα σου, να μάθεις.

Φρααααπ! Άντε χάσου τώρα από μπροστά μου, ξευτιλισμένη.

Ένας ακόμα βαθύτερος λόγος που τσαντίστηκα με το ‘1944’ της Ουκρανίας, σε ένα άλλο επίπεδο, είναι γιατί απέδειξε περίτρανα ότι ο λαός που θυμάται και τιμά την ιστορία του κερδίζει. Η Κύπρος, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε ποτέ να στείλει ένα αντίστοιχο ‘1974’. Πρώτον γιατί θα έβγαινε ο Άλεξ Παναγή να μας κουνήσει το δάκτυλο και να μας υπενθυμίσει ότι «απαγορεύεται το πολιτικό τραγούδι στη Γιουροβίζιον» (ασχέτως αν και εκείνος το 1995 πήγε με πολιτικό τραγούδι αλλά ίσως να μην το πήρε πρέφα), δεύτερον γιατί θα έβγαινε η Ομάδα Κύπρος να μας πει ότι είναι «ρατσιστικό» και τρίτον επειδή η ίδια η Κυβέρνηση θα ισχυριζόταν ότι «τέτοιες ενέργειες δεν βοηθούν στη δημιουργία κουλτούρας λύσης του Κυπριακού προβλήματος και χαρακτηρίζονται ως προκλητικές». Δεν θα είχαμε τέτοια αρχίδια. Χώρια που θα έπεφτε και το τουρκικό λόμπι να μας φάει. Δεν χρειάζεται να σου υποδείξω περαιτέρω πως ως λαός είμαστε ο ορισμός του μαλάκα.

Για όλα τα πιο πάνω, ναι, τσαντίστηκα που η Ουκρανία κέρδισε.

Βέβαια, δεν ήθελα να κερδίσει ούτε η Ρωσία γιατί θα με πονούσε να κερδίσει ελληνική συμμετοχή με προπέτασμα τη ρωσική σημαία, αλλά ούτε και η Αυστραλία, η οποία μπορεί να είχε τραγουδάρα, αλλά ΟΚ, δεν μου κάθεται καλά στο μάτι να στήνει το πανηγύρι όλη η Ευρώπη για να το «κλέψει» μια ήπειρος που ήρθε από την άλλη άκρη της γης ως γκεστ, και μέσα σε δυο χρόνια κατάφερε να κερδίσει το όλο πράμα. Εδώ η Πορτογαλία 45 χρόνια δεν το κέρδισε, η Κύπρος, η Μάλτα, η Ουγγαρία, η Ισλανδία κι άλλες τόσες περιμένουν στην ουρά, καθίστε εκεί που κάθεστε αγαπημένα Κοάλα. Όταν θα διοργανώσετε του χρόνου το πρώτο Asiavision κερδίστε όσο θέλετε.

Ποιος έπρεπε να κερδίσει τελικά; Δεν ξέρω. Εγώ τα λεφτά μου, μια φορά, τα ξόδεψα στην Ιταλία, κι ας μην ήταν ούτε αυτή τελικά υλικό νίκης.

Η Κύπρος ήταν άψογη, δεν έχω να πω ούτε μια κακή κουβέντα. Η 21^η θέση ακούγεται άσχημη, αλλά αν αναλογιστείτε ότι συμμετέχουν πλέον 43 χώρες, δεν είναι τραγική. Τη δεκαετία του ’90, που συμμετείχαν 22 χώρες, μία 11^η θέση ήταν πάλι μέτρια. Τώρα, η 11^η θέση θεωρείται θρίαμβος. Όλα σχετικά είναι. Σκεφτείτε ότι οι Minus One είχαν όλους τους Κύπριους μαζί τους, μας είχαν δημιουργήσει μια πρωτόγνωρη σύμπνοια. Αγαπήσαμε το τραγούδι τους, μάθαμε όλα τα μέλη του συγκροτήματος με το ονοματεπώνυμό τους, αυτή είναι η νίκη τους. Ναι, θα ήταν τέλειο αν έμπαιναν δεκάδα, αλλά κάνανε ό, τι μπορούσανε. Θέλω να πω, το επόμενο στάδιο θα ήταν να χακάραμε τον πίνακα βαθμολογίας και να μας βγάζαμε πρώτους αυθαίρετα. Δεν υπήρχε κάτι άλλο να γίνει. Δεν πειράζει.

Η Κύπρος στον ημιτελικό κατέληξε 8^η και η Ελλάδα 16^η. Οι δυο χώρες μεταξύ τους αντάλλαξαν τα παραδοσιακά δωδεκάρια στην τηλεψηφοφορία. Οι επιτροπές όμως έδωσαν στην Κύπρο 8 βαθμούς, ενώ η δική μας στην Ελλάδα μόλις 3. Τώρα θα μου πεις, εκείνη η παπάρα του Τσακνή δεν άξιζε ούτε 3. Δεν πειράζει, ας παρακολουθεί η κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ ότι και τα τραγούδια για τους μετανάστες έρχονται πρώτα όταν αυτά παρουσιάζονται και ερμηνεύονται σωστά, να ξέρει πώς θα κινηθεί του χρόνου που θα ψάχνει τραγούδι με θέμα τα capital controls και τα μνημόνια. Φέρτε τον νου σας εκεί στην Ελλάδα!

Πριν κλείσω, να πω ακόμα δυο πράγματα. Πρώτον, ο Τίμπερλεϊκ ανέβασε τη διοργάνωση σε άλλο επίπεδο. Ήταν κίνηση ματ, με το που βγήκε στη σκηνή είχε ήδη τελειώσει η Γιουροβίζιον και άρχισε άλλο πράμα, άλλης κλάσης. Πραγματικά, αν θα διευρυνθεί περαιτέρω ο διαγωνισμός και θα έχουμε τέτοιες παρουσίες στη σκηνή που θα αφορούν τους τηλεθεατές από την Αμερική, την Κίνα και την Αυστραλία, χαλάλι. Δεύτερον, η έναρξη με την πασαρέλα και τη σημαία που δήθεν αποτυπωνόταν πάνω στα ρούχα των μοντέλων, χάλια μαύρα. Συνολικά όμως, ο τελικός ήταν όντως αναβαθμισμένος σε σχέση με τους ημιτελικούς.

Το όλο κακό τελείωσε στις 2 παρά το πρωί. Πραγματικά ξεράθηκα στον ύπνο. Άλλες χρονιές έμενα ξύπνιος και παρακολουθούσα αναλυτικά όλα τα στατιστικά μέχρι τις 4-5 το πρωί, φέτος τίποτα. Ου γαρ έρχεται μόνον!

Άντε τα λέμε του χρόνου.